Na een nacht goed slapen sta ik weer klaar om de dag te beginnen. Eerst de wagen leegmaken en alles op zijn plaats zetten. Wanneer de wagen leeg is: boodschappen doen, want daar kregen we zaterdag geen tijd voor. Daarna een boterham en dan naar de tekenles.

Ik verlang er naar om terug geconcentreerd aan de slag te gaan. De laatste weken waren erg druk omwille van de kunstroute en de kerstmarkt. Nu wordt het tijd dat het leven weer zijn gewone gangetje herneemt. Hoe ik er ook naar kan uitzien om mensen te ontmoeten, toch heb ik ook behoefte om stil weg te duiken in mezelf en mijn aandacht te focussen op één punt. In de tekenles is dat nu een wit blad en een tekenpen met Oost-Indische inkt. Ik probeer, vertrekkend van een punt op de kaderlijn in een grote haal een tekening op papier te zetten er dan voor zorgend dat ik enkele millimeters voor het vertrekpunt mijn eindpunt plaats. Het is gewoon spelen met één lijn. ‘k Zou dat ook eens kunnen proberen met een wit dun koordje i.p.v. een getekende lijn op een gekleurd blad.

Ondertussen stuurde Christel foto’s door. Enkele geef ik weer. Ze laten de sfeer van de voorbije dagen zien. Boven: Corinne, zowat het hart van de kerstmarkt.

.

Om 12u30 zet ik mijn wagen op de parking van ‘De Cocon’. Er zijn al verschillende standhouders aan de slag wanneer ik in de zaal kom en de mannen en vrouwen van ‘Gesigneerd’ zijn in de keuken druk in de weer. Aan mijn standje hoeft niks veranderd te worden. Ik heb een boek meegenomen dat me erg in de ban houdt en daar lees ik verder in totdat de drukte komt.

Een half uur later komen de bezoekers binnen. Wanneer ze alles gezien en gekocht hebben wat ze verlangen kunnen ze iets drinken en eventueel een stuk zelfgebakken taart eten. Bij Gesigneerd zitten echte krakken wat bakken betreft. Ik waag me er niet aan, ik heb er ook niet direct veel interesse voor. Je kan niet van alles een hobby maken verweer ik me dan.

Alles gaat rustig zijn gangetje. Vrienden komen langs, maken een praatje. Dan komt Karel binnenwaaien. Hij is met de fiets tot hier gekomen. Het waait wel maar hij had meewind. Dappere man, straks moet hij de omgekeerde richting uit. Er melden zich enkele buren, leuk. Veel tijd om nog te lezen krijg ik niet.

En dan komen Deepak en Manon op bezoek. Ze verrassen me ermee. Eerst gaan ze eens rond, kijken wat er in aanbieding is. Daarna verhuizen we om een pannenkoek of stuk taart te eten. Ludo, de man van Christel die toevallig hier ook is, wil mijn winkel een tijdje open houden.

Later schuiven we wat stoelen aan, zodat we achter mijn stand kunnen samen zitten. Tegen zes uur gaat iedereen naar huis. Ik ruim mijn stand op, veel werk is het niet. Ook Kumbe moet terug de dozen in. Alles naar de wagen … en dan is het de grote opruim van de zaal.

Maar de ’gesigneerders’ vliegen er in. Het is prachtig hoe zo’n groep kan samenwerken. Er worden niet veel woorden gesproken: ieder ruimt op wat voor zijn blikveld komt. Ja, de zaal moet geborsteld en met nat gepoetst.

Dan weer de tafels en stoelen op zijn plaats. Ondertussen is een groep de keuken aan het opruimen. Tegen negen uur aan staat alles weer op zijn plaats.

Doodmoe naar huis. Ik bel Karel dat hij de pizza alvast in de oven mag zetten.

Ik laad de cadeautjes uit die ik kocht voor kinderen en kleinkinderen, de rest is voor morgen. Met een glas wijn zak ik in de zetel. ‘k Heb er van genoten maar nu ben ik toch aan rust toe.

Elk jaar richt kunstkring ‘Gesigneerd’ een (overdekte) kerstmarkt in. Het is altijd wel even zoeken naar een geschikte zaal die in deze periode nog vrij is.

Nu gebruiken we de eetzaal in de basisschool ‘De Cocon’, in het centrum van Tremelo. Vrijdagavond is er hard gewerkt om de standjes georganiseerd te krijgen: elke deelnemer krijgt een ruimte toegewezen van 2.50m op 1.50m waarbij een tafel met 2 stoelen. Het vraagt heel wat sleurwerk eer alle 40 tafels en stoelen op hun plaats staan. Ondertussen moet ook de levering van de brouwer op zijn plaats komen in de koelkast, zodat de drank ’s anderendaags fris kan geschonken worden.

Tegen 10 uur worden de standhouders verwacht. Ik kom al wat vroeger, zodat ik nog even kan meehelpen in de keuken. Dit is meer een symbolische bijdrage. Christel en ik hebben een standje rug tegen rug met aan de zijkant ruimte voor KUMBE. Om 10 uur begin ik ook mijn auto uit te laden en mijn standje klaar te maken. Gek hoeveel tijd zoiets in beslag neemt. Het uitstallen van mijn kaartjes is rap gedaan, Kumbe vraagt meer werk … en dan nog voor wat sfeer zorgen met allerlei kerstverlichting, gouden bollen en blinkende slingers … niet direct mijn stijl. Thuis doe ik mee aan die kerstgekte omdat de kinderen wel een ( ten minste plastieken) kerstboom willen met pakjes er onder. Eens de kerstboom er staat vind ik het ook wel leuk, maar voor mij alleen zou ik die kerstsfeer niet organiseren.

De zaal loopt vlug vol … iedereen is druk bezig zich te installeren. Wanneer ik klaar ben loop ik even rond, eens kijken wat er zoal aangeboden wordt. Het is een rijke schakering van aanbiedingen geworden: van hoeden en sjaaltjes, over keramiek en houtbewerking tot schilderijen en grappige buttons, ook juwelen en wenskaarten, tot zelfs twee boekenstandjes. Bij de ene stand kan je een reeks boeken verkrijgen over de plaatselijke geschiedenis, aan de andere stand tekent Chris haar dit jaar uitgegeven kinderboek.

Elke standhouder heeft een envelop gekregen met een badge in die we moeten opspelden als deelnemer en twee bonnetjes. Met het ene bonnetje kunnen we een drankje krijgen, met het andere pannenkoeken of een stuk taart. Rond de middag ga ik broodjes halen, want pannenkoeken als middagmaal is me te zoet. Ook Christel is wel te vinden voor een broodje. Rechtover ‘De Cocon’ is een warenhuis waar ook klaargemaakte broodjes te verkrijgen zijn … en ze smaken heerlijk.

Om 13 uur komen de eerste bezoekers binnen. We vrezen dat de periode tussen 15 en 17 uur het bezoekersaantal zal verminderen: dan koersen Sven Nijs en Niels Albert, plaatselijke goden van Tremelo. Maar die vrees is ongegrond. Het zijn vooral vrouwen die langskomen … waarschijnlijk hebben ze hun man achter de tv gelaten.

Het leuke van zo’n markt is wel dat je heel wat mensen ontmoet die je anders niet tegenkomt. Je praat wat, vraagt naar kinderen en kleinkinderen.

Het mooiste moment was wel toen een man aan mijn standje verscheen en we allebei elkaar aankeken van: maar ik ken je. Bleek het iemand die vroeger samen met Karel en mij in de praatgroep van ouders van kinderen die door zelfdoding uit het leven stapten in Leuven gezeten had. Onmiddellijk zit je dan in een zeer intens gesprek. Voor hij verder gaat wisselen we onze gegevens uit, zodat we elkaar kunnen bereiken als er zich een gelegenheid voordoet.

Van Deepak kreeg ik een doos speculaas mee om te verkopen ten voordele van de rolstoelbasket. Die is wel gewild. Ik verkoop ook wat kaartjes. Dat zijn natuurlijk geen grote sommen, maar de vriendschap die over en weer gaat, de waardering die er mee samenhangt is voor mij het belangrijkste. Het is bijna winkeltje spelen zoals kinderen, speeltijd om van te genieten.

Het is buiten ondertussen gaan regenen en een vochtige warmte verspreidt zich in de ruimte. Ik heb nood om wat te bewegen, maar meer dan even een sanitaire stop houden kan ik niet: er is geen plaats. Ik wandel even de tafel rond tot bij Christel, loop nog even verder door … maar dan wil ik toch weer terug naar mijn standje.

Om18 uur wordt de marktdag afgesloten. Er zitten nog wat mensen iets te drinken. Lang zal het niet meer duren. Ik wacht niet tot de laatste man of vrouw verdwenen is. Ik raap mijn spullen bijeen en ga naar huis. Ik heb afgesproken met Karel dat ik tussen 18u en 18u30 zou thuis komen en daar wil ik me aan houden. Het is druk genoeg geweest vandaag en Karel zal het ook wel leuk vinden me weer te zien. Toch leuk om verwacht te worden thuis.

Op onderstaande foto’s kan je rondwandelen van mijn standje, over de stand van Kumbe naar het standje van Christel. Je ziet ook het portret dan christel van haar broer maakte. Op de tafel ligt zijn gedichtenbundel.