Hannah is een kleine galerij dicht bij het station in Herent. Het is geen gewone galerij waar kunstwerken ten toon gesteld worden en verkocht. Dat kan daar natuurlijk ook. Maar de bezielster van de galerij, Leni Creuwels, geeft een emancipatorisch accent aan de werking. Ze zoekt niet alleen in België naar (vooral) vrouwen maar ook in het buitenland die ze dan samenbrengt rond een bepaald thema.
Deze maand, met als thema Demeter (de godin die haar dochter uit de onderwereld kon weghalen voor de helft van het jaar) zijn van Kinga Chalubinski (Wenen) schilderijen aan de beurt samen met keramiek van Monika Denolf en juwelen van Nik Audenaert. Als er kunstwerken verkocht worden gaat een deel van de opbrengst naar projecten in Oost-Kongo die werken met vrouwen die door het oorlogsgeweld (seksueel) getraumatiseerd zijn om hen te helpen die ervaringen fysisch en psychisch te verwerken.
Monika is onze achterbuurvrouw en is al meerdere keren ter sprake gekomen in mijn blog. Zij maakt ontzettend mooie voorwerpen
ik durf niet spreken over potten want dat degradeert wat zij maakt naar de bloemist om de hoek die ook potten verkoopt om een plant in te zetten. Elke keer als ik haar werken zie ontroert me de zuiverheid en de perfectie van haar werken. Ik kan me best voorstellen als ze één foutje vermoedt in een werk dat ze het opzij zet voor de afvalcontainer. Haar werken zijn zo fragiel, maar tevens zo uitnodigend om aan te raken. Dat gebeurt vaak tijdens de opening en dan zie ik Erik (haar man) even zijn adem inhouden, hopend dat er geen brokken van komen. Haar keramiek wordt als het ware van een huid voorzien die de kwetsbaarheid en strakke puurheid van haar vorm weer tot mensenmaat herleidt.
Zaterdagavond is de vernissage. Karel en ik er op af. We waarderen niet alleen de werking van Hannah, we hebben niet alleen waardering voor Leni, een energie-uitstralende vrouw, maar willen ook Monika feliciteren om haar tentoonstelling. We kennen de weg
maar presteren het toch om verloren te rijden: in het donker zijn de herkenningspunten niet zo duidelijk. Geen probleem: we geraken er net op tijd.
Dikke zoenen voor Monika en Erik. Wat praten en Leni doet haar openingswoord. Waarom zijn niet alle openingswoorden van dergelijke kwaliteit? Geen geleuter over kunst en de plaats van de kunstenaar in de samenleving, wat meestal het hoogst bereikbare niveau op vernissages is. Ze laat de kunstenaressen kort aan het woord, zodat die iets kunnen zeggen over hun werk. Monika legt heel beknopt haar drie wijzen van draaien uit en zelfs zonder iets te horen zou je aan haar begeleidende bewegingen de groei van haar werken kunnen volgen. Ook Kinga (de vertaling volgt door Leni) en Nik komen aan het woord. Daarna geeft Leni nog een paar zinnen uitleg over de projecten in Oost-Kongo en de noodzaak dat de plaatselijke bevolking de problemen zelf aanpakt.
Volgt een heel originele drink: eerst schuimwijn of vruchtensap en daarna lekkere pompoensoep. Als afsluiting: Limburgse vlaai (Leni is van Limburg). Dat laatste halen we niet meer. Ik wil naar huis: ik geniet er niet meer van om tot de laatste man/vrouw te blijven. De leeftijd hé.
|
