In de schilderklas ben ik bezig met een schilderij dat ik met tekst ga afwerken. Thuis heb ik dit al even uitgeprobeerd: een bestaande tekst woord tegen het volgende woord geplakt uitschrijven terwijl de bovenkant van de ene regel de onderkant van de vorige raakt.

In deze tekening wil ik eenzelfde motief in een vloeiende lijn kunnen herhalen, alsof ik schrijf. Aan de ene kant in volle Oost-indische inkt aan de andere kant diezelfde inkt aangevuld met water. Stilaan groeit er iets onder mijn handen dat een eigen leven gaat leiden. Heel simpel, heel rustgevend.

De centrale verwarming is weer eens uitgevallen … met dit weer kan ik me wel wat leukers voorstellen. Gelukkig is er nog een gaskachel die stralend warmte geeft en we sleuren twee elektrische vuurtjes bij de tekentafel zodat we het kunnen overleven. We zullen dus nu maar gaan uitkijken naar een vernieuwing van de installatie.

Omdat ik denkelijk met de koude in mijn hoofd zit teken ik iets dat op een huis gelijkt. Door het spelen met de lijnen ontstaat een vorm van perspectief. De witte gaten zijn ter ere van de kou.

Vullingen gevonden voor mijn brush pen. Ik maak er een oefening mee, zodat ik de mogelijkheden van zo’n ding wat kan uittesten. Tekenaars gebruiken het om vlakken op te vullen, schaduw te geven … ik wil vooral zoeken naar abstract gebruik: welke mogelijkheden zitten in de werking van  de brush pen zelf. Een eerste ‘huppelen’ over het blad valt mee. Toch zal het nog wel wat oefenen vragen om er echt mee te leren werken.

Wat experimenteren met bister. De krullen van de balustrades blijven me bij, dus probeer ik maar krullen uit. Ik zet met een pen voor kalligrafie enkele forse rondingen. Om de brutaliteit ervan wat af te zwakken ga ik er met lichte bister over. Wanneer alles opgedroogd is haal ik met helder water bister weg, zodat er een tekening in een tekening ontstaat.

Wanneer ik terug ben, ‘geland’ van de trip naar Parijs, blijft de ‘art deco’ me opwinden. Ik probeer zelf een tekening in dat genre uit. Ondertussen verbeeld ik me zoiets in het groot te maken. Ik heb ooit eens doek gekocht in de Aldi: 70cm op 4 m. Het doek is echter niet zo goed om op te schilderen: de oppervlakte is ruig zodat de borstels rap verslijten en de kwaliteit is niet echt bestand tegen nat. Eerst zou je het doek op een plank moeten kleven zodat de buitenranden niet meer omkrullen. Dat zal iets voor de zomer worden. Een abstract werk dat ‘art deco’-achtig aandoet. Wellicht in bister of Oost-Indische inkt, dat moet ik eerst nog uitproberen. In de winter maak ik liever kleine werken achter mijn tekentafel.

Nog een laatste blik op de foto’s die Christel nam. Dan is het terug aan het werk: tekenen en schilderen … en wellicht geïnspireerd door wat ik zag wat goede dingen maken. In elk geval stimuleert het mij wanneer ik naar exposities ga en ik hoor ook van de anderen dat ze er extra zin in hebben om terug aan het werk te gaan.

     spelen met onze schaduw: Christel links met het fototoestel

Als ik thuiskom blijft mijn aandacht nog gedeeltelijk in Parijs hangen: flarden gesprekken komen terug, schilderijen  blijven me aanspreken … net of een vorm van heimwee komt opzetten: zo goed was het. Wanneer we elkaar drie dagen later weerzien, is de begroeting uitbundig. We kunnen de collega’s alleen maar van ons enthousiasme laten meeproeven.

Stilaan zal de intensheid van de korte reis wegzakken en blijft alleen een positieve herinnering. Christel bezorgt alle deelneemsters haar foto’s … bij het bekijken wordt alles weer levendig. Het feit dat je niet op een foto meer of minder moet kijken met de digitale toestanden, kan je veel beelden nemen zonder  je af te vragen of het wel nodig of betaalbaar is.

Hier volgen nog wat foto’s, geniet maar mee.