Wakker worden en weten: vandaag gebeurt het. Heerlijk … na al die dagen van voorbereiding.

En dan schiet Karel in gang. Voor de zon op de ramen schijnt gaat hij ze poetsen. Nu, die konden wel een poetsbeurt gebruiken … hoeveel maanden is het geleden dat die ramen nog eens werden behandeld? Het plezierige van weinig poetsen van de ramen is dat je het echt ‘ziet’ als ze onder handen genomen worden.

Wanneer hij net alle ramen gepoetst heeft … komt Ludo en Christel aanzetten. Terwijl ik spons en zeemvel opberg worden de eerste tenten opgezet. Voor de grote party-tent (3m x 6m) moeten we samenwerken. Het lukt ons de tent op te zetten zonder brokken te maken: het frame is echt heel kwetsbaar. We kochten die tent ooit in stuntprijs met de idee: zelfs als ze maar één keer dienst doet, zijn we tevreden. Het is al de vierde keer dat we ze opstellen en ze doet het nog altijd. Goed zo!

Mijn terrein is binnen in de tuinkamer. De ene helft is voor Deepak. Die kan vandaag niet meedraaien want hij heeft les, maar morgen komt hij dan wel. Zijn werken hangen al een tijdje op hun plaats tegen de muur. Vandaag moet ik alleen drie tafeltjes bijschuiven om nog liggend werk te presenteren: het oogt allemaal heel fris.

Ik neem de andere kant van de ruimte. Ditmaal stel ik alleen tekeningen ten toon. De nieuwe schilderijen zijn voor de tentoonstelling in de Mixx. Op een tafeltje heb ik mijn nieuwe reeks wenskaarten gelegd, wie weet of er iemand ze mooi vindt en er een wil kopen.

De zon schijnt en ieder voelt zich ontspannen.

De auto’s worden uitgeladen: werken van Christel en dochter Indrah. Daarna vertrekt Ludo voor een fietstocht van 100 km. Wanneer Karel, christel en ik aan tafel willen gaan komen Indrah (dochter van Christel en Ludo) en Tine (nichtje van Indrah) zich melden. De voormiddag tekenden ze in de academie waarna ze een broodje kochten en nu schuiven ze bij. We zitten gezellig ‘de spanning’ te verbijten.

Om 13 uur komen Daniëlle en Denise toe: de opbouw van de tentoonstelling schiet nu in volle gang. Ieder is druk in de weer om zijn plaats zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Creativiteit is troef om oplossingen te vinden voor allerlei problemen. Ieder helpt iedereen en tegen 14u30 zijn we klaar. Nu wachten op de komst van de groep kunstenaars die om 14 uur vertrokken zijn op bezichtigingronde.

We trekken ons terug op het terras met zijn allen. Hopelijk moeten we niet te lang wachten op de groep … want ik ben wel moe. Gelukkig komen ze even na vieren opduiken. De meeste mensen ken ik wel … leuk om elkaar weer te zien. En ik verkoop mijn eerste kaartjes. Ik vind het altijd hartverwarmend als iemand een kaartje koopt, het is een vorm van waardering voor mijn werk.

Wanneer alles gezien is vertrekt de groep naar een volgend adres en kunnen wij opruimen: alleen de tenten blijven staan, de rest verslepen we naar het atelier.

We spreken af morgenvroeg om 9 uur en Daniëlle belooft een champagne – ontbijt, althans, ze gaat voor de champagne zorgen. Niemand tekent protest aan en met algemene instemming wordt dit voorstel aanvaard.

Nu begint het toch te spannen. Morgen moeten de tentjes opgesteld worden. Daarna de werken er onder ten toon stellen … en tegen 14 uur moet alles klaar zijn, want dan komen de exposerende kunstenaars bij elkaar thuis de werken bezichtigen. Gelukkig voorspelt de weerman/vrouw droog weer, zodat de tentjes een nachtje kunnen blijven staan.

Aan de bezichtigingsronde doe ik niet mee. Het gaat al fietsend van het ene adres naar het andere … en dat zie ik me niet meer doen. Trouwens ik heb niet eens een fiets. Natuurlijk kan ik er een gaan lenen bij de buurvrouw. Maar hoe ga ik die tocht overleven? En ’s anderendaags is het alle hens aan dek: vanaf 10 uur mogen we de eerste bezoekers verwachten.

Vandaag ga ik het rustig aandoen. In de voormiddag doe ik boodschappen zodat we tijdens het weekend niet hoeven te verhongeren. Na de middag: de restschoonmaak in de tuin. Veel ga ik niet meer presteren. Maar er zijn weer zoveel sparappels uit de bomen gewaaid die kunnen weer eens bijeengeharkt worden. De tuintafel en -zetels moeten ook nog een beurt krijgen. Maar eens die weer presentabel zijn ga ik er gewoon in zitten en een boekje lezen. De rest is voor morgen.

Zo plan ik het … maar Karel krijgt ineens zin om mee te werken. Na de beurt bij de kinesist vanmorgen is zijn rug min of meer in orde. Daarbij schijnt de zon … en hij wil de terrasjes een beurt geven. Eerst de tuinmeubelen afspuiten en daarna komen de terrasstenen aan de beurt. Na de winter moet het toch eens gebeuren en waarom nu niet. We werken samen voor de kunst … en dat wordt nog gezellig ook.

Er zijn afspraken gemaakt met de andere kunstenaars wanneer zij hun werken komen installeren. Ik vraag aan de buren of we toelating te krijgen om de auto’s van de deelnemende kunstenaars aan een parkeerplaats te helpen. Geen probleem. Ook dat aspect is opgelost.

En binnenshuis kan ik al het een en ander al beredderen. De tentoonstelling vindt plaats in de tuinkamer: alle overtollige meubelen verdwijnen naar dat deel van het huis dat voor bezoekers niet toegankelijk is. Window-dressing noemen ze zoiets. Meteen voel ik de spanning wel stijgen, maar ’t is een prettige spanning: ik kijk echt uit naar morgen.

Vanavond heb ik beloofd aan Chrissy, 11 jaar, om naar haar dansoptreden te gaan kijken. Dat is feitelijk nog belangrijker dan ’t Alent. Zij is gepassioneerd door dans, richting hiphop. Op haar kamer draait ze de muziek die daarbij hoort en oefent ze tot ze er bijna bij neervalt, want neen, ze wil bij het optreden geen enkele fout maken … en daarbij is het zo plezant om doen. Als ze dan wat verlegen vraagt of je komt kijken, kan je toch niet anders dan ja zeggen?

Het weekend belooft één groot feest te worden. Heerlijk! Rusten doen we later wel.

Robby Smets is een van de exposanten bij de opening van de locatie van kunstkring Gesigneerd. Ik vind zijn werk heel aantrekkelijk: fantasierijk, kleurrijk … en dan die lijntjes. We geraken met hem in gesprek. Natuurlijk ook over hoe hij die lijntjes zet. Dat is het geheim van de stiel … in elk geval is het zeer arbeidsintensief. Voor hem is het telkens een verademing als hij aan het werk gaat. Hij heeft een zeer stresserende job … en eenmaal hij met die gekleurde lijntjes bezig is, valt alles van hem af. Het doet me denken aan mijn lijntjes trekken. Hij doet het met verf en kleur. Kunst als meditatie.

Googel even, dan kom je op zijn kleurige website terecht

Gesigneerd, een kunstkring uit Tremelo, is sinds een tweetal jaren op zoek naar een eigen locatie, nadat de vorige locatie door de eigenaar voor andere doeleinden zou worden aangewend. Het gemeentebestuur beloofde een zaal … en die kwam er eindelijk ook. Twee ruime klaslokalen in een school die niet meer gebruikt werd om kinderen te onderrichten maar voor allerhande culturele activiteiten.

Bij een eerste bezoek bleek dat er enorm veel diende te gebeuren om tot een aangepaste tentoonstellingsruimte te komen. Maar de groep toog aan het werk en na een jaar intense arbeid, zuchten en zweten … werd op vrijdag, 26 april, de zaal officieel in gebruik genomen. Ter gelegenheid van de WAK (week van de amateur kunstenaar) werden vier Tremelose kunstenaars uitgenodigd.

Eens men de tentoonstellingsruimte binnenkomt herinnert niets meer aan een vroeger leslokaal. Het is prachtig geworden. De ramen langs de gang zijn weggewerkt, zodat daar een effen muur is en veel ruimte ontstaat om werken te hangen aan beide kanten. Alles is geverfd in een warm ecru kleur. Een mooie toog is aangekocht en daarachter hangen heel handige huishoudkastjes om borden en glazen op te bergen. Alles heel rustgevend. Twee zetels in cerise kleur contrasteren in de ruimte. Er is gezorgd voor een goed verlichtingssysteem. Je waant je in een luxe galerie.

De opening van de zaal gaat gepaard met de vernissage van de tentoonstelling van de vier plaatselijke kunstenaars. Christel en ik zijn er ook naar toegegaan.

Het is een drukke bedoening: een mooie tentoonstelling, een massa volk en natuurlijk kom je dan veel vrienden en bekenden tegen. In elk geval een prachtige start voor Gesigneerd.

Wanneer we terug naar huis vertrekken kijken we voor het eerst naar het uur. We zijn verwonderd: meer dan vier uren onderweg, die indruk hebben we helemaal niet. Dit betekent natuurlijk dat het echt meegevallen is voor iedereen: het samenzijn maar ook het wandelen, de natuur, het weer … we spreken af dat we dat nog gaan doen en gaan nu reeds de datum van 1 mei 2014 vrijhouden.

Broer en zus gezellig in gesprek.

En zo bereiken ze de Bremberg.

Smakelijk!

Ook de paarden krijgen rust.