Na de pauze is het de beurt aan Compagnie Aira.
Danscentrum Aike Raes richtte in september 2000 met Compagnie Aira een eigen modern dansgezelschap op. Deze groep staat onder de artistieke leiding van Aike Raes. Met een mix van hedendaagse dans en jazzdans brengen zij een artistieke verantwoorde maar tegelijkertijd ook uitermate toegankelijke dansstijl. De dansers krijgen een opleiding die bestaat uit technieklessen: klassiek ballet, hedendaagse dans en jazzdans. Compagnie Aira heeft al drie eigen producties gecreëerd: Walking in my Shoes, Aqua en deze laatste met live muziekbegeleidng van No angry Young man. In februari wonnen ze met het stuk My sister de 1ste prijs in de wedstrijd Jong Danstalent 2013.
De choreografische leiding is in handen van Aike. Ik ben extra benieuwd, vooral naar de opvoering van My sister. Deze dans droeg ze op aan haar zus (Sangeeth). De relatie met haar zus betekent veel voor haar.
Je bent mijn zus
je bent mijn zus, we kwamen ter wereld
zo onschuldig, met zoveel noden
soms waren we vrienden maar soms was ik zo wreed
elke nacht vroeg ik je om bij mij te waken terwijl ik sliep
ik was zo bang in het donker
jij leek door die plekken te gaan waar ik zo bang was
je leefde binnenin mijn wereld zo zacht
met als enige bescherming je vriendelijke natuur
jij bent mijn zus
en ik hou van jou
ik wou dat al je dromen konden uitkomen
we voelden de dingen zo anders aan, toen
zo gelijkend zijn we door de jaren heen
onze manier van lachen, de manier waarop we de pijn voelen
zoveel herinneringen
maar er is niets te winnen met terug te denken
aan gezichten en werelden die niemand anders ooit zal kennen
je bent mijn zus
en ik hou van jou
mogen al jouw dromen uitkomen
dat is wat ik wil voor jou
ze zullen uitkomen (ze zullen uitkomen)
vertaling: Karel D'huyvetters
Aike schreef nog een tekst bij de dans:
Een zus ben je voor altijd, voor elkaar, naast elkaar, tegen elkaar. Een zus is geen vriendin. Die kies je niet. Ze wordt jou gegeven. Vanaf die dag is het met vallen en opstaan streven naar een liefdevolle relatie. Een zus-zus relatie is niet altijd eenvoudig. Van jongs af aan wordt er gekibbeld. Liefde maakt blind. Soms zijn er periodes van weinig contact, is het water veel te diep. Soms voel je je eenzaam, buitengesloten en krijgen frustraties de vrije loop. Soms wil je helpen en het lukt niet. Soms wil je luisteren en hoor je niets. Soms is ze boos en weet je niet waarom
Een zus-zus relatie is uniek. Liefde en respect overwinnen elk gevecht. Het moet. Voor elkaar, voor zichzelf.
Alsof de dansers aanvoelen hoe diep dit thema bij Aike (choreografie) ingrijpt, sleuren ze de toeschouwers mee naar alle hoogten en laagten van het menselijk beleven. Later verneem ik dat heel wat mensen dit zeer aangrijpend vonden.
Een hele verrassing is: Je bent me ontgroeid van de gastchoreografe Anna Karenina Lambrechts. Een jonge choreografe, pas 19 geworden, koos voor een van de mooiste moedergedichten van de Nederlandse letterkunde, een gedicht van Hugo Claus
of hoe ernstig jonge vrouwen kunnen zijn.
Zelf schrijft Anna Karenina bij dit stuk:
Je bent mij ontgroeid. Het is een zin uit het gedicht De moeder van Hugo Claus. Het gaat over hoe de dichter zijn moeder na al die jaren niet meer herkent en over hoe ze van hem vervreemd is. Vervreemding staat dus centraal. Je denkt een persoon te kennen maar je komt erachter dat je hem/haar niet meer herkent. Iets of iemand is je vreemd geworden. Dat gevoel heb ik vooral proberen te creëren in de trage stukken waarvoor ik een nummer van Max Richter gebruik. In het snelle stuk gaat het vooral over hoe je probeert in te gaan tegen dat gevoel. Ik gebruik ook het gedicht zelf, het wordt gebracht door twee dansers.
De moeder Hugo Claus
Ik ben niet, ik ben niet dan in uw aarde. Toen gij schreeuwde en uw vel beefde Vatten mijn beenderen vuur.
(Mijn moeder, gevangen in haar vel, Verandert naar de maat der jaren.
Haar oog is licht, ontsnapt aan de drift Der jaren door mij aan te zien en mij Haar blijde zoon te noemen.
Zij was geen stenen bed, geen dierenkoorts, Haar gewrichten waren jonge katten,
Maar onvergeeflijk blijft mijn huid voor haar En onbeweeglijk zijn de krekels in mijn stem.
Je bent mij ontgroeid, zegt zij traag mijn Vaders voeten wassend, en zij zwijgt Als een vrouw zonder mond.)
Toen uw vel schreeuwde vatten mijn beenderen vuur. Gij legde mij neder, nooit kan ik dit beeld herdragen, Ik was de genode maar de dodende gast.
En nu, later, mannelijk word ik u vreemd. Gij ziet mij naar u komen, gij denkt: Hij is De zomer, hij maakt mijn vlees en houdt De honden in mij wakker.
Terwijl gij elke dag te sterven staat, niet met mij Samen, ben ik niet, ben ik niet dan in uw aarde. In mij vergaat uw leven wentelend, gij keert Niet naar mij terug, van u herstel ik niet.
Terwijl een stem het gedicht voorleest dansen twee meisjes hun interpretatie van De Moeder. De zaal blijft muisstil volgen. Wellicht herinneren velen zich dit gedicht en de schrijver. Ik zie nog de laatste beelden toen hij de wereld uitzwaaide voor hij de kliniek binnenstapte om afscheid te nemen van het leven.
Veel tijd om na te denken is er niet want Aira Royalty overspoelt de scene met niet te stuiten levensgeweld.
|