De Egidius-cyclus afsluitend breng ik alle beelden en gedichten samen in een pdf-bestand. Op de blog van Seniorennet krijg ik de tekst niet mooi gepresenteerd. Hier worden alle teksten en tekeningen samengebracht. De leesbaarheid is beter en men krijgt meer zicht op het geheel.

Bijlagen:
PDF bestand Egidius.pdf (987.5 KB)   

wie kon je levensloop voorspellen

afwezig

ben je

aanwezig

je leeft in mij verder

doordringt me

met een graag zien

dat nooit in woorden kan worden neergelegd

zoon van leven

sterker dan de dood

ik schrijf je naam

Arne

in het diepste van mijn wezen

vol verwachting

keek ik uit naar je komst

vol pijn

nam ik afscheid

in gemis

ook dankbaar

om wie je was

en de jaren hier bij ons

ik heb weet

hoe diep

een kind

als het dit leven

verlaat

het lijf

en bewustzijn tekent

hij sprong van vijf hoog

hij wou niet meer verder

in deze keuze wil ik hem bijstaan

ik zal moedig zijn

en mijn eigen weg verder gaan

het verschroeiende van de pijn

maakt plaats

voor aanvaarding

ik leef

met jou als nabije

dankbaar noem ik je naam

omdat ik zovele jaren

je mijn zoon mocht noemen

de ruimte is terug bewoond

door nabijheid

graag zien

geluk

zoonlief

je bent een verte ingegaan

waarin ik je nog niet wil volgen

het is goed zo

na zoveel jaren

ben ik terug

van weggeweest

op de lange weg van rouwen

je leeft verder in mij

steeds aanwezige afwezige

ik weet

je bent niet alleen uit mij geboren

ook tot mij geboren

we zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden

het is goed zo

nu spreek ik je naam uit

als een kostbaar geschenk

ik dank het leven

omdat je

vanuit mijn lichaam

in mijn armen opgroeide

dat je die jaren

bij ons mocht zijn

dat ik

in je dood

ontdekte hoe graag ik je zag

je naam is vreugde nu

en de pijn daar rond is

onvervreemdbaar

mijn leven

dan weer

een dag

waarop de pijn zich aanbiedt

zomaar

een herinnering

een stukje muziek

of gewoon

het leven zelf

neem het mij niet af

ook na zoveel jaren

rouw ik om mijn zoon

mijn graag zien

omdat hij niet voorbij is

ik wil niet genezen van mijn kind

zoon

het geschreven woord

met je dyslectie

was een vreemdeling voor jou

in je afscheidsbrief

spelde je

hoe graag je ons zag

vroeg je ons

na je dood

het leven te hernemen

dat deden we

ondanks de afgrond van de pijn

tot we rust vonden

in jouw aanwezige afwezigheid

we komen samen

op je verjaardag

op je sterfdag

en elk jaar

op de familiedag

waar we

naar je graf gaan

en dan jou meenemen

om de rest van de dag

te genieten van elkaar

met jou in ons midden

eens zal ik de weg gaan

naar de verte

waarheen jij ging

ik heb geen angst meer voor de dood

alleen

de weg daarheen

schrikt me af

hoeveel gemis moet ik nog dragen

hoeveel dagen

moet ik nog gaan

zonder jou

zonder de andere geliefden

in mijn dromen

zie ik je weer

alsof de tijd niet bestaat

die ons onherroepelijk

van elkaar gescheiden houdt

je spreekt

je beweegt

je ademt

bijna kan ik je raken

tot de ochtend komt

zich weer een dag aanbiedt

waarin je niet meer bent

ik herneem

de dagelijkse routine

gemis

als een liefdesverklaring

neem het mij niet af

je kon niet meer

we wisten het beiden

de dag naderde

waarop je weg zou gaan

bij elk afscheid

keek ik je aan

bewust

dat dit voor het laatst kon zijn

tot je

de diepte in sprong

en als een vogel

je vleugels spreidde

naar vrijheid

je diepste begeren

niet meer onderworpen

aan de wetten

van pijn

en onmacht

je liet me achter

met al de anderen die

je naam noemen

in liefde

in gemis

zonder jou

de dagen zijn stil

alsof ze op kousenvoeten

niets willen verstoren

toch zijn ze vol

van jouw aanwezigheid

kon ik je nog eens raken

je aanwezigheid voelen

je lichaamsgeur ruiken

ik weet dat je voorbij bent

en ik moet verder

ik schreeuw

wil je uit de dood terug

bevraag de mensen

muren komen op me af

waar ben je

geen antwoord

alles leegte

oneindige leegte

achter die leegte

nog leegte

uitgeput smeek ik de ruimte

geef me een teken

van hoop

van leven

de dagen

rijgen zich aaneen

terwijl de tijd me ontsnapt

er is alleen pijn

mijn zoon

is uit me weggesneden

verdwenen

hoe leef ik verder

zonder hem

je naam

een lied van liefde

alom tegenwoordig

ik spreek je naam

vol tederheid

ik schreeuw je naam

de wolken in

je naam

alleen maar pijn

alleen maar wanhoop als antwoord

in elke ruimte ga ik op zoek

hoeveel muren heb ik nodig

om je naam te schrijven

hoeveel dagen

om je naam te omarmen

wat van jou

hier blijft

een tabaksdoos

sigaren die je leerde roken

ontwerpen voor houtsculptuur

rapporten

van school

van psychiatrie

van de rechtbank

foto’s

van een vroeger

dat voorbij is

je afscheidsbrief

hoe onbereikbaar je ook bent

je leeft verder

in mijn bewustzijn

in mijn lijf

dat elke dag

vraagt om jou

tot je lichaam

ophield met ademen

je bewustzijn de wereld verliet

nog kan ik het niet bevatten

dat je weg bent

en alleen nog in

beelden van herinnering

onrustige dromen

tot mij weerkeert

ik heb je niet genoeg gezegd

hoeveel ik van je hield

hoe je

toen je

dag na dag groeide in mij

kosmos in de kosmos

mijn wezen vervulde

alle vragen ten einde

hoe je

later

mij brak van zorgen

overgeleverd aan een waanwereld

waarin je tussen de goden ging wonen

en overspoeld werd door agressie

zoon van mij

je ging van mij weg

steeds verder

je keerde niet meer weer

ontspannen

lag je in de rust van de dood

we kwamen afscheid nemen

ik sprak je toe

en in dit spreken werd ik me bewust

dat ik verder moest

leven

dat ik bleef ademen

dat je weg was

dat je

ieder

hoe dierbaar ook voor jou

overliet

aan tijd en ruimte

onherroepelijk was de grens

jij verstild tot de dood

wij

terug geworpen in de tijd

toen je wezen overmand werd door pijn

en geen troost je bewustzijn kon bereiken

nodigde je

de dood

als laatste reisgezel

je gaf al je geld weg

kocht wellicht nog een laatste joint

rookte op het balkon nog een laatste sigaret

en toen sprong je

van vijf hoog

je bevrijding tegemoet