De ‘Mena’ is een oude brouwerij in Rotselaar die gerestaureerd is en nu dienst doet als centrum voor cultuur en vrije tijd. Zo is er de bibliotheek in gehuisvest op het gelijkvloers en de eerste verdieping. Op de tweede verdieping is een ruimte waar kleine culturele activiteiten kunnen plaats vinden: een optreden van een muziekensemble, een voordracht, een toneelvoorstelling … of een tentoonstelling, die onder de noemer ‘Menart’ aan het publiek aangeboden wordt.

Deze keer zijn Els Vos en Willy Peeters aan het woord of liever: aan beeld.

Het werk van Willy Peeters en Els Vos gaat ontzettend goed samen. Willy Peeters werkt driedimensionaal en toch doet zijn werk vaak aan een grafische interpretatie denken. De organische grilligheid van zijn figuren zijn a.h.w. een antwoord op het werk van Els Vos dat erg organisch aanvoelt.

De tentoongestelde beelden van Willy Peeters zijn niet zo groot (drie beelden niet te na gesproken) om bv. in de tuin de confrontatie met de natuur aan te gaan. Daarvoor is de expressie te fragiel. Het zijn beelden die ontstaan vanuit natuurlijke ‘vondsten’ en daarop wordt verder gegaan. Menselijke figuren vullen de takken, wortels tot ze vergroeien als één geheel. Ze hebben een beschuttende omgeving nodig zodat hun kwetsbaarheid behoed wordt.

Hiernaast het grootste beeld dat de bezoekers verwelkomt in de hal van de Mena, zie foto hiernaast. Daarna volgen enkele foto’s van de kleinere beelden die in de tentoonstellingsruimte staan.

Na de locatie van Gesigneerd in Baal hebben we het atelier van Chris Perdieus uitgekozen. Ze schrijft en illustreert kinderboeken. Zelf stelt ze niet ten toon, maar ze zorgt wel dat bij elke kunstroute haar atelier iets te bieden heeft.

Dit jaar heeft ze enkele vrienden uitgenodigd van de groep tekenaars die er vaak samen op uit trekken om te schetsen. Ze maken een afspraak om ergens samen te komen, soms over de grenzen heen. Ieder zoekt een hoekje, een gebouw, een stuk natuur op en dan aan het werk. Prachtige resultaten die soms samengebundeld worden in een boek.

Elke ruimte is gebruikt om iets te tonen, ook in de tuin. Het atelier is niet zo groot en toch is Chris er in geslaagd een boeiende tentoonstelling op te zetten. De beelden in de tuin zitten soms wat verscholen tussen de bomen maar daardoor verrassen ze extra.

De indrukken zijn nogal overweldigend … dus laten we alles even bezinken en gaan naar huis gaan. Er is nog een weekend om andere adressen aan te doen.

Herman Dewit is een veelzijdige artiest. Muzikant bij ‘Het Kliekske’, instrumenten bouwer, urban sketcher … en aquarellist die in vervoering brengt. Zijn boek ‘Gooik’, dat we daar kunnen inkijken, is gewoon prachtig. Verder zijn er een tiental aquarellen ten toon gesteld. Gewoon ontroerend mooi.

Jacques Thijs brengt humor: hele rake karikaturen. Je kan alleen maar blij worden van zijn interpretatie of in een lach schieten als het gaat om mensen die je persoonlijk kent.

Danny Anciaux stelt beelden ten toon, ook in de tuin.

Kunstkring Gesigneerd organiseert voor de zoveelste keer een kunstroute naar aanleiding van de WAK (week van de amateurkunstenaars). Ze proberen zoveel mogelijk plaatselijke kunstenaars aan te spreken om naar buiten te komen met hun werk. Daarvoor maken ze plaats in hun locatie in Baal en bij mensen thuis in een atelier, woonkamer, tuin …

De kunstroute start in de locatie in Baal. Het is een tijdje geleden dat ik er geweest ben en dan valt het op wat een mooie ruimte dit is. Het is een heel groot klaslokaal van een school die niet meer als school functioneert en onderdak biedt aan verschillende groepen die cultureel actief zijn. Er is hard aan gewerkt: de achtergelaten rommel opgeruimd, de muren kregen verflagen tot ze er terug representabel uitzagen, de verlichting werd bijgewerkt, binnenramen omgebouwd tot muur, een aangepaste vloerbedekking … en een pracht van een toog, zodat er op een gezellige manier iets kan gedronken worden bij de opening van een of andere tentoonstelling.

Vrijdag werd de tentoonstelling feestelijk geopend … maar ik kon er niet bij zijn, jammer. Dus zaterdag, met Christel, afgezakt naar Baal om de werken te bekijken. Zes kunstenaars brachten hun werken samen, drie ervan kende ik van de academie. Dat is wel leuk. Sommige werken heb ik zien ontstaan. Eens ze ingekaderd zijn en met zorg tegen een muur gehangen komen ze pas tot hun recht.

We blijven even napraten met mensen die we kennen, maar niet te lang: we willen nog enkele plaatsen bezoeken.

Na Zurbaran is het de beurt aan Michel Borremans. Feitelijk gaan de twee tentoonstellingen erg goed samen met als bindend thema de menselijke figuur. Borremans werkt zijn figuren heel nauwgezet uit, met enorm veel vakmanschap zoals Zurbaran, maar hij realiseert wel een vervreemdend effect. Hij nodigt uit om empathisch in zijn wereld te treden maar tevens roept hij dat empatische een halt toe: de toegang tot zijn wereld lijkt verboden.

Er zijn ook ingekaderde bladen uit zijn schetsboeken. Wat kan die man tekenen. Schetsboeken kunnen vaak boeiend zijn, soms laten ze zien hoe een bepaald idee uitgewerkt wordt. Hier krijg ik de indruk dat de financiële kant om de hoek komt gluren: het schetsboek als belegging. We leven nu eenmaal in dergelijke wereld. In alle geledingen van de samenlevingen worden er goudhaantjes ontworpen, denk maar aan de sport, de CEO’s, filmwereld …

Na de tentoonstellingen zijn we toe aan koffie … hoewel, het is zowat etenstijd. We besluiten naar het restaurant boven het museum van muziekinstrumenten te gaan. Je hebt er een heerlijk uitzicht over Brussel.

En dan komt onze eigen wereld aan bod: twee oudere vrouwen die elk afzonderlijk een heel apart leven leiden, uiteindelijk toch veel gemeenschappelijk hebben en elkaar daarin erg goed verstaan.

Inderdaad het leven is mooi.

Samen naar Borremans en Zurbaran gaan kijken leek ons wel een aantrekkelijk idee. Voor Borremans hadden we wel nog even tijd, maar de tentoonstelling van Zurbaran sloot eind mei. We spraken dan maar af om zo vlug mogelijk te gaan. De ingang van Bozar is de plaats van afspraak. Bozar ligt uitnodigend tegen Brussel-Centraal aan, dus spoorden we elk vanuit onze streek naar Brussel. Eerst de twee tentoonstellingen bekijken en dan iets gaan eten en bijpraten.

Ik stel voor eerst met Zurbaran te beginnen: die ouwe schilders vragen toch wel wat inspanning om in hun wereld te komen. Dus met een frisse geest de entreetickets laten afscheuren en wat aangeboden wordt op me laten afkomen.

Natuurlijk zijn de onderwerpen van religieuze aard. De opdrachtgevers waren veelal kerkelijke figuren, en wiens brood men eet, diens …Toch zie ik niet zozeer de religieuze onderwerpen, wel gewoon prachtige schilderijen. Vaak heb ik de indruk naar een hedendaags schilderij te kijken.

Wat me wellicht het meest aanspreekt is een kleiner schilderij (60 x 60cm): de extase van Sint-Franciscus. Ik voel me zo intens vervuld worden van … ja, van wat? Zoiets van: kijkt toch hoe mooi de wereld is.

Voor mij kan de dag al niet meer stuk. Ik geniet.

Christel heeft L. (10 jaar) en C. (12 jaar) uitgenodigd om samen sieraden te maken. De kinderen zelf voelen zich wat onzeker: ze hebben Christel nog nooit gezien en weten niet wat ze zich moeten voorstellen bij het sieraden maken.

Christel komt de kinderen rond half tien ophalen en na de kennismaking, wat uitleg wat er die dag gaat gebeuren, een koffietje en de laatste berichten, trekt ze met de kinderen naar haar thuis.

Eerst gaan ze nog naar de bakker langs: broodjes halen om tijdens de middag hotdogs te maken. Dat is wel een boeiend vooruitzicht.

Wanneer Christel de kinderen ’s avonds terugbrengt, zijn ze meer dan enthousiast. Eerst hebben ze tattoos op hun armen geschilderd, dan parels en andere vormen voor de sieraden gekneed: met ‘fimo’ rollen ze bolletjes of verweven ze slingers tot de gewenste vorm. Dat gaat dan de oven in en als het gebakken is, kan het niet meer breken.

Ze maken allerlei dingetjes: een paasei, een sleutelhanger, sieraden voor henzelf of iemand anders. Christel heeft de nodige attributen om de sleutelhanger of de halsketting af te werken, zodat ze met een echte sleutelhanger of halsketting naar huis kunnen. Er was geen tijd om tv te kijken, trouwens de poes eiste teveel aandacht.

Een dag die aarzelend begon is nu uitgeroepen tot: wanneer een volgende keer.

Heerlijk zelf een tattoo maken!

Het Hagelands wijncentrum wil de bezoeker laten kennis maken met het Hageland en de Hagelandse wijn die tot de beste wijnen behoort van de Belgische productie.

Het bezoekerscentrum is ingericht in een prachtig gerestaureerd, negentiende-eeuws, neo-gotisch gebouw, gelegen in de dorpskom van Wezemaal. In 2013 werd het interieur volledig vernieuwd.

De cultuurdienst van Rotselaar vroeg kunstenaars om hun werken gedurende twee maanden ten toon te stellen in het Hagelands Wijncentrum. De aangeboden ruimte is niet groot, maar de ruimte waarin de werken kunnen hangen is wel aantrekkelijk.

Ik was een van de eersten die enkele werken mocht ophangen. Dit gebeurde zaterdag voor Pasen. Na Pasen start het toeristisch seizoen. Naast informatie over de wijnteelt kunnen de bezoekers dan kennis maken met enkele werken van kunstenaars uit de regio.

Op de ene muur hangen twee schilderijen, acryl op doek, van 70 x 100.

Aan de andere muur heb ik vier tekeningen gehangen, Oost-Indische inkt, 40 x 50.

De rest van de muren vertellen de bezoeker wetenswaardigheden. Kijk even mee.