Wanneer zaterdag de klok zes uur aanwijst, krijgt iedereen de kriebels: alle werken moeten in het atelier gebracht worden, zodat er ’s nachts niets kan gebeuren. Ineens ziet de tuin er miserabel uit met de tenten die leeggehaald werden en als achteloos achtergelaten alsof ze van geen nut meer zijn en de kuisploeg de boel nog moet opruimen. In Werchter kennen we die aanblik: na het festival lijken de kampeerweiden één puinhoop, zeker als het geregend heeft.

Maar zondagmorgen, na een rimpelloze nacht, kan het leven weer herbeginnen. Tegen de middag staan de tentjes weer boordevol aanbod.

… en het wordt druk, heel druk. Het geeft het gevoel van op een overvolle markt te zijn beland. Gelukkig zijn er stoelen voor de oudere mensen. Die laten zich de drukte welgevallen, zeker als er nog iets bij gedronken kan worden. Er worden met man en macht snackjes op schalen gelegd, drank bijgevuld en tussendoor nog gepraat en veel gelachen: op zo’n zomerse dag is een buitententoonstelling een zaligheid om meemaken.

Voor mijn presentatie onder de tent heb ik werken van 50 x 40 bijeengezocht: tekeningen, bister en linosnede. Ook mijn zelfgemaakte kaartjes heb ik uitgehaald: ze passen goed in het geheel. Even buiten de tent heb ik een houtskooltekening op een ezel gezet en daaronder enkele kleinere werken in acryl: dat zorgt voor een vloeiende de overgang naar de kleurrijke aanbiedingen tussen de bomen.

Op zaterdag komt de jongste dochter een handje toesteken, zondag de jongste zoon met zijn vriendin. Ze gebruiken de tent als uitvalsbasis om iedereen van een drankje en een snackje te voorzien en als er kaartjes gekocht worden houden zij de kassa bij. De eerste opdracht vraagt meer actie dan de tweede. Ook voor hen vliegt de tijd voorbij en daar ze alle drie op een appartementje wonen genieten ze van de zon en de groene ruimte.

In de tuinkamer, omgebouwd tot tentoonstellingsruimte, stel ik, naast een zesdelig werk over WOI, een deel van mijn eindwerk ten toon. Als ik de werken tegen de muur zie hangen ben ik echt tevreden: er is hard aan gewerkt, maar het mag gezien worden. Nu de tuinkamer zowat herleid is tot de essentie van zijn structuur en niks afleidt bij het bekijken, spreken die werken erg aan.

Op tafel heb ik de harmonicaboeken gelegd waarin de presentatie van mijn kleine tekeningen. Er naast liggen witte handschoenen en wie de tekeningen wil bekijken wordt gevraagd die aan te trekken: ik wil die boeken graag netjes houden.

Ik krijg veel lovende kritiek. En heerlijk, het doet deugd.