Met cirkels maak ik een eenvoudig ontwerp. Een goede oefening om rond te leren snijden.

Verticale lijnen die afwisselend boven en onderaan vertrekken en elkaar in het midden kruisen. Daar de lijnen met de vrije hand getrokken zijn wordt het strakke, waartoe dergelijk lijnenspel uitnodigt, doorbroken.

Ik wil diep doorzakkende druppels vormen om de ronding uit te proberen. Hier gebruik ik nog een breekmes en dat maakt de ronding nogal on-rond, waardoor de vorm een agressief accent krijgt.

Ik zoek een agressieve vorm en herhaal die in verschillende formaten zonder er een bepaalde ordening in aan te brengen.

Druppels? Graankorrels? Ik laat deze eenvoudige vorm evolueren van klein naar groot.

Deepak heeft ons uitgenodigd om in het sportcentrum van ‘Ter Heide’ in Rotselaar een treffen te volgen van rolstoelbasket tussen zijn club en de nationale ploeg. Daar het maar enkele minuten rijden is gaan we er op af. Het is al erg lang geleden dat ik mijn zoon nog aan het werk zag en dit wil ik nu niet missen.

Ik ken niet zoveel van de rolstoelbasket, van gewone basket ook niet. Er zijn doelen waarin men moet proberen te scoren … maar voor de rest laat ik het aan het wijze oordeel van de scheidsrechters over om over fouten te oordelen. Weet je, het gaat allemaal zo vlug. Die mannen vliegen met hun rolstoel over de vloer, proberen de bal te bemachtigen of te houden, zijn op elkaar ingespeeld en gebruiken allerlei truken om de anderen te misleiden.

Het gaat er best hevig aan toe. Af en toe wordt er wel eens een atleet uit zijn rolstoel gewipt. Gelukkig zitten ze stevig vastgebonden. Ze kennen kneepjes om rap terug in de goede positie komen en als het alleen niet lukt is er wel een medespeler die een handje toesteekt. Toen Deepak op de vloer lag en niet makkelijk recht kon was er een tegenspeler die hem met één hand omhoog trok. Die rolstoel zit als gegoten aan hun lichaam en de spelers zitten echt goed ingesnoerd. Soms lijkt het of de spelers een ballet uitvoeren. En alles gebeurt zo snel dat ik moeite heb te ontdekken waar de bal zit.

Wat me ook verbaast is de handvaardigheid van die mannen. In volle vaart pikken ze een bal op of plukken ze de bal van de grond om hem dan even later in het net te deponeren.

Toen Deepak hier toekwam was hij een fragiel kereltje dat moest leren met mes en vork te eten i.p.v. met die fijne vingertjes van hem. Nu is hij uitgegroeid tot een stevige sportman met handen die een basketbal onderste boven kunnen vasthouden zonder dat die valt.

Een zoon om fier op te zijn, ook als hij niet basket.

opwarmen voor de match begint

in actie

Vandaag moet de tentoonstelling in de Mena opgeruimd worden. Opruimen is gemakkelijker dan opstellen en gaat veel vlugger. Ik heb alleen 12 werken mee te nemen en de 12 nagels uit te trekken die de werken gedragen hebben. Wanneer ik klaar ben met de klus ga ik verder op zoek naar nagels. Wanneer een nagel blijft steken kan die kwetsen wanneer de panelen afgebroken worden.

Het afbreken en versleuren van de panelen laat ik aan de jongeren over. Voor het middag is staan de panelen beneden te wachten op vervoer.

In de namiddag zijn we met de tekenklas afgesproken voor een etentje in de tuin van een collega. Wat een pracht van een tuin. De zon is van de partij, enkelen hebben gezorgd voor bijzonder lekkere hapjes: het samenzijn kan niet meer stuk.

Voor de afscheidnemende collega’s, zoals ik, heeft iemand kaartjes gemaakt en laten rondgaan, zodat iedereen er iets op kon schrijven. Een bloemetje voltooide de attentie. Leuk.

Ik vertrek nogal vroeg, ik ben gewoon te moe om langer mee te vieren. Ik ben aan vakantie toe.

De tafel is één uitnodiging.

Ontspannen en gezellig samenzijn

Iedereen die een eindwerk maakte kreeg een wand van 2,44 m op 2,44 m. Niet bijster groot van oppervlakte om een eindwerk te presenteren. Maar we maken van de nood een deugd en het lukt me om 12 werken te presenteren. Door te zorgen dat elk werk dezelfde afmetingen heeft en de werken mooi in het gelid te hangen verkrijgt mijn wand een zekere variëteit in het aanbod en iets dat de aandacht van de bezoeker trekt.

Ik had met de leraar afgesproken dat ik tafels zou meebrengen waarop ik mijn boeken en harmonica’s zou presenteren. Dat verruimt de mogelijkheden van werk te tonen. De jury is woensdag komen kijken en jureren. Vrijdag ben ik zelf aanwezig geweest op de tentoonstelling zodat ik kon vragen handschoenen te gebruiken bij het doorbladeren van wat op tafel aangeboden werd. ’s Avonds heb ik alles opgeruimd want mensen zijn erg slordig in het omgaan met zo’n boeken. Voor hen betekent dat wellicht niet zoveel, voor mij zijn het schatten. Ik kan niet verdragen dat ze achteloos een leeg glas op de tafel achterlaten of met niet al te propere handen bladeren.

Op het Egidius ben ik wel fier en vooral: het is een reeks vanuit mijn hart. Het verhaal van mijn zoon. Hem draag ik overal mee … ook tot in de Mena.

Vandaag zou ik naar de tentoonstelling in Aarschot gaan … maar ik ben doodop. Ik verlang niets liever dan thuis te zijn, wat te lezen, verder te snijden aan het werk dat ik vorige dagen opgezet heb en als ik te moe word: in een zetel zitten en slapen.

Dus doe ik dat maar. Het is jammer dat ik de eindwerken niet zie van de mensen die afstuderen in kant want daarvoor wou ik speciaal gaan. Maar er zullen zich nog wel gelegenheden voordoen om zoiets te zien.

Ouder worden is meer en meer op zijn beperktheden botsen. ‘k Zal dat moeten aanvaarden, hoewel het tegen ‘heug en meug’ is. Ik moet bekennen dat het de laatste tijd erg druk is geweest … en alle tijd die er over was ging naar het snijden in papier.

Nog even volhouden en een rustige periode breekt aan: vakantie. Ik heb geen verdere reisplannen dan mijn atelier en tekentafel. Daar is zoveel te ontdekken. Tussendoor zal ik samen met Karel wel wat wandelen. En ook af en toe eens afspreken in Leuven voor een koffie: vriendschap is geen tijdverlies, integendeel, je leeft er intenser van.

Om 13 uur gaat de tentoonstelling in de Mena open en ik heb me opgegeven om er permanentie te doen. Gelukkig heb ik wat vrienden verwittigd dat ik die namiddag aanwezig ben, zodat er toch wat bezoekers te noteren vallen. Vrijdagnamiddag is feitelijk geen dag om een tentoonstelling open te houden. De mensen gaan werken, winkelen, poetsen of vervoeren kinderen naar een sportclub.

Gelukkig heb ik mijn bezigheid: lezen. Omdat er in de tentoonstellingsruimte alleen de hoge krukken van de aanpalende bar kunnen gebruikt worden om te zitten heb ik een opplooibaar zeteltje meegebracht. Dat geeft meer comfort.

Eerst neem ik uitgebreid de tijd om rond te kijken en wat foto’s te nemen. Daarna duik ik in een eerste boek: ‘Het kantklosboek’. In een tweedehands boekenwinkel op de kop getikt. Er wordt uitgebreid over het moderne kantklossen gehandeld. Twee bezoekers later lees ik verder over Plantijn, een boek dat ik wil recenseren.

Tegen zes uur aan ruim ik op: ik pak mijn (teken)boeken en harmonica’s in en schik de plooitafels tot vervoerformaat. Alles via de lift de auto in. Zo, deze job zit er op. Meteen neem ik een beetje afscheid van de academie in Werchter.

‘s Avonds, om 20 uur is het in Werchter proclamatie van degenen die afstuderen en daarna rijden we terug naar de tentoonstellingsruimte in de Mena: de gemeente biedt de afstuderenden en hun genodigden (iedereen die wil is welkom) een drankje aan.

Omdat de lucht er nogal onweersachtig uitziet, houdt men de proclamatie binnen. Gelukkig kunnen we eerst buiten de mensen begroeten die we kennen. Dat is wel leuk: collega’s die vorige jaren afstudeerden komen nog even terug. Wat woorden over en weer om feitelijk te zeggen dat het leuk is elkaar weer te zien. Dan naar binnen: niet te overleven. Teveel mensen in een ruimte die daarvoor niet bedoeld is. Eerst worden de kinderen van de lagere school afgeroepen. Die verdwijnen meteen na het overhandigen van hun diploma, een kus van de juf of leraar en sommige van de leraren of leraressen hebben nog een kleine attentie voor hun leerlingen. Dat zal wellicht gekoesterd worden.

Volgt de middelbare graad en wanneer de volwassenen aan de beurt komen is er al wat meer ademruimte. Ook ik word naar voren geroepen om mijn attest en kussen van de leraar in ontvangst te menen. Ondertussen is Ludo in de weer om foto’s te nemen, zodat het voor de eeuwigheid vastligt … als tenminste de pc niet crasht.

De auto in … en weer naar de Mena. Later vertelt Karel me dat er toch heel wat mensen waren die mijn werk waardeerden. Leuk dat te horen. Voor de meeste mensen is abstract werk nogal moeilijk te benaderen. Ook ik heb het maar langzaam aan leren waarderen.

De mensen kijken naar de ten toon gestelde werken en drinken een glas. Omdat ik alles al uitgebreid gezien heb kan ik me toeleggen op ‘praten’: mijn ‘sociaal’ zijn eens ruimte geven. Ik geniet.

De eindwerken worden ten toon gesteld in de Mena, het vrije tijdscentrum in Rotselaar, een tiental minuten met de auto bij ons vandaan.

Met Brigitte afgesproken dat we elkaar zouden helpen bij de opbouw van de tentoonstelling, want haar eindejaarsleerlingen konden beiden niet komen: de ene wegens op vakantie, de andere moest werken. Nu, we werken graag samen en hebben al heel wat tentoonstellingen samen opgebouwd.

Zondag heb ik de auto geladen en toen bleek dat ik nog heel wat plaats had in de koffer. Ik belde Brigitte met het voorstel om maandagmorgen naar de academie te komen en daar onze auto te laden met de werken die moesten vervoerd worden. Brigitte kon dan verder rijden naar de Mena waar ze verwacht werd om samen met haar collega’s de panelen te plaatsen waarop in de namiddag de leerlingen hun werken kwamen ophangen. Ik zou dan met mijn werken en een deel van de schilderwerken van anderen na de middag komen.

En zo gebeurde. Na de middag kwam ik aan in de Mena en even later kwam Brigitte naar beneden. Auto’s leegmaken en met de lift naar de tweede verdieping. De lift ging nogal bibberend naar boven, echt geen leuke ervaring. Wellicht vond men dat hier een normale bedoening, maar ik zou voortaan zo weinig mogelijk de lift gebruiken.

De panelen waren nog niet allemaal geplaatst, maar de plaats die ik toegewezen kreeg was reeds in orde.

Eerst de plooitafeltjes in orde maken, zodat mijn boeken op hun plaats konden gelegd worden. Dan de mij toegewezen panelen afmeten zodat de nagels om de schilderijen op te hangen op de juiste plaats kwamen te zitten. Gelukkig had ik thuis reeds berekend waar de nagels moesten zitten, zodat ik niet ter plaatse moest beginnen rekenen. Ook het ophangsysteem van de schilderijen had ik bekeken: de werken die met een draad omhoog werden gehangen had ik voorzien van een extra draad zodat ze op dezelfde hoogt aanhaakten als de werken met een vast ophangsysteem. Eventueel kon ik die extra draad wat aandraaien als het resultaat niet bevredigde. Maar behalve één werk, klopte de rest als een bus. ’t Verwonderde me dat alles zo ‘paste’ en met een extra draai werd ook het werk dat even uit de rij dreigde te vallen op de goede plaats gedwongen.

Ik had ruimte genoeg op de tafels om mijn ‘boeken’ aan te bieden. Zo had ik het me gedroomd en dan is het ontzetten leuk als het ook zo uitkomt zonder dat er zich problemen stellen.

Daarna Brigitte gaan helpen maar die was ook aan haar laatste schilderijen bezig.

Met een gerust gevoel naar huis: mijn werk kon gezien worden.

Hiernaast een eerste foto. Omdat er teveel spiegeling op de werken zit stel ik het fotograferen uit tot een beter moment.

Met dit snijwerkje heb ik een wenskaart gemaakt. Hopelijk is de betrokkene er blij mee. Ik vermoed van wel.

De uitgesneden werkjes plak ik in boekjes of in een harmonica, zo blijven ze mooi bewaard. Bij de harmonica’s beplak ik beide kanten. Je kan dan beginnen bladeren en blijven bladeren, een soort draaimolensysteem. Voor dit harmonica heb ik de ene kant met wit snijwerk beplakt en de andere kant met zwart snijwerk.