Christel had vernomen dat in het culturele centrum in Aarschot een tentoonstelling zou ophangen van portretten en daarin was ze wel geïnteresseerd. Dus na de glastentoonstelling ging het richting Aarschot: benieuwd wat er op ons af zou komen.

Het was een dubbele tentoonstelling. De eerste werken die we zagen deden denken aan kinderen … maar dan kinderen die bijzonder goed konden schilderen. Bij navraag bleek het een tentoonstelling van ‘Eigen Haard’, een centrum waar mensen met een mentale beperking terecht kunnen.

Eerst gingen we naar de portretten op de eerste verdieping. Ann Schots stelde daar ten toon onder te titel ‘Noem het maar emoties’. Practisch allemaal kinderportretten. Voor mij waren die portretten een beetje te ‘gladjes’. Technisch knap gedaan … maar ze konden me niet echt raken. Ik dacht: als het je eigen kind zou zijn, zou je die werken waarschijnlijk wel erg boeiend vinden. Maar om als louter ‘vreemde’ te kijken, was het werk niet universeel genoeg. Als ik daarna lees dat de kunstenares reclame schilderen gevolgd heeft aan Sint-Lucas, kan ik haar manier van werken beter begrijpen. Omdat Christel zelf graag portretten schildert blijft ze wel geboeid kijken: waar ligt de schaduw, hoe krijg je volume in een gezicht …

Daarna zakken we af naar de tentoonstelling van ‘Eigen Haard’. Omdat die mensen heel spontaan zijn in hun uiten, komt er een levenskracht te voorschijn die me diep raakt. Eén werk herken ik: met een groep hebben ze meegedaan aan ‘Gasthoven Invites’  (zie blog van 15.08.2014). Nu het werk van ongeveer 2m op 2m zich ‘zo maar’ aan biedt, zonder de zwaarte van het thema van ‘Gasthoven Invites’, komt het erg sterk naar voren. De tentoonstelling is mooi gepresenteerd. Er zijn mini-werkjes en grotere werken. Volgens de begeleider die aanwezig was hebben ze er zowat vijf jaren aan gewerkt. Dan kunnen ze natuurlijk een mooie selectie maken. Ik bewonder de mensen die voor dat atelier instaan. Wellicht zijn ze in hun privé-tijd ook creatief bezig, maar waartoe zij hun ‘leerlingen’ inspireren en daarna doen realiseren kan alleen maar mijn waardering wegdragen.

Jammer dat thuis onze muren vol hangen, anders had ik zeker een werkje gekocht.

We blijven nog iets drinken om de dag af te sluiten. Christel en ik zijn beiden heel tevreden met de invulling van de namiddag. Mooie dingen ‘zien’ is ook een creatief proces en kan hartverwarmend en geestvervullend zijn. Daarbij de vriendschap voor elkaar vorm geven, ik voel me gelukkig.

Dit werkje spreekt me enorm aan. Ik weet niet precies waarom. Ik laat het dan maar zo op me afkomen.

Het boeiende bij glaskunst is de voortdurende verandering van het kunstwerk door de lichtinval, de kleur van de omgeving, het standpunt van waaruit je het werk bekijkt. Het kunstwerk leeft. Hier enkele beelden van de tentoonstelling.

Violet composition – Brzon Tomas (Tsjechië)

Passage I - Rawson Emma (Groot-Brittanië)

Landschap-  Burrick Pia (België)

Netwerk met cellen - Couwenbergh Paula (Nederland)

Hera 4 – Janssens Hans (Nederland)

Factory building – Stanicky Petr (Tsjechië)

Trio of Unviable Bowls – Shilling Cathryn (Groot-Brittanië)

Incidentally - Naas Lisa (USA)

Gifts of Love – Batts Lucy (Groot-Brittanië)

Portrait of a man with green hat – Topescu Mihai (Roemenië)

Wound – Munkevica Anda (Letland)

In het gemeenschapscentrum ‘Den Breughel’ in Haacht gaat er op dit moment een tentoonstelling door van glaskunst. Omdat dit nog geen 10 minuten rijden van bij ons thuis is en elke tentoonstelling van deze organisatoren (Kunststichting Perspectief) de moeite waard was, gaan Christel en ik een kijkje nemen, benieuwd of het weer een voltreffer geworden is.

Het inkomgeld bedraagt vijf euro. In ruil krijgen we een zeer hoogstaande tentoonstelling. Er zijn, als ik juist tel, 44 kunstenaars uit 13 verschillende landen. Tussendoor verneem ik van een medewerkster dat in Rusland glaskunst niet bestaat, waarschijnlijk omdat het materiaal daar niet te verkrijgen is en dat de enige deelnemende Russische kunstenares in Duistland werkzaam is, waardoor het voor haar mogelijk werd deel nemen aan deze tentoonstelling.

Wat ik zie is gewoon prachtig. Enkele glascreaties spreken me niet zo bijzonder aan, maar wie bepaalt de norm van wat al dan niet ‘kunst’ is. Het merendeel grijpt me wel aan. Ik ben net een spons die zich volzuigt met al dat moois. Ook Christel geniet er van. We kijken en kijken … en aan het einde van de tentoonstelling zijn we aan koffie toe, die ter plaatse kan bekomen worden. Nog even napraten en dan zijn we weg naar een volgende tentoonstelling in Aarschot.

Met Christel vorige zondag naar de opening van de tentoonstelling in Hannah (Herent) geweest onder de titel ‘Madonna’ met werken van Maria Richterova en Linda Bollens. Van Maria Richterova waren het vooral lithografieën, Linda Bollens vervaardigt keramiek.

De lithografieën van Maria Richterova doen vaak ‘middeleeuws’ aan. Ze vindt haar inspiratie dan ook dikwijls in oude meesters. Linda Bollens stelt keramiek/porselein ten toon.

Hannah is een kleine galerie. Telkens is er een dubbel-expositie en komen twee kunstenaars aan bod. De kleine ruimte wordt dan gevuld met een intensheid van aanbod alsof het lijkt dat je ogen te kort komt. Ook nu weer. Wat Maria Richterova presenteert is technisch een hoogstandje. Daarbij haalt ze een oude wereld te voorschijn om hem te vermengen met de wereld van nu. Linda bollens kent haar vak: de kwetsbaarheid van porselein kan zo uitnodigend aanwezig zijn. Je zou bijna op de toppen van je tenen gaan lopen om zeker te zijn van niets te beschadigen.

Telkens ben ik blij de verplaatsing naar Hannah gemaakt te hebben: mooie dingen zien maakt blij.

Bijlagen:
Madonna.jpg (137 KB)   

Maria Richterova

Linda Bollens

Tegen Karel heb ik gezegd dat we rond een uur of elf terug zouden zijn. Hopelijk gaat de terugreis even vlot als de heenreis en dan kunnen we wat vroeger thuis komen.

Er wordt een DVD gedraaid over Modigliani. Het is een geromantiseerde versie van zijn leven … en ik hou daar niet van. Daarbij, de beelden die me bijblijven na  de tentoonstelling van Marlene Dumas wil ik voorrang geven op een geïnterpreteerde wereld van Modigliani door een derde. Het kan me echt niet boeien. Daarbij, de doeken die ze tonen op de DVD zijn namaakproducten … hoe mochten ze anders stukgeslagen worden bij een of andere uitbarsting van de schilder. Dan eet ik maar de boterham die ik vanmorgen meenam en duik weer in mijn lectuur. Ik heb nog wel wat uren te lezen voor ik het boek kan dichtklappen. Het is buiten al flink donker, maar met de leeslamp van de bus kan ik zonder problemen alles moeiteloos ontcijferen.

Tot ik plots merk dat we al op de ring rond Antwerpen rijden. Hé, dat is vlug gegaan … we zullen veel vroeger thuis komen dan gepland. Goed zo, want ik voel mijn benen verkrampen door het lange zitten. Normaal sta ik gans de dag recht achter mijn tekentafel, nu zit ik op een smalle zetel met nauwelijks ruimte voor lange benen. Maar ik klaag niet. Dit kleine ongemak loonde de moeite: een pracht van een tentoonstelling, goed gezelschap … en twee boeken die me gelukkig maken. Als ik straks nog in een warme ruimte in een zalige zetel mag zitten naast Karel, wat kan ik dan nog meer verlangen.

Wie iets over Marlene Dumas wil vernemen laat het internet maar aanrukken. Het is een artieste van wereldformaat.

Ik heb er echt naar uitgekeken … en nu krijg ik haar wereld aangeboden. Een wereld waarin ze ‘aanklaagt’: de oorlog, het (seksuele) misbruik, de dood, politieke hangijzers, individuele ervaringen en dat allemaal in een beeldtaal waar ik alleen maar bewondering voor kan hebben. Wat kan die vrouw omgaan met verf en inkt. Het is net of ze de kijker meesleurt tot onder de naaktheid van het afgebeelde. Ze bestormt het verborgene tot de laatste verfraaiing weg is en er niets anders overblijft dan een niets ontziende waarheid.

Het is jammer dat je maar een korte tijd kan rondwandelen in de tentoonstelling. Feitelijk zou je die werken verschillende keren moeten zien, telkens geconfronteerd worden met ander aspecten van haar beeldkunst.

We lopen ook nog eens door de vaste collectie en neen, we hebben geen zin om nog een ander museum te bezoeken. Ik voel ik me overvol indrukken, daar kan nauwelijks nog iets bij.

In de boekenwinkel koop ik een boek over het werk van Marlene Dumas en omdat ik er nu toch ben, snuister ik wat rond in de rest van de aanbieding. Mocht er iets zijn rond het thema grafiek en letters, dat zou me wel van pas komen. Tijdens de kerstvakantie wil ik weer verder werken aan de brieven-serie voor mijn tentoonstelling volgend jaar. Nu zou ik rond letters en woorden als beeld willen werken. En geloof het of niet: ik ontdek nog een boek rond dat thema. Typo, een boek over het werk van Hansjörig Mayer. Gelukkig als een kind dat zopas zijn sinterklaasgeschenk kreeg, schuif ik aan bij de kassa.

We gaan eerst nog iets drinken en dan nog even winkeltjes kijken in de omgeving van het Rijksmuseum: gewoon een frisse neus halen en om 18 uur de bus op … en we moeten er op tijd zijn, de bushalte kan alleen maar gebruikt worden voor uit en op te stappen