Donderdag hebben we de tentoonstelling afgewerkt … en ik ben er best fier op. Het is een mooie locatie en mijn werken krijgen er de ruimte aangeboden die ze nodig hebben.

Ondertussen heb ik een toelichting bij mijn werken geschreven. Sommige mensen hebben het moeilijk met abstracte werken, het is een wereld die hen vreemd is. Daarom schreef ik kort neer, hoe die werken kunnen benaderd worden. Hieronder de tekst.

Welkom (tafel in de gang)

nr. 1                                                   

70 cm x 50 cm                                                           

Vertrekkend van een van de oudste Nederlandstalige teksten: hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu uuat unbidan uue nu - alle vogels zijn nesten begonnen, behalve ik en jij. Waar wachten wij nu op? – waarvan de letters op een bijna acrobatische wijze tot een grafisch geheel werden gebonden, verkennen we de wereld van brief en schrift op een heel eigen wijze.

De wereld van brieven en kattebelletjes (gangen)

nr. 2 en 36                                          

80 cm x 60 cm                                                       

In een oneindige variëteit bereiken ons brieven: van officiële teksten, soms moeilijk te begrijpen voor wie geen juridische studies deed, tot een snel geschreven berichtje op de keukentafel om te melden dat het eten in de koelkast zit. Over die wereld gaat het in deze tentoonstelling, waarbij de vormgeving van het verschijnsel brief alle aandacht krijgt.

De brief als vlak

nr. 3 tot 13                                         

50 cm x 40 cm                                                         

Van drie basisvormen (nr. 3) naar het experimenteren met de gegeven vlakken en lijnen. Zoeken naar spanning door de vlakken van de basisvormen in een bepaald ritme te plaatsen (nr. 4 tot 10). Een volgende stap is de lijnen van het vlak als zelfstandig element te hanteren (nr. 11 tot 13).

Lijn en vlak samen brengen

nr. 14 tot 16

80cm x 60 cm                                                        

Enkele vlakken worden bewerkt met een stille kleur terwijl ze omgeven worden door omtreklijnen van hetzelfde vlak. Daardoor ontstaat een visuele spanning die ontlading zoekt in het opgelichte vlak.

Iconografie van het schrift

nr. 17 tot 23    

70 cm x 50 cm                                               

Letters zijn iconen die herkend worden en in samenhang een woord vormen dat inhoudelijk te interpreteren is. Hier worden iconen uitgeprobeerd die inhoudelijk geen betekenis hebben maar door hun speelsheid of door hun gedisciplineerde ordening toch verwijzen naar een inhoud.

Het grote moment breekt aan: de werken worden opgehangen … nu zal duidelijk worden wat deze tentoonstelling te bieden heeft. Ik vind het wel spannend. Maar veel tijd om te dromen of te piekeren is er niet. Gelukkig dat Felix meehelpt, want na een paar werken gehangen te hebben, voel ik mijn armen zwaar en op het einde loodzwaar worden. Het is het glas, hoe dun ook, dat werken zo zwaar laten doorwegen.

Maar het vordert en na een goed uur doorwerken, krijgt de tentoonstelling al vorm. Natuurlijk hangen nog niet alle werken op de correcte hoogte en perfect horizontaal.

De drie zesluiken vragen wel meer aandacht. Maar we hangen ze alleen maar op en zullen ze op elkaar afstemmen wanneer Christel hier is. Christel heeft beloofd donderdag langs te komen om de werken te helpen juist hangen: zij heeft daar een scherp oog en nog meer geduld voor. Vooral dat laatste missen we nu, we zijn gewoon moe en vinden het aanbod van Christel een uitstekend idee. Tentoonstellen is veel meer dan plaatjes (laten) kijken, er gaat een hele wereld achter schuil van vriendschap en samenwerking.

Maandag voor de tentoonstelling breng ik een eerste lading werken naar Baal. Ik heb de sleutel van het gebouw en de tentoonstellingsruimte gekregen en kan nu aan de slag.

Eerst de werken van hun voorlopige bewaarplaats in de tv-ruimte naar de auto versassen, dat doe ik al zondagnamiddag, rustig aan, terwijl het even ophoudt met regenen. De werken die ik meeneem zijn niet zo groot en stapelen gemakkelijk. Om ze te beveiligen breng ik tussen het glas beveiligingsplastiek aan, zo riskeer ik minder glasbraak. Dat laatste kan ik nu missen als kiespijn, er is wat anders te doen dan naar een glazenier lopen voor een nieuw glas.

Maandag rij ik voorzichtig naar Baal. Om 10 uur ben ik afgesproken met Felix, die komt me helpen. Ik ben niet graag alleen in zo’n gebouw. Je weet nooit of er zich een probleem voordoet waarbij je hulp kan gebruiken.

Auto parkeren voor de ingang en uitladen. Het miezert. Gelukkig dat ik de plastieken verpakking kan gebruiken om de werken te beschermen tegen dat plakkerig nat. Ik zet de werken af tegen een muur op het gelijkvloers en Felix brengt ze, trap op, naar de eerste verdieping. Wanneer de wagen leeg is, verhuis ik hem een eindje verder om te parkeren en ga Felix helpen om trappen te lopen.

Een volgend fase is het verdelen van de werken. Omdat ze aan de achterkant al gemerkt zijn, verloopt dat vrij snel. Felix telt hoeveel draden er nodig zijn om de werken op te hangen en vult aan waar nodig. Daarmee zit het werk er hier, voor vandaag op.

Morgen om 10 uur spreken we opnieuw af, dan gaan de werken aan de muur.

Thuis laad ik nog een aantal grotere werken in de auto zodat die morgen meekunnen. Maar rusten na de middag zit er niet in. Hoewel alles volgens planning verloopt, is er nog zoveel te doen. Dus verzamel ik mezelf maar en begin aan de prijslijst … die in feite een toelichtinglijst wordt.

Om mezelf niet te overvragen begin ik al enkele weken voor de startdatum van de tentoonstelling met de concrete uitwerking. Ik heb al een lijstje gemaakt van de  werken die ik wil meenemen en op een plannetje van de tentoonstellingsruimte aangeduid welk werk ik waar wil hangen.

Twee weken voor de start haal ik stilaan de werken, die op een vroegere kinderkamer gestapeld staan,  naar beneden. Telkens ik de trap af moet neem ik een paar werken mee. Zo voel ik niet dat ik moet trappen lopen, want alles in een ruk naar beneden sjouwen zou toch wel wat te veel gevraagd zijn. Ik stapel de werken in de tv-kamer aan de zijkant, zodat de verkeershinder beperkt blijft.

Ik vind het verzamelen van mijn werken een plezante bedoening. Een werk dat je een hele tijd niet meer onder ogen kreeg kan je met een nieuwe blik bekijken. Sommige werken maken me enthousiast, andere benader ik eerder met een kritische blik. Dat zal wellicht allemaal normaal zijn. Maar met de werken die ik verzamel, moet ik het doen. Toch blijft het gevoel dat het een mooie expositie wordt.

Ondertussen worden de muren in de tuinkamer ook leeg gemaakt en zoek ik wat oudere werken uit om die leegte weer op te vullen. We zijn gewoon van steeds werken aan de muren te hebben … en wanneer die muren kaal geplukt worden … gewoon akelig, net of je in je blootje staat.

Dan worden de werken op de achterkant van een nummer voorzien, waardoor ik weet welk werk aan welke muur op welke plaats zal hangen.

Ondertussen probeer ik ook een lijst op te stellen van de werken die gaan geëxposeerd worden. Toch weet ik nog niet hoe ik de lijst ga presenteren: met foto’s, met uitleg … dat laat ik over aan de inspiratie van de dag.

Voorlopig geen blogs meer wegens voorbereiding van de tentoonstelling 'Brieven van toen aan later'. Een verslag volgt nog.

De afdrukken vragen wat droogtijd en na de onderbreking moet  er vooral opgeruimd worden. Dus werken Christel en ik tijdens de pauze verder,  om van de afdrukjes nog enkele kaartjes te maken, de rets zullen de kinderen volgende week moetendoen. Christel snijdt de afdruk op de juiste afmeting en ik lijm het resultaat op het onderliggend kaartje. Het is wel doorwerken, want na een goed kwartier duiken de kinderen weer het lokaal binnen, benieuwd wat het resultaat is van hun werken. Ze zijn ontzettend enthousiast en vragen of we volgende week terugkomen. Wanneer we moeten toegeven dat het niet gaat, zijn ze echt ontgoocheld. Maar er zijn nog genoeg afdrukjes om verder te werken en ik laat het papier, de mesjes en snijmatten achter,zodat volgende week alles kan afgewerkt worden. Natuurlijk hoop ik mijn spullen weer te zien, maar ik vertrouw op Lorenzo dat hij dat ter harte zal nemen.

Ik ben erg tevreden over het resultaat van beide groepen. Christel is ook enthousiast: ze heeft een deugddoende namiddag beleefd. We rijden samen naar huis en naarmate we verder rijden, slaat bij mij de vermoeidheid toe. Oma zijn is heerlijk en een kerstatelier begeleiden voor een kleinzoon die ontzettend fier is op zijn oma … voor geen goud van de wereld wil ik dit ruilen voor een rustiger activiteit. Laat ik straks maar neertuimelen in een luie zetel: deze namiddag is een echt cadeau dat ik niet zou willen missen.

op de foto: niets kan deze concentratie breken zo worden de kinderen opgeslorpt door wat ze doen.

in volle actie ... ondertussen wordt het erg warm in de klas. Gelukkig kunnen de kinderen seffens uitwaaien.

pauze: de druktafel ligt er verlaten bij.

tijdens d epauze nog even wat kaartjes lijmen.

het resultaat mag best gezien worden.

We waren goed op tijd vertrokken naar De Muze: zo konden we rustig acclimatiseren. Natuurlijk hadden we thuis al alles grondig voorbereid. Christel had de gel-plakken opnieuw gesmolten en in stukken verdeeld, zodat de kinderen elk individueel op hun eigen ritme konden werken. Ik zorgde voor voldoende mesjes: gelukkig had Christel een set mesjes in voorraad die ze ooit eens aankocht omdat ze in reclame waren. Ik zorgde dat elke houder een nieuw mesje kreeg, zodat het snijden moeiteloos zou gebeuren. We hadden elk wat voorbeelden bij en Lorenzo zou zijn werkjes die hij vroeger reeds maakte meebrengen, zodat zijn klasgenootjes konden zien wat het resultaat kon zijn. En natuurlijk is het toch enorm te kunnen zeggen: dat heb ik vroeger reeds bij mijn oma gemaakt.

Lorenzo kwam ons begroeten aan de poort en hielp de bagage binnen dragen. We kregen een ruimte toegewezen en installeerden ons: Christel met de gel-druk, ik met het snijwerk.

Even wat afspraken maken met een begeleidster: bleek dat de tijd die ons werd gegeven, nogal kort was: anderhalf uur. Niet getreurd: we zouden de inleidende uitleg heel kort houden en de kinderen zo vlug mogelijk aan de slag laten gaan.

Het is druk als de kinderen binnen komen, maar eens op hun plaats wordt het dan plots heel stil. De groep van Christel is heel bedrijvig de gel-plakjes aan het insmeren en het ene experiment na het andere verlaat de werktafel: op het einde is het nog zoeken om een plaatsje te vinden in de klas om de werkjes te laten drogen.

In mijn groepje geef ik wat uitleg hoe ze ‘veilig’ snijden (van de vingers weg) en hoe ze moeten zorgen dat op het einde alles nog aan elkaar hangt: dus voldoende bruggetjes laten. Het zijn knappe kinderen die onmiddellijk snappen waarover ik het heb.

Ze leggen heel hun wezen in wat ze doen. Tussendoor komen ze even op adem: laten hun werkje zien, bewonderen elkaars werkjes en moedigen elkaar aan met kei-tof en mooi zeg. Leuk zo’n groepje onder je hoede te mogen nemen. Zelf moet ik niet veel doen. Wanneer een snijwerkje klaar is gaan ze aan een andere tafel het snijwerkje op het onderliggend kaartje vast lijmen. Ook dat moet ik maar een keer voor doen.

Stilaan verandert het klaslokaal van uitzicht: overal liggen drukwerkjes of staan kaartjes uit te nodigen. Wat jammer dat ze die kaartjes niet meteen mogen meenemen naar huis want ze vinden hun werkjes zo mooi.

op de foto: de werkruimte voor het snijden.

aan deze tafel worden de werkjes op de kaarten gelijmd.

ook de tafel voor gel-druk staat paraat: nu nog wachten op d ekinderen.