Dan breekt het grote moment aan: de opening van de tentoonstelling voor het publiek. Ik kijk er naar uit: we hebben er hard aan gewerkt maar alles is nu in orde. Nu alleen nog wat voorbereidingen voor de drankjes en hapjes. We spreken af om zeven uur, dan hebben we nog een uurtje voor de bezoekers toekomen.

Er zijn veel helpende handen: mijn dochters, de zoon en kleindochter van Karel, Christel en haar man … Karel kan zich rustig concentreren op wat hij straks zal zeggen en ik moet alleen maar mijn wensen kenbaar maken.

En dan sijpelen de bezoekers binnen. Voor mij is het echt een feest. Familie verrast me door hun aanwezigheid: zij hebben wat kilometers afgelegd voor ze hier geraakten. Er zijn de vele vrienden en vriendinnen. Ik voel me echt verwend.

Ach, het zijn maar flitsgesprekken. Maar na een warme begroeting moet er feitelijk niet veel meer gezegd worden: ik geniet van hun aanwezigheid die zo maar gratis, als een echt cadeau wordt aangeboden.

Ondertussen wordt er hard gewerkt aan de bar: iedereen wordt bediend volgens eigen wens.

En dan is het aan Karel om op te treden. We verzamelen … en ik ben ontzettend benieuwd naar wat hij gaat zeggen. Karel kennend zal het wel iets speciaal worden.

En dan wordt het stil en haalt Karel zijn papier boven … en wordt het nog stiller. Iedereen luistert aandachtig (de tekst krijg je in volgende blog integraal voorgeschoteld).

Na een gemeend applaus, hervatten de gesprekken zich. Later verneem ik dat velen de vernissage heel gezellig vonden … en over de werken waren ze ook tevreden.

Spelenderlijn

nr. 37 tot 48                                       

40 cm x 30 cm                                                        

Een paar jaar terug probeerde ik een soort filosofie van ‘de lijn’ te realiseren. Het is een exploreren geworden van wat een lijn aan mogelijkheden biedt: onuitputtelijk. Het resultaat was veel tekenplezier en mappen vol experimenten. Niets zo uitdagend als een ‘lijn’, niets zo verslavend als die wereld binnen te stappen met pen en Oost-Indische inkt.

Het gesprek

nr. 49 tot 52                                       

33 cm x 33 cm                                                          

49 - Als trage vogels: de woorden van geliefden nemen hun tijd om elkaar op te zoeken en samen te zijn.

50 - Woorden zoeken elkaar: het gesprek geeft ruimte aan woord en wederwoord.

51- Verloren in de stad: wat betekent het voor een migrant wanneer die uit een regio komt waarin de hectische cultuur van de westerse beschaving nog niet is doorgedrongen om geconfronteerd te worden met een grootstad. Hoe overleef je die overvloed van indrukken die nauwelijks betekenis hebben en waar wellicht alleen de lucht iets herkenbaars heeft.

52 - Een niet-gesprek: de woorden bereiken de andere niet, rug tegen rug zit ieder opgesloten in de eigen wereld.

Briefvorm en schrift-iconen in samenhang

nr. 24 tot 26                                       

150 cm x 110 cm                                                    

Door de verdeling in een zesluik wordt enerzijds de spanning over de randen heen opgerekt en anderzijds wordt toegelaten dat de wereld van vorm en lijn zich aan elkaar wagen.

Spelen met de omtrek

nr. 27 tot 29                                       

70 cm x 50 cm                                                        

Het vlak als oppervlakte verdwijnt en laat de omtrek aan bod komen die uitgebreid wordt tot een lijn die bijna een vlak genoemd kan worden. Andere elementen doen hun intrede zodat iets speels ontstaat.

De wereld buiten het atelier

nr. 30 tot 32                                        

70 cm x 50 cm                                                        

nr. 33 tot 35                                       

60 cm x 50 cm                                                      

30 – Veelheid van indrukken: door de media krijgen we een venster op de wereld, waardoor een ontzettende veelheid van indrukken op ons af komt. Uit die puzzel proberen we dan een wereldbeeld te destilleren.

31 - Verschillende meningen: wanneer ieder mag uitkomen voor de eigen mening zonder dat geweld gehanteerd wordt om die mening aan anderen op te dringen, ontstaat de mogelijkheid om naar elkaar te luisteren en de eigen blik te verruimen.

32- Herfst 2015: de bomen ontbladeren en vormen een zacht tapijt op de aarde. Tot die zachte nazomer verscheurd wordt door de aanslagen in Parijs.

33 - Strange Fruit: is een jazz ballade, beroemd geworden door de interpretatie van de jazz zangeres Billie Holiday. De tekst (1937) beschrijft een lynchpartij zoals die vroeger vaak voorkwamen in het zuiden van de Verenigde Staten van Amerika. De lijken van de zwarten hangen als vreemdsoortige vruchten in de bomen. Abel Meeropol (de dichter) werd waarschijnlijk geïnspireerd door een foto van de lynchpartij van twee Afro-Amerikanen: Thomas Shipp en Abram Smith, die in 1930 werden opgehangen in Marion (Indiana).

34 - Herinneringsboom: Gele linten wapperen in de dagen van de Vietnam-oorlog aan de bomen in New York: voor elke gesneuvelde soldaat een lint. Linten, samengevoegd tot het beeld van een vogel, herdenken een geliefde.

35 - Tranen van de olijfboom: De Palestijnen worden van hun gronden verjaagd. Eeuwenoude olijfbomen worden gekapt of verborgen achter de muur die Israel van Gaza scheidt. Alleen tranen resten nog om wat verloren ging.

Donderdag hebben we de tentoonstelling afgewerkt … en ik ben er best fier op. Het is een mooie locatie en mijn werken krijgen er de ruimte aangeboden die ze nodig hebben.

Ondertussen heb ik een toelichting bij mijn werken geschreven. Sommige mensen hebben het moeilijk met abstracte werken, het is een wereld die hen vreemd is. Daarom schreef ik kort neer, hoe die werken kunnen benaderd worden. Hieronder de tekst.

Welkom (tafel in de gang)

nr. 1                                                   

70 cm x 50 cm                                                           

Vertrekkend van een van de oudste Nederlandstalige teksten: hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu uuat unbidan uue nu - alle vogels zijn nesten begonnen, behalve ik en jij. Waar wachten wij nu op? – waarvan de letters op een bijna acrobatische wijze tot een grafisch geheel werden gebonden, verkennen we de wereld van brief en schrift op een heel eigen wijze.

De wereld van brieven en kattebelletjes (gangen)

nr. 2 en 36                                          

80 cm x 60 cm                                                       

In een oneindige variëteit bereiken ons brieven: van officiële teksten, soms moeilijk te begrijpen voor wie geen juridische studies deed, tot een snel geschreven berichtje op de keukentafel om te melden dat het eten in de koelkast zit. Over die wereld gaat het in deze tentoonstelling, waarbij de vormgeving van het verschijnsel brief alle aandacht krijgt.

De brief als vlak

nr. 3 tot 13                                         

50 cm x 40 cm                                                         

Van drie basisvormen (nr. 3) naar het experimenteren met de gegeven vlakken en lijnen. Zoeken naar spanning door de vlakken van de basisvormen in een bepaald ritme te plaatsen (nr. 4 tot 10). Een volgende stap is de lijnen van het vlak als zelfstandig element te hanteren (nr. 11 tot 13).

Lijn en vlak samen brengen

nr. 14 tot 16

80cm x 60 cm                                                        

Enkele vlakken worden bewerkt met een stille kleur terwijl ze omgeven worden door omtreklijnen van hetzelfde vlak. Daardoor ontstaat een visuele spanning die ontlading zoekt in het opgelichte vlak.