Elk jaar maakt Lieve, de docente kantklossen, een attentie klaar voor haar leerlingen. Nu heeft ze een doosje gemaakt van stevig papier in een turkoois-blauwe kleur. Rond dit doosje zit een strik van een heel dun draadje. Maar dat doosje vouw je zomaar niet open zoals een taartdoos van de bakker. Je moet een heel ritueel ontwikkelen.

Eerst dat strikje van dat dunne draadje ontknopen en wanneer je dan de bovenste flap uitvouwt ontdek je een andere flap met een witte lijn … ja, ja …kregen we dit jaar niet de opdracht om met lijnen te werken?

Dan plooi je de volgende flap open en merk je dat de eerste lijnaanzet (die dat dunne draadje verbeeldt) op de vorige flap hernomen wordt en uitgebreider wordt aangezet.

Dan even je fantasie laten werken: de lijn (draadje) gaat onder het doosje door en nestelt zich heel sierlij op de laatste afsluitflap.

Het doosje kan nu volledig opengevouwen worden en daar krijg je volgende tekst te lezen:
“en dat we mogen hopen dat niet alles duidelijk wordt.Dat er rnog wat rest om te zeggen: ik begrijp het niet. Dat er nog wat twijfel blijft om te kunnen aarzelen, nog wat onbeslist resultaat om nieuwsgierig te zijn, onbereikte doelen om naar te verlangen-“ G. De Kockere

Een warm en inspiratievol 2016! Lieve

En dan ontdek je een zelfgebakken koekje. Zalig toch: hemel en aarde met elkaar in harmonie Ik heb het naast mijn computer gezet en telkens ik er naar kijk ontroert het me: met hoeveel liefde en geduld is dit doosje en zijn al die doosjes niet gemaakt? Als dat geen cadeau is!

 Zoals elk jaar vieren we het einde van het jaar met de dag- en avondklas samen. Vele handen maken het werk licht en dat geldt ook voor deze onderneming. Aan mij werd gevraagd voor dat lekker donker brood te zorgen dat er vorig jaar ook bij was. Ik neem in dank het compliment aan … en bestel bij Karel ’dat lekker donker brood’, die met plezier zo’n broodje bakt: de juiste ingrediënten in de kom en laat het oventje maar kneden en bakken.

Wanneer ik op de afgesproken dag en het bepaalde uur het lokaal binnen stap is men druk bezig: er is een grote tafel uitgebouwd en versierd en nu worden de gerechten die thuis zijn klaargemaakt (en andere vrouwen hebben ook hun man ingeschakeld) van hun verpakking ontdaan en op schotels gelegd voor latere consumptie.

Het is een mooi geheel geworden met een overvloed aan lekkers. We beginnen met een cava of iets niet-alcoholisch. Na dit aperitief verschijnt er alleen nog water op tafel: vorig jaar bleven de geopende wijnflessen praktisch onaangeroerd achter want de meesten moeten nog met de wagen naar huis. Ook ik beperk me tot een klein glas cava: de verhalen over die verkeersdoden in Vlaanderen blijven aanwezig in mijn achterhoofd. Ook zonder wijn kan men een leuke avond meemaken: een ruimte die gezellig gemaakt is, lekkere dingen om te proeven, gezelschap waarin men zich thuis voelt … het is gewoon genieten.

Ik vertrek wel als een van de eersten: zelfs de taart laat ik staan. Maar ik ben gewoon te moe … nog niet bekomen van de tentoonstelling in Baal. Ik krijg een stuk taart mee naar huis: zo kan Karel ook eens proeven … en inderdaad, ze is ontzettend lekker.

Christel had een paar maanden terug een dossier samengesteld dat een aanvraag ondersteunde voor een tentoonstelling van ons beiden in de gangen van UZ Gasthuisberg in Leuven. Je vraagt dat aan … en meteen vergeet je het weer, want er komen zoveel andere dingen op je weg. Tot Christel telefoon krijgt: de tentoonstellingscommissie heeft onze aanvraag geaccepteerd. We kunnen ten toon stellen van 27 juli tot 19 augustus. Van een prettige verrassing gesproken.

Op een vrijdagnamiddag gaan we ter plaatse een kijkje nemen. We nemen de bus in Werchter en die brengt ons voor de ingangsdeur van het UZ Gasthuisberg. Van comfort gesproken: geen stress op de drukke baan, geen zoektocht naar een parkeerplaats, geen afrekening voor de terugreis. Ik heb een abonnement van 65 plusser en Christel betaalt via de gsm. Wanneer de bus arriveert is er nog ruim plaats:  er zijn nog maar drie stopplaatsen achter de rug. We installeren ons en het gesprek loopt verder alsof we thuis nog aan de koffie zitten. Een half uur later heeft de bus zijn eindstation en onze afstapplaats bereikt. Over een goed uur hebben we een bus terug naar huis: we zullen nog tijd hebben voor een koffie.

Het is niet de eerste keer dat ik in UZ Gasthuisberg kom en naar de werken op de muren kijk. Tot hiertoe keek ik naar de werken die er hingen, nu willen we als het ware even achter de coulissen kijken: over hoeveel gangen gaat het, wat is het ophangsysteem … hoe moeten we de tentoonstelling concreet realiseren.

Feitelijk voel ik me best opgewonden: toch een hele uitdaging om hier een goede tentoonstelling op te bouwen. Maar eerst eens kijken wat er nu hangt en welke problemen onopgelost blijven. Een eerste is bv.: hoe geraak je met de werken ‘binnen’ … toch niet langs de toegangsdeur? Dergelijke vragen houden we in reserve nadat we de tentoonstellingsruimte gezien hebben. Er is nog meer dan een half jaar tijd om dergelijke vragen voor te leggen aan de inrichtende instantie.

We lopen de gangen door waar de huidige werken hangen: op dit moment stellen twee kunstenaars ten toon. Ik wist niet dat er zoveel muren zich aanbieden om te exposeren. Gelukkig dat Christel en ik heel gepassioneerd en doorgedreven werken. We kunnen de ruimte wel vol krijgen met de werken van de laatste jaren. Trouwens, er is nog wat tijd en een tentoonstelling in het vooruitzicht werkt  heel stimulerend om aan de slag te gaan.

We nemen rustig de tijd om de werken die er hangen te bekijken. Het circuit is wel een beetje chaotisch, hoewel dat wellicht te wijten is aan de onbekendheid met het gebouw. Een plannetje proberen te bekomen met de afmetingen van de tentoonstellingsruimte zou wel vlot werken. We voegen dat toe aan het lijstje van: te vragen.

En we hebben nog even de tijd om koffie te drinken in de restauratieruimte aan de ingang. Wat voelen we ons opgeladen en de problemen die zich voordoen zullen we wel oplossen, bv. hoe kunnen we de werken in één keer vervoeren.

We laten ons niet afschrikken. We hebben voldoende tijd om de nodige voorbereidingen te treffen. We moeten gewoon aan het werk gaan.

In het Dr. Guislain Museum (Gent) loopt een tentoonstelling rond ‘Schaamte’ en nu we toch in Gent zijn, willen we die zien.

Aan het Sint-Pietersstation nemen we een tram die stopt voor het museum. Maar de tram zit meer dan overvol: er zijn Winterfeesten aan de gang op de Korenmarkt en iedereen wil daar blijkbaar heen. Wanneer we de halte aan de Korenmarkt verlaten is het iets minder druk: oef!, eindelijk wat ademruimte.

Ik ben al verschillende keren in het Dr. Guislain museum geweest. Telkens kreeg ik een boeiende tentoonstelling te zien. Het thema is steeds verweven met de kwetsbaarheid van een mens binnen een sociale context. Ook nu is dit zo.

Ik wil elke uitleg bij een werk lezen … en dat is wel vermoeiend, je moet met het hoofd een beetje opzij voldoende licht toelaten om de witte druk op de zwarte achtergrond te lezen. Daarbij spreekt de inhoud enorm aan. Het gaat over de mens in een meestal ongemakkelijke situatie, waarin de vele gradaties van schaamte aan bod komen. Op het einde voel ik meer zin om te huilen, meer van uitputting dan van verdriet: deze tentoonstelling graaft wel heel diep. Ook van de anderen krijg ik die reactie.

Stilaan wordt het tijd om op te krassen. Dus eerst terug de tram in. Die laat ontzettend lang op zich wachten. Normaal spoort er elke tien minuten een tram voorbij, maar nu lijkt er ergens een barrière te zitten die alles tegen houdt. Aan de andere kant zijn al drie trams voorbijgereden eer we eindelijk het tramgeluid aan onze kant horen afkomen. Gelukkig is er voldoende ruimte, ik kan zelfs nog een zitplaats bemachtigen. Aan de Korenmarkt loopt de tram weer overvol. Het is ondertussen zachtjes gaan regenen, zodat natte jassen de vochtigheidsgraad in de tram doen stijgen.

Aan het station blijkt dat een trein naar Leuven pas vertrokken is en we een uur moeten wachten op de volgende aansluiting. Iemand stelt voor via Brussel-Luchthaven te gaan. Aan de ingang van het station staat een bakker met ontzettend lekkere mattentaart, dat kunnen we niet aan ons laten voorbijgaan en terwijl we snoepen staan we te tateren en te lachen alsof we een late  puberteit doormaken. Dan naar het perron om via BR.-Luchthaven te gaan. Eens daar aangekomen hebben we maar een paar minuten om de trein naar Leuven. Goed zo, we beginnen reeds aan thuiskomen te denken. Tot we in Leuven voor de vaststelling geplaatst worden: de trein naar Aarschot laat nog meer dan een uur op zich wachten. Weg de illusie dat we vlug zullen thuis zijn. We willen iets drinken, maar alles zit blijkbaar overvol. Gelukkig vinden we een cafeetje met een vrij tafeltje voor vier personen waar we met zijn zessen aanschuiven: wat zijn krukjes op zo’n momenten handig.

Zo geraken we uiteindelijk toch naar ons vertrekpunt waar we afscheid nemen. De wagen in … en Christel deponeert me netjes thuis aan de deur. Dank je wel!

Met een groepje van zes gingen we naar de tentoonstelling ‘The Bottom Line’ kijken in het S.M.A.K. (Gent). De anderen werken samen in het schildersatelier in Werchter. Ik schilderde daar tot twee jaren terug ook en dus werd het een blij weerzien.

Christel kwam me ophalen: wat een luxe zo aan huis afgehaald worden. Daarna naar Aarschot waar we de trein naar Leuven moesten hebben. We waren op tijd vertrokken, zodat we nog een koffie konden drinken. Ondertussen kwamen de anderen ook aanschuiven.

In Leuven een trein naar Oostende maar in Gent stopte onze reis. Het S.M.A.K. ligt op wandelafstand van het station. Het was droog en niet te koud: heerlijk wandelweer.

Aan de balie zorgt elk voor een inkomticket, we gaan eerst nog iets drinken, hoewel ik sta te popelen om aan de rondgang te beginnen. Toch doet de koffie deugd na de treinreis en de wandeling, vooral als er een groepje rond de tafel zit dat elkaar toch telkens veel te vertellen heeft.

En dan beginnen we er aan. Ieder volgt het eigen ritme en we zien elkaar dan wel bij de uitgang. Ik geniet ervan, gewoon prachtig. Niet dat alles me even veel aanspreekt, maar hier voel ik me ‘thuis’ komen.

Natuurlijk koop ik het boek dat bij deze tentoonstelling hoort, zo kan ik er later nog van genieten.

Wanneer we weer met zijn allen samen zijn, blijven we in het museum om iets te eten: de kaart is niet uitgebreid maar een simpele snack stilt ook de honger en zo verliezen we niet veel tijd om op zoek te gaan naar een restaurantje. En dan ontdekken we iets grappigs: aan de kassa bestellen we wat we willen en dan krijgen we een doosje mee waarop een nummer verschijnt. Wanneer dat doosje zoemt en flikkert, betekent dit dat onze bestelling klaar is en we ze kunnen afhalen. Zeer efficiënt om op zo kort mogelijke tijd de klanten te bedienen.

Er staat ons nog een tweede tentoonstelling te wachten … hoewel ik nu al héél tevreden naar huis zou kunnen gaan: ik ben echt vol van wat ik gezien heb.

Hieronder enkele foto’s. Er was natuurlijk veel meer te zien maar o.a. deze werken spraken me erg aan.

Ik wens iedereen een deugddoend 2016, wat het voor elk ook moge betekenen.

Voor mij begint het jaar in volle verwarring: de rabarber is aan het uitschieten, de paaslelies staan klaar om in bloem te komen, de brem bloeit, je kan nog buiten komen zonder dikke jas en er valt enorm veel licht door het raam: de hoge bomen rond het huis zijn enkele dagen geleden geveld.

De enige manier om uit die overrompeling te geraken is achter mijn tekentafel gaan staan en werken. Dat heb ik dan ook in overvloed gedaan.

Ondertussen kwamen familie en vrienden een goede dag zeggen. Het waren leuke maar vermoeiende dagen. De overgang van oud naar nieuw hebben we aan anderen toevertrouwd: zelf gingen we op tijd het bed in, zodat we uitgeslapen aan het nieuwe jaar konden beginnen.

Vandaag start het schooljaar weer, dus ook het kantatelier. Het doet goed te weten dat er zich nu een soort rustige routine aanbiedt. Dan kan ik me zonder zorgen terugtrekken in een wereld waar nog zoveel te ontdekken en te beleven valt. Voorlopig bestaat die wereld vooral uit een potje Oost-Indische inkt en wat tekenpennen. Wat kan het leven in zijn eenvoud spetterend zijn.

Nog enkele dagen te gaan en we starten weer in een nieuw jaartal. Ik hou wel van het samenzijn met familie en vrienden om daarna, wanneer weer eens ervaren is hoe graag we elkaar zien, aan de slag te kunnen gaan.

Mijn blog verdwijnt even uit zicht. Maandag, 4 januari 2016 (‘k moet echt wennen aan het nieuwe jaartal) ben ik er weer. Ik kijk uit naar wat er op me af gaat komen. Hopelijk allemaal leuke dingen. Dat wens ik ook voor jullie die dit lezen. Geniet van 2016.

Om het jaar af te sluiten en de laatste nieuwtjes i.v.m. ‘Talentenmix’ (de titel waaronder het evenement tijdens WAK 2016 van ’t Alent gaat plaats vinden) uit te wisselen, organiseert Maurice een samenkomst bij de schapenboer in Werchter. Zo kan er een originele groepsfoto tot stand komen.

Wanneer iedereen er is worden we naar de schapenstal gedreven, waar enkele schapen van de kudde op ons wachten. Foto’s worden genomen van de groep en Christel doet het op haar manier.

Daarna wordt er nog gezellig gebabbeld … maar Christel en ik verdwijnen. Het is de laatste dagen erg druk … en ik verlang maar één ding: in afzondering achter mijn tekentafel staan en lijntjes trekken.

Maurice, initiatiefnemer, organisator ... bij de schapen. Blijkbaar heeft hij ze nog niet op het droge.

de schapenboer verhuist enkele van zijn schapen naar de andere kooi. Rechts van hem een pikzwart lammetje ... als dat maar geen 'zwart schaap' wordt.