Om het jaar af te sluiten en de laatste nieuwtjes i.v.m. ‘Talentenmix’ (de titel waaronder het evenement tijdens WAK 2016 van ’t Alent gaat plaats vinden) uit te wisselen, organiseert Maurice een samenkomst bij de schapenboer in Werchter. Zo kan er een originele groepsfoto tot stand komen.

Wanneer iedereen er is worden we naar de schapenstal gedreven, waar enkele schapen van de kudde op ons wachten. Foto’s worden genomen van de groep en Christel doet het op haar manier.

Daarna wordt er nog gezellig gebabbeld … maar Christel en ik verdwijnen. Het is de laatste dagen erg druk … en ik verlang maar één ding: in afzondering achter mijn tekentafel staan en lijntjes trekken.

Maurice, initiatiefnemer, organisator ... bij de schapen. Blijkbaar heeft hij ze nog niet op het droge.

de schapenboer verhuist enkele van zijn schapen naar de andere kooi. Rechts van hem een pikzwart lammetje ... als dat maar geen 'zwart schaap' wordt.

mooi om zien!

’t Alent is een kunstvereniging in Werchter die om de twee jaren een kunstroute organiseert tijdens WAK (week van de amateurkunstenaars). Vorig jaar kwam de art-o-maat tot stand: een afgedankte sigarettenautomaat waar in doosjes, ter grootte van een sigarettendoosje, kunstwerkjes werden gedeponeerd. Die stapelen zich dan in de automaat op, zoals vroeger de sigarettendoosjes, en mits geld in de gleuf te stoppen, komen ze te voorschijn. Alleen kan je niet kiezen welk kunstwerkje je graag zou hebben, het is nu een verrassing van wie het mini-kunstwerkje komt, want het toeval bepaalt welk doosje in de lade te voorschijn komt.

Nu wou de verantwoordelijke van dit evenement de meewerkende kunstenaars de kans bieden om samen te exposeren tijdens de WAK in 2016. Met een tiental inschrijvingen ging de organisatie van start. En dat groeide en bleef groeien. We zouden in de Jack-Op, een vorm van cultureel centrum op landelijk niveau: de fanfare repeteert daar, het toneel geeft daar zijn optreden en je kan er tentoonstellingen organiseren, mits op tijd aanvragen van de medewerking van de gemeente. Naast de tentoonstelling werd er ook gedacht aan het organiseren van workshops voor kinderen en volwassen.

Om in die chaos terug wat orde te krijgen nodigde Maurice (inspirator, organisator, duivel-doet-al) ons uit voor een vergadering in Riks Bakhuys: zo maakten we kennis met iemand die het ambacht van het brood bakken in een houtoven met overgave beoefent.

Het werd een originele maar niet altijd efficiënte manier van vergaderen.

Eerst wordt er brood gebakken. Bij het binnenkomen staat de oven al op te warmen en op tafel staan kommetjes met de juiste hoeveelheid bloem, gist en zout. We leren brood kneden met de hand. Tijdens het gisten nemen we iets om te drinken en zetten we ons rond de tafel om te vergaderen. Er wordt veel gebabbeld maar uiteindelijk worden er wel concrete afspraken gemaakt.

Dan volgt een tweede kneedbeurt. Een tweede gistingsronde blijkt niet nodig en het brood kan de oven in. Dan aan het werk voor een Marokkaanse tajine schotel: gehaktballetjes in een soort tomatensaus met heerlijk kruiden: de ruimte is er van doordrongen. Die schotels gaan na het brood de oven in. Ondertussen hebben we al behoorlijk honger gekregen en het is als het ware een bevrijding wanneer de oven open gaat en de schotels op tafel worden gezet.

Natuurlijk moet nadien de vaat worden gedaan … want hier is handwerk troef. Dat is maar een kleine prijs die we graag betalen want de tajine was bijzonder lekker.

Rik legt uit hoe we brood gaan maken

de benodigdheden voor de tajine staan te verleiden

terwijl de broden rijzen vergaderen we of proberen dat althans

wie aan het werk en wie kijkt toe? 

In Hannah stellen Alexey Terenin (kunstschilder) en Fons Van Tricht (keramist) ten toon. Omdat de galerij alleen tijdens het weekend open is, trekken Christel en ik er de zaterdag na mijn tentoonstelling naar toe.

De twee kunstenaars gaan schuilen onder de gezamenlijke titel: Babel, verwijzend naar de toren tot in het oneindige. Hun werken lijken echter elkaars tegengestelde. Het werk van Alexey Terenin is fantasierijk, verwijst naar emotie, vaag aanvoelen, de wereld van mysterie en tijdeloosheid. De keramiek van Fons Van Tricht vertrekt van een doordachte vormgeving in strakke lijnen. Maar die sobere vormgeving biedt beschutting aan een warme innerlijkheid. De beide oeuvres passen wondermooi bijeen: vaak zijn dezelfde tinten van kleuren aanwezig in de werken die bij elkaar gebracht zijn. Het is net of je niet raakt uitgekeken: wanneer je een schilderwerk verkent, dalen je ogen automatisch naar de keramiek eronder en omgekeerd.

Christel nam de foto’s … en ik bleef kijken

De laatste zaterdag van de tentoonstelling was er een kerstmarkt in Wakkerzeel waaraan Christel deelnam. Ze had ook wat spulletjes van mij meegenomen.

De kerstmarkt in Wakkerzeel is toch wel gekend in de contreien omwille van de gezellige sfeer: alleen zelfgemaakte producten mogen aangeboden worden en de openluchtbar biedt tal van mogelijkheden.

Christel vertelde dat er veel volk rondwandelde, dat het nogal koud was om zo buiten te staan, hoewel, met een deugddoende glühwein viel dat best te behappen … en dat ze iemand zo enthousiast maakte dat die de zondag zich aanbood op de tentoonstelling. Maar naar volgend jaar toe had ze haar twijfels: die ‘buitenmarkten’ vragen toch veel inspanning en dit jaar viel het weer enorm mee. Een buitenmarkt in de sneeuw of de vrieskou … daar moet je enorm voor gemotiveerd zijn.

Gelukkig bestaat er iets als sms-en. Zo hielden we elkaar op de hoogte: verkocht Christel van mij een kaartje dan wist ik dat meteen, als er iemand binnen kwam in de tentoonstellingsruimte die ze kende, bracht ik haar op de hoogte.

En zondag zien we elkaar en kunnen dan het hele verhaal vertellen.