En daar zijn de boomvellers: het is nog niet echt licht, maar voldoende om het materiaal aan te sleuren. Zoveel materiaal hebben ze niet bij: een stevige hakselaar, touwen en allerlei klimmateriaal, een electrische, een handzaag … het zien er eerder bergbeklimmers uit dan bomenvellers.

… en we kijken onze ogen uit. Het is gewoon spectaculair wat die mannen realiseren. De ene is een echte acrobaat. Met sporen aan de voeten en allerlei touwen en de zagen klimt hij de boom in. Er is vandaag nogal wat wind. Hij hangt meters boven de grond te wiegen terwijl hij zijn werk doet. Adembenemend. Van het zien hoe hij in de kruin van de boom heen en weer zweeft, voel ik me al zeeziek worden.

Ondertussen hakselt de grondwerker de takken die naar beneden komen of, wanneer hij opgeroepen wordt (ze zijn verbonden met een walkie-talkie) helpt hij de boomklimmer om de takken op de juiste manier op de grond te krijgen zonder bv. het tuinhuis te beschadigen.

Later vertellen ze dat ze een nieuwe manier van vellen uitproberen en ze vonden onze tuin heel geschikt daarvoor. Wij staan versteld van de efficiëntie en vakkundigheid waar mee alles uitgevoerd wordt.

De eerste boom wordt aangepakt. In een minimum van tijd hangt de boomklimmer tegen de kruin van de boom aan, de takken die hij op zijn weg vindt afzagend.

Tak na tak wordt via een constructie van touwen naar beneden gehaald.

Ook de dikke stammen worden veilig naar beneden geschoven.

Ze hebben een heel plan uitgedokterd om alles veilig en efficient te laten verlopen. Hier gaat nog een kruin naar beneden, maar ondertussen is er in een dichtbijstaande boom een constructie opgesteld die zal zorgen dat alle stukken naar de grond komen zonder rampen te veroorzaken

Nog enkele stammen in stukken zagen en hun werk zit erop. Na hun doortocht blijft in de tuin de in stukken gezaagde boomstammen en het gehakseld materiaal dat over de rest van de tuin verspreid is: zo kan het stilaan verteren en zich mengen met de grond.

Reeds vaak hadden we tegen elkaar gezegd dat de sparren rond ons huis toch veel licht wegnamen. En elk jaar groeien ze een stukje verder uit. En bomen worden ouder. Weerstaan ze nog heftige wind? En als ze zouden omvallen richting huis … wellicht is de schade dan niet te overzien.

Dit jaar heeft Karel beslist wat aan die bomen te doen. Verschillende firma’s heeft hij gevraagd om een offerte te maken. Tja, onze tuin is niet zomaar met grote machines te bereiken. We moeten dus iemand vinden die het zowat zonder machines aankan. De laatste man die we contacteren blijkt de juiste persoon te zijn: tegen een redelijke prijs wil hij de bomen dichtbij het huis vellen en ook meteen wat dode sparren tussen de overblijvende weghalen.

Het geeft wel een dubbel gevoel: prachtige bomen vellen die jaar na jaar gegroeid zijn, zoveel jaren lang en dat wellicht nog wel wat volhouden voor ze echt bezwijken onder de tijd. Maar de aanplant is al vele jaren geleden gebeurd. Hoelang zullen deze bomen het nog volhouden zonder problemen te veroorzaken?

Enkele dagen voor de afgesproken datum om de bomen te vellen, neem ik wat foto’s. Ik kijk nog eens bijzonder aandachtig naar de sparren die weg gaan. Na het vellen zal het wellicht wat aanpassen worden aan het nieuwe uitzicht en dan zal alleen nog een foto getuigen van hoe het vroeger was.

Toch ben ik ook benieuwd naar het resultaat … zullen we er spijt van krijgen of niet?

Op tweede kerstdag nodigt het weer uit om te gaan wandelen met Karel en Toby. Het is al een tijdje geleden dat ik meeging: als het regent of te hard waait blijf ik liever binnen.

Ik kan moeilijk geloven dat het winter is. Zoveel struiken en bomen beginnen te schieten en overal verschijnen bloemen. Karel neemt foto’s van de paardenbloemen, die uitdagend in de weide staan te pronken. Ook de brem staat in bloei en in een voortuin staan bloemen het zachte weer te vieren.

We maken een wandeling langs de Demer. Toby snuffelt zich te pletter: ook voor hem is het een feest.

Na een goed uur zijn we terug van weggeweest en kan ik met veel overgave in een zetel ploffen en wat bekomen. Daarna zal het nog eens zo goed lukken achter de tekentafel.

Elk jaar maakt Lieve, de docente kantklossen, een attentie klaar voor haar leerlingen. Nu heeft ze een doosje gemaakt van stevig papier in een turkoois-blauwe kleur. Rond dit doosje zit een strik van een heel dun draadje. Maar dat doosje vouw je zomaar niet open zoals een taartdoos van de bakker. Je moet een heel ritueel ontwikkelen.

Eerst dat strikje van dat dunne draadje ontknopen en wanneer je dan de bovenste flap uitvouwt ontdek je een andere flap met een witte lijn … ja, ja …kregen we dit jaar niet de opdracht om met lijnen te werken?

Dan plooi je de volgende flap open en merk je dat de eerste lijnaanzet (die dat dunne draadje verbeeldt) op de vorige flap hernomen wordt en uitgebreider wordt aangezet.

Dan even je fantasie laten werken: de lijn (draadje) gaat onder het doosje door en nestelt zich heel sierlij op de laatste afsluitflap.

Het doosje kan nu volledig opengevouwen worden en daar krijg je volgende tekst te lezen:
“en dat we mogen hopen dat niet alles duidelijk wordt.Dat er rnog wat rest om te zeggen: ik begrijp het niet. Dat er nog wat twijfel blijft om te kunnen aarzelen, nog wat onbeslist resultaat om nieuwsgierig te zijn, onbereikte doelen om naar te verlangen-“ G. De Kockere

Een warm en inspiratievol 2016! Lieve

En dan ontdek je een zelfgebakken koekje. Zalig toch: hemel en aarde met elkaar in harmonie Ik heb het naast mijn computer gezet en telkens ik er naar kijk ontroert het me: met hoeveel liefde en geduld is dit doosje en zijn al die doosjes niet gemaakt? Als dat geen cadeau is!

 Zoals elk jaar vieren we het einde van het jaar met de dag- en avondklas samen. Vele handen maken het werk licht en dat geldt ook voor deze onderneming. Aan mij werd gevraagd voor dat lekker donker brood te zorgen dat er vorig jaar ook bij was. Ik neem in dank het compliment aan … en bestel bij Karel ’dat lekker donker brood’, die met plezier zo’n broodje bakt: de juiste ingrediënten in de kom en laat het oventje maar kneden en bakken.

Wanneer ik op de afgesproken dag en het bepaalde uur het lokaal binnen stap is men druk bezig: er is een grote tafel uitgebouwd en versierd en nu worden de gerechten die thuis zijn klaargemaakt (en andere vrouwen hebben ook hun man ingeschakeld) van hun verpakking ontdaan en op schotels gelegd voor latere consumptie.

Het is een mooi geheel geworden met een overvloed aan lekkers. We beginnen met een cava of iets niet-alcoholisch. Na dit aperitief verschijnt er alleen nog water op tafel: vorig jaar bleven de geopende wijnflessen praktisch onaangeroerd achter want de meesten moeten nog met de wagen naar huis. Ook ik beperk me tot een klein glas cava: de verhalen over die verkeersdoden in Vlaanderen blijven aanwezig in mijn achterhoofd. Ook zonder wijn kan men een leuke avond meemaken: een ruimte die gezellig gemaakt is, lekkere dingen om te proeven, gezelschap waarin men zich thuis voelt … het is gewoon genieten.

Ik vertrek wel als een van de eersten: zelfs de taart laat ik staan. Maar ik ben gewoon te moe … nog niet bekomen van de tentoonstelling in Baal. Ik krijg een stuk taart mee naar huis: zo kan Karel ook eens proeven … en inderdaad, ze is ontzettend lekker.

Christel had een paar maanden terug een dossier samengesteld dat een aanvraag ondersteunde voor een tentoonstelling van ons beiden in de gangen van UZ Gasthuisberg in Leuven. Je vraagt dat aan … en meteen vergeet je het weer, want er komen zoveel andere dingen op je weg. Tot Christel telefoon krijgt: de tentoonstellingscommissie heeft onze aanvraag geaccepteerd. We kunnen ten toon stellen van 27 juli tot 19 augustus. Van een prettige verrassing gesproken.

Op een vrijdagnamiddag gaan we ter plaatse een kijkje nemen. We nemen de bus in Werchter en die brengt ons voor de ingangsdeur van het UZ Gasthuisberg. Van comfort gesproken: geen stress op de drukke baan, geen zoektocht naar een parkeerplaats, geen afrekening voor de terugreis. Ik heb een abonnement van 65 plusser en Christel betaalt via de gsm. Wanneer de bus arriveert is er nog ruim plaats:  er zijn nog maar drie stopplaatsen achter de rug. We installeren ons en het gesprek loopt verder alsof we thuis nog aan de koffie zitten. Een half uur later heeft de bus zijn eindstation en onze afstapplaats bereikt. Over een goed uur hebben we een bus terug naar huis: we zullen nog tijd hebben voor een koffie.

Het is niet de eerste keer dat ik in UZ Gasthuisberg kom en naar de werken op de muren kijk. Tot hiertoe keek ik naar de werken die er hingen, nu willen we als het ware even achter de coulissen kijken: over hoeveel gangen gaat het, wat is het ophangsysteem … hoe moeten we de tentoonstelling concreet realiseren.

Feitelijk voel ik me best opgewonden: toch een hele uitdaging om hier een goede tentoonstelling op te bouwen. Maar eerst eens kijken wat er nu hangt en welke problemen onopgelost blijven. Een eerste is bv.: hoe geraak je met de werken ‘binnen’ … toch niet langs de toegangsdeur? Dergelijke vragen houden we in reserve nadat we de tentoonstellingsruimte gezien hebben. Er is nog meer dan een half jaar tijd om dergelijke vragen voor te leggen aan de inrichtende instantie.

We lopen de gangen door waar de huidige werken hangen: op dit moment stellen twee kunstenaars ten toon. Ik wist niet dat er zoveel muren zich aanbieden om te exposeren. Gelukkig dat Christel en ik heel gepassioneerd en doorgedreven werken. We kunnen de ruimte wel vol krijgen met de werken van de laatste jaren. Trouwens, er is nog wat tijd en een tentoonstelling in het vooruitzicht werkt  heel stimulerend om aan de slag te gaan.

We nemen rustig de tijd om de werken die er hangen te bekijken. Het circuit is wel een beetje chaotisch, hoewel dat wellicht te wijten is aan de onbekendheid met het gebouw. Een plannetje proberen te bekomen met de afmetingen van de tentoonstellingsruimte zou wel vlot werken. We voegen dat toe aan het lijstje van: te vragen.

En we hebben nog even de tijd om koffie te drinken in de restauratieruimte aan de ingang. Wat voelen we ons opgeladen en de problemen die zich voordoen zullen we wel oplossen, bv. hoe kunnen we de werken in één keer vervoeren.

We laten ons niet afschrikken. We hebben voldoende tijd om de nodige voorbereidingen te treffen. We moeten gewoon aan het werk gaan.

In het Dr. Guislain Museum (Gent) loopt een tentoonstelling rond ‘Schaamte’ en nu we toch in Gent zijn, willen we die zien.

Aan het Sint-Pietersstation nemen we een tram die stopt voor het museum. Maar de tram zit meer dan overvol: er zijn Winterfeesten aan de gang op de Korenmarkt en iedereen wil daar blijkbaar heen. Wanneer we de halte aan de Korenmarkt verlaten is het iets minder druk: oef!, eindelijk wat ademruimte.

Ik ben al verschillende keren in het Dr. Guislain museum geweest. Telkens kreeg ik een boeiende tentoonstelling te zien. Het thema is steeds verweven met de kwetsbaarheid van een mens binnen een sociale context. Ook nu is dit zo.

Ik wil elke uitleg bij een werk lezen … en dat is wel vermoeiend, je moet met het hoofd een beetje opzij voldoende licht toelaten om de witte druk op de zwarte achtergrond te lezen. Daarbij spreekt de inhoud enorm aan. Het gaat over de mens in een meestal ongemakkelijke situatie, waarin de vele gradaties van schaamte aan bod komen. Op het einde voel ik meer zin om te huilen, meer van uitputting dan van verdriet: deze tentoonstelling graaft wel heel diep. Ook van de anderen krijg ik die reactie.

Stilaan wordt het tijd om op te krassen. Dus eerst terug de tram in. Die laat ontzettend lang op zich wachten. Normaal spoort er elke tien minuten een tram voorbij, maar nu lijkt er ergens een barrière te zitten die alles tegen houdt. Aan de andere kant zijn al drie trams voorbijgereden eer we eindelijk het tramgeluid aan onze kant horen afkomen. Gelukkig is er voldoende ruimte, ik kan zelfs nog een zitplaats bemachtigen. Aan de Korenmarkt loopt de tram weer overvol. Het is ondertussen zachtjes gaan regenen, zodat natte jassen de vochtigheidsgraad in de tram doen stijgen.

Aan het station blijkt dat een trein naar Leuven pas vertrokken is en we een uur moeten wachten op de volgende aansluiting. Iemand stelt voor via Brussel-Luchthaven te gaan. Aan de ingang van het station staat een bakker met ontzettend lekkere mattentaart, dat kunnen we niet aan ons laten voorbijgaan en terwijl we snoepen staan we te tateren en te lachen alsof we een late  puberteit doormaken. Dan naar het perron om via BR.-Luchthaven te gaan. Eens daar aangekomen hebben we maar een paar minuten om de trein naar Leuven. Goed zo, we beginnen reeds aan thuiskomen te denken. Tot we in Leuven voor de vaststelling geplaatst worden: de trein naar Aarschot laat nog meer dan een uur op zich wachten. Weg de illusie dat we vlug zullen thuis zijn. We willen iets drinken, maar alles zit blijkbaar overvol. Gelukkig vinden we een cafeetje met een vrij tafeltje voor vier personen waar we met zijn zessen aanschuiven: wat zijn krukjes op zo’n momenten handig.

Zo geraken we uiteindelijk toch naar ons vertrekpunt waar we afscheid nemen. De wagen in … en Christel deponeert me netjes thuis aan de deur. Dank je wel!

Met een groepje van zes gingen we naar de tentoonstelling ‘The Bottom Line’ kijken in het S.M.A.K. (Gent). De anderen werken samen in het schildersatelier in Werchter. Ik schilderde daar tot twee jaren terug ook en dus werd het een blij weerzien.

Christel kwam me ophalen: wat een luxe zo aan huis afgehaald worden. Daarna naar Aarschot waar we de trein naar Leuven moesten hebben. We waren op tijd vertrokken, zodat we nog een koffie konden drinken. Ondertussen kwamen de anderen ook aanschuiven.

In Leuven een trein naar Oostende maar in Gent stopte onze reis. Het S.M.A.K. ligt op wandelafstand van het station. Het was droog en niet te koud: heerlijk wandelweer.

Aan de balie zorgt elk voor een inkomticket, we gaan eerst nog iets drinken, hoewel ik sta te popelen om aan de rondgang te beginnen. Toch doet de koffie deugd na de treinreis en de wandeling, vooral als er een groepje rond de tafel zit dat elkaar toch telkens veel te vertellen heeft.

En dan beginnen we er aan. Ieder volgt het eigen ritme en we zien elkaar dan wel bij de uitgang. Ik geniet ervan, gewoon prachtig. Niet dat alles me even veel aanspreekt, maar hier voel ik me ‘thuis’ komen.

Natuurlijk koop ik het boek dat bij deze tentoonstelling hoort, zo kan ik er later nog van genieten.

Wanneer we weer met zijn allen samen zijn, blijven we in het museum om iets te eten: de kaart is niet uitgebreid maar een simpele snack stilt ook de honger en zo verliezen we niet veel tijd om op zoek te gaan naar een restaurantje. En dan ontdekken we iets grappigs: aan de kassa bestellen we wat we willen en dan krijgen we een doosje mee waarop een nummer verschijnt. Wanneer dat doosje zoemt en flikkert, betekent dit dat onze bestelling klaar is en we ze kunnen afhalen. Zeer efficiënt om op zo kort mogelijke tijd de klanten te bedienen.

Er staat ons nog een tweede tentoonstelling te wachten … hoewel ik nu al héél tevreden naar huis zou kunnen gaan: ik ben echt vol van wat ik gezien heb.

Hieronder enkele foto’s. Er was natuurlijk veel meer te zien maar o.a. deze werken spraken me erg aan.