Om de twee jaren organiseert Kunststichting Perspektief VZW van Haacht een papierkunst tentoonstelling. De vorige tentoonstelling was gewoon prachtig. Daarom, wanneer de uitnodiging in de bus valt, spreken Christel en ik onmiddellijk af om er heen te gaan … en de mannen willen het ook zien.

We worden niet teleur gesteld. Weer is het een prachtige verzameling van papierkunst geworden. Ik laat jullie meekijken … hoewel de foto's maar een povere weergave zijn van wat er getoond wordt.

Mieke Coecekelbergh stelde ten toon in Gesigneerd te Baal en natuurlijik was ik nieuwsgierig naar haar werk. Ze is ook van Wercher en dat heeft als nadeel dat je bij een kunstroute, een moment om het werk van iemand te zien, je eigen winkel moet open houden. Ik kende het werk van Mieke door vorige exposities. Maar nu was ik bijzonder benieuwd: vorig jaar leed ze aan kanker, schrijft over die ervaring nu een boek en tijdens mijn tentoonstelling kregen we ruimte om uitgebreid met elkaar te praten. Het ziek zijn, de af te leggen weg, verandert een mens. Mieke is er als een prachtige vrouw uit te voorschijn gekomen … en dat zie je in haar werk.

Mieke heeft altijd zeer intens verbonden geschilderd met de natuur. Die thematiek bleef ze trouw. Haar kleuren waren vroeger ook uitbundig: ze kon haar temperament niet verdoezelen. In haar nieuwe werk zie je nog de voortzetting met het vroegere werk, maar er is een intensheid ontstaan die bijna pijn doet. Het 'vlamt' van het doek af, terwijl er door het lijnenspel een kanalisatie van die energie voltrokken wordt waardoor je niet ten onder gaat maar juist een geconcentreerde kracht ontwikkelt om uit de diepte van je ellende op te staan en te zeggen: hier ben ik.

Feitelijk voel ik me ruimer ademhalen als ik de sterkte van vrouwen mag ontmoeten. Ondanks we weten dat het leven onontkombaar uitloopt op de dood zeggen we elkaar: sterker dan de dood is nu de kracht van leven … en ervaren we dankbaarheid dat dit ons gegeven wordt.

We spreken een dag af met de verantwoordelijke om de mensen die willen, wat in te leiden om te genieten van ons werk. Thuis hebben we allebei deze intro voorbereid: Christel heeft wat schilderijtjes meegebracht waarin ze vooral aandacht wil wekken voor haar werken met 'onder- en bovenlagen'. Ik heb een reeks tekeningen uitgekozen (werken die ik vroeger maakte) waarin ik laat zien hoe je van de kleinst mogelijke tekening (een punt) kan groeien naar mijn huidig werk nu. Zelf ben ik verrast als ik die tekeningen terugzie. Ik maakte die zowat vier jaren terug. Mijn thema was toen: de zeggingskracht van punten en lijnen, een soort filosofie van het tekenkundig bezig zijn.

We vertrekken goed op tijd, zodat we ons rustig kunnen installeren en een beetje thuiskomen in de leefwereld die daar aangereikt wordt en waarin tijd evolueert naar tijdeloosheid.

Na het middagdutje komen de mensen binnen, een vijftien. Het is wat zoeken om zowel mensen in een rolstoel, met rolator of gewoon zonder hulpmiddellen, een plaats te geven die voor iedereen komfortabel is en waarbij ze alles goed kunnen zien … want 'kijken' is wel het belangrijkste dit uurtje.

Christel geeft eerst haar uitleg. Het is wel mooi om te zien hoe de mensen met veel aandacht volgen. Aan sommige werkjes mogen ze 'voelen'. Ze volgen de uitleg van Christel met aandacht. Christel heeft borstels meegebracht: daarmee schildert ze. Die worden vakkundig in handen genomen en beoordeeld, want een borstel, hoewel geen schilderborstel, is nog iets uit de leefwereld van vroeger.

Daarna kom ik aan de beurt. Ik heb al mijn tekeningen in een plastieken hoes gestopt, zodat ze kunnen vastgenomen worden zonder risico ze te beschadigen. En iets in handen nemen om te bekijken geeft toch een intenser plezier dan het op afstand te zien voorbij gaan.

Ook ik overleef het zonder kleerscheuren.

Aan het einde van de uiteenzetting krijgt elke bezoeker van ons een kaartje met een portretje van Christel op getekend, als bedankje voor hun aandacht. Van de instelling krijgen Christel en ik ook een cadeautje: een zakje met een pakje lindenthee en een theeëitje met onderlegger. Leuk om mee naar huis te nemen. Voor ons was het in elk geval een geslaagde namiddag.