Het WZC Zilverlinde te Olen nodigde Christel en mij uit om gedurende 6 weken onze werken te tonen. Na een eerste kennismaking waren we allebei enthousiast: niet alleen om de komende tentoonstelling maar ook over wat we gezien en gehoord hadden in dat woon- en zorgcentrum. Het is een kleinschalig project met een zestigtal bewoners. De zich afwisselende tentoonstellingen stimuleren de bewoners om nieuwsgierig te blijven en 'buitenwereld' toe te laten in hun leefwereld.

Begin februari laadden we de auto vol … en benieuwd trokken we op weg. Op voorhand heb je wel een idee wat je waar gaat hangen. Maar het echte resultaat krijg je toch maar te zien als alles een plaats gekregen heeft. Tijdens het ophangen hadden we wel wat contact met de bewoners. Sommigen spraken ons aan … er kwamen om de zes weken wel nieuwe werken, maar een praatje maken met de kunstenaars is toch nog een beleving appart, ook voor ons. Dat het daarom wat langer duurde dan gepland was, is dan niet zo erg. Sinds het tijdperk van de gsm of smartphone hoef je maar op een knopje te klikken en krijgt het thuisfront je boodschap te horen dat je wat later thuis zal zijn.

We beloofden terug te komen om voor de bewoners die interesse hadden, wat uitleg te geven bij de tentoontseling, zodat ze meer plezier zouden beleven aan 'het kijken naar'.

Zelf vind ik die uitleg geven een hele uitdaging: hoe bezorg je deze mensen een leuke namiddag? Duimen maar.

Drie kunstenaressen hebben een tentoonstelling gerealiseerd. Ann Geirnaerdt toont werken in brons, Hilde Oreye zegt het met juwelen en Adja Ouedraogo schildert. Vooral deze laastte kunstenares greep me recht in het hart. Heel ongecomplexeerd stelt ze thema's aan de orde over het individuele en maatschappelijke gebeuren met veel schilderkundige kracht. Ze laat de intimiteit tussen moeder en kind a.h.w. losbarsten naar het publiek, terwijl ze die tevens in alle zachtheid vormt geeft. De tegenstelling tussen uitbundigheid en raken aan het bijna onzegbare is heel grijpend, ook bij haar werken die haar sociale gegrepenheid uitdrukken.

De juwelen en bronzen werken hebben ook hun zeggingskracht, maar verdwijnen een beetje bij de kracht van kleuren van de schilderwerken.

In het cc Gasthuis in Aarschot stellen Hilde Hermans en Veerle Rooms ten toon. De ruimten van het cc Gasthuis biedt wel een unieke sfeer: je ruikt er nog als het ware het vroegere klooster.

Omdat ik toch in de buurt moest zijn, ging ik even kijken en daar kreeg ik geen spijt van.

Van het internet geplukt:

De Aarschotse Kunstenares, Hilde Hermans, is een verhalenvertelster in beelden. Ze is gefascineerd door tekens die mensen achterlaten in verlaten plaatsen. Dit gegeven verwerkt ze in bevreemdende grafische werken of foto’s die ze met enkele textielingrepen tot intrigerende beelden omtovert. Zo vangt ze de verhalen en levens van onbekenden. Haar beeldend werk is van een verfrissende realiteit, alsof de stenen figuren zo weer terug in beweging kunnen komen. Oude portretten van kinderen worden een nieuw leven gegeven.
Veerle Rooms heeft zich de jongste decennia gemanifesteerd als een van de belangrijkste hedendaagse Belgische grafische kunstenaars. Ze is steeds vertrokken van de wetenschap dat de grafische kunstvormen deel uitmaken van het historisch kader waarin de “mededeling” sedert de oertijden als “schriftuur” is geëvolueerd tot tekening en tekst.
Hieronder enkele foto's van hun werken, maar wat van wie is kan ik niet meer achterhalen.