Mieke Coecekelbergh stelde ten toon in Gesigneerd te Baal en natuurlijik was ik nieuwsgierig naar haar werk. Ze is ook van Wercher en dat heeft als nadeel dat je bij een kunstroute, een moment om het werk van iemand te zien, je eigen winkel moet open houden. Ik kende het werk van Mieke door vorige exposities. Maar nu was ik bijzonder benieuwd: vorig jaar leed ze aan kanker, schrijft over die ervaring nu een boek en tijdens mijn tentoonstelling kregen we ruimte om uitgebreid met elkaar te praten. Het ziek zijn, de af te leggen weg, verandert een mens. Mieke is er als een prachtige vrouw uit te voorschijn gekomen … en dat zie je in haar werk.
Mieke heeft altijd zeer intens verbonden geschilderd met de natuur. Die thematiek bleef ze trouw. Haar kleuren waren vroeger ook uitbundig: ze kon haar temperament niet verdoezelen. In haar nieuwe werk zie je nog de voortzetting met het vroegere werk, maar er is een intensheid ontstaan die bijna pijn doet. Het 'vlamt' van het doek af, terwijl er door het lijnenspel een kanalisatie van die energie voltrokken wordt waardoor je niet ten onder gaat maar juist een geconcentreerde kracht ontwikkelt om uit de diepte van je ellende op te staan en te zeggen: hier ben ik.
Feitelijk voel ik me ruimer ademhalen als ik de sterkte van vrouwen mag ontmoeten. Ondanks we weten dat het leven onontkombaar uitloopt op de dood zeggen we elkaar: sterker dan de dood is nu de kracht van leven … en ervaren we dankbaarheid dat dit ons gegeven wordt.
|
