Het regent al dagen. Het is koud. We krijgen beelden te zien van een verzopen Calais. Wat doen kinderen in dat moeras? Hoe voelen vaders en moeders zich als ze, zelf uitgeput, moeten toezien hoe hun kinderen blijven plakken in de modder?

Natuurlijk zijn er de verhalen van Keulen … dan denk ik aan de carnavalsvieringen in België. Verliepen die allemaal zo vlekkeloos, zelfs zonder vluchtelingen? Maar dat vergeten we liefst zo vlug mogelijk: als het je eigen kind niet is, ebt de sensatie rond verkrachting en moord vlug voorbij.

Nu is het net of het statuut vluchteling een basis voor verdachtmaking vormt en de poort open zet naar verdenking van criminele feiten, alsof dat er als evidentie bij hoort.

Vluchtelingen zijn er altijd al geweest, zoals de armen in het bijbelverhaal.

In dit werk denk ik vooral aan de vluchtelingen die de zee oversteken om een toekomst te veroveren die beter zal zijn. Maar velen geraken de zee niet over, worden opgeslokt door het water. En als ze de andere kant bereiken … wat wacht hen dan?

Je zal maar proberen je land te ontvluchten om een betere toekomst op te bouwen. Een land dat in oorlog is, gebombardeerd wordt door eigen en buitenlandse legers, waar de economie plat ligt, hulpkonvooien belet worden om het meest noodzakelijk om te overleven in de belegerde steden in te voeren. Alleen honger, angst en wellicht de dood staan te juichen. Alle vluchtelingen zijn ook economische vluchtelingen. Waren ze zeker dat ze hun kinderen kunnen voeden, zorgen voor hun ouders, medische hulp kijgen als ze die nodig hebben … wie zou alles dan verlaten en hun hele hebben en houden beperken tot wat ze in een plastieken zak kunnen proppen? Onder hen kunnen we dan een groep onderscheiden die omwille van godsdienstige, artistieke, filosofische, politieke of … overtuiging vervolgd worden. En zoals in alle groepen vinden we bij hen goede lieden en criminelen, zoals in onze sameneving … maar allemaal zijn het mensen.

In dit werk wil ik de mensen 'op weg' oproepen: weg van hun land, op weg naar het onbekende.

Jenny Verbinnen is docente Monumentale Kunsten aan de Hagelandse Academie. Bij de eindejaarstentoonstelling bezocht ik haar atelier en wat haar leerlingen daar aanboden, deed me wel verrast opkijken. Een veelvoud van technieken (weven, zijdeschilderen, acryl …) werd er uitgeprobeerd. Toen ik een aankondiging van haar eigen tentoonstelling onder ogen kreeg, wou ik wel eens gaan kijken wat zijzelf, als kunstenares, te bieden had. Van die tijd en verplaatsing had ik geen spijt. Gewoon prachtig wat ze ten toon stelde.

Hieronder enkele foto's, hoewel die moeilijk kunnen weergeven hoe het werk er echt uitziet.

Nog een laatste reeks foto's om het heimwee naar dat moois te stoppen. Papier heeft blijkbaar ongekende mogelijkheden om zich, onder geduldige en vaardige handen, te laten vormen.

Bij de tentoonstelling hoort ook een mooi verzorgde catalogus. Natuurlijk schaf ik me die aan. Dan kan ik thuis daar af en toe eens bladeren en opnieuw het plezier beleven dat ik tijdens de tentoonstelling zo intens beleefde. Maar niks kan de echte aanwezigheid in de tentoonstellingsruimte vervangen: daar heb je precies extra zintuigen beschikbaar om wat aangeboden is in je op te nemen.