Het Belgisch kampioenschap cheerleaden gaat door in de sporthal van Nekkerspoel te Mechelen. Zo dicht bij huis wil ik wel gaan kijken, want Dansschool Aike Raes neemt er ook aan deel.
Aike komt me ophalen, dus geen gedoe met de GPS en het zoeken naar de juiste parkeerplaats. Ik kan me heel ontspannen laten rijden en me verheugen op de namiddag.
We hebben ruim de tijd. Aike gaat even haar dansers groeten en dan installeren we ons. Omdat we zo vroeg zijn kunnen we nog een zitje bemachtigen tegen een muurtje aan, zodat we wat steun in de rug hebben. Eerlijk gezegd: zo'n plastieken schelp als zitting en dan nog zonder ruggensteun, niet om uit te houden. En wij zullen zowat vier uren lang op zitten aangewezen zijn. Ik kan me best voorstellen dat supporters liever staan dansen en springen dan hun rug te pijnigen met neer te zitten.
Stilaan stroomt het volk binnen en zit de tribune vol, veel mensen moeten zelfs rechtstaan. Naarmate er … hoe noem je de mensen: supporters of kijkers, binnen stromen, hoe meer het lawaai aangroeit … en dat zal zo gans de namiddag blijven: roepen, gillen, fluiten, toeteren, de naam van de favoriete club scanderen … en daartussen de muziek voor de dansers: een flard uit die ene opname, een streep uit een andere, een stuk song … het geheel is niet echt muzikaal hoogstaand maar aan ambiance geen gebrek. Veel papa's en mama's, broers en zussen … en ook oma's en opa's, ik ben niet alleen in mijn leeftijdscategorie.
Het kampioenschap omvat vier onderverdelingen: stunts, pomdance, hip hop en cheer. Deze onderverdelingen kennen nog verschillende niveaus, zodat er in totaal 15 'titels' te verdedigen zijn. Alleen in de hip hop doen de dansers van de dansschool niet mee.
De eerste optredens tonen de stunts. Wanneer er een stunt niet goed tot zijn recht komt, leeft heel de zaal mee, alsof ze niet concurreren om de titel en als na een ietwat mislukte salto de volgende figuur goed is, krijgen de uitvoerders een extra applaus, ook van de dansers die niet optreden maar op de deelnemerstribune staan: net of er één grote familie ontstaan is.
Bij de pomdance laat iedereen zich bekoren door de afdeling 'Mini Pomdance': er is maar één groep. De kinderen zijn waarschijnlijk zes- zevenjarigen die zo verschrikkelijk hun best doen om te lachen, hun oefeningen in de juiste volgorde uit te voeren, hun pompoms niet te laten vallen … en later krijgen ze dan, onder een uitbundig applaus, de gouden medaille mee naar huis.
De groepen van de dansschool doen het goed … benieuwd of de jury (één belg, drie buitenlanders) dat ook zo vindt.
De cheer is in opmars in België. De deelnemende groepen krijgen een beter niveau. Als ik bedenk wat van die deelnemers aan inzet gevraagd wordt … je moet met passie deze dans of sport beleven. De uren training die aan de presentatie vooraf gaat … dat kan alleen als je door deze microbe gebeten bent.
|
