'k Heb mijn wagen, volgeladen … neen, niet zoals in het liedje met oude wijven, oude mannen of jongen meisjes, maar met schilderijen. Christel en ik hebben de schilderijen maandag verhuisd, zodat Christel rustig de tijd kreeg om ze op te hangen, een goede volgorde te zoeken, na een dag nadenken er nog wat verandering te brengen en dan samen het geheel te bekijken … en vaststellen dat het goed is.

Gelukkig was het maandag een dag van zon tussen al die regendagen van de voorbije weken, zodat de werken droog hun bestemming bereikten.

Vanavond is het dan de opening. De drank ligt koel en ik heb mijn tekst klaar. Wat moet een mens nog meer verwachten? Bezoekers natuurlijk … maar daar ben ik gerust in: er zullen veel vriend(inn)en zijn om Christel in de bloemetjes te zetten en haar solo naar buiten treden te vieren.

In elk geval: ik hef het glas op Christel en wens haar nog veel creatieve energie.

De tentoonstelling is open zaterdag 11 en zondag 12 juni en zaterdag 18 en zondag 19 juni, telkens van 13 tot 18 uur. Kunstcentrum Gesigneerd, Baalsebaan 287,3128 Baal (Tremelo)

Na de kunstroute wou ik nog een werkje bijmaken: vier vond ik een mooi getal … en toevallig had ik nog vier lijsten liggen met de gepaste afmetingen.

Na het weekend werkte ik thuis de eerste twee ontwerpen verder af en stelde ik die meteen ten toon het volgende weekend van de kunstroute. Ondertussen was ik aan nr 3 begonnen. Ik vond het leuk om doen en 't vroeg niet teveel concentratie, zodat mijn aandacht bij de bezoekers bleef.

Zaterdag, de eerste dag , kwamen de bezoekers maar met mondjesmaat binnen. Dat gaf tijd om te tekenen maar ook ruimte om de mensen te ontvangen. Christel en ik konden de bezoekers uitleg verschaffen bij wat ze zagen en de bezoekers kregen ook ruimte voor hun verhaal. Veel van hen tekenden of schilderden ook.

Tijdens de kunstroute hadden Christel en ik onze voorzorgen genomen: we installeerden ons in een hoekje met het nodige om te tekenen. Christel leefde zich uit in portretjes, ik nam een sjabloon van een vogel mee en op een tekenpapier van 32 cm op 32cm zette ik een ontwerp neer. Omdat werken met Oost-indische inkt in die situatie niet aan te raden was, had ik voor goede tekenstiften gezorgd. We hadden uitzicht op de inkom en wanneer bezoekers zich aandienden, legden we het tekengerief neer om hen te verwelkomen.

De afmeting van dit en vorig werk is 50 cm x 70 cm. Nu neem ik een blauw gekleurd papier en pas dezelfde techniek toe als bij het vorige.

Ik knip uit bruin papier vormen volgens het sjabloon, leg die vormen op elkaar en pas dan toe wat ik de dambordtechniek noem: de vlakken die ontstaan worden afwisselend zwart gemaakt of behouden hun oorspronkelijke kleur.

Terug met het oude sjabloon, het vorige vond ik nogal agressief. De zwarte vlakken worden vervangen door lijnen. Dat maakt het geheel zachter.

Hier verander ik van sjabloon: scherper van contouren en de achtergrond laat ik wit. Het doet me denken aan duiven.l

Het thema van de Vogelvlucht laat me niet los. Ik blijf maar uitproberen. Voor ik aan het grote werk begin, verken ik op klein formùaat wat dit thema te bieden heeft.

Ik krijg plezier in het scheuren. De vorige werken hadden een afmeting van 60 cm x 80 cm, dit werkje is een mini-uitvoering en meet 20 cm x 20 cm. Het smaakt naar nog.

Daarna waag ik me aan een tweede experiment: naast het potlood hanteer ik ook Oost-Indische inkt. Ik krijg meer vetrouwen. Neen, ik ga het verscheurde papier niet naar de prullenand verwijzen, maar er wel iets nieuws mee maken. Wat op het eerste zicht stuk is gegaan hoeft niet meteen aan de vergetelheid prijs gegeven te worden. Ook in het dagelijkse leven is dat zo. Zo ontstaat een neiuwe samenhang.

Een tijdje geleden experimenteerde ik met 'scheuren': mooi blanco tekenpapier in stukken scheuren en daarna bewerken met potlood of Oost-indsiche inkt. Het is bijna een bezwerend gebaar dat mooie papier stuk te scheuren en feitelijk niet weten wat het resultaat gaat zijn. Daarom dat ik nog heel voorzichtig met het papier om ga. Het doet bijna fysiek pijn dat mooie papier te uiteen te scheuren. Toch wil ik dat waagstuk volvoeren en ik ben best tevreden met het resultaat.

Bij Christel spetteren de kleuren je tegemoet. Er zit iets vrolijk en levenskrachtig in haar werk. De laatste tijd concentreert ze haar aandacht op het tekenen van 'gefantaseerde portretten'. Daarbij gebruikt ze allerlei technieken: een achtergrond waarop ze haar tekening plaatst, of ze maakt een collage van zowel resten versteende verf als van een stukgesneden doek dat ze vroeger ooit beschilderde. Ze experimenteert in grootte, hoewel ze in deze tentoonstelling vooral het kleinere werk aan bod laat komen. De grotere werken toont ze over enkele dagen in de lokalen van Kunstkring Gesigneerd, van 10 tot 26 juni.

Het voorbije weekend ging de Kunstroute in Tremelo voor de laatste keer dit jaar van start. Zaterdag was het vrij winderig maar zonnig. De tenten werden opgezet, de panelen geplaatst en de werken opgehangen. Soms was het wel even benauwend als er een windvlaag opzette. Maar alles bleef staan en we konden weer rustig verder praten. Zondag was regen en wind aangekondigd. We besloten om de tenten op te bergen en alles onder de veranda te organiseren. Dit betekende minder plaats dus minder werken tonen … maar zowel Chrsitel als ik konden van de beschikbare plaats iets leuk maken.

Zaterdag waren er veel bezoekers langs geweest. Voor zondag dachten we het rustig te kunnen doen. Dat zou geen problemen opleveren: we hadden elk een gemakkelijke tuinzetel waar we ons konden nestelen.

Toch waren er moedige bezoekers die tussen de regenbuien door op stap waren. Daar de meesten vaak geen plannen meer hadden omdat ze aan het einde van de hun route waren, namen ze de tijd om iets te drinken en te praten. Neen, mijn tekening geraakte niet afgewerkt maar in ruil kregen we wel boeiende gesprekken.