Dagelijks worden we geconfronteerd met de verwoesting die oorlog aanricht. Welke beelden grijpen het meest aan. De doden, de gewonden, kinderen … de vernieling van huizen? Steeds moet ik denken: stel dat het mij overkomt. Welk rouwen kan je nog aan als je je geliefden verliest, mensen verminkt ziet worden, doodsangst moet overwinnen, het huis waarin je woonde verwoest terugvindt.
Het zou zo anders kunnen. Waarom kunnen we geen gemeenschap opbouwen waar je je veilig mag voelen als individu, waar je je kinderen mag opvoeden tot volwassenen die een gemeenschap verrijken, waar het dak boven ons hoofd ook nestwarmte en geluk betekent.
|