De reeks herinneringen was zeer intensief werken … daarom even wat bekomen en voor me uit werken, zonder daarbij aan een bepaalde inhoud te denken. Ik probeer op klein formaat (21 x 30) wat vulling op een blad te brengen en kijk vaak verrast naar het resultaat. Het is aftasten wat de expressiemogelijkheden zijn van lijnen, vlakken en tussendoor wat kleur. En als de zon van de partij is duik ik de tuin in, me verheugend op de lente en de zomer die komt.

Het gaat me niet om concrete herinneringen, wel om de intensiteit die de wereld van vroeger oproept. Ik kan er zonder spijt of nostalgie naar kijken. Die tijd was niet beter of niet desastreuzer dan nu. ‘Vroeger’ is wat het geweest is en daar kan ik best mee leven.

Wat studiewerk: hoe kan ik het lijnenspel wat boeiender maken zonder in het klassieke arceren verzeild te raken.