fabrieken vestigen zich
de stad groeit er om heen
vult zich met mensen
en leven
  
werkgelegenheid geeft hoop
handel brengt welvaart
scholen openen hun deuren
kinderen spelen op de pleintjes
 
tot de tijd vertraagt
de fabrieken verouderen
welvaart reist mee met het kapitaal
 
vrijheid is er voor de wind
in de verlaten ruimten
woningen blijven achter
leeg van kinderstemmen
  
grauw de stad
doelloos spoelt water aan de kade
 

niet de koude deert me
niet de zwaarte van de nacht
maar dat dromen
gegijzelden van toekomst
worden vertrapt
 
onder stap na stap van leven 

woestijn als innerlijk beeld
horizontale belijning
kleuren van zon en wind
 
daarin een schreeuw
ik wil leven

Ergens in de Balkan. De mannen, onder wie nog kinderen, werden samengedreven en zonder mededogen vermoord. Een foto haalde de wereldpers van een jongen, een kind nog, armen gespreid zoals op het moment toen hij viel onder de kogel. Zijn hemd is doordrenkt met bloed. Zal zijn moeder hem zo vinden?

Je goudblonde haar Margarete

Je asgrauwe haar Sullamith

Deze twee beelden omvatten de moord op miljoenen joden onder het nazisme. Je goudblonde haar Margarete verwijst naar het beeld van de Arische vrouw, zoals de nazi-leiders dit propageerden: blond, een krachtig gezond lichaam, kinderen barend voor het vaderland, zodat toekomstige mannen ten strijde konden trekken en moedig vallen om de Arische droom te verdedigen. Sullamith is de vrouw uit de Hooglied, een verzameling liefdesliederen in het Oude Testament. Zij staat voor alle vrouwen en mannen die Joods zijn en in het verlengde daarvan, allen die niet-Arisch zijn. Hun leven is tot as vergaan in de crematoria.

meegenomen naar de velden van je dromen
de geur van lach en vrijheid in de lucht
tijd zou toekomst worden
 
tot je weg ging
naar verten onbereikbaar
je naam als brandmerk in mijn huid

voor een vaderland tot vechten bereid
in gang gezet door leuzen
vrijheid,  democratie, terreurbestrijding, een propere oorlog
 
ze verdwijnen in een uniform
naamloze vechtmachines
 
de dood als schaduw

Papier opspannen en insmeren met groene bister. Daarna de bister met penseel en water weghalen. Het resultaat is een soort negatief als van een film.

ik vraag de ruimte naar toekomst
een warm verhaal
 
zonder mededogen
ongehoord mijn vraag
 
als terloopse toevalligheid
zo nietig is de mens

op het kruispunt van wegen aarzelen
aanpassing of verzet
 
bevreesd kiezen
binnen de uitgetekende lijnen leven
of risicovol
vrijheid ademen en de eigen weg gaan

een muur opgetrokken
van steen
van woorden
van vooroordelen
 
blijf weg
twijfel
onrust
 
veilig de kooi van niet weten
 

papavers bloeien
gedragen door het fluisteren van de wind
weerloos sterk
 
vergeten de slagvelden
dagen de zomer uit
in de velden van nu

Zwarte melk der vroegte uit Todesfuge van Paul Celan

Zwarte melk der vroegte we drinken haar ’s avonds We drinken haar ’s middags en ’s morgens we drinken haar ’s nachts We drinken en drinken     Paul Celan is een Roemeens dichter van Joodse afkomst die verschillende vernietigingskampen overleefde tijdens WOII. Zijn ouders kwamen beiden om. In Todesfuge probeert hij de terreur, de slavenarbeid, de alom tegenwoordige dood op te roepen. Deze tekening is de vergrote uitvoering (60 x 80) van een eerder ontwerp dat op 04.02.2011 op deze blog werd aangeboden

Vanaf 10 uur gaat de kunstroute Werchter van start. Veel zon en veel volk, de mensen genieten van de dag. Ondanks er overal feesten zijn als moederdag schoolfeest, kommuniefeest … komen de mensen massaal opdagen voor de kunstroute. De organisatoren spreken van meer volk dan vorige editie.

Ook bij ons thuis waren de mensen welkom. Na de middag was het soms aanschuiven. De bezoekers hadden een goed humeur, genoten van het fietsen of wandelen en waren blij met het klaarstaand koel glas water, en dan maar kijken.

Hieronder volgt een fotografisch verslag, geniet ervan.

We ontvangen de mensen in mijn tekenhoek annex keuken. Eerst diende natuurlijk ruimte gemaakt. Tekentafel buiten op het terras geplaatst, bij dit goede weer geen zorgen omwille van regen of wind. Gezien al mijn benodigdheden op wieltjes staan was het gemakkelijk om de spullen te verhuizen naar de kamer ernaast. Schilderijen op hun plaats hangen, poetsen en stoffen en na drie dagen doorwerken was de ruimte klaar om bezoekers te ontvangen.

Bij het binnenkomen links hangen ‘Barbara’,‘Het huwelijk’, ‘Zwarte melk der vroegte’, de reeks van bewustzijnsmomenten, ‘Gebroken’ en daaronder een klein schilderijtje ‘In het bos’.  De schilderij ‘Vuur’ dat op de volgende muur hangt is half zichtbaar. Bij de sfeerfoto’s komen sommige schilderijen duidelijker in beeld.

Boven het raam dat uitgeeft op de tuin hangt ‘Gracias a la Vida’, links en rechts geflankeerd door drie schilderijtjes uit de reeks ‘Constructie-deconstructie’.

Omdat het weer goed is, kunnen de schilderijen op de ezels naar buiten geschoven worden, zodat er meer ruime is voor de bezoekers. Dit zal in de namiddag zeker zijn nut tonen, wanneer de bezoekers met drommen tegelijk afzakken. Daar staan ‘Het geheugen van de aarde’, ‘Verloren’ en ‘Denkend aan papavers II’ tussen de bijna uitgebloeide bloemen van een blauwe regen.

Voor het eerst hangen we schilderijen boven de scheiding tussen tekenhoek en keuken. ‘Afval op een werf’, ‘Wat ik schrijven wou’, ‘Liggend in de zon’, ‘Gevangen in waanbeelden’, ‘Vloed’. Een klein schilderij ‘Na de genocide’ en vier kleinere werken vinden daaronder hun stek.

De eerste bezoekster is een vriendin die voor het moederfeest bij haar moeder even binnenwipt.  Om de kinderen bezig te houden is er speelgoed uitgehaald, zodat we rustig kunnen praten. Op de foto wordt alles weer samengeraapt om terug naar de speelgoedkast te verhuizen. Op de achtergrond is ‘Vuur’ nu duidelijk zichtbaar.