Zwarte melk der vroegte uit Todesfuge van Paul Celan

Zwarte melk der vroegte we drinken haar ’s avonds We drinken haar ’s middags en ’s morgens we drinken haar ’s nachts We drinken en drinken     Paul Celan is een Roemeens dichter van Joodse afkomst die verschillende vernietigingskampen overleefde tijdens WOII. Zijn ouders kwamen beiden om. In Todesfuge probeert hij de terreur, de slavenarbeid, de alom tegenwoordige dood op te roepen. Deze tekening is de vergrote uitvoering (60 x 80) van een eerder ontwerp dat op 04.02.2011 op deze blog werd aangeboden

Vanaf 10 uur gaat de kunstroute Werchter van start. Veel zon en veel volk, de mensen genieten van de dag. Ondanks er overal feesten zijn als moederdag schoolfeest, kommuniefeest … komen de mensen massaal opdagen voor de kunstroute. De organisatoren spreken van meer volk dan vorige editie.

Ook bij ons thuis waren de mensen welkom. Na de middag was het soms aanschuiven. De bezoekers hadden een goed humeur, genoten van het fietsen of wandelen en waren blij met het klaarstaand koel glas water, en dan maar kijken.

Hieronder volgt een fotografisch verslag, geniet ervan.

We ontvangen de mensen in mijn tekenhoek annex keuken. Eerst diende natuurlijk ruimte gemaakt. Tekentafel buiten op het terras geplaatst, bij dit goede weer geen zorgen omwille van regen of wind. Gezien al mijn benodigdheden op wieltjes staan was het gemakkelijk om de spullen te verhuizen naar de kamer ernaast. Schilderijen op hun plaats hangen, poetsen en stoffen en na drie dagen doorwerken was de ruimte klaar om bezoekers te ontvangen.

Bij het binnenkomen links hangen ‘Barbara’,‘Het huwelijk’, ‘Zwarte melk der vroegte’, de reeks van bewustzijnsmomenten, ‘Gebroken’ en daaronder een klein schilderijtje ‘In het bos’.  De schilderij ‘Vuur’ dat op de volgende muur hangt is half zichtbaar. Bij de sfeerfoto’s komen sommige schilderijen duidelijker in beeld.

Boven het raam dat uitgeeft op de tuin hangt ‘Gracias a la Vida’, links en rechts geflankeerd door drie schilderijtjes uit de reeks ‘Constructie-deconstructie’.

Omdat het weer goed is, kunnen de schilderijen op de ezels naar buiten geschoven worden, zodat er meer ruime is voor de bezoekers. Dit zal in de namiddag zeker zijn nut tonen, wanneer de bezoekers met drommen tegelijk afzakken. Daar staan ‘Het geheugen van de aarde’, ‘Verloren’ en ‘Denkend aan papavers II’ tussen de bijna uitgebloeide bloemen van een blauwe regen.

Voor het eerst hangen we schilderijen boven de scheiding tussen tekenhoek en keuken. ‘Afval op een werf’, ‘Wat ik schrijven wou’, ‘Liggend in de zon’, ‘Gevangen in waanbeelden’, ‘Vloed’. Een klein schilderij ‘Na de genocide’ en vier kleinere werken vinden daaronder hun stek.

De eerste bezoekster is een vriendin die voor het moederfeest bij haar moeder even binnenwipt.  Om de kinderen bezig te houden is er speelgoed uitgehaald, zodat we rustig kunnen praten. Op de foto wordt alles weer samengeraapt om terug naar de speelgoedkast te verhuizen. Op de achtergrond is ‘Vuur’ nu duidelijk zichtbaar.

Er kwam nog jong volk op bezoek. Deze jongedame is geboeid door kunst. Ze hoopt in die richting haar carrière uit te bouwen.

Karel en ik lossen elkaar regelmatig af om wat uitleg bij de werken te geven.

Op een rustig moment. 

De jongste dochter zorgt voor verfrissing, turft het aantal bezoekers en neemt tussendoor wat foto’s.

Een buurvrouw haalt haar hoed uit de kast en een grote zonnebril: zo past ze zich aan het kunstenaarsmilieu. 

Op tafel lagen zelfgemaakte kaartjes. Aquarel met een tekst in Oost-Indische inkt.

Vrijdagavond hadden we, ter gelegenheid van de kunstroute en het mooie weer, samen met de buren buiten gezeten en iets gedronken. Vandaag kwamen ze terug om de schilderijen te bekijken.

Karel heeft zijn gedichten die op de kunstwandeling in Tremelo gebruikt werden gerecupereerd en op de oprit tegen de afsluiting bevestigd. Interesse was er wel.

ontdaan van elke versluiering
de weg van illusie verlaten

ik kijk
zonder gramschap
zonder mededogen
tot essentie herleid

de vurigheid van zon en zomer
meegenomen als nog in te lossen belofte
naar de koude vlakten van de winter
 
zich warmen aan het houtvuur
met de herinnering van papavers
in het geheugen

lente
de zon nodigt tot een nieuw begin
verliefdheid hangt in de lucht
paarden wennen
aan het nieuwe licht
weldra veroveren ze de ruimte