Het tweede en laatste weekend van de Week van de AmateurKunstenaars in Tremelo organiseert de lokale kunstkring‘Gesigneerd’ elk jaar een openluchttentoonstelling in een klein natuurgebied dicht bij de dorpskern. Dit jaar is het weer schitterend: veel zon, wel een beetje wind. Dat zal de wandelaars niet deren: een uurtje wandelen tussen beeldhouwwerken, gedichten, schrift op steen … een droom voor wie van natuur én van kunst houdt.

Om 10 uur wordt de tentoonstelling opgebouwd. Leuk om mensen weer te zien die je alleen op dit evenement ontmoet. Natuurlijke lange takken in de grond: daarop kunnen de gedichten die geplastificeerd werden, geniet worden. Het lijkt of gele vlaggetjes spelen met de wind. Zullen ze het houden? De nietmachine blijft in de buurt.

Ook Karel is deelnemer met vijf gedichten. Het is een andere manier om met zijn werk naar buiten te komen. Als enthousiast blogger plaatst hij ze meestal op zijn website http://blog.seniorennet.be/kareldhuyvetters/. Nu zie je mensen stilstaan bij zijn gedichten en die met aandacht lezen. Die aandacht is wel nodig, ze zijn niet zo maar in een ik en een gij ontstaan. Hij houdt van taal en dat vind je terug in zijn gedichten. Verwijzingen naar mythologie zijn hem ook niet vreemd. Hij is nogal een complex schrijver. Veelal zijn de onderwerpen, ook voor zijn blogteksten, veeleer filosofisch van aard. Als overtuigd atheïst probeert hij deze levenshouding fundament te geven.

Ook ik loop de route. Er zijn een paar nieuwe deelnemers. Kennismaken met de mensen en hun werk. Is het omwille van de zon, maar de gesprekken verlopen heel ontspannen. Er wordt gelachen, namen en e-mail adressen uitgewisseld en wellicht zien we elkaar terug op een of andere tentoonstelling.

Er is een tent neergepaald waar men iets kan drinken. De stemming zit erin. Eerst wandelen en kijken en dan als afsluiter iets fris drinken en daar de tijd voor nemen.

Om 18 uur breekt men op. Even helpen bij de beeldhouwers en de tent. Gedichten mee naar huis. Leeggewaaid elkaar uitwuiven: tot volgend jaar.

Dinsdag na Pasen trekken we weer naar de academie. Een stralende zon, warm, een dag om te genieten.

Alsof afgesproken staan we nogal vroeg voor de deur: iedereen heeft er blijkbaar zin in. Lachen, zoenen, vragen naar de voorbije weken.

Ik weet niet wat het meeste trekt: het tekenen of het samenzijn. Als je een paar jaren samen optrekt, leer je elkaar wel wat meer dan oppervlakkig kennen. Je ontmoet de eigenheid van de ander en leert daar mee omgaan. Stilaan ontdek je de familiale achtergrond waartegen zich een levensverhaal afspeelt. Je probeert de uren prettig door te komen: tekenen, nieuwtjes uitwisselen, een koffietje drinken. Voor sommigen even een adempauze tussen de moeilijke uren thuis. Ook dat verhaal mag zijn weg vinden in de groep.

We hebben een tekenleraar die begrijpt dat we komen tekenen omdat we dat graag doen, zonder de ambitie er een carrière op te bouwen. De meesten zijn trouwens gepensioneerd. Dus krijgen we technieken aangeboden waarbij we kunnen experimenteren met onze mogelijkheden, ontdekken wat ons best ligt, waarmee we onszelf kunnen tot uitdrukking brengen. Hij stimuleert erg om “te durven”. Vroeger moesten we ‘tussen de lijntjes’ kleuren, het ‘tussen de lijntjes’ werd later ‘volgens de normen’ of ‘zo hoort het’. Nu luidt de opdracht: vergeet het braaf zijn, het gehoorzamen en durf je ziel aan het papier toe te vertrouwen. Psychisch een hele ommezwaai maar het werkt wel bevrijdend.

Vandaag profiteren we van het warme weer om buiten te tekenen ‘naar natuur’. Jan, de tekenleraar, heeft vooraf via email, een paar afbeeldingen opgestuurd uit enkele beroemde ‘carnets de voyage’ die als voorbeeld dienen hoe men met losse potloodlijnen gebouwen tot leven brengt. Prachtig. Nu aan ons.

Op de foto hierboven zie je ons zitten. Gezellig bijeen, in diepe tekenernst verzonken. Werchter heeft wel leuke gerenoveerde geveltjes die inspireren. Zal het lukken?