geboeid door de natuur, al is het maar een vallend blad

het eeuwige raadsel van een bloem

zeilschepen herleid tot essentie in kleurrijke vlakken

de aantrekkingskracht van een voddenpop

modeltekenen en aquarel in harmonie

kleur accentueert de soberheid van de tekening waardoor het geheel zeer expressief wordt

licht en de donkere kleur die verzakt in geel of hoe water een eigen weg kan gaan

door een minimum aan licht weg te nemen ontstaat een nieuwe ruimte

licht op bloemen door wit te laten

durven de kleuren ineen te laten vloeien, wit te laten, donkere accenten leggen en klaprozen komen te voorschijn in zomerse kwetsbaarheid

bloemen: een onuitputtelijke bron van inspiratie

Desiré is een overbuurman. Geboren (1935) en getogen Werchtenaar. Verdiende als schilder het beleg op zijn brood. Wiske, zijn vrouw, hield de winkel open. Het klassieke middenstandsstel. ‘s Avonds volgde Desiré nog academie. Zo kreeg hij stilaan een naam. In vele huizen hangt een schilderijtje van Desiré.

Desiré schilderde waarschijnlijk uit liefde: voor de verf, de borstelstreken, datgene wat hij zag. Zorgvuldig borg hij het Werchterse landschap in zijn schilderijen op. Zelf is hij nog altijd fier dat hij zo goed marmer of hout kon schilderen. Zo ontdek je een stuk hout waarop hij een stilleven schilderde, maar nee hoor, het is doek met daarop ’stilleven op hout’.

Toen we Desiré leerden kennen en ontdekten wat een prachtige landschapschilderingen en stillevens hij bezat, probeerden we hem enthousiast te krijgen voor een tentoonstelling. Zover kregen ze hem niet meer, daar was hij te oud voor. Feitelijk kon je hem geen ongelijk geven. Een expositie brengt toch heel wat drukte en hoofdbrekens mee. Desiré hield zich liever wat bezig in zijn tuin, zette zich neer op de dorpel voor het huis om wat uit te rusten en maakte een praatje met voorbijgangers.

Tot zoonlief het tijd vond dat pa nog eens naar buiten kwam met zijn werken en dochterlief steunde dit initiatief. In Werchter is een mooie galerij ‘Iris’. Zoonlief maakte afspraken en legde een datum vast. Pa Desiré was enorm ontroerd door het aanbod van zijn zoon, maar voelde meteen ook iets van zenuwen. Hij is nogal een verlegen man, voelt zich thuis tussen de mensen, maar valt niet graag op. Die tweezijdigheid kan hij vandaag ten volle beleven. Om 20h: opening van de tentoonstelling.

Zijn zoon had iemand gevraagd voor een korte inleiding, maar die zegde af: hij werd opgenomen voor een ingreep die nogal een lange revalidatie in het vooruitzicht stelde. Bij de kunstroute hadden we de buren uitgenodigd voor een drankje en een babbel en daar vertelde Desiré dat hij in sprekersnood zat, en of Karel dit niet wou doen. En het bijbelverhaal hernam zich. Ik zou het wel even doorgeven aan Karel, maar Desiré diende wel de vraag te stellen. En zo zal Karel vanavond een inleiding geven.

Er is een massa volk komen opdagen. Ze hadden wel veel volk verwacht maar de realiteit  is toch overweldigend. Het halve dorp lijkt zich verzameld te hebben. Tot buiten staan ze aan te schuiven als de officiële opening begint.

Ondanks de drukte volgen de bezoekers aandachtig. Even vraag ik me af hoe ze er straks met de drank doorheen moeten.

Walter, zoon van Desiré en stuwende figuur achter de organisatie van deze tentoonstelling, verwelkomt de mensen. 

Daarna is het de beurt aan de kleindochter. Zelf studeert ze kunstgeschiedenis. Ze verhaalt hoe ze samen met die opa naar exposities ging, hoe ze bij hem op zijn atelier zat, kortom hoe fijn het was zo’n opa te hebben. Ik kan me voorstellen dat Desiré het ook geweldig vindt zo’n kleindochter te hebben.

Karel heeft alles netjes opgeschreven: zo is hij zeker dat hij zegt wat hij te zeggen heeft en verliest hij zich niet in oeverloze uitweidingen. Je kan de tekst van Karel lezen op:
http://blog.seniorennet.be/kareldhuyvetters

Tenslotte rondt een vriend van Desiré af met twee anekdotes. Desiré een man die zich klein voelt in die enorme wereld. Dat is wat mensen in Desiré aantrekt: zijn bijna kinderlijke eenvoud waarmee hij door het leven gaat.

Werchter zonder Rock: een verloren dorp in Vlaams-Brabant. Toch bezit dit kleine dorp een galerij waar regelmatig tentoonstellingen georganiseerd worden. Ook is er een jaarlijkse processie met paarden en schuttersgilde, die heel wat toeschouwers lokt. Tweejaarlijks is er een kunstroute. Verder nog een fanfare, een toneelvereniging, een turnclub en een academie, hoewel dit laatste onderdeel is van de Hagelandse Academie. Een klein dorp dat leeft.