Ik was nog erg klein. Het was een zomerse dag met helblauwe hemel. Ik stond buiten, naast mijn vader. Zijn jongste broer was er ook bij. We keken naar de lucht. Daarin drie stippen met een witte streep achter hen aan. Mijn vader vond het prachtig. Het zijn Engelsen zei hij. Er klonk blijheid in zijn stem.

Later kon ik die herinnering beter duiden. De oorlog zal nog niet zolang voorbij geweest zijn. Geen angst meer voor overvliegende V2’s. Terug een nacht gewoon door kunnen slapen. Het gewone leven hernam zich. Dat klonk door in zijn stem.

Telkens als ik nu de witte condensstrepen van een vliegtuig zie die zich aftekenen in de lucht moet ik aan dat moment terugdenken en ervaar ik het gevoel van vrijheid.

Als kind speelden we soms met vriendjes die thuis een boerderij hadden. Wat had er meer aantrekkingskracht dan een oude schuur, met een ladder die het elk moment dreigde te begeven, een hooizolder waartussen soms kippen scharrelden. Toen deed men nog niet zo aan veiligheid.

Nu nog word ik overspoeld door een vorm van nostalgie als ik oude werktuigen zie zoals een verroeste pik en pikhaak. Dan zie ik de beelden terug van de boeren die, ruggen gebogen, het koren pikken onder een verzengende zon. De boerin bracht brood, koffie en bier. Niet dat het zo vroeger zoveel beter was. De mensen moesten hard werken om te overleven. Het comfort dat we nu kennen was toen nog iets ondenkbaars.

Wij, opgroeiende kinderen, mochten soms helpen om de botten stro op de schelf te tasten. Terug thuis ontdekten we dat onze armen en benen vol schrammen stonden. Ook aardappelen mochten we mee helpen rapen: de grote in de ene mand, de kleine in een andere, die waren voor de varkens. Tijdens een dergelijke oogstperiode heb ik voor de eerste keer tafelbier gedronken: heerlijk koel onder een brandende zon.

Een academie is een erg schools systeem, ondanks het feit dat de leerlingen les volgen omdat ze het graag willen en ze op het einde van de rit geen diploma krijgen, maar een attest dat nergens anders toe leidt dan eventueel in een kader op de schouw. Zo dienen de docenten met Nieuwjaar en voor de schoolvakantie rapporten op te stellen. Gelukkig worden er geen punten gegeven en is er geen competitie voor de eerste van de klas. Maar wat wel leuk is: op het einde van het schooljaar is er een tentoonstelling waarin de leerlingen met een paar van hun werken naar buiten komen. Degenen die in hun laatste jaar zitten krijgen meer ruimte om hun eindwerk te tonen: ze hebben dan één of twee jaar rond een bepaald thema gewerkt.

In Werchter is die eindejaarstentoonstelling rond half juni: zo kan ze afgebroken worden voor Rock Werchter de academie onbereikbaar maakt. De tekenklassen zitten op de eerste en tweede verdieping, de schildersklassen nestelen zich op de gelijkvloerse verdieping. Het is een tijd van opruimen, muren schilderen en de werken verzamelen. Alle ezels verdwijnen achter afdekplaten die elk jaar opgebouwd en daarna weer afgebroken worden. De tafels verhuizen naar buiten en worden beschermd voor de regen door een groot plastieken zeil. Stoelen, krukken en palettafeltjes verdwijnen in een opslagruimte achter het gebouw. Dit jaar was het schitterend weer. We genoten van de zon en toen alles klaar was maakten we een fles cava open.

Nu was het wachten op de gemeente die voor de panelen zou zorgen, dan konden we onze werken binnen brengen en kon de tentoonstelling opgebouwd worden.

Woensdag was het dan proclamatie: degenen die een cyclus afgewerkt hebben krijgen dan een attest. Wie kan verzamelt zich dan op het kleine grasveld achter de academie om familie, vrienden of collega’s toe te juichen. Daarna trakteert de gemeente op een drankje.

Schilderijen staan te wachten om opgehangen te worden.

Ook ik heb schilderijen binnengebracht.

Geert, de leraar, zal zorgen dat elk schilderij een plaats krijgt waar het tot zijn recht zal komen.

Even beraadslagen over het verder verloop van de activiteiten.

Familie en vrienden zijn gekomen om mee te vieren. Zo dadelijk gaat de proclamatie beginnen, even wachten op het afroepen van de namen.

Zoals elk jaar gaan we naar dit evenement, maar dit jaar is een kleindochter van Karel bij degenen die een attest krijgen. Dat is voor ons een extra reden om naar de proclamatie te gaan.

Ingrid heeft haar laatste jaar schilderen voleindigd  in de avondklas en krijgt ook een attest, terwijl de collega’s luidkeels hun enthousiasme uiten.

Een ontroerend moment: Karel ontmoet een vroegere medewerkster en haar man die hij in geen 10 jaren meer gezien heeft. Een van hun dochters krijgt vanavond ook een attest. Het is druk bijpraten … maar dan in gebarentaal, want beiden zijn doof. Ze moet altijd lachen met de gebarentaal van Karel: je spreekt dialect zegt ze dan.

eindejaarswerk van Ingrid. Ze putte uit haar jeugdherinneringen: wie was voor haar belangrijk.

bewustzijnsmomenten

de schilderklas heeft, evenals de tekenklas, een dag en avondklas. Hier een zicht op werken van de avondklas

nog enkele werken van de avondklas.

werken van de dagklas.

een werkstuk waaraan zowat iedereen heeft meegewerkt. Op afval van isomo een tekening gekleefd. De afwisseling in dikte geeft iets speels.