Vanaf 1697 raakte Europa vrijwel volledig in de ban van de Spaanse successiekwestie. Na de dood van de laatste Spaanse Habsburger, Karel II, ontstond er een hardnekkige politieke twist met de Spaanse troon als inzet. Filips van Anjou, kleinzoon van de Franse koning Lodewijk XIV, en Karel, zoon van keizer Leopold I van Oostenrijk, pretendeerden de opvolging. Aanvankelijk werd de zeventienjarige Filips als nieuwe koning van Spanje naar voren geschoven. Omdat hierdoor een te sterke machtsconcentratie in Franse handen tot stand kwam, verklaarde Leopold I bijgestaan door Engeland en de Verenigde Provincies de oorlog aan het Frans-Spaanse blok. Deze oorlog werd grotendeels in onze gewesten uitgevochten. Om problemen te voorkomen, herstelden de Tienenaars in 1704 de omheining die op bevel van de Fransen gedeeltelijk was ontmanteld. Dit zou echter niet baten. In 1705 hadden de Frans-Spaanse troepen zich verschanst achter de Getelinie. Generaal Marlborough (foto links)  wist nabij het dorpje Wange een doorbraak te forceren en nam vervolgens zonder veel moeite Tienen in. Op 2 april brandde de oude Gareelmakerijstraat vrijwel volledig af. Vanuit Tienen vertrokken de geallieerde troepen naar het Waals-Brabantse Ramillies waar zij de Fransen op 23 mei 1706 een beslissende nederlaag toebrachten. Brabant en Vlaanderen werden hierdoor definitief aan de Frans-Spaanse heerschappij onttrokken en aan de Duitse partij toegewezen. Ondertussen zag het ernaar uit dat Karel zijn oudere broer Jozef I ging opvolgen in de Oostenrijkse erflanden. Om een te grote machtsontplooiing langs Oostenrijkse zijde te voorkomen, werden de veroverde Zuid-Nederlandse gebieden tot in 1713 bestuurd door een Engels-Hollands condominium. Bij de vredesonderhandelingen te Utrecht kwamen de grote mogendheden in 1713 uiteindelijk tot een vergelijk. De Zuidelijke Nederlanden gingen naar de Oostenrijkse Habsburger Karel, die als Karel VI (1713-1740)  de keizerlijke troon besteeg. Dit betekende voor onze gewesten de aanvang van de Oostenrijkse periode.