508 Kleren.

Zo fier als een haan, klinkt het spreekwoord.
Als jongste van drie jongens, was je gedoemd om de kleren van je oudere broers af te dragen. Dat was niet plezant, ijdel als ik was, maar nood maakt deugd.
Thuis liepen wij op pantoffels. Als wij onze klompen (blokken) vergaten aan te doen, liepen wij daar ook mee op straat. Ik herinner mij, dat het in de winter een hele onderneming was , om geen “paling te scheppen”. Want met de strenge winters van toen, was het niet gemakkelijk om tussen de hopen ijs, in de plassen ertussen, geen natte voeten te krijgen. Vooral als het dooide was dat een onbegonnen zaak.
Voor mijn plechtige communie kreeg ik een nieuw kostuum. Onze nonkel Jef (den Dockx, broer van Florans), die bij ons woonde maakte dat in haute –couture op maat. Ik herinner mij dat de pofbroek toen in de mode was.
Maar toen ons ma mij in een nog niet afgedragen pelsmantel de straat opstuurde, was ik er niet graag bij. Tegenwoordig staat dat hip bij de popidolen op de internationale scène. Maar ik speelde in geen band. Van welk dier de pels kwam, weet ik niet meer. Maar Brigitte Bardot zou er niet gelukkig om geweest zijn als dierenwelzijnsactiviste. Prinses Mathilde kreeg zelfs voor een pelsen hoed een blaam, bij het huwelijk van Maxima.
Op oude foto ’s zoals in mijn streekboek, “Meise onder de toren van Sint – Martinus”, kun je de mode door de eeuwen heen aflezen. En geloof mij vrij : we zijn er toch op vooruit gegaan!
Ik had ook een hekel aan de blauwe korte broek van mijn Chiro-uniform. Want als ik in mijn apenjaren kwam (puberteit), kreeg ik nogal veel haar op mijn benen. Een lange broek was verboden.
Toen ik onderwijzer werd las ik het sprookje voor : “De kleren van de keizer”. Daar zat de oplossing in. Die beeldde zich in dat hij in prachtige kleren gedost voor zijn volk paradeerde. Maar hij vergat, dat hij spiernaakt in zijn koets zat.
Maar een geplukte haan is ook geen zicht.

25-11-2011 om 09:02 geschreven door Jef De Cuyper