Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
03-09-2005
Toren roept haan 126 : Ruysslinck
Het was maar goed, dat onze haan nog niet op de toren stond. Want hij zou zeker weggevlogen zijn, toen ze de katten van de Ward op de kerkmuur projecteerden. De viering van onze gereputeerde schrijver, als aanhef en thema van de maand van het woord 2004, startte in het CC (dubbelgenoemd De Muze) met een receptie. In het auditorium schrikkelden alles aan elkaar op deze extra dag in dit schrikkeljaar. Met een goede ceremoniemeester erbij zou alles nog beter verlopen zijn. Schepen Belgrado betrok bescheiden zijn fietsen in zijn hulde. Hij feleciteerde Ward liever drie maal 25 dan in totaliteit. Michel Van den Bossche van Gaia verklaarde in zijn laudatio de band tussen hem en zijn vriend Ward met zijn zes katten. Wij gaan hier terug tot het ontstaan van de vereniging voor dierenrechten in Gent met professor Jaap Kruithof (die van Jeugd tegen de muur). Een verrassing van formaat bracht Monica Florescu op vleugelpiano met een virtuoze uitvoering van Sonate opus 58 van Chopin, de lievelingscomponist van de auteur van Het Reservaat en Het Ganzenbord. Een overdonderend applaus bekroonde haar optreden. Daarna dankte de directeur uitgever van Manteau, geflankeerd door de gevierde en burgemeester Roger Heyvaert, de initiatiefnemers. Hij verontschuldigde hun aller Angèle. Het huldeboek (feitelijk een liber amicorum) werd overhandigd aan de feesteling en getoond aan het publiek. In zijn dankwoord trad Ward Ruyslinck even uit zijn geliefde schaduw in het licht. Daarna trok heel de cultuurmeute door de verduisterde dorpskom naar de uitbreidingsruimte van de bib (het Moment). In stamenee Kadedder zat een koppel voor het uitstalraam met een stevige poes op de schoot. Wat verder bleef iedereen staan voor de computerwinkel. Maar dat was een misverstand, want het was Monica, het meisje van Cultuur, dat er met een taart stond. Over de fameuze projectie op de kerkgevel hadden we het reeds. Wat ontbrak en zou gepast hebben was een tafereel bij De Donder, onder het thema kleuren. Want het boek heet toch : De kleuren van de schrijver. En aangezien deze zaak ondergronds verbonden is met boekhandel DV, was een band tussen de twee erg origineel geweest. Men kan uiteraard niet aan alles denken. Bij de tentoonstelling en een tweede receptie kreeg iedereen een zakje kleur en woord. Er heerste wel verwarring in verband met de inhoud. Was het nu doopsuiker of waren het badkorreltjes ? Geen van beide ! Schik de steentjes rond een kaars als ornament.We bleven wel met een kater zitten na twee recepties. Wij zijn nog niet aan vier recepties, zoals in Grimbergen op de jaarmarkt.
Broeder haan van St.- Brixius Rode kijkt neer op moderne communicatie tegen een geklasseerde achtergrond. Inderdaad. Het was vroeger mooi, maar nu is het geen zicht. Foto : Rode138 en 181 We zien achtereenvolgens : 1. een verkeersbord 2. een gemeenteplan 3. een brievenbus 4. een telefooncel 5. een toeristische wegwijzer 6. een vuilnisbak 7. een verdeelkast voor teledistributie Alle goede dingen bestaan uit zeven, maar hier krijg je toch de averechtse situatie. Ze is een vermelding waard in het Guiness Book of records. Deze info met foto komt uit het parochieblad. Laat ons een goede managementtheorie toepassen. In hetzelfde blad vinden we misschien een oplossing. Bie Boon verwijst naar de benedictijn - bedrijfskundige, theoloog, dieptepsycholoog en veel gevraagd adviseur voor topmanagers - Anselm Grün en zijn boek Menschen führen - Leben wecken. Het verscheen in 3de druk onder de titel Bezielend leiding geven. Ik neem het zeker op in mijn Collegium Linguarum. Maar ondertussen kunnen we de raad van een andere goeroe, Tom Peters volgen : Just do it ! De gemeente kan onmiddellijk punt 1, 2, 5 en 6 verwijderen en verplaatsen, naar de hoek van de Broekstraat. De andere punten vallen onder andere diensten. Die kunnen er ook snel komaf mee maken. Anders moeten we op een of andere manier de ideeën van Anselm Grün en Tom Peters in het brein van onze plaatselijke managers inplanten. Ondertussen heffen wij een goed glas Irish Guiness (te drinken in In den Boomgaard) op onze zichtbare en gevallen hanen op de 8 kerktorens van onze mooie gemeente. Ik proefde reeds voor jullie in de brouwerij, bij mijn deelname aan de marathon van Dublin in 1984. Maar hier smaakt dat bier beter dan in Dublin.
Onze haan is uniek in zijn soort, streekeigen en raszuiver. Op het internet kun je op www.sle.be alles te weten komen over streekeigen rassen bij de dieren. Onder de rubriek hoenders vinden wij het Brabants hoen. Dat is een prachtige haan die in 1903 in een speciaalklub gekoesterd werd. Maar met het uitbreken van wereldoorlog I werd zijn opmars bruusk gestopt. Ik denk nochtans dat onze haan van dat ras is. Het Brabantse hoen is het enige lid van de kuifhoenders. Het is ook gekend onder de naam Brabançonne, Topman of Houpette. De haan heeft een grote rechtopstaande kam en de kuif valt nauwelijks op, en bestaat uit slechts enkele fijne veren die de lijn van het achterhoofd volgen.
Op donderdag 27.11.2003 werd 20 jaar Gros gevierd met een optreden México y Cuba en sueno. Pastoor Bie Boon bleef met een dubbel gevoel zitten. Dit totaalspektakel was volgens hem het mooiste wat we in Meise al te zien kregen. Maar hij voelde zich niet goed opnieuw te moeten zien hoe men de spot drijft met al wat te maken heeft met de kerk. Hij staat hiermee niet alleen. Wat je tegenwoordig allemaal moet slikken via de media, zogezegd onder de noemer humor, is hemeltergend. Zeg hetzelfde over de Islam en je wordt onmiddellijk aan de schandpaal geklonken. Wij trokken reeds vroeger van leer tegen het overdadig vieren in verenigingen. Kon men niet wachten tot een zilveren jubileum ? Want stilaan wordt er om de 5 jaar gevierd. Ter ere van wie? Als dan nog eens een deel van het geld dat bestemd is voor de derde wereld, zou besteed worden aan dergelijke vieringen, dan schiet men zijn doel voorbij. Wat is het resultaat van deze manifestatie ? Hoeveel euro bracht het op voor het uiteindelijke doel : projecten in en voor de derde wereld. Het is ook hoog tijd dat alles eens herzien wordt. Er komt sleet op het reglement dat ondertussen 20 jaar onverbeterd bleef. Kwaliteitsverbetering is echter een must, waarmee men best altijd bezig blijft. Professor Piet Emmer bracht ons in Nachtwacht op enkele frisse ideeën. Volgens hem moet er dringend een onderscheid gemaakt worden tussen noodhulp en ontwikkelingshulp. Wat Artsen zonder Grenzen doet valt alleszins onder noodhulp. De tweede categorie zou niets uithalen. Het is zelfs geen druppel op een heten plaat of geen zandkorrel in de woestijn. Het geld dat niet in de zakken van een paar rijke Afrikanen belandt, komt terecht bij niet-gouvernementele organisaties die dure adviezen voor westerse regeringen schrijven. Wij doen aan ontwikkelingshulp om ons geweten te sussen. De idee van schuldaflossing, omdat het Westen in het koloniale tijdperk Afrika heeft leeggeroofd, is een hardnekkige mythe die op niets steunt. De prof. verwacht heil van een systeem van rotatiearbeid. Daarin kunnen ze hun eigen vermogen om verkoopbare producten te maken ten volle benutten, en zoals Taiwan en Zuid-Korea uit hun armoede geraken. Recenter werd het onderscheid gemaakt tussen crisisopvang en basisgezondheidszorg als missie van Artsen zonder Grenzen. Die vallen uiteraard onder noodhulp. Nood moet altijd gelenigd worden, onmiddellijk. Daar bestaat geen discussie over. In 2004 brachten ze een veelzeggende folder uit : Foto : T123
Op 19 oktober 2003 werd tijdens de feestelijkheden van het vijfentwintig jarig ambtsjubileum van Z.H. Paus Johannes Paulus II moeder Theresa zalig verklaard. Op VRT spraken ze van de non. Waarom kon die aankondiging niet eerbiediger. Als ze voor hun rode broeder Stevaert de loftrompet blazen, zeggen ze toch ook niet de ober. De zaligverklaring was omstreden in India, waar zuster Theresa zo lang tussen de armsten der armen in Calcutta werkte. Zij is een Albanese en trad toe tot een Ierse kloosterorde, voor ze haar eigen orde stichtte. In 1979 kreeg zij de Nobelprijs voor de vrede. Foto : Paus met moeder Theresa Vroeger werden er 7 mirakels vereist. Dat aantal werd teruggebracht tot 1 voor zalig en 2 voor heilig. Koningin Fabiola woonde de plechtigheid in wit ornaat bij. Zij leek wel een vrouwelijke, magere variant van de paus. De mijter van de paus stond zo scheef, als de stand van onze haan op de toren, bij zijn laatste dagen.
Onze haan was deze week verontwaardigd voor zoveel dierenleed bij zijn soortgenoten. Inderdaad, het gaat hier om de gouden kiekenpootworp in Londerzeel. Zakjes met kiekenpoten worden over de massa gegooid. De gelukkigen vinden in hun zakje een briefje waarmee zon 200 braadkippen verdeeld worden. De ultieme winst gaat naar wie het winnende briefje vindt. Dit geeft recht op een gouden juweel met de afbeelding van een kiekenpoot. Foto : hanenpoot Gelukkig maar dat het geen hanenpoot is. Onze klokkenworp tijdens de beiaardfeesten heeft een vreedzamer imago. De koekjes werden vroeger gratis gebakken door bakker Van Malderen. Door de sluiting van dit bedrijf, waren wij genoodzaakt over te stappen naar de enige bakkerij die ons nog rest onder de toren van St.-Martinus : Seynave. In tien klokkenkoekjes zit een nummer. Hiermee winnen de gelukkigen een prijs. In Ieper kennen ze de kattenworp. Ik hoop dat ze daar knuffeltjes van het belfort gooien. Want een kat valt dan wel altijd op haar poten, maar op een mensenzee zou dat nogal een ravage aanrichten. Onze eerste burger van het land drinkt elk jaar levende visjes, naar aanleiding van de Krakelingenworp. Daar werpen ze koekjes, zoals in Meise. Het zijn daar wel plaatselijke delicatessen : mastellen. In de stad van onze opperhaan Jean-Luc worden er bij karnaval paardenkoppen geworpen. In Gooik is er jaarlijks hamertjesworp en in Halle houden ze op carnaval de krotworp. In Asse is het hopbellenworp op de Hopduvelfeesten. Ze werpen ook nummertjes, waarmee men een prijs krijgt. De eerste prijs is een hoppegriet, geen levend exemplaar, maar een beeldje. Onze haan viel alleszins niet ver van de kerktoren, maar niet op zijn poten, maar in het zachte gras.
In afrit 9 zagen wij een variante op het vinken zetten. Inderdaad : het gaat hier om hanen. De bezitters moeten echter het aantal keren dat de haan zal kraaien voorspellen. Zij noemen dat slagen en dat draait rond de 40. Voor de rest lijkt het allemaal zeer sterk op de vinken zetten. De hanen zitten in een kooi en hebben wel visueel contact. Na de wedstrijd worden zij in een te kleine kooi gestopt. Zij zitten daar opgeplooid in. Er is wel een opening gelaten achteraan voor hun staart. Dat pronkstuk mag niet beschadigd worden. s Anderendaags in het parochieblad werd een nieuw initiatief van Vakantiegenoegens beschreven. Hier gaat het om "Toeren Tussen Torens". De torens zijn deze die rond de luchthaven van Zaventem liggen : St. - Martinus Zaventem, Sint -Niklaas Perk en de St.-Catharina & St.- Corneliuskerk Diegem als voornaamste. Er wordt ook halt gehouden in O.L.V. van zeven smarten Diegem - Lo, waarnaast Herman Boon pr. de pastorij betrekt. En in Perk wordt het sprookjesachtige St. Catharinakerkje van Hummelgem bezocht. Dit herinnert ons aan de V.R.T.-serie Het Pleintje. St.-Lambertus Nossegem sluit de rij. Zo komen wij aan 6 torens. In Meise kun je er 8 bewonderen via de achtkerkenloop. Dit bewijst weer eens hoe uitzonderlijk dat is. Zaventem heeft dus dezelfde patroonheilige als Meise. Hier zijn prachtige sculpturen te zien, van beeldhouwer Hellemans, van de heilige als bisschop van Tours, soldaat en monnik. In de Z.W. zijkapel stoten wij op een verguld houten reliekschrijn van St.-Martinus van Filip Dussart uit 1735. Antoon Van Dijck penseelde anno 1621 De liefdadigheid van St.-Martinus.
