Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
03-09-2005
Toren roept haan 125 : guiness
Broeder haan van St.- Brixius Rode kijkt neer op moderne communicatie tegen een geklasseerde achtergrond. Inderdaad. Het was vroeger mooi, maar nu is het geen zicht. Foto : Rode138 en 181 We zien achtereenvolgens : 1. een verkeersbord 2. een gemeenteplan 3. een brievenbus 4. een telefooncel 5. een toeristische wegwijzer 6. een vuilnisbak 7. een verdeelkast voor teledistributie Alle goede dingen bestaan uit zeven, maar hier krijg je toch de averechtse situatie. Ze is een vermelding waard in het Guiness Book of records. Deze info met foto komt uit het parochieblad. Laat ons een goede managementtheorie toepassen. In hetzelfde blad vinden we misschien een oplossing. Bie Boon verwijst naar de benedictijn - bedrijfskundige, theoloog, dieptepsycholoog en veel gevraagd adviseur voor topmanagers - Anselm Grün en zijn boek Menschen führen - Leben wecken. Het verscheen in 3de druk onder de titel Bezielend leiding geven. Ik neem het zeker op in mijn Collegium Linguarum. Maar ondertussen kunnen we de raad van een andere goeroe, Tom Peters volgen : Just do it ! De gemeente kan onmiddellijk punt 1, 2, 5 en 6 verwijderen en verplaatsen, naar de hoek van de Broekstraat. De andere punten vallen onder andere diensten. Die kunnen er ook snel komaf mee maken. Anders moeten we op een of andere manier de ideeën van Anselm Grün en Tom Peters in het brein van onze plaatselijke managers inplanten. Ondertussen heffen wij een goed glas Irish Guiness (te drinken in In den Boomgaard) op onze zichtbare en gevallen hanen op de 8 kerktorens van onze mooie gemeente. Ik proefde reeds voor jullie in de brouwerij, bij mijn deelname aan de marathon van Dublin in 1984. Maar hier smaakt dat bier beter dan in Dublin.
Onze haan is uniek in zijn soort, streekeigen en raszuiver. Op het internet kun je op www.sle.be alles te weten komen over streekeigen rassen bij de dieren. Onder de rubriek hoenders vinden wij het Brabants hoen. Dat is een prachtige haan die in 1903 in een speciaalklub gekoesterd werd. Maar met het uitbreken van wereldoorlog I werd zijn opmars bruusk gestopt. Ik denk nochtans dat onze haan van dat ras is. Het Brabantse hoen is het enige lid van de kuifhoenders. Het is ook gekend onder de naam Brabançonne, Topman of Houpette. De haan heeft een grote rechtopstaande kam en de kuif valt nauwelijks op, en bestaat uit slechts enkele fijne veren die de lijn van het achterhoofd volgen.
Op donderdag 27.11.2003 werd 20 jaar Gros gevierd met een optreden México y Cuba en sueno. Pastoor Bie Boon bleef met een dubbel gevoel zitten. Dit totaalspektakel was volgens hem het mooiste wat we in Meise al te zien kregen. Maar hij voelde zich niet goed opnieuw te moeten zien hoe men de spot drijft met al wat te maken heeft met de kerk. Hij staat hiermee niet alleen. Wat je tegenwoordig allemaal moet slikken via de media, zogezegd onder de noemer humor, is hemeltergend. Zeg hetzelfde over de Islam en je wordt onmiddellijk aan de schandpaal geklonken. Wij trokken reeds vroeger van leer tegen het overdadig vieren in verenigingen. Kon men niet wachten tot een zilveren jubileum ? Want stilaan wordt er om de 5 jaar gevierd. Ter ere van wie? Als dan nog eens een deel van het geld dat bestemd is voor de derde wereld, zou besteed worden aan dergelijke vieringen, dan schiet men zijn doel voorbij. Wat is het resultaat van deze manifestatie ? Hoeveel euro bracht het op voor het uiteindelijke doel : projecten in en voor de derde wereld. Het is ook hoog tijd dat alles eens herzien wordt. Er komt sleet op het reglement dat ondertussen 20 jaar onverbeterd bleef. Kwaliteitsverbetering is echter een must, waarmee men best altijd bezig blijft. Professor Piet Emmer bracht ons in Nachtwacht op enkele frisse ideeën. Volgens hem moet er dringend een onderscheid gemaakt worden tussen noodhulp en ontwikkelingshulp. Wat Artsen zonder Grenzen doet valt alleszins onder noodhulp. De tweede categorie zou niets uithalen. Het is zelfs geen druppel op een heten plaat of geen zandkorrel in de woestijn. Het geld dat niet in de zakken van een paar rijke Afrikanen belandt, komt terecht bij niet-gouvernementele organisaties die dure adviezen voor westerse regeringen schrijven. Wij doen aan ontwikkelingshulp om ons geweten te sussen. De idee van schuldaflossing, omdat het Westen in het koloniale tijdperk Afrika heeft leeggeroofd, is een hardnekkige mythe die op niets steunt. De prof. verwacht heil van een systeem van rotatiearbeid. Daarin kunnen ze hun eigen vermogen om verkoopbare producten te maken ten volle benutten, en zoals Taiwan en Zuid-Korea uit hun armoede geraken. Recenter werd het onderscheid gemaakt tussen crisisopvang en basisgezondheidszorg als missie van Artsen zonder Grenzen. Die vallen uiteraard onder noodhulp. Nood moet altijd gelenigd worden, onmiddellijk. Daar bestaat geen discussie over. In 2004 brachten ze een veelzeggende folder uit : Foto : T123
Op 19 oktober 2003 werd tijdens de feestelijkheden van het vijfentwintig jarig ambtsjubileum van Z.H. Paus Johannes Paulus II moeder Theresa zalig verklaard. Op VRT spraken ze van de non. Waarom kon die aankondiging niet eerbiediger. Als ze voor hun rode broeder Stevaert de loftrompet blazen, zeggen ze toch ook niet de ober. De zaligverklaring was omstreden in India, waar zuster Theresa zo lang tussen de armsten der armen in Calcutta werkte. Zij is een Albanese en trad toe tot een Ierse kloosterorde, voor ze haar eigen orde stichtte. In 1979 kreeg zij de Nobelprijs voor de vrede. Foto : Paus met moeder Theresa Vroeger werden er 7 mirakels vereist. Dat aantal werd teruggebracht tot 1 voor zalig en 2 voor heilig. Koningin Fabiola woonde de plechtigheid in wit ornaat bij. Zij leek wel een vrouwelijke, magere variant van de paus. De mijter van de paus stond zo scheef, als de stand van onze haan op de toren, bij zijn laatste dagen.
Onze haan was deze week verontwaardigd voor zoveel dierenleed bij zijn soortgenoten. Inderdaad, het gaat hier om de gouden kiekenpootworp in Londerzeel. Zakjes met kiekenpoten worden over de massa gegooid. De gelukkigen vinden in hun zakje een briefje waarmee zon 200 braadkippen verdeeld worden. De ultieme winst gaat naar wie het winnende briefje vindt. Dit geeft recht op een gouden juweel met de afbeelding van een kiekenpoot. Foto : hanenpoot Gelukkig maar dat het geen hanenpoot is. Onze klokkenworp tijdens de beiaardfeesten heeft een vreedzamer imago. De koekjes werden vroeger gratis gebakken door bakker Van Malderen. Door de sluiting van dit bedrijf, waren wij genoodzaakt over te stappen naar de enige bakkerij die ons nog rest onder de toren van St.-Martinus : Seynave. In tien klokkenkoekjes zit een nummer. Hiermee winnen de gelukkigen een prijs. In Ieper kennen ze de kattenworp. Ik hoop dat ze daar knuffeltjes van het belfort gooien. Want een kat valt dan wel altijd op haar poten, maar op een mensenzee zou dat nogal een ravage aanrichten. Onze eerste burger van het land drinkt elk jaar levende visjes, naar aanleiding van de Krakelingenworp. Daar werpen ze koekjes, zoals in Meise. Het zijn daar wel plaatselijke delicatessen : mastellen. In de stad van onze opperhaan Jean-Luc worden er bij karnaval paardenkoppen geworpen. In Gooik is er jaarlijks hamertjesworp en in Halle houden ze op carnaval de krotworp. In Asse is het hopbellenworp op de Hopduvelfeesten. Ze werpen ook nummertjes, waarmee men een prijs krijgt. De eerste prijs is een hoppegriet, geen levend exemplaar, maar een beeldje. Onze haan viel alleszins niet ver van de kerktoren, maar niet op zijn poten, maar in het zachte gras.
In afrit 9 zagen wij een variante op het vinken zetten. Inderdaad : het gaat hier om hanen. De bezitters moeten echter het aantal keren dat de haan zal kraaien voorspellen. Zij noemen dat slagen en dat draait rond de 40. Voor de rest lijkt het allemaal zeer sterk op de vinken zetten. De hanen zitten in een kooi en hebben wel visueel contact. Na de wedstrijd worden zij in een te kleine kooi gestopt. Zij zitten daar opgeplooid in. Er is wel een opening gelaten achteraan voor hun staart. Dat pronkstuk mag niet beschadigd worden. s Anderendaags in het parochieblad werd een nieuw initiatief van Vakantiegenoegens beschreven. Hier gaat het om "Toeren Tussen Torens". De torens zijn deze die rond de luchthaven van Zaventem liggen : St. - Martinus Zaventem, Sint -Niklaas Perk en de St.-Catharina & St.- Corneliuskerk Diegem als voornaamste. Er wordt ook halt gehouden in O.L.V. van zeven smarten Diegem - Lo, waarnaast Herman Boon pr. de pastorij betrekt. En in Perk wordt het sprookjesachtige St. Catharinakerkje van Hummelgem bezocht. Dit herinnert ons aan de V.R.T.-serie Het Pleintje. St.-Lambertus Nossegem sluit de rij. Zo komen wij aan 6 torens. In Meise kun je er 8 bewonderen via de achtkerkenloop. Dit bewijst weer eens hoe uitzonderlijk dat is. Zaventem heeft dus dezelfde patroonheilige als Meise. Hier zijn prachtige sculpturen te zien, van beeldhouwer Hellemans, van de heilige als bisschop van Tours, soldaat en monnik. In de Z.W. zijkapel stoten wij op een verguld houten reliekschrijn van St.-Martinus van Filip Dussart uit 1735. Antoon Van Dijck penseelde anno 1621 De liefdadigheid van St.-Martinus.
Onze haan stak zijn borst nog eens goed vooruit en kraaide luidkeels, want de cultuurlaureaten 2003 werden gelauwerd in de Muze van Meise. Twee verenigingen vielen de eer te beurt : Vakantiegenoegens in de persoon van Frans De Smedt en de toneelklas van Frans Van der Aa, voor de originele opvoering van de vaas van Soissons. De acteurs stalen de show door de manier waarop zij opdoken uit de zaal en een fragment opvoerden van een deel uit hun opvoering. Voor de inzet voor cultuur kreeg José De Greef de trofee. Zij werd voorgedragen door de KBG als hun voorzitter en de Oud Soldaten van Meise waar zij eredame is. Haar grootvader, stiefgrootvader, vader en nonkel legden de link als opeenvolgende voorzitters voor deze jubilerende vereniging, die dit jaar tot 13 december haar eeuwfeest viert. Buiten categorie en voor een lange periode van inzet werd Roger Moerenhout bekroond. Hij was de drijvende kracht achter de 11 julivieringen die ter ziele gingen, het regionaal cultuuroverleg, het Davidsfonds, Berla en als uittredend voorzitter van de Cultuurraad. En toch werd 11 juli in Meise stiekem gevierd. De bekroonde gedichten van de beste laureaten van de Jules Van Campenhoutprijs werden voor het venster gehangen in het centrum van Meise. Dat is misschien ongemerkt voorbijgegaan. Maar als ze een steek laten vallen staat de orde van de Sibemol klaar om onder de toren van St.-Martinus de draad op te nemen. De aankondiging van de nieuwe benaming van de cultuurzaal " De Muze" gebeurde toch. Er is echter dubbel gebruik, want het gemeenschapscentrum van Drogenbos draagt dezelfde naam. Waar komt die drang toch vandaan, om aan alles nog een supplementaire naam te geven. Een kat vindt er haar jongen niet meer in. Of is het de haan die met de hen haar kuikentjes niet meer ziet in die wirwar. Noem dat kortweg CC zoals in Strombeek of Wemmel. Ze kunnen de benaming nu afkorten in MM. Geef toe : CC, MM, GC, CZ, wie kan daar nog aan uit. En de nieuwe voorzitter, die volgens de Guido van C nog nat is achter zijn oren, onderging hetzelfde lot als onze haan. Door in de wind te staan droogde het vocht vanzelf op.
Edward Saïd, Amerikaans Palestijns essayist, pleit meer dan ooit voor een humanistische benadering van de problemen van de Arabische wereld, 25 jaar na zijn werk Oriëntalisme. Hij verklaart hoe in het Westen de Arabische wereld misbegrepen wordt en omgekeerd. Nooit had men oog voor het immense bezinksel van de geschiedenis en de duizelingwekkende verscheidenheid van volkeren, talen, ervaringen en culturen. De oplossing is zeker niet te vinden in een eenheidsworst voor heel de regio. Men moet van elkaar leren en met elkaar samenleven. Het menselijk individu en subjectieve intuïtie zijn belangrijker dan macht. Maar macht is soms nodig. Dat is ook op kleine schaal toepasselijk op onze gemeente. Toen wij bij de fusie gedwongen werden onder een naam te gaan samen leven, woekerden frustraties aan beide kanten. De oplossing komt uit het benaderen van de verscheidenheid in de 8 kerkdorpen. In nachtwacht confronteerde Jan Leyers, Abou Jaja met prof. Etienne Vermeersch. Hieruit viel enkel te leren dat de twee partijen vastroestten in hun gekende standpunten. Het recent verschenen boek van Samira Belli, een beurette (van Noord Afrikaanse afkomst), Dans l enfer des tournantes doet ons onder ogen zien wat schuldig verzuim betekent in heel deze problematiek. Want onze democratisch maatschappijen zijn medeplichtig aan de onderdrukking en de mishandeling van vrouwen in de immigrantengemeenschappen, in naam van respect voor de andere culturen. Zij betekent een grote steun voor het collectief ni putes, ni soumises dat opkomt voor de emancipatie van de Maghrebijnse vrouwen. Voor haar is het dragen van de sluier dat in Frankrijk opnieuw uitbreidt, geen uiting van godsdienstigheid, maar wel van onderwerping.
Op 31 augustus 2003 huldigden wij een nieuw monument in. Stef De Ridder liet een zware blok graniet bewerken in China. De namen van de sponsors van de nieuwe beiaard werden erin gekapt. Momenteel zijn ze quasi onleesbaar. Maar de voorzitter van de VZW Nieuwe Beiaard beloofde dat de letters zullen verguld worden. Hij overhandigde aan het blinde koppel Gunther en Manuela een cheque voor een blindengeleidehond. Er daagden echter weinig sponsors op, maar de vaste luisteraars van de zondagavondconcerten kregen als slot een glas echte Champagne van uitstekende kwaliteit. De steen staat voor de oude beiaard, met de inscripties naar de klokken gericht. Hij past beter bij de nieuwe beiaard. Er was ten andere gezegd en geschreven, dat de lijst van de sponsors achteraan in de kerk zou gehangen worden. Maar dit exemplaar krijgen ze niet weg, noch kapot. Irma Claes is niet de laatste overlevende van de vrienden van de beiaard. Bij grondige nalezing van de statuten van de vrienden van de beiaard, stelde ik vast dat baron Jean Paul Van Gijsel de nieuwe voorzitter is. Art. 7 is hieromtrent zeer duidelijk : De heer Jean Baptist Van Gijsel, schenker van de beiaard, is levenslang beheerder. Bij zijn dood, ontslag of indien hij in de onmogelijkheid is zijn voorzitterschap uit te oefenen, gaat dit van rechtswege over op Mevr. Jean Baptist Van Gijsel De Heu en na haar op de heer Jean Paul Van Gijsel. Fotos : inhuldiging Zoals u kunt merken op de linkse foto is de luisterplaats en het beiaardmuseum, die wij vroegen, nogal klein uitgevallen (onderaan links, achter de fietsrekken : het voetstuk voor het beeld van Henri Lenaerts). Onze regelmatige luisteraars op zondagavond moesten her en der op de grond zitten. Wij zullen blijven aandringen en denken nu in de richting van een overdekte kiosk, tussen het gemeentehuis (pastorij) en de bibliotheek.
De foto hiernaast rechts is het patroon van deeltjes roest die achterbleven onder onze gevallen haan, nadat hij van onze kerktoren donderde met het kruis. We zijn ondertussen in het jubileumjaar van onze Oud-Soldaten (K.M.G.S.B.L.) aangeland. De nieuwe haan staat nog steeds in het bureau van de gemeenteontvanger en het nieuwe kruis wacht in deze loods van de gemeente. Onze kerk staat nog steeds in haar stalen korset. Wat maalt de administratieve molen toch langzaam! Een ding is zeker : we wachten op beter! Ik zit momenteel aan cursiefje 177. Wekelijks krijgen jullie er 7 bij voorgeschoteld. Ik heb wel op vraag of op eigen initiatief de toon af en toe wat gemilderd in de originelen. Want als je in een pijnlijke situatie alles van je af schrijft ben je wel eens vlijmscherp. Als alles wat bezonken is kun je wat relativeren. Alle opbouwende reacties voor kwaliteitsverbetering blijven welkom. De haan volgt niet het voorbeeld van de struisvogel .(Is de struisvogelman ook een haan ?) Want daar hou je het alom verbreide syndroom aan over. Doe er wat aan !
Zou de haan een rol gespeeld hebben in de Griekse mythologie ? De VRT zond een film uit op zondagmiddag, waarbij ik mij deze vraag stelde. Daar was sprake van Ioclus, de oom van Pelias. Hij vermoordde zijn broer de koning en pikte zijn moeder in. Ioclus stond bekend om het gretig innen van belastingen. Zou Verhofstadt tegenwoordig bij hem zijn inspiratie zoeken voor zuiver paars ? In Ecolo kringen noemen ze onze premier reeds Veroftax. Pelias werd beschermd door de godin Hera tijdens zijn zoektocht naar het gulden vlies. Hij slaagde erin, met een zootje ongeregeld, om zijn doel te bereiken. Dank zij een tomeloze inzet en slaagdrift lukte dat. Idas, de cartograaf, leidde hun. Orpheus zorgde voor hemelse muziek. Phineus, Hercules en de anderen spanden samen. Op een bepaald ogenblik draagt Pelias een oud vrouwtje over de rivier. Zij helpt hem door een later moeilijk moment in de film. Hieruit zijn enkele lessen te trekken. Dat deed mij denken aan een gelijkaardig fragment, waarover ik een gedicht schreef :
Charon
De helleschipper vaart schimmen tegemoet.
Stux ligt lam de doden in de onderwereld ijzig kil.
Op het plein, onder de Sint Romboutstoren, staat op de spits van een oude woning een gouden haan. Het gebouw draagt volgend opschrift : In het haentjen 1773. Voor het gebouw, naast de ingang, staat een oude waterpomp. Toen de Russische beiaardierster Nevskaja vorig jaar onze beiaard bespeelde, ging ik haar enkele dagen voor het concert fotograferen op de St.-Romboutstoren. Zij speelde toen op maandagavond in Mechelen. Ik was vrij laat en besteeg de toren in allerijl. Toen ik de 586 treden overwonnen had, stelde ik vast dat de kunstenares nog beneden was. Foto : Nevsjkaja Het was een vreemd gevoel daarboven. Er woedde een stevige bries. Op de houten trappen, die naar het klavier leiden, had ik het gevoel alsof ik zachtjes heen en weer gewiegd werd. Ik vraag mij af of onze haan dezelfde ervaring zal hebben, als hij, wie weet wanneer, terug boven op onze toren zal prijken.
Nationale feestdag en viering 10 jaar koning Albert. Dat doet ons onwillekeurig denken aan de viering van onze 2de haan, als hij uiteindelijk op de toren zal belanden. Het is te hopen dat hij ondertussen niet verdwijnt, zoals de 8 klokken van onze oude beiaard. Op het Te Deum in de kerk van Wolvertem was het maar een povere vertoning. De pastoor moest in Rode optreden en zijn taak werd overgenomen door drie dames. Het werd een mis zonder consecratie en sermoen. Het Te Deum werd gelezen i.p.v. gezongen. In Wolvertem zijn de leken alleszins klaar, om de taak van de pastoor over te nemen. Dat is een voorbeeld voor de andere 7 parochies. De burgemeester ontbrak ook op het appel. De gestelde lichamen bestonden zo uit twee schepenen, twee afgevaardigden van de parochie, één gemeenteraadslid, de voorzitster van het O.C.M.W. en 3 afgevaardigden van de V.V.V waarvan 1 met Belgische vlag, maar die geen uitnodiging ontving. Dat was alles. Voor het priestertekort lieten wij ons inspireren door de bijbel : als Mozes niet naar de berg kan, moet de berg maar naar Mozes gaan. Waarom niet het Te Deum in een andere parochiekerk in Meise houden, waar wel een priester celebreert. Wij hebben toch 8 kerken. Een beurtrol, zoals voor de vaderlandse plechtigheden misschien. In Grimbergen gebeurt dat reeds zo. Na de plechtigheid werd het vaderlands lied (oude versie) gespeeld en de Vlaamse Leeuw. De Europese hymne ontbrak. Wij vinden dat ze alle drie moeten of slechts 1. Ik denk niet dat op de 11 juliviering ook de Brabançonne weerklinkt. De pastoor van Wolvertem daagde op bij Cambrinus waar hij ons vergastte op enkele smakelijke moppen. En na enkele pinten kon ik terugkeren onder de toren van Sint Martinus, zonder haan en kruis, en misschien scheef.
Twee kogels doorboorden onze haan toen hij nog trots op onze toren stond. Eindelijk is de kogel door de kerk, na zoveel maanden. Van de 997.840 die de restauratie van de St.-Martinuskerk zal kosten, neemt Monumenten en Landschappen 60 % voor haar rekening. Het Provinciebestuur komt voor 20 % tussen en de gemeente en de kerkfabriek elk voor 10%. We kunnen dus van een splinterbom spreken, in de plaats van een simpele kogel. Want zoveel Euros vallen in onze schoot, om onze kerk opnieuw haar rechten te geven, met de nieuwe haan op het kruis, als orgelpunt. Hoe lang zal het nu nog duren voor de uitvoering ? Want bij de nieuwe regeringsvorming van Verhofstadt II (paars I volgens deze verlichte geest), werden veel intenties opgenomen. Vooruitschuiven heet dat, maar wanneer voert men uit. De nieuwe CD&V voorzitter noemde het praatkracht, maar geen daadkracht. En rode Stef stunt(te) elders, dat dit het groenste regeerprogramma ooit is. Maar ter zake! Op het laatste beiaardconcert in juni, dat druk bijgewoond werd en niet over de beloofde zitjes beschikte, stelden geïnteresseerden terecht de vraag of de toren nu scheef staat of niet. De pastoor werd erbij gehaald. Deze beweert dat daar niets van in het restauratiedossier staat. De bezoekers bleven bij hun standpunt en op hun honger. Als de haan er terug zal staan, zou hij toch tenminste recht moeten staan!
Onze haan tooide zich zondag in groen wit, zoals de burgerwachten van onze baron dHoogvorst. La Louvière, in groen- wit, versloeg Sint - Truiden, in blauw geel, in de bekerfinale. Het was hoog tijd dat blauw geel het moest afleggen voor groen wit. Meise, groen- wit tegen Wolvertem, blauw geel, zijn ook aan een revanche toe. s Avonds was er echter een minpunt. In de Pappenheimers werd een grove fout aan het publiek en de deelnemers voorgeschoteld. Zij vroegen welke Wolvertemse baron fietsen verkoopt. Tot nader orde is de man een Brusselaar die in Rode kwam wonen. Merckx is Meisenaar geworden en woont niet in Wolvertem, maar in Rode. Deze fout duikt om de haverklap op in de pers, o.a. bij de gouden fietsfinale. Het vertrek van deze koers is voor de fabriek van onze wielervedette in Rode, en niet in Wolvertem. Deze kwakkel werd waarschijnlijk door een rabiate Meisehater de wereld ingestuurd. Hij (of zij) moet een verplichte inburgeringscursus gaan volgen over de gemeente Meise. Ik ben bereid die gratis te doceren. Tijdens een Cultuurbeurs in Wolvertem in de gemeente Meise, nam ik eens een multiple choicetest af over onze gemeente. De toenmalige politieke voormannen kwamen daar nogal bekaaid uit. Er namen 55 bezoekers deel aan de test van 30 vragen. Ze behaalden een gemiddelde van 18. Voor je een gemeente zou willen besturen, is het maar normaal dat je ze tenminste kent. Onze haan zijn devies luidt : kijk eerst eens in eigen verenkleed, voor je een papegaai gaat vlooien.
De verkiezingen van 18 mei 2003 werden gewonnen door een rood haantje, stamëneebaas en dorpsfilosoof met eigen rekenkunde : Steve. Hij werd door het rode huis van wantrouwen, onze V.R.T., op onze kosten en met een aantal van zijn volgelingen geteletubbied. Bertje den blêter werd in zijn zog meegesleurd en geraakte zo, na afbraak van zijn vorige partijen (Volksunie, Idee en Spirit) bij het heir van de linksen. Maar wees gerust : hij zal ook deze vesting op termijn slopen. Ik zag zelfs priester Staf Nimmegeers mee juichen in het hol van de anticlerikalen, het Cultuurstamënee van de V.U.B. Die heeft op een handige manier voor een dik pensioen geöpteerd. Waar gaan we toch naartoe ???!!!! Agalev werd van de kaart geveegd. Ik heb als echte groene denktank altijd gezegd dat deze partij sympathie opwekt als zweeppartij in de oppositie. Deelname aan de macht werd haar fataal. Over het al dan niet opgeven van een aantal terechte groene principes door haar ministers, gaan we nooit het fijne weten. Zij zijn geringeloord door de blauwe garde en het rode front. Zij hadden beter meer vertrouwen betoond in de Christen Democraten. Dat is hun grootste misrekening. Voor mij is de echte overwinnaar van deze verkiezingen het dochtertje van Malcorps van Agalev, dat erin slaagde haar vader te doen kiezen voor het belangrijkste in het leven : het gezin. Het Vlaams Blok won ook : de tiende keer op rij. De grote verdedigers van de vrije meningsuiting volharden ondertussen in de boosheid en houden het cordon in stand en leveren ons zo opnieuw over aan de machtswellustelingen van de andere kant van de taalgrens. Daar zullen ze in hun vuistje lachen, want verdere staatshervorming wordt zeker begraven. Ik vernam dat zelfs Leo Peeters daarvoor voor de bijl ging bij de socialisten om wille van zijn omzendbrieven van destijds. Dat de NVA gereduceerd werd tot 1 man in de senaat, die wordt afgeschaft, hebben ze zelf gezocht. Ze waren beter tot inkeer gekomen en teruggekeerd naar de ware schaapstal. Want de haan zal weer op zijn vroegere plaats komen, : op de kerktoren.
In de Boechtstraat 28 (nu Dexia) ; (vroeger Kuiperstraat) stond het laatste lemen huisje van Meise, met op het erf een volbloed haan met dito kippen. De bewoners waren vrijgezellen : Louise (Wis) en Laurent (Rang) Criau (va kriaal). Hier groeiden ook Jozef en Elisabeth Criau op, maar deze twee huwden en verhuisden. Wis overleed onlangs als laatste op 23.4.2003 op de gezegende leeftijd van 96. Foto : Huisje Wis Naast het beter bekende lemen huisje van bezembinder en klokkenluider Jan Leemans (poempër va Polienus) op de Krogstraat 17 werden de huizen toen allemaal zo opgetrokken. Tegenwoordig is het in de mode bij de ecologisten deze draad weer op te nemen. Het zou gezonder leven zijn tussen muren van stro, klei en paardenpis. In mijn boek Meise, onder de toren van Sint - Martinusstaat deze foto met nog enkele woningen uit die buurt (zie pagina 26). Het boek is helaas uitverkocht maar ik heb een CD-rom en bijhorende tekst ter beschikking. Het voordeel van deze modernere versie is, dat er verbeteringen en aanvullingen bij zijn. Want een werk als dit is nooit af en kwaliteitsverbetering hoort doorlopend te gebeuren. Het is zoals een versleten haan, die men af en toe moet oppoetsen met paardenmelk of vervangen door een betere.
Henri Lenaerts is terug in Meise. Op zaterdag 5 april werd, in samenwerking tussen het Cultureel Web en de Plantentuin van Meise, een retrospectieve tentoonstelling geopend Henri Lenaerts 80. Deze bekende kunstenaar maakte het beeld De vruchtbaarheid (volgens Herman Boon pr.) en Zittende boerin (volgens de bollebozen van Cultuur) aan de kleine ingang van de plantentuin. Aan het standbeeld van baron dHoogvorst staat ook nog een bronzen Mariabeeld van zijn hand. De eerste Maria van het kapelletje van het Kasteelveld op de Van Doorslaerlaan, maakte hij ook, maar het werd helaas gestolen. Foto : Lenaerts bij zijn kapelletje Ik leerde Henri kennen in 1948 toen hij als jong kunstenaar introk in een klein huisje achter de schoenmakerij in de Boechtstraat (nu nr.26, ondertussen afgebroken) Achter het poortje was vroeger een kleine weg en bevond zich zijn atelier. Daar tekende de kunstenaar mij als kleine jongen van 7 jaar in houtskool. Mijn moeder was toen kwaad, omdat ik mij vooraf niet gewassen had. Maar een ravotter zoals ik, met vuile knieën en wilde haardos, was een goed model. Later verhuisde hij naar de Vilvoordsesteenweg. Wij woonden toen wat verder in de Mechelsebaan. Ik heb daar dikwijls staan te gluren in de Oude Vilvoordsebaan, waar zijn atelier op uitgaf. Later was ik zijn spoor bijster, maar bij het lezen van de verzorgde biografie die door Guido De Henau uit het Frans vertaald werd, begreep ik waarom. Samen met meester Rosiers en schilder Rondia stichtte hij een kunstkring in Meise. De tentoonstelling in de ontmoetingsruimte van de bib werd een succes. De prachtige bronzen beelden in de Plantentuin waren een wandeling waard. En Henri zag er als een haantje op zijn best uit op zijn 80ste.
Bijna dagelijks doen we ons rondje in de wondermooie Plantentuin van Meise, onder de desolate haanloze toren van Sint Martinus. Zon wandelingen brengen een mens op ideeën. Hier zou de natuur opnieuw de poëzie moeten omarmen. Want tijdens de Vlaamse poëziedagen van 1965 tot 1970 beleefden wij hier literaire hoogdagen. Ik herinner mij nog duidelijk een evenement in dit kader, aan de oranjerie, op het terras. Wij zijn toen moeten vluchten voor een windhoos, die roet in het literaire voer kwam blazen. Als ze in Watou een literaire zomer kunnen uitroepen, kan dat ook in Meise in de plantentuin. Wat dacht u van een selectie uit de Jules Van Campenhoutprijs van gedichten uit de jaarlijkse poëzieoogst van 1981 tot 1998. Daar zitten passende gedichten tussen. We zouden ze kunnen laten voordragen van op de beeldloze voetstukken van de gestolen beelden her en der in de plantentuin.Foto : Laura Gilles Adriaan op sokkels Na de voorstelling kunnen de gedichten op of voor de voetstukken geplaatst worden, zodat de wandelaars daarna ook nog kunnen genieten van de teksten in verband met de natuur. Een greep uit de voorraad : In mijn handen bloeit een appelboom van Fernand Florizoone, Buddingh beweert dat mieren ons niet zien... van Monique Veyt, Tuin der aarde van Koen Foubert, februari van Anne Van Herreweghen, Dat alles is voortdurend van laureaat 1982 Gery Florizoone (+), Wat is het heerlijk de rug tegen een boomstam van C.Vandervelde, De vlucht van de vleermuis van Dirk Verbrugghen, Een boom... van laureaat 1984 Jules Van Meenen, Sloot van Fernand Florizoone, oktober van J. Van de Weghe, Zomerkamp van Frans Deschoenmaeker, Het jaartij van de jacht van Paul Demets, Pastorietuin van Ina Stabergh, Kastanjes van Marc Tritsmans, Gedicht 12 van Geert Verbeke, Knotwilg van Renaat Van Leuven, en Jij de eik van Jan Nies. Op 11 juli 2003, in het teken van de poëzie, heb ik 7 gedichten van de beste laureaten van de JVC-prijs in het uitstalraam van Carpet 2000 en Boeken en Platen De Cuyper gehangen. Onze haan was hiermee blij en kraait het zeker uit, als de voetstukken terug ingenomen worden, bijvoorbeeld in 2006, als de prijs 25 jaar bestaat.
Toren roept haan 108 : Kinderbeiaardconcert Op 25 mei 2003, 20 jaar na dit eerste initiatief, houden wij een beiaard-kinder-concert en dit naar aanleiding van de eerste kommunie van de kinderen in Sint Martinus en de tweede internationale dag van de vermiste kinderen van Child Focus. Foto :Logo 25.5 Op 28 mei 1983, helaas om 20 uur, hield beiaardier Marc Knops een eerste speciaal kinderprogramma op onze oude beiaard. Eddy Mariën zal met deze traditie aanknopen op onze nieuwe beiaard. Hij zal hiervoor de liedjes die onze kinderen sedert die dag leerden zingen, aanpassen voor onze nieuwe beiaard. Child Focus zal van de partij zijn, want Kaat deelt zoals vorig jaar Vergeet hen nietjes uit. Het kinderconcert bestaat uit 2 delen : om 9.30 uur speelt Eddy de klassiekers uit de jaren 60. Ik leerde die nog zelf aan, aan de huidige grootouders : Jan mijne man zou ruiter worden, Zagen, zagen, Ikkeltje Kramikkeltje, Vingertjes spel, Hoe zaait de boer zijn graan, Allemansverdriet, Slaap kindje slaap, De klepperman, Een hoedje van papier, Twee emmertjes water halen, Bim bam beieren,Klein klein kleutertje, Laat liederen horen, De poppenstoet, De boer had maar ene schoen, Verhaaltje vertellen, Handjes draaien, Sa kindje opgepast, Suske en Wiske en Patliedje. Na de mis volgt dan het tweede deel met hedendaagse kinderliedjes, alhoewel wij er een aantal terugvonden bij de klassiekers : Old Mac Donald, Si si toenata, If youre happy, Il a tout dit, Donna, Een Nederlandse Amerikaan, Drunken sailor, My bonnie, Please listen to me, De zevensprong, Roodkapje, waar gaat gij heen ?, Vader Abraham, k Zag twee beren, In de maneschijn, In een klein stationnetje, Hinky, Pinky, De boom staat op de bergen, Van Noord naar Zuid, Geef me de vijf en Kom leg je hand. Als orgelpunt kraaide onze haan drie maal vanuit zijn hoekje rechtover de kerk.
