Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
28-08-2005
Toren roept haan 114 : Mechelen
Op het plein, onder de Sint Romboutstoren, staat op de spits van een oude woning een gouden haan. Het gebouw draagt volgend opschrift : In het haentjen 1773. Voor het gebouw, naast de ingang, staat een oude waterpomp. Toen de Russische beiaardierster Nevskaja vorig jaar onze beiaard bespeelde, ging ik haar enkele dagen voor het concert fotograferen op de St.-Romboutstoren. Zij speelde toen op maandagavond in Mechelen. Ik was vrij laat en besteeg de toren in allerijl. Toen ik de 586 treden overwonnen had, stelde ik vast dat de kunstenares nog beneden was. Foto : Nevsjkaja Het was een vreemd gevoel daarboven. Er woedde een stevige bries. Op de houten trappen, die naar het klavier leiden, had ik het gevoel alsof ik zachtjes heen en weer gewiegd werd. Ik vraag mij af of onze haan dezelfde ervaring zal hebben, als hij, wie weet wanneer, terug boven op onze toren zal prijken.
Nationale feestdag en viering 10 jaar koning Albert. Dat doet ons onwillekeurig denken aan de viering van onze 2de haan, als hij uiteindelijk op de toren zal belanden. Het is te hopen dat hij ondertussen niet verdwijnt, zoals de 8 klokken van onze oude beiaard. Op het Te Deum in de kerk van Wolvertem was het maar een povere vertoning. De pastoor moest in Rode optreden en zijn taak werd overgenomen door drie dames. Het werd een mis zonder consecratie en sermoen. Het Te Deum werd gelezen i.p.v. gezongen. In Wolvertem zijn de leken alleszins klaar, om de taak van de pastoor over te nemen. Dat is een voorbeeld voor de andere 7 parochies. De burgemeester ontbrak ook op het appel. De gestelde lichamen bestonden zo uit twee schepenen, twee afgevaardigden van de parochie, één gemeenteraadslid, de voorzitster van het O.C.M.W. en 3 afgevaardigden van de V.V.V waarvan 1 met Belgische vlag, maar die geen uitnodiging ontving. Dat was alles. Voor het priestertekort lieten wij ons inspireren door de bijbel : als Mozes niet naar de berg kan, moet de berg maar naar Mozes gaan. Waarom niet het Te Deum in een andere parochiekerk in Meise houden, waar wel een priester celebreert. Wij hebben toch 8 kerken. Een beurtrol, zoals voor de vaderlandse plechtigheden misschien. In Grimbergen gebeurt dat reeds zo. Na de plechtigheid werd het vaderlands lied (oude versie) gespeeld en de Vlaamse Leeuw. De Europese hymne ontbrak. Wij vinden dat ze alle drie moeten of slechts 1. Ik denk niet dat op de 11 juliviering ook de Brabançonne weerklinkt. De pastoor van Wolvertem daagde op bij Cambrinus waar hij ons vergastte op enkele smakelijke moppen. En na enkele pinten kon ik terugkeren onder de toren van Sint Martinus, zonder haan en kruis, en misschien scheef.
Twee kogels doorboorden onze haan toen hij nog trots op onze toren stond. Eindelijk is de kogel door de kerk, na zoveel maanden. Van de 997.840 die de restauratie van de St.-Martinuskerk zal kosten, neemt Monumenten en Landschappen 60 % voor haar rekening. Het Provinciebestuur komt voor 20 % tussen en de gemeente en de kerkfabriek elk voor 10%. We kunnen dus van een splinterbom spreken, in de plaats van een simpele kogel. Want zoveel Euros vallen in onze schoot, om onze kerk opnieuw haar rechten te geven, met de nieuwe haan op het kruis, als orgelpunt. Hoe lang zal het nu nog duren voor de uitvoering ? Want bij de nieuwe regeringsvorming van Verhofstadt II (paars I volgens deze verlichte geest), werden veel intenties opgenomen. Vooruitschuiven heet dat, maar wanneer voert men uit. De nieuwe CD&V voorzitter noemde het praatkracht, maar geen daadkracht. En rode Stef stunt(te) elders, dat dit het groenste regeerprogramma ooit is. Maar ter zake! Op het laatste beiaardconcert in juni, dat druk bijgewoond werd en niet over de beloofde zitjes beschikte, stelden geïnteresseerden terecht de vraag of de toren nu scheef staat of niet. De pastoor werd erbij gehaald. Deze beweert dat daar niets van in het restauratiedossier staat. De bezoekers bleven bij hun standpunt en op hun honger. Als de haan er terug zal staan, zou hij toch tenminste recht moeten staan!
Onze haan tooide zich zondag in groen wit, zoals de burgerwachten van onze baron dHoogvorst. La Louvière, in groen- wit, versloeg Sint - Truiden, in blauw geel, in de bekerfinale. Het was hoog tijd dat blauw geel het moest afleggen voor groen wit. Meise, groen- wit tegen Wolvertem, blauw geel, zijn ook aan een revanche toe. s Avonds was er echter een minpunt. In de Pappenheimers werd een grove fout aan het publiek en de deelnemers voorgeschoteld. Zij vroegen welke Wolvertemse baron fietsen verkoopt. Tot nader orde is de man een Brusselaar die in Rode kwam wonen. Merckx is Meisenaar geworden en woont niet in Wolvertem, maar in Rode. Deze fout duikt om de haverklap op in de pers, o.a. bij de gouden fietsfinale. Het vertrek van deze koers is voor de fabriek van onze wielervedette in Rode, en niet in Wolvertem. Deze kwakkel werd waarschijnlijk door een rabiate Meisehater de wereld ingestuurd. Hij (of zij) moet een verplichte inburgeringscursus gaan volgen over de gemeente Meise. Ik ben bereid die gratis te doceren. Tijdens een Cultuurbeurs in Wolvertem in de gemeente Meise, nam ik eens een multiple choicetest af over onze gemeente. De toenmalige politieke voormannen kwamen daar nogal bekaaid uit. Er namen 55 bezoekers deel aan de test van 30 vragen. Ze behaalden een gemiddelde van 18. Voor je een gemeente zou willen besturen, is het maar normaal dat je ze tenminste kent. Onze haan zijn devies luidt : kijk eerst eens in eigen verenkleed, voor je een papegaai gaat vlooien.
De verkiezingen van 18 mei 2003 werden gewonnen door een rood haantje, stamëneebaas en dorpsfilosoof met eigen rekenkunde : Steve. Hij werd door het rode huis van wantrouwen, onze V.R.T., op onze kosten en met een aantal van zijn volgelingen geteletubbied. Bertje den blêter werd in zijn zog meegesleurd en geraakte zo, na afbraak van zijn vorige partijen (Volksunie, Idee en Spirit) bij het heir van de linksen. Maar wees gerust : hij zal ook deze vesting op termijn slopen. Ik zag zelfs priester Staf Nimmegeers mee juichen in het hol van de anticlerikalen, het Cultuurstamënee van de V.U.B. Die heeft op een handige manier voor een dik pensioen geöpteerd. Waar gaan we toch naartoe ???!!!! Agalev werd van de kaart geveegd. Ik heb als echte groene denktank altijd gezegd dat deze partij sympathie opwekt als zweeppartij in de oppositie. Deelname aan de macht werd haar fataal. Over het al dan niet opgeven van een aantal terechte groene principes door haar ministers, gaan we nooit het fijne weten. Zij zijn geringeloord door de blauwe garde en het rode front. Zij hadden beter meer vertrouwen betoond in de Christen Democraten. Dat is hun grootste misrekening. Voor mij is de echte overwinnaar van deze verkiezingen het dochtertje van Malcorps van Agalev, dat erin slaagde haar vader te doen kiezen voor het belangrijkste in het leven : het gezin. Het Vlaams Blok won ook : de tiende keer op rij. De grote verdedigers van de vrije meningsuiting volharden ondertussen in de boosheid en houden het cordon in stand en leveren ons zo opnieuw over aan de machtswellustelingen van de andere kant van de taalgrens. Daar zullen ze in hun vuistje lachen, want verdere staatshervorming wordt zeker begraven. Ik vernam dat zelfs Leo Peeters daarvoor voor de bijl ging bij de socialisten om wille van zijn omzendbrieven van destijds. Dat de NVA gereduceerd werd tot 1 man in de senaat, die wordt afgeschaft, hebben ze zelf gezocht. Ze waren beter tot inkeer gekomen en teruggekeerd naar de ware schaapstal. Want de haan zal weer op zijn vroegere plaats komen, : op de kerktoren.
In de Boechtstraat 28 (nu Dexia) ; (vroeger Kuiperstraat) stond het laatste lemen huisje van Meise, met op het erf een volbloed haan met dito kippen. De bewoners waren vrijgezellen : Louise (Wis) en Laurent (Rang) Criau (va kriaal). Hier groeiden ook Jozef en Elisabeth Criau op, maar deze twee huwden en verhuisden. Wis overleed onlangs als laatste op 23.4.2003 op de gezegende leeftijd van 96. Foto : Huisje Wis Naast het beter bekende lemen huisje van bezembinder en klokkenluider Jan Leemans (poempër va Polienus) op de Krogstraat 17 werden de huizen toen allemaal zo opgetrokken. Tegenwoordig is het in de mode bij de ecologisten deze draad weer op te nemen. Het zou gezonder leven zijn tussen muren van stro, klei en paardenpis. In mijn boek Meise, onder de toren van Sint - Martinusstaat deze foto met nog enkele woningen uit die buurt (zie pagina 26). Het boek is helaas uitverkocht maar ik heb een CD-rom en bijhorende tekst ter beschikking. Het voordeel van deze modernere versie is, dat er verbeteringen en aanvullingen bij zijn. Want een werk als dit is nooit af en kwaliteitsverbetering hoort doorlopend te gebeuren. Het is zoals een versleten haan, die men af en toe moet oppoetsen met paardenmelk of vervangen door een betere.
Henri Lenaerts is terug in Meise. Op zaterdag 5 april werd, in samenwerking tussen het Cultureel Web en de Plantentuin van Meise, een retrospectieve tentoonstelling geopend Henri Lenaerts 80. Deze bekende kunstenaar maakte het beeld De vruchtbaarheid (volgens Herman Boon pr.) en Zittende boerin (volgens de bollebozen van Cultuur) aan de kleine ingang van de plantentuin. Aan het standbeeld van baron dHoogvorst staat ook nog een bronzen Mariabeeld van zijn hand. De eerste Maria van het kapelletje van het Kasteelveld op de Van Doorslaerlaan, maakte hij ook, maar het werd helaas gestolen. Foto : Lenaerts bij zijn kapelletje Ik leerde Henri kennen in 1948 toen hij als jong kunstenaar introk in een klein huisje achter de schoenmakerij in de Boechtstraat (nu nr.26, ondertussen afgebroken) Achter het poortje was vroeger een kleine weg en bevond zich zijn atelier. Daar tekende de kunstenaar mij als kleine jongen van 7 jaar in houtskool. Mijn moeder was toen kwaad, omdat ik mij vooraf niet gewassen had. Maar een ravotter zoals ik, met vuile knieën en wilde haardos, was een goed model. Later verhuisde hij naar de Vilvoordsesteenweg. Wij woonden toen wat verder in de Mechelsebaan. Ik heb daar dikwijls staan te gluren in de Oude Vilvoordsebaan, waar zijn atelier op uitgaf. Later was ik zijn spoor bijster, maar bij het lezen van de verzorgde biografie die door Guido De Henau uit het Frans vertaald werd, begreep ik waarom. Samen met meester Rosiers en schilder Rondia stichtte hij een kunstkring in Meise. De tentoonstelling in de ontmoetingsruimte van de bib werd een succes. De prachtige bronzen beelden in de Plantentuin waren een wandeling waard. En Henri zag er als een haantje op zijn best uit op zijn 80ste.
Bijna dagelijks doen we ons rondje in de wondermooie Plantentuin van Meise, onder de desolate haanloze toren van Sint Martinus. Zon wandelingen brengen een mens op ideeën. Hier zou de natuur opnieuw de poëzie moeten omarmen. Want tijdens de Vlaamse poëziedagen van 1965 tot 1970 beleefden wij hier literaire hoogdagen. Ik herinner mij nog duidelijk een evenement in dit kader, aan de oranjerie, op het terras. Wij zijn toen moeten vluchten voor een windhoos, die roet in het literaire voer kwam blazen. Als ze in Watou een literaire zomer kunnen uitroepen, kan dat ook in Meise in de plantentuin. Wat dacht u van een selectie uit de Jules Van Campenhoutprijs van gedichten uit de jaarlijkse poëzieoogst van 1981 tot 1998. Daar zitten passende gedichten tussen. We zouden ze kunnen laten voordragen van op de beeldloze voetstukken van de gestolen beelden her en der in de plantentuin.Foto : Laura Gilles Adriaan op sokkels Na de voorstelling kunnen de gedichten op of voor de voetstukken geplaatst worden, zodat de wandelaars daarna ook nog kunnen genieten van de teksten in verband met de natuur. Een greep uit de voorraad : In mijn handen bloeit een appelboom van Fernand Florizoone, Buddingh beweert dat mieren ons niet zien... van Monique Veyt, Tuin der aarde van Koen Foubert, februari van Anne Van Herreweghen, Dat alles is voortdurend van laureaat 1982 Gery Florizoone (+), Wat is het heerlijk de rug tegen een boomstam van C.Vandervelde, De vlucht van de vleermuis van Dirk Verbrugghen, Een boom... van laureaat 1984 Jules Van Meenen, Sloot van Fernand Florizoone, oktober van J. Van de Weghe, Zomerkamp van Frans Deschoenmaeker, Het jaartij van de jacht van Paul Demets, Pastorietuin van Ina Stabergh, Kastanjes van Marc Tritsmans, Gedicht 12 van Geert Verbeke, Knotwilg van Renaat Van Leuven, en Jij de eik van Jan Nies. Op 11 juli 2003, in het teken van de poëzie, heb ik 7 gedichten van de beste laureaten van de JVC-prijs in het uitstalraam van Carpet 2000 en Boeken en Platen De Cuyper gehangen. Onze haan was hiermee blij en kraait het zeker uit, als de voetstukken terug ingenomen worden, bijvoorbeeld in 2006, als de prijs 25 jaar bestaat.
Toren roept haan 108 : Kinderbeiaardconcert Op 25 mei 2003, 20 jaar na dit eerste initiatief, houden wij een beiaard-kinder-concert en dit naar aanleiding van de eerste kommunie van de kinderen in Sint Martinus en de tweede internationale dag van de vermiste kinderen van Child Focus. Foto :Logo 25.5 Op 28 mei 1983, helaas om 20 uur, hield beiaardier Marc Knops een eerste speciaal kinderprogramma op onze oude beiaard. Eddy Mariën zal met deze traditie aanknopen op onze nieuwe beiaard. Hij zal hiervoor de liedjes die onze kinderen sedert die dag leerden zingen, aanpassen voor onze nieuwe beiaard. Child Focus zal van de partij zijn, want Kaat deelt zoals vorig jaar Vergeet hen nietjes uit. Het kinderconcert bestaat uit 2 delen : om 9.30 uur speelt Eddy de klassiekers uit de jaren 60. Ik leerde die nog zelf aan, aan de huidige grootouders : Jan mijne man zou ruiter worden, Zagen, zagen, Ikkeltje Kramikkeltje, Vingertjes spel, Hoe zaait de boer zijn graan, Allemansverdriet, Slaap kindje slaap, De klepperman, Een hoedje van papier, Twee emmertjes water halen, Bim bam beieren,Klein klein kleutertje, Laat liederen horen, De poppenstoet, De boer had maar ene schoen, Verhaaltje vertellen, Handjes draaien, Sa kindje opgepast, Suske en Wiske en Patliedje. Na de mis volgt dan het tweede deel met hedendaagse kinderliedjes, alhoewel wij er een aantal terugvonden bij de klassiekers : Old Mac Donald, Si si toenata, If youre happy, Il a tout dit, Donna, Een Nederlandse Amerikaan, Drunken sailor, My bonnie, Please listen to me, De zevensprong, Roodkapje, waar gaat gij heen ?, Vader Abraham, k Zag twee beren, In de maneschijn, In een klein stationnetje, Hinky, Pinky, De boom staat op de bergen, Van Noord naar Zuid, Geef me de vijf en Kom leg je hand. Als orgelpunt kraaide onze haan drie maal vanuit zijn hoekje rechtover de kerk.
Twee rode jongens haalden 2 dagen na elkaar denigrerend uit naar de CD&V, in het programma van Friedl Lesage, op radio 2. Deze dame met de zwoele stem kon het ook niet laten. Zij liet haar voorkeur kennen, maar even omfloerst als haar stem. Wij werden bij herhaling weer "Tscheeven" genoemd. Als ze dat zouden doen tegenover Islamieten, heet dat racisme. Dit is omgekeerd racisme, tegen eigen volk. De Iman zou zeer snel een Fatwa uitroepen. Wij hoeven dat ook niet meer te nemen. Wie legt er klacht neer bij pater Leman ? Deze journalisten, zoals ze zich noemen, hebben deze gedragswijze overgenomen van de politiek. Zij gaan duidelijk te ver. De teloorgang van de ethiek en de waarden wordt hier duidelijk gedemonstreerd. Hoe zit het trouwens met het leervak ethiek in Communicatiewetenschappen. Wordt dat niet meer gedoceerd ? Journalistiek hoort waardenvrij bedreven te worden. Onze Herman Boon pr. gaf het voorbeeld van verdraagzaamheid in de luchthaven van Zaventem. Onder zijn impuls werd er voor alle erkende ideologieën een kapel opgericht.
Onze haan schrok zich een kam, in zijn hoekje in het gemeentehuis onder de toren van St.-Martinus. Mgr Daelemans en Jan Van Gijsel keken omhoog. Want plots weerklonk het stamlied van de Oud-Soldaten van Meise vanop de toren met enkele krachtige Sibemols en luid gejubel van onze klok (nr. 5 en t is helaas een fa). Eddy Mariën had het gepresteerd. Op mijn vraag speelde hij een passende beiaardgroet toen de feestelingen uit de kerk kwamen om het eeuwfeest van hun vereniging te vieren. Ana was erbij. Ik had haar zeker gevraagd om een onvervalste Portugese fado te tokkelen, ter ere van Miel De Knop, onze voorzitter, die twee dagen voor hij het welkomswoord wou uitspreken, plotseling overleed. Maar dat gebeurde zo onverwachts dat wij allen de kluts kwijt raakten op het uur H. Er is een gelegenheidsbrochure met C.D.-rom beschikbaar over deze vereniging. Als het Vlaams Blok heden ten dage zijn drie Vs opvoert, houden wij het bij overkoepeling van tegenstellingen, plezier en ontspanning in eigen kring, verbondenheid, samenwerken en samen gaan. De tiende strofe van ons stamlied luidt :
Nu is het ons eeuwfeest, dat wij vieren saam. In goed en kwade dagen, feestten wij voorwaar. Zij die ons verlieten zingen mee, van ginder boven bij onz Heer. En heerlijk klinkt het daar : hoera, voor d honderd jaar. 26.1.2003
Manneke Pis, in Brussel, kreeg het uniform van de burgerwacht aan. We misten echter het gelegenheidkiekje. De kleuren zijn groen en wit, zoals de kleuren van het oude Meise. Een van de denkpistes over het ontstaan van onze vereniging is de burgerwacht van baron dHoogvorst. De twee andere zijn : de lotelingen en de oorlog van 1870. Foto : Manneke Pis Onze haan geraakte er zowaar opgewonden van. Maar eenzaam en alleen kon hij enkel dromen van die prachtige hennen op de Brusselsesteenweg
Van 18 januari tot zondag 2 februari 2003 stelden mijn twee dochters tentoon in de uitbreidingsruimte van onze nieuwe biblioteek. Ik was zo trots als een haan op de kerktoren en schreef prompt een gelegenheidsgedicht :
Waar kleur en klei mekaar ontmoeten en woorden vrij maar vrank begroeten.
Aarde en pigment raken in elkaar verstrengeld met de taal, genetisch afgestemd.
Van bruin naar zwart, de zinnen tart het oog mag strelen op snaren spelen.
Het werd een groot succes. Ik was uiteraard van dienst in de loop van de week, want mijn dochters werken. Bij de bezoekers noteerde ik enkele onverwachte gasten. Zo daagde onze eerste laureaat van de Jules Van Campenhoutprijs voor schilderkunst 1981 op : Jos Decordier uit Asse. Zij was studente Engels bij Raymond Van Herrewege. Ik zei haar, ten onrechte, dat zij toen de laureate was van de Prijs Plastische Kunst van het Audiovisueel Centrum. Maar toen ik er de publicatie Poëzieoogst 1981, waar als illustratie haar bekroond werk in staat, op nasloeg stelde ik vast dat zij gelijk had. In de jury zaten toen Liline De Roy, Willem Rosiers (+), Jozef Plaskie (+) en Maurits Naessens (+). Naar deze laatste werd de prijs Plastische Kunst, zoals we hem later noemden, herdoopt op 22 maart 1991, tien jaar later. De laureaat was toen Sam Dillemans uit Borgerhout met Zelfportret en Sylvie Plessy. Wanneer krijgen wij eens een gelegenheidstentoonstelling over alle soorten hanen ?
Vanaf 1 januari 2003 zijn er 2 directeurs in het CVOAVC. De huidige directeur kan genieten van TBS 58 : d.w.z. dat hij tot zijn 58 halftijds mag werken. De andere helft wordt ingenomen door adjunct Ria Cauchie. Onze haan is benieuwd hoe dat allemaal zal aflopen. Want in het hoenderhok is er best maar 1 haan. Lydia Trap, halftijds adjunct wordt voltijds. Dat is een verlies voor de afdelingen Duits en Engels, tenzij zij haar talenten als leerkracht kan overzetten op de jonge aanwinsten die haar zullen vervangen. Het zal mede haar taak zijn, om in team-work met de nieuwe directice, het didactisch profiel waarop onze taalafdelingen groot werden, in stand te houden en erover te waken dat de kwaliteitsverbetering verder gezet wordt. Want zorg om de kwaliteit is een revolutie die nooit eindigt in de permanente zorg in de kleine dingen. Het wordt er niet gemakkelijker om. De vervanging van de originele avsg metode door andere, dreigt de meerwaarde van de school aan te tasten, indien er niet daadwerkelijk en alle dagen op een gerichte wijze aan gewroet wordt. Het talenpracticum dat nu in P.C.s kan werken blijft een permanent te bewaken zorgenkind. Want Divace Duo, zoals het nieuwe product noemt, lijkt niet vlot te werken. De leerkrachtvriendelijkheid van het systeem, via vlot invoeren van oefeningen die gesproken zijn door native speakers, is enkel gecompliceerder geworden. Een heel leger informatici zullen hieraan weinig kunnen verhelpen. Het is de leerkracht zelf die het zal moeten doen. Het product ontsnapte helaas niet aan de globalisering ( het verhuisde van Finland naar Duitsland) en dreigt te verdwijnen in de vernieuwingsdrift van ondoordacht beheer. Het opstartscherm vertoonde zware didactische fouten. Er is hun op gewezen, maar de impact van een individu op een multinational is helaas te verwaarlozen. Wat we zelf doen, doen we beter, luidt de slogan. Daar hopen wij via de oefeningen op internet van geruststelling te vinden.
Op Kerstavond zapte ik, zoals gewoonlijk, naar de RAI om de middernachtmis van onze paus te zien. Het was nog te vroeg en ik kwam terecht in een Kerstconcert van een Italiaans kinderkoor. Het was prachtig. De nochtans kleine kindjes straalden van geluk. Iedereen genoot heel ontspannen. Enkele dagen later bekeek ik het kerstconcert in het koninklijk paleis. Wat een contrast! Geen lachende kinderen! Ze keken allen heel ernstig en waren suf en moe. Het duurde dan ook volle 50 minuten. We kunnen dit een vorm van zachte kindermishandeling noemen. Ik denk dat de norm van 20 minuten van de Raad van Europa wel degelijk genoeg is. De volwassenen zagen er ten andere ook niet al te vrolijk uit. Enkele dagen later kreeg pastoor Jozef Verstraeten van Wezembeek-Oppem zijn kerstgeschenk van kardinaal Danneels : ontslag. Als het waar is dat betrokkene niet eens gehoord werd en zich niet kon verdedigen, lijkt dit sterk op miskenning van mensenrechten. En Herman Boon pr. mag de gebroken potten gaan lijmen. Hij hoopt dat hij er niet zal crashen. Dat iemand op die leeftijd dat nog als opdracht krijgt, lijkt ook sterk op zaachte ouderenmishandeling. Waar gaan we naartoe in deze wereld. Daar komt beslist nog een staartje aan. Dat wordt zowaar een hanenstaartje!
De tenen van ons haantje kregen het koud in dit winters weer. Maar plots kreeg hij het toch te warm. Zijn pluimen gingen plat liggen op zijn rug en met de bek open verlaagde hij zijn temperatuur met ongeveer 1 graad. Meer is onmogelijk. Hij riep : On ma mordu, dans mon qu ! Het was zo erg dat het er in het Nederlands niet uit wou. Van waar al die heisa? Ondergetekende moest bewijs leveren van het 100 jarig bestaan van de K.M.G.S.B.L. Meise, ingevolge zijn vraag aan het schepenkollege om dit (wapen)feit gepast te vieren op 26 januari 2003. De beslissing werd uitgesteld, tot het bewijs geleverd wordt. Geloven zij hun eigen volk niet meer ? De aanvraag gebeurde nochtans op papier met hoofding, waarop duidelijk staat : gesticht in 1903. Bovendien staat in het boek Meise, onder de toren van St.-Martinus op pagina 57, dat de vereniging gesticht werd in 1903. Dit boek wordt als relatiegeschenk geschonken aan belangrijke bezoekers van onze gemeente. Het kan toch niet dat zij dat zouden schenken, als ze eraan twijfelen, dat wat erin staat correct is. Dus toog ik voor de tweede keer, met de bewijsstukken, naar de zolder van Cultuur. Het is hoog tijd dat hier een lift geplaatst wordt, dit in het kader van de toegankelijkheid van de openbare gebouwen. Een fragment uit het historisch document Reglement der Oud-Soldaten Afdeling Meysse, met de datum erop, liet ik copiëren. Want als ze mij niet betrouwen, betrouw ik hun ook niet. In mijn achterhoofd dacht ik aan het lot dat de verdwenen klokken van onze beiaard beschoren werd, toen ze onder de hoede van de gemeente naar Wolvertem verhuisden. Een lidkaart kan ook als bewijs dienen. Foto Scan : Lidkaart Toen ik onze oude pastorij verliet ben ik in het kantoor van de gemeenteontvanger de nieuwe haan gaan troosten. Want die staat daar nog altijd zielig in zijn hoekje. Hij was toch al afgekoeld.
Op 5 december was het Sinterklaasbijeenkomst van de regionale vrijwilligers voor Child Focus bij de coördinator in Asse. De nieuwe kaart werd er overhandigd en een geschenk van de Sint. Door het invoeren van het nieuwe attest voor goed zedelijk gedrag moesten de legitimaties herzien worden. Daar werd ook over hanen gesproken. Het blijkt dat het in Groot-Bijgaarden verboden is om een haan te houden, wegens nachtlawaai. Wat voor een raar volkje woont daar ? Als ze daar al last van hebben verhuizen ze beter naar het stadscentrum. Daar kunnen ze zich dan ergeren aan het verkeer, de sirenes en ander onnatuurlijk geluid. De bestuurders, die dat gemeentereglement invoerden, zijn geen haar beter en verdienen zeker geen pluim. Ze moesten er Michel Van den Bossche met zijn brigade van Gaia op afsturen. In de Noordrand is er ook weer heel wat te doen over het nachtlawaai. Door de concentratie van het luchtverkeer slaapt men er slechter. Het schijnt dat de vliegroute via de kerktorens gaat : Grimbergen Meise. Als onze haan uiteindelijk op zijn rechtmatige plaats zal terugstaan zal hij hieraan moeten wennen. Hij kan dan het voortouw nemen voor het protest, waarin zijn onderbuur, onze pastoor, duidelijk stelling nam.
De werk(st)ers van de broederschap van St.-Elooi kregen vandaag een nieuwe look. Zij dragen nu zoals de vrouwelijke schepenen een sjerp over de rechter schouder. Het is een groen-witte met embleem van de bestuursleden van St.-Elooi. De kleuren van het oude Meise worden zo in ere hersteld. Dat verdient de trofee van de orde van de sibemol. Onze sympathieke filmer Jan Van den Broeck werd opgenomen in het gezelschap, naast schepen Virginie De Clippel, prof. Herman Suy (VAB), Vlaams parlementslid Sonja Becq en een aantal anderen. Onze beiaardier Eddy Mariën ontbrak op het appel, maar werd toch opgeroepen om zijn kenteken van gezel in ontvangst te nemen. Wat er misliep weten wij voorlopig niet. De beiaard bleef stom toen de karavaan van de kapel naar St.-Martinus trok. Op de parking aan het zwembad kregen de deelnemers boterhammen met kip-kap (ten onrechte kop genoemd door de inrichters) en een "witteke St.-Eloy". Dat opwarmertje is een kruising tussen pompwater en een flauwe Hollandse jenever. Hij kan niet tippen aan "De Kuyper", sedert 1695 gestookt door mijn Hollandse voorvaderen in Schiedam. Volgend jaar maken we bij deze gelegenheid zeker publiciteit voor onze beiaardconcerten, als Eddy ten minste speelt. We dromen ook van een karretje met ezeltje. Want de dapperste viervoeter die deelnam was niet groter, maar zijn oren waren te kort. Dan kunnen wij een haantje laten meerijden. Want nu was er een kar, waarop achteraan een golden retriever, rustig zijn roes uitsliep.
Dichter Leonard Nolens schrijft in Archaïsch (gedichten 2002 DF) :
De gouden draaikont van de torenhaan Is uitgedanst en leeggebloed en legt Zijn windei, daar, die ondergaande zon.
Hier zitten enkele tegenstrijdigheden in. Hij is uitgedanst en leeggebloed, maar legt zijn windei. Een haan legt geen eieren, laat staan windeieren. In het dichten is uiteraard alles mogelijk. Maar wat mij treft is, dat deze dichter geïnspireerd is door de haan, zoals ik trouwens. Welke Vlaamse en andere dichters inspireerden zich op deze draaiende vederkont ? Voor de ingediende werken voor de originele en enig echte J.V.C.-prijs (edities 1981 tot en met 1998, tot de vervreemding en de ontaarding) zal ik eens nagaan of er andere gedichten over onze pluimentrots gemaakt werden. Als einde van deze reeks cursiefjes had ik graag zelf deze verzen gedicht. De dichter eindigt zijn gedicht met : De haan is naar de maan.
Op donderdag 6 november 2002 was er weer wat te zien rond onze kerktoren, schreef pastoor Bie Boon (Herman de 2de). En inderdaad : in de voormiddag nam Monumentenwacht de spits van onze toren onder handen. Het kruis, de bol en de haan kwamen er om allerlei redenen nog niet op. Ze verwijderden wel de opengebroken bol die er uitzag als een halve maan. De spits werd helemaal toegedekt, zodat er geen regen meer binnen sijpelt. Dat was dringend noodzakelijk. Want vocht is slecht voor het torengebinte en het zeer dure beiaardklavier was al eens nat geworden. Foto : dakwerkers op toren Van op onze uitkijk in de living van de familie De Donder kun je zien dat de plaats voor onze haan klaar is. Onze ongelukkige gevederde vriend wacht nu ongeduldig in het bureau van onze gemeenteontvanger, die binnen kort op pensioen gaat, op het plechtige moment dat hij eindelijk op zijn troon kan. Het schijnt dat, als je s avonds op de beiaardbank voor het gemeentehuis gaat zitten, je het zachte klagend gekraai in si-bemol kunt horen. Hoe lang gaat men dat beestje nog laten treuren? En gaat de nieuwe ontvanger wel gediend zijn met een haan in zijn bureau. Dat moeten wij nog afwachten.
Onze haan heeft opnieuw een inhuldiging van het zoveelste standbeeld gemist. Van in het bureau van de ontvanger, waar hij in de hoek staat te wachten tot hij op de toren geplaatst wordt, moet hij toch iets gehoord hebben. Op zondag 20 oktober, na de hoogmis van 10.30 uur, togen de gelovigen en de gelegenheidsmisgangers, naar de tuin aan de bibliotheek. Voor de ingang van de stripoteek, naast het tuinhuisje prijkt het borstbeeld van monseigneur Alfred Daelemans. Hij was jaren lang de grote baas van het katholiek onderwijs in de Guimardstraat. In onze gemeente was hij magister van de broederschap van Sint Elooi. Voor zijn buren op de Brusselsesteenweg was hij een minzame, vriendelijke buur. Foto : standbeeld met kunstenaar Het beeld is van kunstenaar leerkracht Adelin De Craene uit Hertsberge (Oostkamp). Hij wou een beeld maken van de monseigneur, die hij altijd als zijn mentor beschouwd had. De huishoudster mevrouw Van de Putte vernam dit en zo werd het beeld gemaakt voor zijn geboortedorp Puurs. Het bronzen beeld in Meise is een copie van het origineel. Zo staan Jan Van Gysel en Alfred Daelemans als stille getuigen met hun aangezicht naar de toren, met ons te wachten tot de haan eindelijk op zijn rechtmatige plaats terugkeert.
