Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
14-08-2005
Toren roept haan 104 : eeuw
Onze haan schrok zich een kam, in zijn hoekje in het gemeentehuis onder de toren van St.-Martinus. Mgr Daelemans en Jan Van Gijsel keken omhoog. Want plots weerklonk het stamlied van de Oud-Soldaten van Meise vanop de toren met enkele krachtige Sibemols en luid gejubel van onze klok (nr. 5 en t is helaas een fa). Eddy Mariën had het gepresteerd. Op mijn vraag speelde hij een passende beiaardgroet toen de feestelingen uit de kerk kwamen om het eeuwfeest van hun vereniging te vieren. Ana was erbij. Ik had haar zeker gevraagd om een onvervalste Portugese fado te tokkelen, ter ere van Miel De Knop, onze voorzitter, die twee dagen voor hij het welkomswoord wou uitspreken, plotseling overleed. Maar dat gebeurde zo onverwachts dat wij allen de kluts kwijt raakten op het uur H. Er is een gelegenheidsbrochure met C.D.-rom beschikbaar over deze vereniging. Als het Vlaams Blok heden ten dage zijn drie Vs opvoert, houden wij het bij overkoepeling van tegenstellingen, plezier en ontspanning in eigen kring, verbondenheid, samenwerken en samen gaan. De tiende strofe van ons stamlied luidt :
Nu is het ons eeuwfeest, dat wij vieren saam. In goed en kwade dagen, feestten wij voorwaar. Zij die ons verlieten zingen mee, van ginder boven bij onz Heer. En heerlijk klinkt het daar : hoera, voor d honderd jaar. 26.1.2003
Manneke Pis, in Brussel, kreeg het uniform van de burgerwacht aan. We misten echter het gelegenheidkiekje. De kleuren zijn groen en wit, zoals de kleuren van het oude Meise. Een van de denkpistes over het ontstaan van onze vereniging is de burgerwacht van baron dHoogvorst. De twee andere zijn : de lotelingen en de oorlog van 1870. Foto : Manneke Pis Onze haan geraakte er zowaar opgewonden van. Maar eenzaam en alleen kon hij enkel dromen van die prachtige hennen op de Brusselsesteenweg
Van 18 januari tot zondag 2 februari 2003 stelden mijn twee dochters tentoon in de uitbreidingsruimte van onze nieuwe biblioteek. Ik was zo trots als een haan op de kerktoren en schreef prompt een gelegenheidsgedicht :
Waar kleur en klei mekaar ontmoeten en woorden vrij maar vrank begroeten.
Aarde en pigment raken in elkaar verstrengeld met de taal, genetisch afgestemd.
Van bruin naar zwart, de zinnen tart het oog mag strelen op snaren spelen.
Het werd een groot succes. Ik was uiteraard van dienst in de loop van de week, want mijn dochters werken. Bij de bezoekers noteerde ik enkele onverwachte gasten. Zo daagde onze eerste laureaat van de Jules Van Campenhoutprijs voor schilderkunst 1981 op : Jos Decordier uit Asse. Zij was studente Engels bij Raymond Van Herrewege. Ik zei haar, ten onrechte, dat zij toen de laureate was van de Prijs Plastische Kunst van het Audiovisueel Centrum. Maar toen ik er de publicatie Poëzieoogst 1981, waar als illustratie haar bekroond werk in staat, op nasloeg stelde ik vast dat zij gelijk had. In de jury zaten toen Liline De Roy, Willem Rosiers (+), Jozef Plaskie (+) en Maurits Naessens (+). Naar deze laatste werd de prijs Plastische Kunst, zoals we hem later noemden, herdoopt op 22 maart 1991, tien jaar later. De laureaat was toen Sam Dillemans uit Borgerhout met Zelfportret en Sylvie Plessy. Wanneer krijgen wij eens een gelegenheidstentoonstelling over alle soorten hanen ?
Vanaf 1 januari 2003 zijn er 2 directeurs in het CVOAVC. De huidige directeur kan genieten van TBS 58 : d.w.z. dat hij tot zijn 58 halftijds mag werken. De andere helft wordt ingenomen door adjunct Ria Cauchie. Onze haan is benieuwd hoe dat allemaal zal aflopen. Want in het hoenderhok is er best maar 1 haan. Lydia Trap, halftijds adjunct wordt voltijds. Dat is een verlies voor de afdelingen Duits en Engels, tenzij zij haar talenten als leerkracht kan overzetten op de jonge aanwinsten die haar zullen vervangen. Het zal mede haar taak zijn, om in team-work met de nieuwe directice, het didactisch profiel waarop onze taalafdelingen groot werden, in stand te houden en erover te waken dat de kwaliteitsverbetering verder gezet wordt. Want zorg om de kwaliteit is een revolutie die nooit eindigt in de permanente zorg in de kleine dingen. Het wordt er niet gemakkelijker om. De vervanging van de originele avsg metode door andere, dreigt de meerwaarde van de school aan te tasten, indien er niet daadwerkelijk en alle dagen op een gerichte wijze aan gewroet wordt. Het talenpracticum dat nu in P.C.s kan werken blijft een permanent te bewaken zorgenkind. Want Divace Duo, zoals het nieuwe product noemt, lijkt niet vlot te werken. De leerkrachtvriendelijkheid van het systeem, via vlot invoeren van oefeningen die gesproken zijn door native speakers, is enkel gecompliceerder geworden. Een heel leger informatici zullen hieraan weinig kunnen verhelpen. Het is de leerkracht zelf die het zal moeten doen. Het product ontsnapte helaas niet aan de globalisering ( het verhuisde van Finland naar Duitsland) en dreigt te verdwijnen in de vernieuwingsdrift van ondoordacht beheer. Het opstartscherm vertoonde zware didactische fouten. Er is hun op gewezen, maar de impact van een individu op een multinational is helaas te verwaarlozen. Wat we zelf doen, doen we beter, luidt de slogan. Daar hopen wij via de oefeningen op internet van geruststelling te vinden.
Op Kerstavond zapte ik, zoals gewoonlijk, naar de RAI om de middernachtmis van onze paus te zien. Het was nog te vroeg en ik kwam terecht in een Kerstconcert van een Italiaans kinderkoor. Het was prachtig. De nochtans kleine kindjes straalden van geluk. Iedereen genoot heel ontspannen. Enkele dagen later bekeek ik het kerstconcert in het koninklijk paleis. Wat een contrast! Geen lachende kinderen! Ze keken allen heel ernstig en waren suf en moe. Het duurde dan ook volle 50 minuten. We kunnen dit een vorm van zachte kindermishandeling noemen. Ik denk dat de norm van 20 minuten van de Raad van Europa wel degelijk genoeg is. De volwassenen zagen er ten andere ook niet al te vrolijk uit. Enkele dagen later kreeg pastoor Jozef Verstraeten van Wezembeek-Oppem zijn kerstgeschenk van kardinaal Danneels : ontslag. Als het waar is dat betrokkene niet eens gehoord werd en zich niet kon verdedigen, lijkt dit sterk op miskenning van mensenrechten. En Herman Boon pr. mag de gebroken potten gaan lijmen. Hij hoopt dat hij er niet zal crashen. Dat iemand op die leeftijd dat nog als opdracht krijgt, lijkt ook sterk op zaachte ouderenmishandeling. Waar gaan we naartoe in deze wereld. Daar komt beslist nog een staartje aan. Dat wordt zowaar een hanenstaartje!
De tenen van ons haantje kregen het koud in dit winters weer. Maar plots kreeg hij het toch te warm. Zijn pluimen gingen plat liggen op zijn rug en met de bek open verlaagde hij zijn temperatuur met ongeveer 1 graad. Meer is onmogelijk. Hij riep : On ma mordu, dans mon qu ! Het was zo erg dat het er in het Nederlands niet uit wou. Van waar al die heisa? Ondergetekende moest bewijs leveren van het 100 jarig bestaan van de K.M.G.S.B.L. Meise, ingevolge zijn vraag aan het schepenkollege om dit (wapen)feit gepast te vieren op 26 januari 2003. De beslissing werd uitgesteld, tot het bewijs geleverd wordt. Geloven zij hun eigen volk niet meer ? De aanvraag gebeurde nochtans op papier met hoofding, waarop duidelijk staat : gesticht in 1903. Bovendien staat in het boek Meise, onder de toren van St.-Martinus op pagina 57, dat de vereniging gesticht werd in 1903. Dit boek wordt als relatiegeschenk geschonken aan belangrijke bezoekers van onze gemeente. Het kan toch niet dat zij dat zouden schenken, als ze eraan twijfelen, dat wat erin staat correct is. Dus toog ik voor de tweede keer, met de bewijsstukken, naar de zolder van Cultuur. Het is hoog tijd dat hier een lift geplaatst wordt, dit in het kader van de toegankelijkheid van de openbare gebouwen. Een fragment uit het historisch document Reglement der Oud-Soldaten Afdeling Meysse, met de datum erop, liet ik copiëren. Want als ze mij niet betrouwen, betrouw ik hun ook niet. In mijn achterhoofd dacht ik aan het lot dat de verdwenen klokken van onze beiaard beschoren werd, toen ze onder de hoede van de gemeente naar Wolvertem verhuisden. Een lidkaart kan ook als bewijs dienen. Foto Scan : Lidkaart Toen ik onze oude pastorij verliet ben ik in het kantoor van de gemeenteontvanger de nieuwe haan gaan troosten. Want die staat daar nog altijd zielig in zijn hoekje. Hij was toch al afgekoeld.
Op 5 december was het Sinterklaasbijeenkomst van de regionale vrijwilligers voor Child Focus bij de coördinator in Asse. De nieuwe kaart werd er overhandigd en een geschenk van de Sint. Door het invoeren van het nieuwe attest voor goed zedelijk gedrag moesten de legitimaties herzien worden. Daar werd ook over hanen gesproken. Het blijkt dat het in Groot-Bijgaarden verboden is om een haan te houden, wegens nachtlawaai. Wat voor een raar volkje woont daar ? Als ze daar al last van hebben verhuizen ze beter naar het stadscentrum. Daar kunnen ze zich dan ergeren aan het verkeer, de sirenes en ander onnatuurlijk geluid. De bestuurders, die dat gemeentereglement invoerden, zijn geen haar beter en verdienen zeker geen pluim. Ze moesten er Michel Van den Bossche met zijn brigade van Gaia op afsturen. In de Noordrand is er ook weer heel wat te doen over het nachtlawaai. Door de concentratie van het luchtverkeer slaapt men er slechter. Het schijnt dat de vliegroute via de kerktorens gaat : Grimbergen Meise. Als onze haan uiteindelijk op zijn rechtmatige plaats zal terugstaan zal hij hieraan moeten wennen. Hij kan dan het voortouw nemen voor het protest, waarin zijn onderbuur, onze pastoor, duidelijk stelling nam.
De werk(st)ers van de broederschap van St.-Elooi kregen vandaag een nieuwe look. Zij dragen nu zoals de vrouwelijke schepenen een sjerp over de rechter schouder. Het is een groen-witte met embleem van de bestuursleden van St.-Elooi. De kleuren van het oude Meise worden zo in ere hersteld. Dat verdient de trofee van de orde van de sibemol. Onze sympathieke filmer Jan Van den Broeck werd opgenomen in het gezelschap, naast schepen Virginie De Clippel, prof. Herman Suy (VAB), Vlaams parlementslid Sonja Becq en een aantal anderen. Onze beiaardier Eddy Mariën ontbrak op het appel, maar werd toch opgeroepen om zijn kenteken van gezel in ontvangst te nemen. Wat er misliep weten wij voorlopig niet. De beiaard bleef stom toen de karavaan van de kapel naar St.-Martinus trok. Op de parking aan het zwembad kregen de deelnemers boterhammen met kip-kap (ten onrechte kop genoemd door de inrichters) en een "witteke St.-Eloy". Dat opwarmertje is een kruising tussen pompwater en een flauwe Hollandse jenever. Hij kan niet tippen aan "De Kuyper", sedert 1695 gestookt door mijn Hollandse voorvaderen in Schiedam. Volgend jaar maken we bij deze gelegenheid zeker publiciteit voor onze beiaardconcerten, als Eddy ten minste speelt. We dromen ook van een karretje met ezeltje. Want de dapperste viervoeter die deelnam was niet groter, maar zijn oren waren te kort. Dan kunnen wij een haantje laten meerijden. Want nu was er een kar, waarop achteraan een golden retriever, rustig zijn roes uitsliep.
Dichter Leonard Nolens schrijft in Archaïsch (gedichten 2002 DF) :
De gouden draaikont van de torenhaan Is uitgedanst en leeggebloed en legt Zijn windei, daar, die ondergaande zon.
Hier zitten enkele tegenstrijdigheden in. Hij is uitgedanst en leeggebloed, maar legt zijn windei. Een haan legt geen eieren, laat staan windeieren. In het dichten is uiteraard alles mogelijk. Maar wat mij treft is, dat deze dichter geïnspireerd is door de haan, zoals ik trouwens. Welke Vlaamse en andere dichters inspireerden zich op deze draaiende vederkont ? Voor de ingediende werken voor de originele en enig echte J.V.C.-prijs (edities 1981 tot en met 1998, tot de vervreemding en de ontaarding) zal ik eens nagaan of er andere gedichten over onze pluimentrots gemaakt werden. Als einde van deze reeks cursiefjes had ik graag zelf deze verzen gedicht. De dichter eindigt zijn gedicht met : De haan is naar de maan.
Op donderdag 6 november 2002 was er weer wat te zien rond onze kerktoren, schreef pastoor Bie Boon (Herman de 2de). En inderdaad : in de voormiddag nam Monumentenwacht de spits van onze toren onder handen. Het kruis, de bol en de haan kwamen er om allerlei redenen nog niet op. Ze verwijderden wel de opengebroken bol die er uitzag als een halve maan. De spits werd helemaal toegedekt, zodat er geen regen meer binnen sijpelt. Dat was dringend noodzakelijk. Want vocht is slecht voor het torengebinte en het zeer dure beiaardklavier was al eens nat geworden. Foto : dakwerkers op toren Van op onze uitkijk in de living van de familie De Donder kun je zien dat de plaats voor onze haan klaar is. Onze ongelukkige gevederde vriend wacht nu ongeduldig in het bureau van onze gemeenteontvanger, die binnen kort op pensioen gaat, op het plechtige moment dat hij eindelijk op zijn troon kan. Het schijnt dat, als je s avonds op de beiaardbank voor het gemeentehuis gaat zitten, je het zachte klagend gekraai in si-bemol kunt horen. Hoe lang gaat men dat beestje nog laten treuren? En gaat de nieuwe ontvanger wel gediend zijn met een haan in zijn bureau. Dat moeten wij nog afwachten.
Onze haan heeft opnieuw een inhuldiging van het zoveelste standbeeld gemist. Van in het bureau van de ontvanger, waar hij in de hoek staat te wachten tot hij op de toren geplaatst wordt, moet hij toch iets gehoord hebben. Op zondag 20 oktober, na de hoogmis van 10.30 uur, togen de gelovigen en de gelegenheidsmisgangers, naar de tuin aan de bibliotheek. Voor de ingang van de stripoteek, naast het tuinhuisje prijkt het borstbeeld van monseigneur Alfred Daelemans. Hij was jaren lang de grote baas van het katholiek onderwijs in de Guimardstraat. In onze gemeente was hij magister van de broederschap van Sint Elooi. Voor zijn buren op de Brusselsesteenweg was hij een minzame, vriendelijke buur. Foto : standbeeld met kunstenaar Het beeld is van kunstenaar leerkracht Adelin De Craene uit Hertsberge (Oostkamp). Hij wou een beeld maken van de monseigneur, die hij altijd als zijn mentor beschouwd had. De huishoudster mevrouw Van de Putte vernam dit en zo werd het beeld gemaakt voor zijn geboortedorp Puurs. Het bronzen beeld in Meise is een copie van het origineel. Zo staan Jan Van Gysel en Alfred Daelemans als stille getuigen met hun aangezicht naar de toren, met ons te wachten tot de haan eindelijk op zijn rechtmatige plaats terugkeert.
Ik ben dol op hanen, ezels en Schotse hoogland koeien. Foto : Highland koe postkaart Dit rund graast in onze natuurreservaten en knapt zo heel wat werk op dat anders door vrijwilligers op de dag van de natuur moet gedaan worden. Het past dus in de rij van de nuttige dieren, naast de hanen en hennen, die gft opruimen. Maar de ezel is een geval apart. Jef Aerts, de drijvende kracht achter Judoclub Mansio, bezat een prachtige ezel. Maar op een bepaalde dag was het dier ontsnapt. Het wandelde gezapig de Rooststraat af naar Grimbergen. Daar werd door een angstige bewoner alarm geslagen. Twee rijkswachters kwamen toegesneld en hielden het dier in bedwang met de mitraillet in de hand. Jef, zelf een rijkswachter toen, kwam aangelopen. Maar de ezel ontsnapte prompt. Zijn kollegas vroegen hem of hij wist van wie dat beest was. Jef heeft wijselijk gezwegen, want zijn huisdier had de weg terug gekozen en was voor hem thuis. Ondertussen grazen er drie Schotse runderen in de Beemden in Wolvertem. Natuurpunt gebruikt die om het grasland op een natuurlijke wijze kort te houden. Maar het vierde rund ontsnapte en koos het gezelschap van de koeien die grazen onder de zendmasten van de V.R.T. in Imde. Ze kunnen het maar niet vangen om het terug te brengen.
In het parochieblad maakte pastoor Bie Boon op een originele wijze publiciteit voor onze beiaardconcerten 2002. Hij deed dit met de prachtige cartoons van Stef Van Nijverseel ... foto : cartoon Het kruis staat op dit kerkje, maar een snaak plukt er een grote gekroonde haan af. Ik heb deze tekeningen opgenomen in mijn CD-rom Beiaard Meise St.-Martinus. Op de Cultuurbeurs 2002 werd een infostand voorzien voor verenigingen. Tot mijn verbazing stelde ik vast, dat er een was op mijn naam. Ik heb er Artsen zonder Grenzen, Child Focus en mijn publicaties gepromoot. De firma IZYZ stelde mij een beamer ter beschikking. Zo kon ik voor de tweede maal, op een professionele wijze, mijn presentaties showen. Elke organisatie die presentaties op topkwaliteit wil presenteren, zou over een beamer moeten beschikken. De computerbeelden zijn prachtig en haarfijn. Toen ik in 1967 met het avCVO begon, deden wij dat nog met overhead-projectoren. We schreven met vetpotloden op rollen plastiek. In de taallessen projecteerden wij microfilms. Helaas ! Nu dat allemaal via ICT veel eenvoudiger en op een prachtige wijze kan, werd het avsg-materieel naar de archeologie verwezen. Ik zal een museum moeten beginnen. Maar ik blijf erbij : dat is de beste methode voor absolute beginners. Het is ontzettend jammer voor de kwaliteit van ons talenonderwijs dat het materieel niet meer in de handel is. (zie blog cl) Als men in het brandpunt van de belangstelling en aan de top van de kwaliteitsrevolutie wil staan, zoals een haan op een prachtige toren prijkt, dan is het beste nauwelijks goed genoeg.
Het feest bij de inhuldiging van de nieuwe beiaard mag als geslaagd heten, maar spijtig genoeg was alles niet in orde. Resultaat op de officiële wijding en inhuldiging op 28.9.2002 :Wij hoopten dat dan 1.het kruis en de haan op de toren zouden staan : niet 2.het torenuurwerk zou werken : niet 3.de toren waterdicht en grondig gekuist zou zijn : half werk 4.galmgaten hersteld : zonder schalies 5.monument met plaats voor 47 klokken : O.K. 6.klavier en trommel van de oude beiaard geplaatst : niet 7.oude beiaard speelt weer : nog niet Dat is dus 5 op 10 als we het monument voor 4 punten tellen. Pas als alles in orde is zullen wij opnieuw met opgeheven hoofd kunnen luisteren naar het Meiselied van wijlen Jef Rottiers en de Europese hymne van Beethoven waarin de vrede en de vriendschap luid bezongen wordt. Ik ga dus door met deze cursiefjes, zoals beloofd, tot de haan opnieuw op onze toren prijkt.
Zondag 28 september : groot feest in Meise. De koningin komt bij gelegenheid van de wijding en inhuldiging van de nieuwe beiaard. Het voorspel speelde zich af in het restaurant Van Looven. De Vlaamse Beiaardvereniging hield er haar najaarsbijeenkomst met als thema Jef Rottiers. Eddy Mariën, pleegzoon van Jef en zijn opvolger als onze beiaardier, schetste het leven en werk van Jef. De voorzitter van de Internationale beiaardvereniging, Adrian Patrick Gebruers uit Ierland onthulde de jeugdjaren en connecties van Jef Rottiers met Ierland. Ik mocht mijn CD-rom en het boek van mijn broer voorstellen aan deze vergadering. Om 15 uur stond de Brusselsesteenweg vol met driekleurzwaaiende mensen, want onze koningin arriveerde. In de kerk mocht ze symbolisch de nieuwe beiaard starten. Zij werd gefeliciteerd met haar 65ste verjaardag. Hierbij pinkte ze enkele tranen weg en het vernoemen van haar leeftijd zinde haar zichtbaar niet. Onze koningin is een heel mooie vrouw, die geen spoor toont van het verval dat haar landgenoten vertonen, op die leeftijd. Het dorpsplein stond vol volk (2000 mensen). Of die voor de gratis drank kwamen of voor de rest blijft een raadsel. De koningin onthulde het beiaardmonument met 39 van de 47 klokken van onze oude beiaard. Baron Van Gijsel had het onmiddellijk in het oog, dat er klokken ontbraken. Hij mocht het borstbeeld van zijn vader onthullen. Na het vertrek van de koningin konden de Meisenaars in het domein Drijtoren terecht voor een volksfeest. Deze traditie werd in ere hersteld.
Geef toe, tegenwoordig is er veel te veel te doen op dezelfde dag. Onze haan, die ongeduldig zit te wachten om opnieuw op de toren te staan, scharrelt graag in alle rust onder de toren. Maar met de recente drukte tijdens het weekend van 14 september lukt hem dat niet zo goed. Er was open monumentendag met als thema Archeologie. Ook de dag van de landbouw vond plaats. De mooiste boerin van het land woont in Diksmuide. Ze is 23 jaar jong en heet Katleen Baeteman De grote leerweek werd bekroond met een wandeling langs de plaatsen waar volwassenen kunnen leren in Meise. Via een grote omweg werd ik aangezocht om voor mijn avCVO te gidsen. Ik week een klein beetje af van het parcours en toonde een kleine groep waar we met de school begonnen, in het huis Janssens Brusselsesteenweg 50, met een uitbreiding toen het met 640 studenten te klein werd naar het Chiroheem op de Krogstraat. In 1972 verhuisden wij naar het Willy Van den Berghecentrum, toen Brusselsesteenweg 65c, nu Cultuurpaleis. We breidden toen ook uit met de dagtaallessen op initiatief van Cecile Chabert Boon naar de muziekschool en de Snipper. Toen kregen wij de kans om in Jette te beginnen, eerst in Essegem en later in het HRIPB. Noodgedwongen verhuisden wij in 1986 naar de Stationsstraat 29 in Wolvertem en er zaten toen reeds meer studenten in Jette dan in eigen gemeente. En op de dag van mijn pensioen namen we eindelijk onze intrek in de Stationsstraat 15. Van een kalvarietocht gesproken! Dat was er een. Op zondag vierden de mensen van Amelgem Maria in hun kapel. Natuurpunt verkende N.W. Meise (Rode en Westrode). Het was zoals gezegd zondag en bovendien kermis in Wolvertem, met s namiddags kriebelloop voor kinderen. Ze wachten daar nog altijd op mijn loopduel met de burgemeester. Ik vrees dat het er nooit komt, tenzij er een mirakel gebeurt. Een raad van onze haan : je kunt pas een duel aangaan in het lopen als je een levende haan kunt vangen.
Het onveiligheidsgevoel krijgt grote gevolgen. Het verval van vertrouwen, rust en zekerheid veroorzaakt angst. Dit kan tot depressie lijden. Anders zitten wij met een post traumatisch stress syndroom. Onze haan zal daar , laat het ons hopen, niet onder lijden. Want anders vervalt hij opnieuw in fado-gekraai. Vlaanderen heeft niet de cultuur van voort te bouwen op het verworvene. In tal van domeinen stel ik dat vast. Het is gekend, dat bij het aantreden van een nieuwe lichting ministers, zij steeds opnieuw het warm water willen uitvinden., Het ware beter aan kwaliteitsverbetering van het werk van de voorganger te doen. Bij het lezen van het boek "Van Freud tot Prozac" stel ik vast dat de verdienste van de schrijver hieruit bestaat, dat hij de nadruk legt op de link met het goede uit het verleden. Men studeert best eerst een cursus Psychiatrie om alles goed te situeren. In mijn geval was dat al de derde keer. Als tussendoortje : in september 2002 werd het 278ste album van Suske en Wiske voltooid. Het zal onze haan worst wezen. Hij heeft zeker geen hoogtevrees als hij op de toren staat.
De apotheose nadert met rasse schreden. Op 28 september, 17 dagen na haar verjaardag, komt koningin Paola onze nieuwe beiaard inhuldigen. Wij hopen dat daartegen alles in orde is d.w.z. 1. de oude beiaard kompleet (47 klokken) met rammel en klavier speelklaar naast de bibliotheek 2. de toren ontsmet en proper 3. de haan en het kruis op onze waterdichte toren We gaan toch niet opnieuw meemaken dat Meise zijn oude reputatie van 'half af' herhaalt. Want anders kunnen wij deze cursiefjes niet beëindigen. De politieke tenoren trokken de aandacht met een dankwoord aan zichzelf. Piet De Cuyper, ondertussen eindelijk uit de politiek gestapt, gaf Meise en zijn beiaard uit met bijpassende CD-rom van Jef De Cuyper (Sib 7.9.2002). Maar laat ons met een positieve noot eindigen. Als de haan opnieuw op zijn plaats prijkt, strijken wij de pluimen glad en maken hem op voor een nieuw decennium in het teken van de ampersand. Het lied van de broederschap, de Europese hymne, die in feite de internationale van de echte Christen democraten zou moeten zijn, kan dan luid klinken in Si, een halve toon hoger. Dat klinkt vrolijker dan een treurzang in Si-(be)mol. De haan kraait luid en roept alle bedplassers op om de klotboeren te vervoegen om op bedevaart te gaan bij Sint-Martinus, om van het ongemak af te raken.
Op zondag 8 september vierde de broederschap van Sint Elooi : 350 jaar St.-Elooikapel (1652 2002) en O.L.V.Ter Hasselt in de Sint - Martinusparochie. De kapel werd als momument geklasseerd op 15.3.1951. Achiel Bettesone beschreef deze geschiedenis in de jubileumuitgave met dezelfde titel naar aanleiding van deze viering. Voor de gelegenheid kwam kardinaal Danneels de mis opdragen in openlucht voor de kapel. Hij zegende tevens het nieuwe Sint Elooibeeld van kunstenaar Paul Grégoir in. Magister Frans Stoffelen en pastoor Herman Boon concelebreerden met hun grote baas. Frans Heyvaert, de coördinator van de Sint Elooifeesten, was in zijn nopjes. Want alles liep gesmeerd. Jan Van den Broeck maakte een prachtige video van deze gebeurtenis. De Capella tot Hasselt ontstond tussen de 7de en 8ste eeuw. Toen trokken St.-Amandus en St.-Eligius langs de streek aan de Schelde. Op de Hasseltberg, een kruispunt van verschillende belangrijke wegen, ontstond de Capella tot Hasselt. Waarschijnlijk stond op die plaats tot dan een heidens offeraltaar. De Capella werd toegewijd aan Onze Lieve Vrouw. Ten gevolge van de pest in onze streken werd de verering van Maria verdrongen door de verering van de heilige Eligius. In 1652 vergrootte Frater Bart Gijsens de kapel en werd ze opgedragen aan Maria en St.-Elooi. De lindebomen rond de kapel duidden op een bidplaats.
Wij waren voor de 3de keer in Scotland en ik had me voorgenomen de toren met bloempot te fotograferen in Forres. Maar helaas ! Dat was toen een éénmalige stunt om de Britse bebloemingsprijs te veroveren. Dit jaar viel een ander Schots stadje de eer te beurt : Braemar. Wij boekten daar een B.B. (bed and breakfast) bij Julie en Steven Heyes in hun Schiehallion House. Dit koppel zag het jachtige leven enkele jaren geleden voor bekeken. Nu baten zij rustig hun guesthouse uit. De man doet het op zijn Amerikaans, want hij begroet iedereen met guys. s Avonds aten wij in de plaatselijke golfclub, waar het eten goedkoper en beter was. Bovendien schonken zij ons een overheerlijke wee dram uit na het eten. Dat is het kleinste maatje van hun eigen malt Whiskey. Ik ontdekte de fameuse Whiskey measure, want bij de fles hoort uiteraard het ceremonieel van het inschenken met de originele attributen. Pas vier dagen later slaagden wij erin een exemplaar van het kleinood te kopen in de kelder van een grootwarenhuis Arnods in Inverness. Braemar ligt in de highlands juist voor Balmoral castle. Maar na ons vertrek waren wij het kasteel voorbij zonder het te zien. Het ligt er verscholen in de bossen. En queen Elisabeth kwam enkele dagen later toe. Wij misten haar net op onze laatste dag in Edingburgh, waar ze de tattoo bijwoonde n.a.v. haar gouden jubileum als koningin.
In het kader van de activiteiten rond de kerktoren verdwenen de laatste jaren de processies.
Mijn aandacht werd hierop gevestigd bij mijn reis naar Toscane.Daar ging nog een traditionele processie uit na de hoogmis van 10 uur aan de Dom.De mannen stonden uiteraard op het dorpsplein, onder een andere toren, zich te laven op de terrasjes.Achter de priester met twee misdienaars in habijt, stapten allemaal vrouwen op, achter het heilig sacrament.In de staart van de optocht zagen wij echter enkele pantoffelhelden met kleine kinderen, die achter de vrouwenschaar aantraden.
In Arezzo was er dan een jaarlijkse processie van een tweehonderdtal monniken in het wit, van hun kleine ordekerk naar de grote dom.
Dichter bij ons, in Ossel, gaat de processie nog jaarlijks door op de laatste zondag van juni op de Sint-Jansfeesten.Ik beloofde aan José Anne de Molina, kasteelheer van deze actieve parochie, mee te gaan.Ik trok dus zondagmorgen tegen 10 uur naar ginder om de hoogmis bij te wonen.Maar groot was mijn verbazing.De processie kwam reeds toe onder de toren.De hoogmis is daar al om 9 uur en de processie onmiddellijk daarna.Het zijn daar vroege vogels in Ossel.
Op 14 juli bezocht ik de 7-jaarlijkse Kroningsprocessie in Tongeren.De devotie voor Onze Lieve Vrouw is er uitzonderlijk.Tien procent (10%) van alle inwoners van Tongeren , 3000 stappen mee op.Achter het trompetterskorps en de vlaggengroep beelden zij achtereenvolgens de Onbevlekte Ontvangenis, de Boodschap , Bezoek, Geboorte, Opdracht, Vinding, Afscheid, Bruiloft, Kruiswegontmoeting, Verrijzenis, Pinksteren en Verheerlijking uit.Hierachter volgt het Biddend Volk, de Zingende Maagden en de Edelknapen.Het genadebeeld Oorzaak Onzer Blijdschap en het Heilig Sacrament worden hierachter meegedragen met de relikwieën en andere attributen, gevolgd door een groep kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders, waaronder abt Piet Wagenaar van de abdij van Grimbergen.
