512 Onderwijs.

Alle kinderen worden getekend door hun leermeesters en – meesteressen.
In de kleuterklas herinner ik mij Germaine De Greef en zuster Mechtilde. Van de zuster mocht ik de vlechtmatjes uitdelen en ophalen. Dat was een grote eer. Want zo kon ik een hele tijd aan haar voeten vertoeven, voor haar grote zwarte rok. Want de zwart – witte matjes moest ik ordelijk aan haar voeten, onder de hoge lessenaar schikken.
In de eerste graad kwamen wij bij meester Rosiers. Ik kreeg nog les achter de Triomf en tussen de herberg (“ stamënee”) van De Donder en de danszaal Kursaal. Daar had een medeleerling eens een fout geschreven in zijn opstel over de trein. Hij schreef trien. De meester vroeg prompt aan de klas wat hij met een trien kon doen. Vliegensvlug antwoordde ik : “Mee trouwen, meester !” Dat leverde mij op het einde van het tweede leerjaar de eerste plaats op en de meester heeft dat vele malen verteld.
In de drie graden was het altijd een tweestrijd tussen Paul en ik voor de trofee : drie boeken bij de prijsuitdeling voor de eerste. In de onpare jaren was de eer voor Paul. Maar in het vierde leerjaar werd ik als tweede afgeroepen. Voor dat de boeken uitgereikt waren, had ik al stil herteld en stelde tot mijn ontzetting vast dat er een fout van tien punten in mijn nadeel geslopen was in mijn uitslag. Huilend kwam ik thuis. Ik voelde dat als een zwaar onrecht aan. Ons moeder heeft echter nooit durven zeggen tegen meester Ooms dat hij misteld had. Hierdoor werd ik opgezadeld met een onweerstaanbare drang die zich verzet tegen alle onrechtvaardigheid.
In het vijfde leerjaar bij meester Krokaert was de trofee voor Paul. Ik deed toen mijn eerste communie met onze Frans (een jaar ouder). In de catechismusles had ik toch weer prijs zeker. Pastoor Brams vond dat ik als kleinste van de hoop, zou mis staan, naast een lange zwik (mijn broer) als laureaat van de catechismusles. Maar in de processie stonden wij toch de eersten naast elkaar. Ons ma had toen mooie bekken in ons haar gedraaid.F
In mijn vijf leerjaren in Meise heb ik in het totaal dus 11 boeken verdiend. De twaalfde heb ik nog altijd te goed. Ik plaatste deze kleinoden, toen wij naar de Rozenboom verhuisden, in twee sinaasappelkistjes onder het kaptafeltje van ons ma. Ik kreeg dat meubeltje als eerste bureau.
Bij het zesde leerjaar was de competitie voorbij. Ik werd met mijn broer naar het Onze Lieve Vrouwinstituut in Laken gestuurd. Enkele anderen volgden. Daar staken ze mij per vergissing in het vierde leerjaar. Ik behaalde op alle toetsen het maximum van de punten. Door mijn kleine gestalte viel ik als twee jaar ouder kind, niet op. Ze vonden mij echter uitzonderlijk slim. Meester Krokaert heeft zich hiermee bemoeid. Na drie weken zat ik eindelijk op mijn plaats in het zesde leerjaar.
Ik voelde mij hier goed thuis, want de prefect was niet groter dan ik. Zij noemden hem “ de mus”. Het was een broeder van de Christelijke scholen met zwart habijt en twee witte bavetten onder de kin. Wij moesten hen aanspreken met “frère ...”. Ik kreeg als bijnaam “het kattenjoenk” omdat ik in de turnles demonstreerde, dat ik heel wat leniger was dan mijn makkers.
Het lot besliste dat ik in 1960 onderwijzer werd. Mijn stage bij broeder Antoon en mijn eerste drie werkweken deed ik in Laken. Daarna kwam ik in mijn oude school, met meester Rosiers als schoolhoofd tot 1974.

23-12-2011 om 09:33 geschreven door Jef De Cuyper