Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
24-02-2006
206 Chiro 60
Toren roept haan 206 : Chiro 60 Chiro 1945 - 1958 De Chirojeugd van Meise werd opgericht in 1945, onmiddellijk na de 2de wereldoorlog. Chiro kwam al sedert 1934 langzaam tot stand, met duidelijke idealen. Als je in oude films over Duitsland de jeugd ziet opstappen, zie je veel gelijkenis met de uniformen van de Chiro toen : bruin hemd, gele das, donker-blauwe korte broek, 2 paar grijze kousen en hoge schoenen. Dat bracht in Meise zo kort na de oorlog, heel wat herrie teweeg. De stichters hadden uiteraard alleen de positieve elementen van jeugdwerking overgenomen, maar de link werd toch gelegd. Het mag een meesterzet genoemd worden dat E.H.Verstraeten de kinderen van Jean De Cuyper uit de Rozenboom in de Chiro kreeg, en zo de roddels stopte. Mijn vader runde het lokaal van de Oud Soldaten, een gelegenheidsfanfare waarin de beide fanfares samen speelden. Die luisterde de Vaderlandse plechtigheden van de Oud Strijders op. Ik herinner mij dat als de Chiro voorbij marcheerde, klanten in de herberg riepen : de zwarten zijn daar. Zwarten was de scheldnaam voor collaborateurs. Mijn vader zette die oproerkraaiers prompt op straat. E.H.Verstraeten, onderpastoor, stichtte Chirogroep - jongens St.-Martinus Meise. Het waren toen vooral de onderpastoors in de parochies die het initiatief namen. De leiding werd toen nog bestuur genoemd en er was in feite geen hoofdleider zoals nu. In het begin waren er 2 vendels: De vossen: Frans Keppens, Emiel Van Campenhout, Miel Vanderveken De leeuwen: Jean Huysmans, René Jacobs, Xavier Olbrechts Het bestuur bestond uit : Frans Keppens, Xavier Olbrechts (+), René Jacobs (+), Emile Van der Veken, Jean Huysmans, Roger Lafon, Jean Robijn (kwam er later bij), Emile Van Campenhout (Verslagboek 11.4.1946 tot 29.1.1948). E.H. Pastoor Teophile Brams hield zich met de meisjes bezig. Aanvankelijk waren dat eerder samenkomsten van de Eukaristische kruistochten (retraites en spelnamiddagen). Maar op het einde van 1945 vroegen de meisjes zelf om Chiro te worden, wat ook gebeurde. Zij sloten zelfs officiëel vroeger aan in 1946, eerder dan de jongens in 1947. Liza De Smedt (onderwijzeres in St.-Maarten), Paula Huygens, Clairette Huygens, Ghislena Keppens, Jeanine Leemans, Clothilde Maes, Lina Verbelen, Denise Van Campenhout, Leona Verhest, Christiane Keymolen, José Moerenhout, namen het voortouw. De jongens hebben een tijd lang een huis van Jan Van Gijsel kunnen gebruiken. Dat werd echter afgebroken toen de A12 gelegd werd. De meisjes pendelden tussen klassen, schoolzolder, gehuurde huisjes, de kelder onder de parochiezaal, enz. In het begin gingen ze samen op bivak met de groep uit Wezembeek Oppem. Mijn eerste bivak was toen ik 6 jaar was. Mijn moeder had een uitzondering op de leeftijd kunnen verkrijgen, om zo van haar jongste bengel 10 dagen verlost te zijn. Tijdens het nachtspel was er paniek. Men vond mij niet meer. Ze hebben toen het bos uitgekamd, maar tot hun grote verrassing vonden, ze mij in de armen van de bivakmoeder in de kooktent. Die vond mij te klein en had zich zo om mij bekommerd. De bivakken gingen door in 1945 in Bonheiden, 1946 Brasschaat, 1947 Godinne, 1948 Bövingen (GR.H.Luxemburg), 1949 Gompel, 1950 Laforêt Vresse, 1951 Rijmenam, 1952 , 1953 Sart-lez-Spa, ... (wie vult aan ?) Ik herinner mij ook de bivakplaats in Godinne aan de Maas. Wij moesten ons wassen in de stroom en er werd gegeten op de grond op de koer van de school, waarin wij sliepen. Bij een uitstap in Liezele vochten ze een zeeslag uit in bootjes op de vijver. Onderpastoor Verstraeten waagde zich in de boot en hij werd in de vijver gekiept. Wij kwamen er wel achter dat hij onder een lichte zwarte regenjas ( de priesters hadden toen nog een zwart kleed) een zwembroek aan had. Het was allemaal opgezet spel. Naar het eerste bivak gingen de meisjes nog met de tram in Wezembeek Oppem. De volgende bivakken zijn momenteel bij ons onbekend. De opeenvolgende groepsleiders bij de jongens waren : Frans Keppens, Rik Leemans, Miel Van der Veken en Paul Van Gompel tot 1958. Bij de meisjes was het Liza De Smedt opgevolgd door Paula Huygens tot de jaren 60.
Toren roept haan 205 : direboe Op de website van de kinderboerderij Direboe : www.direboe.be is het embleem een haan op een stok. De haan is traditioneel de baas op het erf, na de boer uiteraard. Bij de dieren op dat erf vallen de Poitoe ezels op. Ik kende deze soort niet, maar bestudeer ze bij de eerste gelegenheid. Want hanen en ezels zijn mijn favorieten. In de fotogalerij van de educatieve boerderij staan de namen bij de verkeerde dieren. Dat is misschien een spelletje, om de kinderen nieuwsgierig te maken. Naast de kinderboerderij van de mooiste boerin van vorig jaar, medewerkster van minister president Yves Leterme, is in onze streek het Neerhof in Dilbeek bekend. Ik had de eer en het genoegen aan de opening van uit mijn functie in de N.C.C. (nu V.G.C.) Brussel mee te werken. Ik was daar van 1974 tot 1977 (1979) bestuurssecretaris Jeugd, Sport en Speelpleinen. Door de wet op de cumulatie, werd ik van 2 kanten verplicht te stoppen. De wet De Croo beperkte de cumulatie in het onderwijs. De wet Tindemans stelde een einde aan de cumulatie van 2 hoofdambten. Gelukkig maar, want een haan heeft ook genoeg aan één erf.
Toren roept haan 204 : D.W.B. Dietse Warande en Belfort is 150 jaar jong. De hoofdredacteur Hugo Bousset liet 150 Vlaamse en Nederlandse schrijvers een boodschap plaatsen in het gelegenheidsnummer. En ja, Koen Peeters schreef Haan, in het jaar 2155. Hugo Bousset was een van de pioniers van de afdeling Engels in het Audiovisueel Centrum. Toen hij professor werd aan de K.U.B. was hij bereid voorzitter te worden van de jury van de Jules Van Campenhoutprijs, wat hij deed van 1981 tot en met 1998 de periode van de authentieke prijs verbonden aan het AVC. In 2000 heeft de Cultuurraad van Meise de prijs ingepalmd, zonder dat de voorzitter van de jury er kennis van had, noch een dankwoordje voor kreeg.
