510 Leven.

Wij stonden vroeger sterker tegenover het lot dat alle levende wezens wacht, dan de jeugd van tegenwoordig.
Bij onze opvoeding reeds werden wij gehard tegen alle onheil. Ratten doodknuppelen was een attractie, zoals verteld in een eerdere aflevering. Als onze poes gejongd had, was het geen enkel probleem om mijn moeder van de jonge poezen te verlossen. Ik was de killer van dienst. De techniek die ik hierbij hanteerde werd bij elke terechtstelling verfijnd en alles gebeurde op het eerste gezicht pijnloos, voor de arme schepsels. Met een nest jonge honden ging het iets moeilijker. Ik bespaar jullie de details.
Als het varken geslacht werd was het feest. Mijn leermeester, beenhouwer (“biënaaver”) Michel, liet mij eens assisteren toen ik amper zes jaar oud was. De grote houten hamer voor de verdoving was echter te zwaar. Het varken hield er enkel een buil aan over. Maar de slachter klaarde de klus onmiddellijk. Ik moest echter daarna het bloed opvangen ( “voiten”) in een kom. Van varkensbloed worden de heerlijke zwarte pensen gemaakt.
Toen ik misdienaar geworden was, werd ik eens in het holst van de nacht, voor de eerste maal geconfronteerd met het overlijden van een bejaarde. Dat beeld is mij nog steeds bijgebleven. Het was bij “Mariekë va Gëraar”, in het huis waar ik zeven jaar eerder geboren werd. Ik kan mij nog levendig voorstellen hoe ik op mijn blote knietjes voor het bed van deze stervende zat met het wierookvat. Onderpastoor Verstraeten diende hem het heilig oliesel toe. De man was echter reeds in het hiernamaals. Hij lag met de knieën omhoog en de mond wijd open. Dit beeld zal ik nooit vergeten!
In de kerk, bij de begrafenissen, gingen deze beelden vaak door mijn hoofd. Onder de hoge zwarte katafalk doemde het beeld van de stervende steeds op.
Of het weglaten van dergelijke confrontaties in de opvoeding van de kinderen een goede zaak is, laat ik in het midden. Maar alle leed vermijden maakt de kinderen toch kwetsbaarder dan wij waren.
Wat ik eraan overhield, kun je je afvragen : een grote bewondering voor Tibet met zijn onbeperkt respect voor levende wezens. Toen de Dalaï-Lama in de Potala zijn filmzaaltje liet bouwen, duurden de graafwerken maanden. Want bij elke spadesteek moesten de arbeiders al wat leefde in de aarde van een gewisse dood redden.
Een haan is ook maar een mens (= levend wezen zoals wij).

09-12-2011 om 09:22 geschreven door Jef De Cuyper