353 Wildernis

In “De laatste wildernis” van Robert Macfarlane behandelt de auteur een reeks woeste en onherbergzame restanten van echte natuur, die overgebleven zijn in Schotland, Engeland en Ierland. De titel in de vertaling is misleidend, want oorspronkelijk luidde het “The wild places”.
Hij verwijst hierbij regelmatig naar literatuur over de natuur. Zijn achtergrond is hier niet vreemd aan, want hij doceert aan Cambridge en publiceert in de Observer, Times Literary Supplement en de London Review of Books. Er werd dan ook een selecte bibliografie opgenomen in het boek.
Oorspronkelijk is het boek in het Engels en ik las een recensie waarin in de overtreffende trap het fijne Engels van de auteur geprezen werd. Maar in onze bib. is enkel de vertaling beschikbaar. Ik gaf mijn kleindochter dan ook de opdracht de Engelse versie voor mij te kopen in London.
Aangezien de oerbossen verdwenen zijn, behandelt de auteur achtereenvolgens het beukenbos, een eiland, de vallei, het veen, het woud, de riviermonding, de kaap, de top, het graf, de bergrug, de holle weg, het stormstrand, de schorren en een rotssculptuur. Hij verzamelt op al die plaatsen relicten (stenen, skeletten, takjes…) en slaapt in open lucht om ten volle te kunnen genieten van de rust en de interactie met de natuur onder, rond en boven hem.

Wij zouden kunnen beginnen met de laatste stukjes puur natuur in onze dorpen te verkennen. Ik deed dat voor Natuurpunt in Meise. Daarom kon ik mij zeer intens inleven in het boek. Het stimuleert mij tevens om terug op stap te gaan in Scotland, maar deze keer te voet, trekkend langs de lochs door de venen, met af en toe een opschrikkende korhoen op mijn pad. Als dat een haan is, zal ik mij er nog meer thuis voelen.