766 Zusters

In aflevering 146 van Toren roept haan belichtte ik reeds dit onderwerp. Maar 50 jaar zusters in Meise vraagt om meer. Ik laat zuster Veerle aan het woord :
De zusters van Meise en ikzelf waren blij verrast dat jullie deze dankdag bedachten. Wij weten wel dat danken deugd doet, maar ouder wordend ervaren wij ook dat dankzeggen maar gelukkig maakt als het van twee kanten komt.
Jullie danken ons. Ik wil ervan profiteren om jullie allemaal te danken en ook onze oprechte genegenheid en waardering te verwoorden naar deze parochie en naar de Meisenaars toe.
Toen we hier in ’66 kwamen wonen, had zuster Dominica Meise al 3 jaar verkend, samen met zuster Mathilde.
Pastoor Louis Geysen had de Annuntiaten naar hier gelokt. Hij was begaan met de Sinte-Maartenschool. In de visie van de toenmalige Algemene Oversten en van de directies van de Moutstraat waardeerde hij het zoeken naar kwaliteitsonderwijs, gekoppeld aan het consequente pedagogische handelen van het gezag van het hart dat wonderen doet. En zoals jullie weten, die zorg is er nog en de visie doet het vandaag ook nog.
Bij de start deed zuster Yvonne Poelmans de keuken en zij fietste elk vrij moment naar ouderen en zieken. Haar zorg werd later overgenomen door zuster Laurence en zuster Roberta.
Na vele jaren in de kleuterschool verlegde Zuster Dominica haar werkterrein naar een voltijds engagement in de parochie.
Zuster Lydia begon 50 jaar geleden haar kloosterleven bij ons in Meise. Na de onderbreking voor haar noviciaat in Heverlee, kwam zij terug naar de Sinte-Maartenschool. Bij haar op pensioenstelling werd de catechese haar belangrijkste opdracht.
Zuster Marita verving mij na jaren in het derde leerjaar, in 1980, als directrice. Nu biedt zij dagdagelijks hulp in de school en toont zij heel betrokken, fier en gelukkig hoe de school werkt en steeds verder groeit.
Wij begonnen 50 jaar geleden met drie lagere en drie kleuterklasjes waarvan er slechts vijf erkend werden door de staat.
Zuster Hilde Metdenancxt en zuster Paula Thomis, zuster Lutgardis, zuster Roberta en zuster Noëlla waren hier slechts voor een kortere periode.
De band tussen de Annuntiaten en Meise werd nog intenser toen onder de stimulans van Jef Moens en anderen ook RIGU en GROS de zending van zuster Mia en mezelf ondersteunden. Onze Afrikaanse medezusters vragen me nog steeds naar Meise. Ik moet er destijds te pas en te onpas verteld hebben over: ‘chez nous à Meise’.
Nog niet zolang geleden sprak iemand nog zijn bewondering en dankbaarheid uit voor wat de zusters hier een halve eeuw lang deden. Hij vond dat Meise geluk heeft gehad met zijn zusters. Bij de zusters beluister ik hetzelfde. ‘Wat een geluk dat wij in Meise terecht zijn gekomen’ herhalen zij!
Daarbij zijn wij er ons toch wel van bewust dat het God was die zijn wonderen deed in, met, dankzij, en zelfs niettegenstaande de zusters.
Is het in dit jaar van barmhartigheid, waarin paus Franciscus het zo dikwijls heeft over zorgende nabijheid, over tederheid en bemoediging die uit onze ogen zouden moeten stralen, over handen die redden, helen en helpen niet goed dat wij mekaar daarvoor danken? Over de jaren heen hebben parochianen en zusters terecht veel van mekaar verwacht en mochten zij mekaar veel geven.
Maar wij hebben ook ervaren dat we daarin ook wel tekort schoten en de hoop in mekaars hart misschien niet altijd brandend hielden.
Daarom vind ik het gepast dat we bij gelegenheden als vandaag complementair bij het dankwoord ook sorry durven zeggen aan mekaar om wat mis liep, om wat we niet zagen of wat we verwaarloosden.
Misschien is er niet dat méér onze verbondenheid versterkt dan een dankbare vergevingsgezindheid. Het zijn immers Gods levenwekkende krachten bij uitstek. Hij legt ze in ons hart. En dat is ook al een reden om te feesten!