over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
24-05-2016
Milieuvervuiling zorgt jaarlijks voor meer doden dan alle wereldconflicten samen
De aantasting van het milieu en de vervuiling veroorzaken naar schatting jaarlijks 234 keer meer voortijdige sterfgevallen dan alle gewapende conflicten ter wereld. In 2012 waren er naar schatting 12,6 miljoen sterfgevallen die toe te schrijven waren aan de verslechterende milieu-omstandigheden, of 23 procent van alle voortijdige sterfgevallen.
Dat staat in het rapport "Healthy Environment, Health People" van het United Nations Environmental Programme (UNEP), de Wereldgezondheidsorganisatie WHO en een reeks andere organisaties. Bij kinderen jongeren dan vijf jaar die wereldwijd sterven, overlijden zelfs meer dan een kwart van hen aan de gevolgen van milieuverontreiniging. Jaarlijks sterven wereldwijd ongeveer zeven miljoen mensen aan luchtvervuiling. Van die sterfgevallen zijn er 4,3 miljoen te wijten aan slechte lucht binnenhuis. Het gaat dan vooral om vrouwen en jonge kinderen in ontwikkelingslanden. Gebrek aan proper water en sanitair leidt jaarlijks tot de dood van ongeveer 840.000 mensen die overlijden aan de gevolgen van diarree. 97 procent van die sterfgevallen doen zich voor in de ontwikkelingslanden.
Twee vormen van vervuiling die meer de ontwikkelde landen treffen, zijn asbest en loodvervuiling. Jaarlijks sterven er 107.000 mensen voortijdig aan de gevolgen van blootstelling aan asbest, en in 2010 overleden 654.000 mensen aan blootstelling aan lood. Vooral Zuidoost-Azië en de Westelijke Stille Oceaan scoren slecht met respectievelijk 28 procent en 27 procent van de sterfgevallen die te wijten zijn aan milieufactoren, gevolgd door Afrika ten zuiden van de Sahara met 23 procent, en het oostelijke Middellandse Zeebekken met 22 procent. In de landen van Noord- en Zuid-Amerika die deel uitmaken van de OESO, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, is dat slechts 11 procent, in de Amerikaanse landen die er geen deel van uitmaken 15 procent, net als in Europa. Oorzaken
Het rapport zet een aantal van de factoren op een rijtje die leiden tot de nefaste impact van het milieu op de gezondheid: onder meer het verstoren van ecologische systemen, de opwarming van de aarde, ongelijkheid, ongeplande en ongebreidelde verstedelijking, ongezonde en verspillende levensstijlen en niet duurzame productie en consumptie. Het wijst ook op de talrijke voordelen van investeringen in een gezond milieu. Zo heeft het succesvol uitbannen van bijna 100 stoffen die de ozonlaag aantasten, er voor gezorgd dat jaarlijks tot 2 miljoen kankergevallen vermeden worden en vele miljoen gevallen van grauwe staar, dankzij het herstel van de ozonlaag. Ook heeft het wereldwijd verbieden van lood in benzine volgens schattingen zo'n 2 biljard per jaar opgebracht, en een miljoen voortijdige sterfgevallen per jaar voorkomen. Het toepassen van bewezen, rendabele maatregelen om de uitstoot van kortlevende broeikasgassen zoals methaan en zwarte koolstof te verminderen, kan tegen het midden van de eeuw de opwarming van de aarde terugdringen met een halve graad, en tegen 2030 jaarlijks 2,4 miljoen levens redden door de verminderde luchtvervuiling.
De opwarming van de aarde verergert immers de schaal en de intensiteit van de gezondheidsrisico's die verband houden met het milieu. Zo schat de WHO dat er door de opwarming jaarlijks 250.000 sterfgevallen meer zullen zijn, vooral door ondervoeding, malaria, diarree en hittestress.
Oplossingen Het rapport beveelt vier geïntegreerde benaderingen aan om het aantal voortijdige sterfgevallen en andere schade te beperken: •ontgiften: het weghalen van schadelijke stoffen, of het verminderen van hun impact op het milieu waarin mensen leven en werken. •decarboniseren: het gebruik van fossiele brandstoffen verminderen en daardoor ook de uitstoot van CO2, door het gebruik van hernieuwbare energie. Over heel hun levensloop gezien, ligt de impact van zonne- wind- en waterkrachtcentrales op het milieu en de gezondheid drie tot tien keer lager dan die van elektriciteitscentrales op fossiele brandstoffen.
•verminderen van grondstofgebruik en veranderen van levensstijl: de economische activiteit die nodig is om de wereldbevolking te onderhouden, moet tot stand worden gebracht met minder grondstoffen, minder afval, minder vervuiling en minder vernietiging van ecologische systemen. •verhogen van de veerkracht van de ecosystemen en beschermen van de natuurlijke systemen op aarde: we moeten het vermogen vergroten van het milieu, de economieën en de maatschappijen om te anticiperen op verstoringen en schokken, er een antwoord op te vinden en zich ervan te herstellen, door de genetische diversiteit en de biodiversiteit aan land, op de kusten en in de zeeën te beschermen en in stand te houden; we moeten het herstel van ecosystemen krachtiger aanpakken en de druk van veeteelt en houtkap op ecosystemen verlichten. Een aantal andere rapporten van UNEP, die ook vandaag zijn uitgebracht, gaan over problemen zoals het plastic in de oceanen, lood in verven en zoönosen, infectieziekten die kunnen overgedragen worden van mens op dier.
Bent U ook Belg?... Mooi, dan werd U, samen met de andere Belgen eind vorig jaar 23,6 miljard euro rijker
...En bent U klaar om onverdoofd ontvet te worden
Heb even mijn identiteitskaart geraadpleegd...en verdomme! Ik schijn waarachtig óók Belg te zijn... Tot mijn grote vreugde verneem ik van de Nationale Bank dat ik, samen met de andere fortuinrijke ingezetenen van dit landje ons netto financieel vermogen vorig jaar is toegenomen met 23,6 miljard euro tot zo maar eventjes 960,7 miljard euro. Blijkt dus dat mijn bank mij ferm bij mijn spreekwoordelijk pietje heeft, want zij beweert dat mijn spaartegoed sinds langer dan een jaar, uitgezonderd de verwaarloosbare symbolische rente, met geen eurocent is toegenomen.
Nog steeds volgend e Nationale Bank, zouden wij het grootste deel van die toename (17,5 miljard euro) te danken hebben aan de meerwaarde op aandelen (5,3 miljard euro) en participaties in beleggingsfondsen (9,8 miljard euro). Dat ik die had, wist ik dus óók niet. Wat houden die witteboordkriminelen van bankiers voor mij nog allemaal achterhouden? Daarbovenop zou ik, samen met de andere gelukzakken van dit paradijselijk land, er vorig
jaar ook in geslaagd zijn om 9 miljard euro te sparen, waarvan wegens de lage rente bijna de helft naar beleggingsfondsen en levensverzekeringen werd overgeheveld. Allemaal buiten mijn weten om...
Maar, de Nationale bank zou geen bank zijn, indien ze mijn euforie niet enigszins zou temperen. Zij wijst er ons namelijk op dat, wij onverlaten, niet alleen rijker werden, maar tevens ook meer schulden hebben gemaakt. Want samen met mijn andere landgenoten-kousenvullers hebben wij namelijk in het laatste kwartaal van vorig jaar onze toch al respectabele schuld met 2.5 milard weten aan te dikken tot 258.2 miljard. Dat zouden wij grotendeels uitgegeven hebben aan hypotheekleningen om onze vastgoedhonger te stillen. Ook dààr wist ik dus helemaal niets van!
Hoe dan ook, nu ik weet dat ik samen met mijn landgenoten heel wat vermogender zijn dan dat wij ooit gedacht hebben, hoeven wij ons niet zoveel zorgen te maken over de verwittiging van het zelfverklaard sociaal gezicht van deze federale regering, minister Peeters. Hij maakt zich sterk dat hij en zijn trawanten tegen juni van dit jaar hun fileermessen voldoende geslepen te hebben, en “nog veel dieper zullen snijden dan tot nu toe het geval was.” Want cijfers van de Nationale bank bewijzen dat, zowel ik als alle anderen die het uitzonderlijk voorrecht genieten om de Belgische nationaliteit bezitten, ‘boven onze stand leven’. En daar gaat hij, op aangeven van ‘de kracht van de verandering’ wat aan doen...
En ten einde de Turkse Kalief Erdogan en zijn naar het decadente Westen gestuurde stoottroepen niet tegen het zere been te schoppen, laat staan racistisch over te komen, zal die fileer- en ontvettingsprocedure uiteraard ritueel én onverdoofd uitgevoerd worden.
Minister Wuyts zal het druk hebben om voldoende slachtvloeren te voorzien...
Het is vandaag 3 maart 2016, en overmorgen, vertrek ik samen met mijn ega naar Turkije. Neen, niet om 584823asde Syrische vluchtelingen aan de Turks-Syrische grens te helpen, noch om de Koerden in hun strijd tegen Erdogans wandaden bij te staan. Daarentegen zullen wij, ver van het strijdgewoel en de miserie, na gedurende een achtdaagse rondreis geproefd te hebben van de positieve elementen, die ook de Turkse cultuur niet vreemd zijn, ons nog een week laten verwennen in een gloednieuw vijfsterrenhotel aan de zuidkust.
Door dit hier zonder enige schaamte en schuldgevoel naar voor te brengen, zullen misschien heel wat van mijn linkse broeders, zoals verschillende van hen reeds eerder deden, de neiging hebben om mij hier te ‘ontvrienden’.
Begrijpelijk. Want wie in deze tijden, waarin men blijkbaar geen weg weet met de miljoenen oorlogsvluchtelingen, in plaats van fysiek te manifesteren tegen zoveel onrecht, en daadwerkelijke hulp aan noodlijdende vluchtelingen te bieden, kiest voor luxueuze vakantie, dan nog in de regio van het gebeuren zelf, moet wellicht onmens, en rechts-extremistische, ja, zelfs misschien nazi-genen bezitten.
Voor mezelf meen ik dat te mogen ontkennen. Dat de huidige vluchtelingencrisis mede een gevolg zijn van de westerse tussenkomsten in de Midden-Oosten-regio gedurende de voorbije decennia, welke op hun beurt de gevolgen waren van de voorafgaande geschiedenis, welke voortvloeide uit de kolonisatieperiode na de val van het Ottomaanse Rijk, bevat heel wat waarheid. Maar het stelselmatig focussen op die medeverantwoordelijkheid van West-Europa, draagt geenszins bij tot oplossingen daarvoor. Juist zoals geen zinnig mens de huidige Duitse generatie verantwoordelijk acht voor tot wat hun grootouders zich lieten verleiden, zo ook laat ik mij geen schuldgevoel aanpraten voor de oorzakelijke verbanden van de huidige ellende en zijn gevolgen in het Midden-Oosten.
Dat neemt uiteraard niet weg dat, wie daartoe de mogelijkheid heeft, behulpzaam kan zijn aan het lenigen van de directe nood van de vluchtelingen. Maar als sociaal mens ben ik van oordeel dat in dit geval, gezien de omvang van het probleem, de gemeenschap, en daarmee bedoel ik de wereldgemeenschap, zowel de directe, als de hulp op langere termijn dient te verlenen. Men kan zich afvragen waarom internationale instellingen zoals ‘Het Hoog Commissariaat Voor De Vluchtelingen’ van de UNO bestaan?
Waarom sturen die geen schepen naar de Griekse eilanden waar de vluchtelingen opeengepakt zitten, om ze naar zogenaamde 'welwillende opvanglanden' te verschepen? Waarom, wat reeds een jaar geleden beloofd werd, zijn er in de buurlanden van de oorlogsgebieden nog steeds niet VOLDOENDE opvangkampen, mèt de nodige voorzieningen én internationale werkingshulp, opgericht?
In plaats van zinloze ‘solidariteitsbetogingen’, zou men beter massaal dergelijke internationale organisaties, welk juist voor deze situaties zijn opgericht, ter verantwoording roepen!
Dus, neen, ik heb geen schaamte, noch schuldgevoel. Want...In tegenstelling tot menig emotioneel huilende Facebooker, draag ik sinds 1982 (dus reeds 33 jaar) mijn beperkt steentje bij tot de financiering van UNICEF, de UNO-organisatie voornamelijk gericht op kinderarmoede en -ellende. Sinds dàt jaar schrijf ik ELKE MAAND automatisch een bedrag ter waarde van 25 euro over op de rekening van deze instelling.(BE31 0000 0000 5555) Dat maakt dat ik tot op dit ogenblik een totaal van bijna 10.000 euro heb bijgedragen. Behalve wie met een gelijkaardig inkomen een gelijkaardige (of grotere) bijdrage levert, heeft dan ook niemand het recht om mij van te weinig, laat staan volledig gebrek aan solidariteit aan te wrijven.
Is 'onvoldoende vertrouwenwekkend' een racistische of discriminerende afwijzing van een sollicitant?
Behoort U bij diegenen die het nu stilaan wel gehad te hebben met dat geweeklaag over racisme en discriminatie? Uiteraard bent U weliswaar een zinnig mens die deze twee begrippen, welke van oudsher in onze samenleving steeds in meer of mindere mate aanwezig zijn, niet goedkeurt, maar hebt U wel het gevoel dat men wat té ver dreigt te gaan in het bestrijden ervan.
Neen, U zal van mij geen ondoordachte uitspraken horen, zoals deze aan welke de voorzitter van de Vlaamse nationalisten zich vorige week bezondigde, en een bepaalde bevolkingsgroep, omwille van 'de hun eigen zijnde beslotenheid' als zelf-medeschuldig achtte aan de hen ten deel vallende discriminatie. Volgens de politiekcorrecte deontologie is het ongehoord dat men bepaalde negatieve eigenschappen aan een nationaliteit of entiteit toedicht, zelfs al zouden ze in de algemeenheid enige waarheid bevatten.
Sinds, wegens de incompatibiliteit met onze westerse cultuur, de integratie van de steeds groter wordende geïmmigreerde islamitische bevolkingsgroep, totaal is mislukt, beginnen wij ons stilaan neer te leggen bij het begrip 'multicultuur' en is 'diversiteit' het nieuwe orderwoord geworden. Als de verschillende culturen zich niet met elkaar kunnen of willen vermengen, dan moeten ze maar apart met of naast elkaar samenleven, menen wij. Dus, datgene wat vroeger 'apartheid' werd genoemd, heet in zijn moderne versie: 'diversiteit'...
Respect, ruimdenkendheid, gelijkwaardige behandeling, en vrije godsdienst- en cultuurbeleving erkent, mits enige nuancering, vrijwel iedereen. In de praktijk blijkt het echter iets problematischer te zijn dan men op het eerste zich denkt.
Tot tegen het einde van vorige eeuw kon men als werkgever of verhuurder, om het even welke reden probleemloos een kandidaat-werknemer of -huurder afwijzen, zonder dat tegenover iemand moeten te verantwoorden. Of dat was omdat men te jong, te oud, te mooi, te lelijk, te vuil, te onbemiddeld, te bruin, of te vreemd was, of zelfs gewoon omdat je de beoordelaar 'niet lag', maakte niets uit. Ondertussen heeft men de taalkundige begrippen 'racisme' en 'discriminatie' een wettelijke omschrijving gegeven. Zo mag men weliswaar discrimineren op grond van (of het ontbreken van voldoende) bezit, vermogen, verstandelijke vermogens, opleidingsniveau, en de daaraan verbonden verloning, maar mag men dat niet op grond van geslacht, afkomst, huidskleur, godsdienst, en cultuur. Bij vermoeden van discriminatie is het aan de vermeende discriminator om het tegendeel te bewijzen. Om dat na te gaan is men nu zinnens om test-calls in te voeren. Onnodig er op te wijzen dat selectieve werkgevers voortaan hun 'discriminatiegedrag' zullen uitstellen tot bij het face-to-face sollicitatiegesprek.
Een 'van wanten wetende' zogenaamd racistische werkgever of verhuurder zal uiteraard niet de fout maken om Mohamed op grond van zijn etni af te wijzen, maar bv. gewoon "het niet voldoende vertrouwen wekkend gesprek" met de kandidaat huurder, of de "onvoldoende bepaalde competenties" vanwege de sollicitant als afwijzingsfactor aangeven. De vraag is op welke wettelijke grond men dergelijke niet-discriminerende motivatie zou kunnen in twijfel trekken?
Vorige maand is de jaarlijkse zitting van de “United Nations Commission on the Status of Women” (CSW), een zogenaamde “internationale commissie van vakmensen voor de juridische positie van de vrouw”, bijeengekomen en heeft zij haar jaarlijks rapport voorgesteld.
Deze commissie werd in 1946 ingesteld en behoort tot de Economische en Sociale Raad van de Verenigde Naties, één van de zes belangrijkste organen van de VN (waartoe bijvoorbeeld ook de Algemene Vergadering, de Veiligheidsraad en het Internationaal Gerechtshof behoren). De doelstelling van dit orgaan is de seksegelijkheid in de wereld te bevorderen, op te komen voor de universele rechten van vrouwen, en te rapporteren over hoe zich de desbetreffende situatie in de wereld ontwikkelt.
Eenmaal per jaar komt de uit 45 leden bestaande commissie in het VN-hoofdkwartier in New York bijeen om de stand van zaken te bespreken, overleg te voeren over te nemen politieke stappen, resoluties aan te nemen en, programma´s te ontwikkelen. Ze is de hoogste en belangrijkste instelling van de VN wat betreft vrouwenrechten.
Op de 59ste jaarvergadering welke vorige maand plaats had, werd een resolutie aangenomen, waarin een land – let wel, één enkel land – veroordeeld wordt voor het schenden van vrouwenrechten. Dit land krijgt daardoor van de VN een soort speciale (negatieve) status aangemeten, omdat de schendingen waaraan het zich schuldig maakt, als ongebruikelijk ernstig en bijzonder noemenswaardig worden beschouwd.
Dat het echter maar over één enkel land gaat, kan enige verbazing wekken. Vooral omdat wij met de regelmaat van de klok in de media bericht worden over vrouwenrechtenschendingen in landen, zoals Pakistan, waar procentueel de meeste vrouwen onder geweld door hun partners lijden, of Soedan, waar 88% van de vrouwen onder de 50 jaar onderhevig zijn aan genitale verminking en waar de minimumleeftijd voor een meisje 10 jaar bedraagt, of Saoedi-Arabië, waar vrouwen lichamelijke straffen krijgen als ze niet de voorgeschreven kleding dragen, en waar ze niet mogen autorijden of zonder een mannelijke begeleider mogen reizen.
En het lijstje van landen waarvoor de commissie blijkbaar enig begrip kan opbrengen voor hun ietwat 'rare culturele geplogenheden' wordt nog aangevuld met o.a. de “Islamitische Republiek” Iran, waar vrouwen wegens overspel dood gestenigd kunnen worden, geen voorzitter van een rechtbank mogen zijn, een rigide hoofddoekdwang moeten opvolgen, en de toestemming van hun man nodig hebben om buitenshuis te werken. En dan hebben we het nog niet eens over Syrië, waar het regime verkrachtingen en andere vormen van geseksualiseerd geweld tegen vrouwen inzet als oorlogsstrategie. En China, waar sprake is van gedwongen abortussen en sterilisaties van vrouwen.
En wat te zeggen over die talrijke landen, waarin “eermoorden”, vrouwenhandel, gedwongen prostitutie en het hele palet aan ontbrekende politieke, individuele en sociale rechten voor vrouwen, zo niet wettelijk toegelaten, dan toch als “normaal” worden aanzien?
Volgens deze eerbare commissie is er dus in geen enkele van de voornoemde landen sprake van enige noemenswaardige vrouwen-ongelijkheid, laat staan van 'ernstige' schendingen van vrouwenrechten
Neen. Het land dat als ENIGE door de “United Nations Commission on the Status of Women” in een resolutie expliciet word veroordeeld, is: Israël.
En zoals het bij een 'deskundige' veroordeling betaamt, wordt ook deze als volgt gemotiveerd:
“De Israëlische bezetting blijft de belangrijkste hindernis voor Palestijnse vrouwen wat betreft hun ontwikkeling, hun zelfstandigheid, en hun deelname aan de vooruitgang van hun samenleving.”
De bekende mensenrechtenactiviste Anne Bayefsky zegt sprakeloos te zijn bij de vaststelling dat, enerzijds heel wat Islamitische landen waar vrouwen als tweederangsburgers worden behandeld, blijkbaar buiten schot blijven, terwijl anderzijds de VN de joodse staat eens temeer aan de VN-schandpaal nagelt, en haar verantwoordelijk stelt voor de miserabele situatie van Palestijnse vrouwen, welke grotendeels het gevolg zijn van de vrouwonvriendelijke islamitische religieuze decreten en tradities, alsook de cultuur van mannenoverheersing.
Deze onrechtmatige veroordeling van de commissie is het zoveelste bewijs van anti-Israëlische ingesteldheid vanwege de meeste VN-lidstaten. Terwijl men i.v.m. het Gaza-conflict van vorig jaar Israël beschuldigde van het 'afslachten' van onschuldige burgers', zwijgt men over de tientallen van de 193 UNO-leden die niet enkel bij defensieve, maar ook bij offensieve oorlogshandelingen, behalve veel meer burgerslachtoffers maken, ook nog wetten hebben aangenomen waardoor vrouwen naar de rand van de desbetreffende samenleving gedrongen worden.
Maar door het stilzwijgen daarover, worden deze hier allemaal als onschuldig beschouwd.
Hoe dan ook, bij nader toezien is dat niet zo verwonderlijk, bedenkend dat niet alleen Iran tot de commissieleden behoort, Soedan zelfs plaatsvervangend voorzitter van de commissie is, en ook de Palestijnen er zijn vertegenwoordigd.
Deze resolutie, welke op initiatief van de Palestijnen en Zuid-Afrika in de vergadering van de VN-vrouwenrechtencommissie ingebracht, werd met 27 “Ja”-stemmen aangenomen. Slechts twee commissieleden stemden tegen, namelijk de VS en Israël zelf.
Bovendien waren er 13 blanco stemmen – waaronder, (dat zal niemand verbazen), de leden van de Europese Unie. Om opportunistische reden gaven de meeste Europese landen via hun onthouding te kennen dat zij het in ieder geval niet volledig onjuist vonden om Israël als de nummer één onder de globale schenders van vrouwenrechten te zien. Blijkbaar is het voor de westerse landen, gezien de groeiende Arabische aanwezigheid in West-Europa, niet aangewezen deze bevolkingsgroep tegen de haren in te strijken.
De Israël-bashing en het hen als schuldige aanwijzen voor alles en nog wat, begint enige vergelijkingspunten te vertonen met de antisemitische golf in de eerste helft van vorige eeuw...
Eens te meer lijkt de geschiedenis zich deels te gaan herhalen. Maar gelukkig zijn juist daardoor de Joden ervaringsdeskundige geworden...
Syriza: Griekenlands' hoop. Zorgt de EU dat het een uitgestelde ontgoocheling wordt?
De overwinning van de links-radicale partij Syriza bij de recente Griekse verkiezingen, welke op twee zetels na bijna de volstrekte meerderheid behaalde, zal de problemen voor de moegetergde Grieken niet direct oplossen, laat staan dat de chronisch aan politieke en economische bloedarmoede lijdende Europese Unie daar beter zou van worden.
Hoe die partij haar verkiezingsbelofte, welke inhoudt dat zij er zal voor zorgen dat de overheidsschulden aan de andere Europese landen, en de daar aan verbonden opgelegde nefaste bezuinigingspolitiek hoe dan ook verdwijnen, is niet zo duidelijk. Het spreekt namelijk voor zichzelf dat de grootste schuldeisers, zoals Duitsland en de Europese Centrale Bank dat helemaal niet moeten van weten, en hoogstens tot een lichte wijziging van de 'modaliteiten' (zoals afbetalingstermijn) te bewegen zijn.
Bovendien is met het wegsmelten van die schuld, de door het bezuinigingsbeleid aangerichte schade nog niet hersteld, en zijn er grootse investeringen en is er dus veel, heel veel, nieuw geld nodig om het economisch leven, de werkgelegenheid, en de economie terug op een aanvaardbaar peil te brengen. Andere Europese landen met eveneens een relatief groot aantal slachtoffers van het neo-kapitalistische graaien, zoals Spanje, Portugal, en zelfs Italië, waar radicaal-linkse broederpartijen zich hoopvol optrekken aan of het Griekse Syriza experiment, kijken gespannen uit, hoe men, na een eventuele schuldvermindering, laat staan vrijwel volledige kwijtschelding, zowel private als nationale banken nog kan overhalen om aan een dergelijke 'onbetrouwbare' ontlener nog kredieten te verstrekken.
Dat Syriza een 'nationalistische partij in zee gaat om een meerderheidsregering te vormen, is niet zo verwonderlijk, al zullen er daarvoor toch wat (economische) 'radicale' hoeken van de Syriza-verkiezingsprogramma afgeveild worden. De toekomst van de partij, en of haar politieke macht als grootste partij in Griekenland, en de nieuwe regering een lang leven beschoren is, zal grotendeels afhangen hoe De EU, de ECB en het IMF nu met de Griekse situatie omspringen. De mogelijke scenario's zijn legio, maar voor het ven welk scenario wordt 'gespeeld', voor de griekse bevolking zullen de gevolgen, al dan niet soelaas brengend, niet op korte termijn voelbaar zijn. En omdat in een Democratie het 'evaluatiepunt bij de eerstvolgende verkiezingen ligt, vereist deze per definitie 'korte termijnresultaten'.
Slaagt Syriza er niet in, om binnen de komende vier jaar, het voor de noodlijdende bevolking in de goede richting te sturen, dan wordt het 'einde verhaal' en haalt de financieel-economische elite (weerom) haar slag thuis. Met dank aan hun Europese politieke waterdragers, en het sociaaleconomisch egoïsme van de Nood- en centraal- West-Europese bevolkingen.
Alhoewel het idee, dat het EU-ECB-en IMF-beleid er alles zal aan doen om het in vorige alinea aangehaalde scenario te helpen bewerkstelligen, mij weliswaar weerom als onverbeterlijke pessimist zal etiketteren, hoop ik het bij wijze van uitzondering, nu toch eens verkeerd voor te hebben, en mijn hoop in dit geval geen uitgestelde ontgoocheling zal zijn...
Dat staat in het rapport "Healthy Environment, Health People" van het United Nations Environmental Programme (UNEP), de Wereldgezondheidsorganisatie WHO en een reeks andere organisaties.
