Het vorig weekend werd de relaispost van het station van Eeklo overgenomen door een nieuwe
relaispost van Infrabel die in een container is ondergebracht aan de Oude Gentweg.
Het  treinverkeer op de lijn 58 wordt gestuurd vanuit Gent-Sint-Pieters met de computer.
De volledige seininrichting is voorbije maanden vernieuwd.

De laatste match van de FéCé op de Gentsesteenweg

Van Guido De Coeyer kreeg ik terug een mooie filmke.
Ditmaal over de laatste wedstrijd van voetbalclub KFC Eeklo
op het terrein aan de Gentsesteenweg, waarbij ze ook kampioen werden.
Vóór de verhuis naar de Zandvleuge, mei 1985, KFC - Hamme  7-1.
Wie won, of de Fécé zelfs al met een gelijkspel, promoveerde naar 3de Nationale.
Dit is uniek materiaal omdat het de vroegere sfeer van het terrein heel goed weergeeft. 
De beeldkwaliteit is niet perfekt, maar samen met het geluid goed genoeg om de sfeer te ervaren. 
Indertijd circuleerde het filmpje op VHS-cassettes onder de supporters, vandaar de mindere kwaliteit.
Wie herkent de man (toen nog jonge gast) die het filmke afsluit.
Het is een heel bekende Eeklonaar.

Klik op onderstaande link om het filmke te bekijken:

https://youtu.be/mD9IFo4Fka0

Eeklo in de Groote Oorlog (1914-1918) (vervolg)

Chronologisch verhaal waar Eeklo werkelijk onder de knoet zat
van den Duits tijdens de eerste wereldoorlog!!

In ons O-L-Vrouw Ten Doorn instituut werden in den beginne onze Belgische soldaten verzorgd.
Maar als den Duits ingekwartierd was werden zij hier verzorgd. Eeklo werd etappe gebied.
De Duitse frontsoldaten kwamen van den IJzer terug naar Eeklo om tot rust te komen.
Zodra ze terug in orde waren moesten ze terug naar het front. Het was hier komen en gaan.

Het vredegerecht werd een passbureau. Als je als Eeklonaar naar een andere gemeente moest dan moest
je hier toelating vragen. Hiervoor moest je heel dikwijls de scheldtirrades ondergaan van de Duitse bevelhebber.
Men noemde hem 'Pietje Snot'. Zo bang hij was van zijn oversten hoe ruwer behandelde hij de bezoeker!
Steevast riep hij: 'Hebben zie gold' want hij was hebzuchtig dat had geen naam!
Gaf je wat geld dan raakte je vlugger aan je reispas!

(door Jan Martens)

Gilbert Desmet wordt 90 jaar

Het WK in Moorslede

In 1950 werd de 19-jarige Gilbert Desmet geselecteerd voor het WK op de weg voor liefhebbers in Moorslede.
In eigen streek behaalde de talentvolle Roeselarenaar een vijfde plaats. “Een WK in eigen streek, dat was
speciaal en zeker op die leeftijd. Er was een echte volkstoeloop en een dag na onze koers behaalde Briek Schotte
de wereldtitel bij de profs. Dat seizoen won ik 21 koersen. Ik was één van de beste liefhebbers in België en dus
mocht ik het WK betwisten. Eerst moesten we één grote ronde over de bergjes van het Heuvelland afwerken.
In de plaatselijke rondes waren er enkele stroken vals plat. Toen we in Moorslede aan de bevoorrading kwamen,
wilde de renner voor mij zijn musette aannemen. Alleen miste hij die en viel ik erover. Toch kon ik nog terug-
keren en in de finale was ik er zelfs bij toen elf man wegreed. Ik heb nog een paar keer geprobeerd, maar de
rest zat meteen op mijn wiel. In de sprint werd ik vijfde. Meer zat er niet. De coureurs op het podium waren
sprinters en eindigden vele meters voor me. Ik werd zuiver geklopt.”

De oudste nog levende Belgische geletruidrager

Gilbert Desmet maakte als renner vooral naam en faam door zijn prestaties in de Tour. Zowel bij zijn debuut in
1956 (twee dagen) als in 1963 (tien dagen) droeg hij de gele leiderstrui. Vooral in 1963 stond hij er heel goed
voor. Hij greep de macht in de individuele tijdrit in Angers, gewonnen door Jacques Anquetil, overleefde vlot de
Pyreneeënetappes over de Aubisque en Tourmalet, maar door een voedselvergiftiging – yoghurt die over
datum was – zag hij een zekere podiumplek door zijn vingers glippen. “Journalisten stelden me toen
voortdurend de vraag: denk je dat je de Tour kan winnen ? Als geletruidrager word je in zo’n belangrijke koers
nooit met rust gelaten. Maar ik kon daar vlot mee om. Als de aankomst om vier uur was, lag ik een uur later in
mijn bed te slapen tot ik gemasseerd moest worden. Dat was mijn karakter: rustig. Als ronderenner is dat een
gigantisch voordeel.” Smetje wordt nog vaak aangesproken over zijn Tourverleden. “Elk jaar als de Tour begint,
gebeurt dat. Altijd weer gaat het over de Tour.
Die tien dagen in het geel, daar praten de mensen het meest over.
Veel meer dan over mijn zeges in Parijs-Tours en de Waalse Pijl.

Tussen pot en pinte 38

Een gelukkig joar (van de vuilkerre)

Achiel en Lowie zitt’n nog ne kêer tôope tegoare

Nie op café, spijtig genoeg, verre vandoare

Moar op nen buro, vôor te rijm’n en te dicht’n

Gelijk d’echte, zonder awder gat op te licht’n

Nieuwjoarsbriev’n schrijv’n keunen ze nie goed

Klapp’n en zêeveren goa betere, ost moet

Toch wiw’n ze nui bij d’andere nie achterblijv’n

En een schôon, Eeklôos gedichtjen schrijv’n

Vôor een gezond en gelukkig nieuwjoar

Zonder mondmaskers en uitgroei in ons hoar

Vôor volle terraskes en veel leute op café

Nie op nen meeterenoalf moar coté-à-coté

Vôor meziek en tonêew in den Herbakkere

Nie ten twowven thuis, moar toe ’s nechtinks wakkere

Vôor een Awma zonder corona en KOVIET

Zonder karanteine, da trekt toch op niet

Vôor bezoekskes an ’t rusthuis van mêer dan een ure

En vôor zô rap meugelijk een dubbele piekure

Vôor een reisken noar Spanje of la Doesse Frans

In ploatse van noar Kornisse, Geskant of Nieverans

Vôor politiekers die endelijk overeen komm’n

En vôor nen middenbirme zonder onkruid mee blomm’n

Vôor een joar woarin damme ons ne kêer keun’n vastepakken

En tott’n, en dienen vuilen mondmaskere loat’n zakken

Kweetet, aw die wensen zijn nu misschien nog verre,

Moar toch een gelukkig joar, van ons (en van de vuilkerre)!

Marc Van Hulle