Is er alleen plaats voor extremen op de catwalk?
Tijdens de Pulp Fashion Week wordt de fixatie op 'size zero' in de modewereld (even) doorbroken. Hoewel dat als muziek in vrouwenoren zou moeten klinken, laat het hele gebeuren best een zure nasmaak achter. Van het ene extreem in het andere vervallen, voelt absoluut niet aan als een viering van het gemiddelde vrouwenlichaam.
Maatje 40-42 is vandaag de dag een mooi gemiddelde, al denken ze daar in de wereld van haute couture anders over. Modellen vallen vanaf maat 38 zelfs al onder de noemer 'plus size'. Hoewel er al heel wat vooruitgang geboekt is om trendy mode (lees: geen vormeloze vuilzakken) te creëren voor vrouwen die niet gezegend zijn met een 'size zero', is er nog heel wat werk aan de winkel. Te beginnen met een eerlijke, gezonde representatie op de catwalk, in vrouwenmagazines en in de media.
Springen van een ode aan anorexia naar een verheerlijking van obesitas is niet meteen een stap vooruit. De grote horde vrouwen die tussen de twee extremen leeft, blijft namelijk op haar honger zitten. Opkomen voor volslanke dames zou toch anders moeten kunnen, niet?
In een wereld waar zelfs vrouwen die beantwoorden aan het zogenaamde 'ideaalbeeld' nog bijgewerkt "moeten" worden met Photoshop, is het moeilijk om niet te transformeren in een grote brok frustraties. De verleiding om het slanke ideaal door het slijk te halen, ligt vrijwel altijd op de loer. Grijpen naar clichés over "échte" vrouwen is al even ongezond, zeker als je ziet wat voor beelden je dan op je bord krijgt.
De kritiek in modeland op graatmagere modellen groeit gestaag, maar de oplossingen zijn schrijnend. Ze laten foto's nog liever pimpen met een extra vetlaagje om uitpuilende ribben te verbergen, dan effectief vrouwen te zoeken die beantwoorden aan het gezonde beeld dat ze willen promoten. Waarom? Joost mag het weten. (br.hln)
|
