Deze blog toont U maar één pagina. De andere worden in een archief geplaatst. Door onderaan de pagina op één der pijlen te klikken kom je verder. Je kan ook een onderwerp in onderstaande inhoud aanklikken. Oudere publicaties worden nog regelmatig bijgewerkt.
Van alles wat... ... over de enige échte Ros Beiaardstad! Het wel en wee van Dendermonde, veel fotomateriaal en af een toe een vleugje humor in ons dialect!
Bent u in het bezit van fotomateriaal van alles wat met Dendermonde (geen deelgemeenten) te maken heeft, en wenst u dit op het blog te zien verschijnen? Aarzel niet en geef ons een seintje op jpmc@skynet.be.
Wij danken u bij voorbaat!
En... mocht u dit blog goedvinden, kan u in de linkerkolom een waardering geven (beoordeel dit blog).
20-12-2008
Gendarmes...
Enkele rijkswachters die vroeger deel uitmaakten van de Brigade Dendermonde, uit de periode toen nog werd gepatrouilleerd met de fiets, de jeep en de donkerblauwe combi...
Deze koperen plaat - ingemetseld binnenin het café - bracht hulde aan de nagedachtenis van de Dendermondse personeelsleden van Vooruit die hun leven lieten in WO II.
Een van die personeelsleden was Emmerence De Bock.
Zeven weken vóór de bevrijding werd zij door de Gestapo opgepakt samen met haar schoondochter Jeanne Van Vlemmeren-Eeckhout.
Maandenlang had ze in het Volkshuis onderdak verleend aan een militant van het Onafhankelijkheidsfront. Ook kwam de ondergrondse weerstand bij haar samen en werden er artikels van Strijd en van andere sluikbladen geschreven.
Emmerence De Bock overleed in het concentratiekamp Ravensbrück.
Jeanne Van Vlemmeren overleefde het concentratiekamp Belzig en zou na de oorlog het Volkshuis openhouden.
De meesten zullen het nieuws via de media reeds hebben vernomen, maar wij willen toch even terugkomen op de schepenwissel die deze week werd doorgevoerd in onze stad. Schepen Pierre Caudron verlaat het schepencollege en maakt daar plaats voor Carine Verhelst, die zijn bevoegdheden overneemt. Wij wensen Pierre alvast te danken voor wat hij zoal realiseerde tijdens zijn ambtstermijn. Naar eigen zeggen waren het niet altijd de makkelijkste dossiers!
Pierre was steeds te vinden voor een praatje, en laten we zeggen dat hij als schepen steeds een sympathieke verschijning was. Onlangs nog gaf hij toe enig chauvinisme te tonen voor de deelgemeente Sint-Gillis, hij is er geboren en getogen, maar liet ons weten ook een groot hart te hebben voor Dendermonde.
Moge het hem goed gaan bij zijn (tweede) oppensioenstelling - eerst als leraar en nu als schepen - en wij hopen hem nog her en der vaak te ontmoeten. Via de media vernamen wij dat Pierre zich vooral zal bezighouden met zijn hobby's. Hij liet zich ook ontvallen dat hij het wel zag zitten om een boek te schrijven. En schrijven kan hij! Op jonge leeftijd was hij reeds hoofdredacteur van het schoolblad dat verscheen in het Koninklijk Atheneum (toen zelfs nog als leerling!). Wij wensen hem alvast héél veel succes!
DE EERSTE WERELDOORLOG DENDERMONDENAARS IN LAGER SOLTAU
In de verschenen publicaties Dendermonde en de Eerste Wereldoorlog 1914-1918 (Lies Buyse) en 1914 Dendermonde in puin (Aimé Stroobants) lezen we o.a. dat er in 1915 dertig Dendermondse krijgsgevangenen in een kamp in Soltau werden opgesloten.
Soltau was in de Eerste Wereldoorlog het grootste krijgsgevangenenkamp in Duitsland, waar voornamelijk Franse, Russische en Belgische soldaten werden ondergebracht.
Een van de opgesloten Dendermondenaren was Clement Van Driessche (1876-1951)
Achterste rij 5de van L (met X) Clement Van Driessche staand
Luc DE COOMAN Dany GOOSSENS Marc MOONEN Luc PEELMAN - François VAN HAVER Ludo VAN KERCKHOVEN
Leraar W. DEFREYNE
Schooljaar 1974-75 - 1A2 chemie van het RITO
Nancy BOGAERT Aimé CASSIMON Dirk EECKHOUDT - Michel HEYVAERT François HULSBOSCH - Wim HUYBRECHT Luc VAN HERREWEGEN
Schooljaar 1974-75 - 1A2 elektriciteit A van het RITO
Etienne BOSMAN - Luc DAES Jos DALEMANS - Paul DAUWE Patrick DE BRANDT - Marc DE GEYTER Johan DE PAUW - Yves DE ROP Jean-Pierre DIERICKX - Walter HEYVAERT Marc HUYLEBROECK Michel JORDENS André MAETENS - Ronny MANNAERT Eddy MERTENS - Donald MEULEBROEK Danny MINNAERT - Jean-Pierre OPDORP Rudi POULIART - Marc RINGOET Marc TILLEY - Luc VAN DEN BOSSCHE Patrick VAN HOEYMISSEN Freddy VAN MUYLDER - Jean-Pierre VERSPECHT
Schooljaar 1974-75 - 1A2 elektriciteit B van het RITO
Marc BOGAERTS François DE COCK - Marc DELPLANQUE Marc DE PAUW Patrick DE RIDDER Marc DE SAERT - Gilbert DE SMEDT Eddy DE VLIEGER Dirk DE WILDE - Roland DE WIT Frankie GEERINCK Johnny HERMANS - Hugo JACOBS Rudy JANSEGERS Dirk MERTENS - André PEELMAN - Guido SAERENS - Rony SANDERS Luc VAN BIESEN Frank VAN BOVEN Danny VAN HAVER Marc VAN MULDERS - Marc VAN ONSEM Jean-P. VAN SAN - M. VAN WEYENBERGE
In 1990 werd ter gelegenheid van de Ros Beiaardommegang een cd uitgegeven door het Ros Beiaardcomité. De muziek van de cd werd ook op cassette uitgebracht. We tonen de hoes van de muziekcassette.
Na een aantal aanpassingswerken is het gebouw van de rijkswacht tot aan de politiehervorming zowat ongewijzigd gebleven. De renovatie ervan nam verscheidene jaren in beslag. Ook de woningen van het personeel werden meermaals aangepast. Men kan zeggen dat het geheel werd omgevormd tot een gezinsvriendelijk woonerf met 22 logementen. Drie woonsten naast de kazerne aan de Leopoldlaan werden in 1984 verbouwd tot woning van de brigadecommandant.
Op deze foto, genomen t.g.v. een huldiging aan het gedenkteken aan het rijkswachtgebouw ziet men aan de overzijde een gedeelte van de woningen van het personeel.
Opening van het vernieuwde rijkswachtgebouw door toenmalig minister van Openbare Werken, Rika De Backer.
Zuster Monica (in de wereld Maria Steemans - °1897) trad in het klooster der Gasthuiszusters - Augustinessen in 1924, het tijdstip waarop de Sint-Blasiuskliniek werd gesticht. Aanvankelijk deed zij dienst als 'chloroformiste' in de operatiezaal, maar later werd ze opgeleid tot verpleegster-vroedvrouw en werd zodoende de rechtstreekse getuige van de start en de groei van de materniteit. 'Getuige' is in feite een te zwakke benaming. Sinds de oprichting van het 'Moederhuis' in 1934 heeft zij met haar geweldige vitaliteit meegewerkt aan de uitbouw van de materniteit. In het begin stond Zuster Monica er praktisch alleen voor om de verlossingen optimaal te laten verlopen. Toen in 1964 'De Voorpost' een reportage bracht over de activiteiten van Zuster Monica, stond er geblokletterd: "Zij hielp reeds meer dan 20.000 kinderen ter wereld brengen". Dat aantal heeft zij nadien ver overtroffen.
Iedereen in de stad en ver erbuiten kende de joviale zuster, niet altijd even gemakkelijk qua karakter, maar vol toewijding en zorg. Zij leefde een ganse dag tussen de toekomstige en jonge moeders. Kwam zij soms wat hard over, toch bezat zij een hart van koekebrood en was zij in vele gevallen de reddende engel. Zo won zij het volle vertrouwen, waardering én bewondering van alle artsen. Zuster Monica stierf op 21 januari 1970 in het Sint-Blasiusziekenhuis. Zij werd ten grave gedragen op zaterdag 24 januari.
Staan op de foto: o.a. Régine De Mol A. Van der Eecken - Lydia Cornelis - Godelieve Holbrecht - Christiane Moens - Maria Verstraeten
Staan op de foto: o.a. Marcella Silf - Adrienne Van Nimmen - Lydia Meert - Monique Coudron - Marcella Putteman - Anny De Ridder - Elise Smekens - Agnès Gabriëls - Godelieve De Graef
Staan op de foto: o.a. Myriam Geubels - Vera - Monique De Beul - Leona Van Lijsebetten
Waar thans de pakkans veel hoger ligt door de meer doorgedreven technische middelen op gebied van snelheidscontroles, werden deze jaren geleden uitgevoerd met de gevreesde 'Multanova'... Ook in onze stad mochten wij dergelijk voertuig enkele keren "verwelkomen". Wellicht hebben sommigen er maar wrange herinneringen aan...
Om in de gilde aangenomen te worden moest men langs mannelijke zijde afstammen van pijnders; men moest zoals men zei van pijndersbloed zijn. Een bepaalde ouderdom was niet vereist, doch men moest bekwaam zijn om mee te werken. Wanneer een rechthebbende zich aanbood om als vrijpijnder aangenomen te worden moest men zich bij de opperdeken melden. Het werd dan toegelaten om gedurende 8 tot 14 dagen op proef te werken. Gedurende al die tijd verdiende de nieuweling zoveel als de andere ambachtslieden, maar er diende 1/3 van het verdiende loon afgestaan te worden voor de ouderlingen. Wanneer de proeftijd voorbij was en men als volwaardig pijnder werd aangenomen diende de eed te worden afgelegd bij de deken van de gilde, en dit voor een tafel waarop twee brandende kaarsen stonden. De tekst van de eed zou als volgt zijn geweest: Ik zweere ende belove gehoorzaam en onderdaenigh te zijn aan Dekens en Ouderlingen van dezen Ambagte, en van mij te zullen kwijten met ijver en getrouwigheyd van alle plichten in hoedanigheyd van supposte mij toevertrouwt en t ambagt te zullen voorstaan in t goed ende t kwaet, zoo als eenen getrouwen suppost behoort te doen. Zoo helpt mij Godt en al zijne Heyligen. Ik belove. Benevens deze eed diende de nieuw aangenomen pijnder ook nog enkele andere verplichtingen na te komen. Zo moest hij zorgen dat er voor elke pijnder een stenen pijp voorhanden was, alsook tabak en snuif. Het stond hem vrij een traktatie aan te bieden aan de gildeleden. Door de jaren heen werd de procedure voor aanvaarding vereenvoudigd. De taak van de pijnders is niet te onderschatten. Als dragers van het Ros hebben zij een hoofdrol. Zij hebben niet alleen de verantwoordelijkheid over de veiligheid van de Vier Heemskinderen, maar de bewegingen van het Ros Beiaard moeten ook gesynchroniseerd gebeuren met de regie-aanwijzingen. Tempo en aangepaste snelheid zijn van hoofdbelang. Al die belangrijke details worden voor elke ommegang ingestudeerd. Maandenlang wordt geoefend aan de kazerne waar het paard zijn rustplaats heeft. Het dragen van het paard is fysiek zeer zwaar. Het is uiteraard niet het dragen op zich dat voor deze sterke kerels het grote probleem is, wel het steigeren van het paard en het lopen over een niet altijd even stabiele ondergrond waardoor de lasten niet altijd gelijk verdeeld zijn. Bij het steigeren van het paard moeten de pijnders vooraan in het paard heffen en gelijktijdig gaan de achterste dragers door de knieën.
- Vervolg historiek - Ontstaan van de Rijkswacht in Dendermonde -
In ons land werd door een besluit van 27 februari 1814, vanwege de commissarissen-generaal van de Geallieerden, een 'corps de maréchaussée' opgericht. In elk departement zou een compagnie werkzaam zijn. In de gemeenten waar er voordien reeds een gendarmerie-gebouw was, zou dit toegewezen worden aan de maréchaussée. In onze stad werd de gendarmeriekazerne dus toegewezen aan de 'Koninklijke maréchaussée'. In 1826 werden er onder leiding van architect Jan-Baptist Segers nog verdere verbouwingswerken uitgevoerd. In deze vorm zou het gebouw tot in 1875 dienst doen. Het bleef stadseigendom, doch de provincie diende in te staan voor de noodzakelijke onderhouds- en herstellingswerken. In 1948 werd het gebouw bewoond door de gendarmen Seraphunis De Munck en Ludovicus Regost (met hun gezin). In een andere woning op hetzelfde plein woonde de lokale bevelhebber, luitenant Constant Bourgeois, eveneens met zijn gezin. In 1862 bestond de plaatselijke brigade uit 1 officier en 11 onderofficieren en brigadiers. De brigade bestond uit 'paardenvolk' en voetgangers.
Enkele jaren later had het stadsbestuur het inzicht het gebruik van de gebouwen terug te eisen. Men vond de 'caserne' weinig geschikt en men was van oordeel dat de provincie beter een nieuwe gendarmerie kon bouwen op een terrein van de stad, rechtover het nieuwe 'cellengevangenhuis'. Tot 1872 werd hieraan geen gevolg gegeven en het stadsbestuur drong opnieuw aan bij het provinciebestuur. Na langdurige onderhandelingen met de Bestendige Deputatie kwam men tot een akkoord, op voorwaarde dat de stad een terrein van 1600 vierkante meter kosteloos ter beschikking zou stellen. Het betrof een perceel aan de Leopoldsvest, achter de Rijksgevangenis. Met de toelating van de minister van Justitie, kon men dit terrein ter beschikking stellen voor de oprichting van een nieuw gebouw van de gendarmerie. Het gebouw werd opgericht in 1875.
Tot 1896 telde men steeds 12 tot 13 manschappen. Vanaf 1897 werden dit er een twintigtal. Een jaar later telde de brigade 22 manschappen en in 1913 zelfs 32. Men beschikte toen ook over 14 paarden.
De kazerne overleefde de Eerste Wereldoorlog. Door de voortdurende uitbreiding van de taken en de getalsterkte van de manschappen was men in de dertiger jaren opnieuw aan uitbreiding toe. Op 12 juni 1936 kreeg de lokale brigade de toelating om naast het bestaande gebouw een administratief gebouw op te trekken en drie woonhuizen. Na de heraanleg van de Leopold II-laan in 1936-'37 en de slechting van de wallen, zou men tegenover de kazerne een reeks woningen bouwen, zodat de huisvesting van de manschappen fel werd verbeterd. Deze woningen staan nog steeds op dezelfde site, rechttegenover de oude rijkswachtkazerne.
Wil je contact nemen met de blog voor het sturen van een foto, het geven van informatie of het vragen om inlichtingen, stuur uw email via het voorziene vak hieronder. U kan ons helpen bij de identificatie van personen. Herken je iemand dan vernemen we dit graag met een email.
