Ik schrijf dit verslag op 24 maart: de dag na de samenkomst. Omdat er enkele blogs nog liggen wachten op verschijnen, lees je deze blog zowat een week later: de gemiddelde wachttijd. Ik zou dit niet vermelden, maar als ik het over weer vijf dagen later heb, gaat het over de rabarber een week vroeger en mijn bedenkingen erbij..
Rond half elf zagen we mekaar terug in Mechelen: twee oudere vrouwen, niet opgetut maar met een hart licht van blijdschap om elkaar weer te zien na twee maanden.
Het weer is prachtig. Toch nemen we de bus naar de Grote markt: we zijn onze leeftijd wat comfort verschuldigd. De straatjes in Mechelen zijn smal, meestal eenrichtingsverkeer. Veel mensen op straat. Heel druk. De Grote Markt ligt er vol zon bij. We zoeken een terrasje uit waar we volop kunnen genieten van licht en warmte. We wachten niet tot de bestelde koffie geserveerd wordt om onze verhalen heen en weer te laten gaan. Natuurlijk de kinderen, natuurlijk de busramp, natuurlijk
het ene onderwerp brengt het andere mee.
Na de koffie zoeken we een restaurantje. Nu gaan we binnen zitten: teveel zon ineens is ook niet aan te raden.
Het vroegere, de schooljaren, komen nauwelijks aan bod. Blijkbaar kreeg dat de eerste keer voldoende aandacht. Wel blijken we een gelijkaardige levensbeschouwing te hebben. Het katholieke inspireert ons niet meer. Niet iedereen blijkt dat te appreciëren: de heilige kaartenhuisjes van de kerk zijn blijkbaar nog altijd onaantastbaar. Het gekke is dat, als wij gekwetst worden door uitspraken van de kerk, we zo weinig weerwoord kunnen geven, er wordt niet eens geluisterd. Wanneer wij vermoeden iemand gekwetst te hebben door onze opvattingen gaan we ons verontschuldigen. Zo ook racistisch getinte opmerkingen. We hebben beiden gekleurde adoptiekinderen. In je gezicht zullen er geen crue uitspraken gedaan worden, maar de koude rillingen kruipen over mijn rug als het in een groep over gekleurde medemensen gaat, zonder dat men weet heeft van die kinderen.
Na het eten gaan we nog wat bijzonnen op een bankje op de Grote Markt. Een schoolklas schetst de gebouwen rond de markt. Ik kijk even rond. Een jongen doet het prachtig. Wellicht zal hij in die richting een weg mogen zoeken. Het is genieten in de zon: tijd zat, goed gezelschap en mensen rondom die vrolijk zijn.
We besluiten terug te keren naar het station en daar nog iets te drinken
maar het buffet is gesloten. Dus nemen we de trein maar naar huis. Het is mooi geweest. Op de perrons zwaaien we nog eens naar elkaar voor we in de trein stappen.
|