Vandaag wordt de tentoonstelling ‘Kunst in eigen huis’ opgebouwd in de Museumzaal van de Universitaire Hallen. Omdat die Hallen in het centrum van Leuven liggen, heeft elke deelnemer een bepaald uur gekregen om zijn werken af te leveren en dan verder te rijden naar een parking, ook van de universiteit.

Vannacht weinig geslapen, deels omdat ik nadenk over de parkeerproblemen: zal ik tijdig op de afspraak zijn, welke parking moet ik opzoeken. Maar er is nog iets dat me belet in te slapen. Samen met een vriendin heb ik doeken besteld via internet bij ‘Het Verkooppunt’ in Nederland. Die zijn geleverd. Karel is gewoontegetrouw gans de dag thuis … maar als hij even een frisse neus gaat halen, staan de verpakkingen aan de voordeur hun opwachting te maken. Alleen heb ik twee verpakkingen van een bepaald formaat besteld en betaald … en is er maar één verpakking geleverd. Zo’n verpakking van drie grote doeken kost bijna honderd euro. Dus een e-mail naar de firma.

Om mijn verbeelding in bedwang te houden, zodat ik rustig word om in te slapen, probeer ik ontwerpen te construeren voor nieuwe schilderijen… maar rustig word ik er niet van en … slapen, neen, dat lukt niet.

Deze morgen de auto geladen. Toch een prachtig karretje, biedt veel plaats om te laden. Voortdurend ga ik de e-mailbox controleren of er nog geen reactie komt van de Nederlands firma. Tot nu toe niks.

Na de middag, zonder middagslaapje, onmiddellijk naar Leuven.

We komen 5 minuten voor de afgesproken tijd toe. Het uitladen gaat vlot. Met de lift de schilderijen naar de Museumzaal, plaats opgezocht, Karel uitgelegd hoe ik de schilderijen zou willen ophangen terug naar mijn auto om naar de parking te rijden. Op weg ontdek ik nog een parkeerruimte (betalend, maar overal in Leuven moet je betalen) dicht bij de Hallen, dus die gebruik ik maar, lang zal het ophangen niet duren.

Wanneer de schilderijen hangen, ga ik nog eens rondkijken, nieuwsgierig wat de anderen te bieden hebben. De meesten zijn nog volop aan het uitpakken, dus nog geen tijd voor kennismaking of een praatje, dat zal voor morgen zijn.

Christel had nog een aankondiging gevonden van een andere tentoonstelling in Haacht: ‘Reenactement’ in het gemeenschapscentrum ‘De Breughel’. Omdat we nu toch in Haacht waren en tijd hadden gingen we ook daar eens kijken.

Het verschil kan niet groter zijn dan met de Haachtse kunstenaars. Het is een vernieuwd gebouw, pas geopend: licht, ruim, waw! De omgeving moet nog aangelegd worden, maar binnenin is het een complex om enthousiast over te zijn. Er zijn, naast de vele bureaus, ruimtes voorzien voor culturele activiteiten, o.a. tentoonstellingen. Een groep (beroeps)kunstenaars heeeft enkele zalen afgehuurd. De huurprijs zal wel iets hoger liggen dan die van het parochiecentrum (is gratis).

In de enorme inkomhal staan beelden opgesteld. Er is genoeg ruimte om er rond te wandelen. Op de tweede en derde verdieping zijn twee ruime zalen met grote ramen die voor een overvloed van licht zorgen. De schilderwerken krijgen ademruimte om tot hun recht te komen.

Zowel Christel en ik genieten van wat aangeboden wordt, vooral de aquarellen spreken ons aan. Toevallig is de kunstenares aanwezig, dat zorgt voor een praatje bij het plaatje.

Wanneer we rond zijn gaan we terug naar het gelijkvloers waar zich een koffieruimte bevindt. Bij een koffie praten we bij, enthousiast over wat we gezien hebben.

251012  Haachtse Kunstenaars

Met Christel afgesproken om een bezoek te brengen aan de tentoonstelling ‘Haachtse Kunstenaars’. Ze komt me om twee uur halen: dan is bij haar de vaat gedaan en heb ik even wat kunnen rusten.

Van de zeven Haachtse kunstenaars kennen we er twee vanuit de academie. Ik ben benieuwd hoe hun werk zich aanbiedt, want een doek toont heel anders op een schildersezel tussen de drukte van mensen en schildersgerief dan in een zaal die voor tentoonstellingen uitgerust is. Ik ken de zaal niet waar het werk getoond wordt, dus ben ik wel nieuwsgierig.

Als we de zaal binnenkomen komt een gevoel van ontmoediging opzetten: het is een parochiecentrum waarvan de muren kunnen gebruikt worden om schilderijen op te hangen … maar de donkere tafeltjes en stoelen trekken alle aandacht naar zich toe, van de schilderijen weg. De verlichting is op café-niveau, niet echt geschikt voor een tentoonstelling. Daardoor krijgt de ruimte een sombere indruk en lijken de werken te verdwijnen. Vooral daar de werken meestal klein van formaat zijn.

Maar ik laat me niet intimideren en bekijk de schilderijen een voor een. Jammer dat je tussen de tafels moet manoeuvreren om een beetje van op afstand te kunnen kijken. Vier kunstenaars schilderen. met acryl of  olieverf, een kunstenaar werkt met aquarel. Er is ook een glaskunstenaar bij. Hij brengt wat kleur in de ruimte. Een fotograaf zorgt niet alleen voor mooie foto’s maar heeft een techniek ontwikkeld waardoor, mits een aangepast brilletje, de foto’s driedimensioneel gezien worden.

Jammer dat deze zaal geen recht doet aan de werken, de kunstenaars verdienen beter. Alleen nog maar de tafels en stoelen eruit zou een heel ander ervaren worden, zeker als de muren wat extra licht zouden krijgen.

Wel ontroert het me hoe mensen hun creativiteit vorm geven, hoe ze er mee naar buiten komen. Ze mogen best tonen wat ze realiseerden.

Hieronder wat foto’s.