Ik weet niet waarom papavers me zo aantrekken. Omwille van de intensheid van hun kleur, omwille van hun kwetsbaarheid, omwille van hun symboliek? Die bloemen brengen me in verrukking. Ik wil uitproberen of ik ze met het één-lijnenspel ook kan vorm geven. Ik merk wel dat het beter zou zijn de achtergrond wat drukker te maken, zodat de bloem zelf meer te voorschijn kan komen. Ook deze tekening wil ik tijdens de vakantie in het groot uitwerken. Het feesten zal tussendoor moeten gebeuren. Zal ik mijn kinderen alvast verwittigen dat hun moeder weer grootse plannen heeft?

En dan vind ik mijn draai. Met een foto, ergens in een of ander oerwoud genomen, kan ik aan de slag. De boomstammen  laat ik wit en werk er om heen. Zo heeftt de tekening een sterkere uitdrukking. Ik krijg zin om deze tekening in het groot uit te werken. Dat zal ideaal zijn voor de kerstvakantie: een mooi wit blad, een warme ruimte, mooie muziek op de achtergrond, niemand die me stoort … en dan aan de slag.

Ik vind een foto van een zee met hoge golven. Eens kijken wat dat geeft. De beweging zit er wel in, maar het is te braaf gebleven. Ondertussen gebruik ik wel het ganse blad om mijn ontwerpen te maken. Dat vind ik een pluspunt. Het resultaat nodigt uit om verder te werken.

Ik vertrek van een foto van een ruwe zee. Ik wil geen foto van zo’n zee bekomen, wel wil ik die bewegingen opnemen. En wat als ik minder witte vlakken open laat, gaat dat een intenser beeld geven? Het resultaat geeft me meer voldoening dan het brave ‘netjes naast elkaar staan’ van de lijnen. Toch ben ik nog niet helemaal tevreden. De tekening is wel vol belijnd, maar wat eentonig. Ik moet een volgende keer meer aandacht hebben voor licht-donker effect.

Ik nam me voor het over een andere boeg te gooien en dat één-lijnenspel af te sluiten. Het blijft me echter boeien en ik heb nog geen zin er een punt achter te zetten. Toch wil ik het anders aanpakken. Ik wil een ‘papier vol’ tekenen. Uitproberen wat lijnen op een blad kunnen teweeg brengen. Dus verdeel ik de lijn over het hele blad. Het geheel is nogal braaf, daar kan aan gewerkt worden in de toekomst.

Ik krijg een uitnodiging voor een eerste scanner-onderzoek. Even voel ik benauwdheid opkomen, maar ik heb me opgegeven en wil dit ook zo houden. Als ik mijn rationaliteit laat werken overleef ik het wel.

Om 13 uur verwachten ze me op de afdeling. Ik neem de bus van 11 uur, want er is sneeuw en gladde wegen voorspeld. Als de rit naar Leuven wat lang uitvalt omwille van een slecht berijdbare baan, ben ik nog altijd ruim op tijd. Maar er is geen hinder op de weg en op een normale reistijd bereik ik Gasthuisberg.

Ik sluit aan in de rij voor een broodje en koffie, betaal en zoek een plaatsje in de cafetaria. Ik heb een boek bij me: ‘Vertrouwd en zo vreemd, over geheugen en bewustzijn’, interviews met Wim Kayzer. Heel toepasselijk voor de situatie. Dit boek zal mij waarschijnlijk vergezellen bij de volgende afspraken. Interviews kunnen elk afzonderlijk gelezen worden, zodat je rustig mag vergeten wie de hoofdpersonen waren in een interview van vorige maand.

Het broodje smaakt, ik haal me nog een koffie en heb zin in iets zoets. Er ligt niet veel dat me verleidt. Ik zal het maar bij ‘het koekje bij de koffie’ houden.

Tegen kwart voor één zoek ik de aangegeven afdeling op. In de wachtkamer moet ik plaats nemen: ze zullen me wel komen halen. En dat gebeurt ook. De dokteres komt me halen, zij het met een kwartier vertraging.

Ik dien alleen mijn jas uit te trekken, de gsm uit mijn zal te halen en mijn bril af te zetten: als ik verder geen metaal bij me draag ben ik klaar voor de scan. Ik krijg wat uitleg. Het onderzoek duurt ongeveer 1 uur (hoeps, dat is even schrikken, ik dacht er op een half uur van af te komen). Tijdens het onderzoek worden zes scans genomen, die telkens zowat 10 minuten duren. Tussen die scans zal ze me via een ingebouwd luidsprekertje vragen of het gaat. He, dat lucht op, zo kan ik de tijd ongeveer volgen.

De dokteres begeleidt me naar de scanner: een groot bolvormig gedoe met in het midden een soort ronde gleuf waar ik straks zal ingeschoven worden. Brr!

Moedig leg ik me bij de scanner en het onderzoek neer. Ik krijg een alarmbelletje opgespeld. Er wordt wat extra steun aan mijn hals gegeven en een soort kooi over mijn gezicht geplaatst om mijn hoofd stil te houden. Dan kan het avontuur beginnen.

De eerste tien minuten zijn vlug voorbij … maar het is toch even wennen aan het lawaai, net of ze naast de deur met groot materiaal een huis afbreken . Maar ik lig comfortabel en voel me ontspannen. Die ‘kooi’ over mijn gezicht geeft me zelfs een veilig gevoel. Ik zou het waarschijnlijk minder veilig aanvoelen indien ik zonder die kooi in die lange buis was geschoven. Ook de kleur van de scanner (zacht-geel) geeft me een gevoel van ruimte.

Zo lig ik de ene scan na de andere door te komen. Ik voel me heel rustig, op het slapen af, maar dat lukt niet omwille van het lawaai. Dat is soms zo erg dat ik de indruk krijg dat de ganse machine trilt. En dan opeens hoor ik de stem zeggen dat het voorbij is.

Zo, dat viel best mee. Ik word van de tafel geholpen (als ik zo lang stil gelegen heb gaat dat toch met iets minder zwier dan vroeger) en ga in de ruimte ernaast eerst mijn bril opzetten, want een wazig zicht is niet direct behulpzaam om terug met de voeten op de grond te komen. Daar staat de volgende ‘patiënt’ al te wachten. Nu ja, zo’n machine mag niet werkloos staan afwachten, de investering is daarvoor te groot.

Voor ik naar huis mag, moet ik nog wat vraagjes beantwoorden. Naast de vragen over het onderzoek zelf (lag je comfortabel, was het geluid dragelijk, heb je geslapen …) zijn er ook wat geheugenvragen tussen geschoven: waaraan dacht je, hoe voelde dat… en dan mag ik naar huis. Ik ben blij dat het zo zonder te sterke emoties verlopen is. Dat geeft moed voor de volgende testen.

Dan terug de bus op … en nog altijd geen sneeuw, wel veel volk. Maar ik stap ongeveer als eerste op en kan me een plaatsje veroveren waar ik ruimte genoeg heb om mijn boek vast te houden … want geef toe, de huidige bussen zijn eerder berekend voor kleinere mensen, tenzij je alleen wil 'zitten' en naar buiten kijken en niet zoals ik af en toe een blad omslaan.

Om 10 uur heb ik een afspraak met de psychologe. De bus op, boek bij de hand en om kwart voor tien stap ik Gasthuisberg binnen. Gelukkig is er een begeleidende brief gekomen die aanduidingen geeft hoe ter plaatse geraken. Gasthuisberg is een stad, ontzettend groot. Maar de weg is logisch aangeduid: gele pijl volgen tot de liften, dan vijf verdiepingen omhoog, uit de lift links de gang in en daar de eerste deur rechts.

Wanneer ik aanklop opent de psychologe de deur … en bevind ik me in een hele kleine ruimte. Vermoedelijk is deze ruimte ooit ontworpen als bergplaats, maar heeft men gesjacherd om toch deze kamer te kunnen inpalmen voor de psychologische tests … Gasthuisberg is een reuzencomplex, maar blijkbaar kampt men met plaatsgebrek. Aan een kleine tafel zitten de psychologe en ik tegenover elkaar. Nu, veel plaats zullen we niet nodig hebben: ofwel verloopt de bevraging mondeling en moet de psychologe alleen een cijfer of kruisje neerzetten ofwel is het schriftelijk, maar dan is het gewoon een A4 formaat dat ik voorgelegd krijg. Afwisselend worden geheugentesten en IQ testen afgenomen. De geheugentests zijn na een tijdje wel vermoeiend: een reeks woorden proberen te onthouden die in feite met elkaar niks gemeen hebben. Op het einde voel ik mijn concentratie afnemen. Maar de IQ testen zijn plezant. Vb. in de aangeboden acht tekeningetjes de logica ontdekken zodat je in het lege negende vakje het juiste tekeningetjes kan plaatsen dat je kan kiezen uit een reeks tekeningen die onderaan staan. Het is alsof ik aan het kruiswoordraadselen ben.

Ik merk wel dat ik een erg ongeduldig type ben: het moet vooruit gaan, zelfs zo, dat de testen die normaal anderhalf uur in beslag nemen er nu op 1 uur doorgedraaid zijn. Met dat ongeduld ben ik geboren en waarschijnlijk zal ik dat meedragen tot ik definitief uit de tijd stap. Maar die IQ testen (spelletjes) maken het geheel boeiend. Later zal ik waarschijnlijk nog eens een serie testen moeten ondergaan maar dan gedurende drie uren.

Wanneer ik terug op de begane grond sta merk ik dat over enkele minuten de bus naar Werchter vertrekt. Dat is een meevaller: voor het middageten thuis.

Overmorgen sta ik hier dan weer: komt de scanner in het vizier.

Ergens leest Karel een oproep om deel te nemen aan een grootschalig onderzoek met als doel ‘het ontstaan van cognitieve stoornissen op oudere leeftijd beter te begrijpen, i.c. de ziekte van Alzheimer. Volgt er nog wat uitleg, iets van stoffen in de hersenen, maar voor een leek zoals ik kan ik me daar maar weinig bij voorstellen. Karel vraagt aan mij of ik ook zin heb om me daarop in te schrijven. Waarom niet?

Ik denk aan de mensen die ik in de Geriatrie in Tremelo confronteer. Van een boeiende persoonlijkheid, van iemand die van het leven geniet kan je veranderen in een mens die volledig opgesloten zit in zichzelf. Je kan je als vrijwilliger aanbieden om die mensen te helpen bij het eten of zo … maar ik zie mij het niet meer doen. Mijn sociaal uitrukken is voorbij: mentaal noch fysisch heb ik nog spankracht, ik voel me oud, mijn energie is ‘op’. Maar zo’n onderzoek zie ik nog wel zitten. Een paar keer naar Gasthuisberg gaan betekent op 10 minuten stappen van ons huis de bus nemen en een half uur later afstappen aan de ingang van de kliniek. Ondertussen kan ik nog een boek lezen.

In de kliniek worden dan testen gedaan. Er zijn een aantal geheugentests. Natuurlijk is er een bloedonderzoek … maar draai ik mij hand niet voor om, die prikjes voel je nauwelijks. De onderzoeken met een scanner (MRI en PET-scan, met en zonder een bepaalde stof, ook weer zo’n gespecialiseerd woord) nodigen me minder uit. Heel wat jaren terug heb ik een scan moeten ondergaan i.v.m. een hernia en dat vond ik wel eng en gezien je geen notie van tijd hebt lijk je wel de eeuwigheid te beleven terwijl die scan maar dertig minuten duurt. Ook wordt gevraagd of je een lumbale punctie wil ondergaan. Dat kan soms pijnlijk zijn. Maar als andere mensen het overleven, zal ik dit wel ook overleven. En als het even moeilijk wordt zal ik aan de mensen denken die niet anders meer kunnen dan voor zich uit te staren zonder besef van de omgeving, familie soms inbegrepen. Mensen die door hun aandoening zo maar uit het leven wegzakken, terwijl ze lijfelijk voort blijven functioneren, grijpen me sterk aan. ’t Zou mooi zijn mocht dit onderzoek naar een oplossing leiden. Leven betekent ook sterven, maar die langzame dood waarin dat schitterend menselijk brein stilaan uitgeschakeld wordt is zo ellendig om meemaken, en voor de betrokkenen en voor de omgeving.

En Karel schrijft ons beiden in. Er komt vrij vlug reactie. Karel wordt opgebeld om een eerste afspraak te maken voor ons beiden. Bij dat eerste gesprek zou een screening gemaakt worden. Bij aankomst krijgen we eerst een lijst voorgelegd: opleiding, ziektegeschiedenis, familiale ziektegeschiedenis, motivatie om aan dit onderzoek deel te nemen, bv. nieuwsgierigheid, financiële vergoeding (je krijgt een kleine vergoeding voor de verplaatsing, voor elk uur dat je spendeert aan dit onderzoek) … alleen het sociaal engagement wordt niet vermeld, terwijl dit voor mij juist het basismotief is. De financiële vergoeding is leuk meegenomen. Na deze kennisname gaan Karel en ik ergens in Leuven iets eten, daarmee hebben souperen we onze vergoeding meteen op.

Een voor een worden we uitgenodigd bij de neuropsychologe: een vriendelijk jonge vrouw. Zij stelt wat geheugenvraagjes (denkelijk om de proefpersonen uit te schakelen die reeds door de ziekte getroffen zijn), vraagt welke testen ik wil ondergaan. Ik opteer voor al de testen. Ik teken een contract. Niet dat ik die testen gegarandeerd allemaal zal ondergaan. Het hangt af van allerlei factoren waardoor het onderzoeksteam beslist of het zinvol is bepaalde testen uit te voeren.

Daarna word ik een kamer ingeloodst voor bloedafname. Een kleine prik en even later krijg ik een ‘plakker’: daarmee kan ik de buitenwereld tonen hoe flink ik wel geweest ben. Ik ben voor Karel klaar. Ik installeer me in de gang in een zetel die niet zo comfortabel zit, het kenmerk van alle zeteltjes aan de universiteit. Ik neem mijn boek en wacht zo op Karel.

Karel blijft niet lang weg. We nemen een bus naar het centrum van Leuven (de meeste bussen doen het centrum van Leuven aan) en wandelen naar het restaurant waar we meestal heen trekken. Met een heerlijke visschotel en een goed glas wijn ronden we de screening af. Nu wachten op de volgende afspraak.

Tot enkele jaren terug werd een verjaardag bij ons thuis gevierd. Karel kookte, ik dekte de tafel en samen brachten we een gezellige avond door. Daarna schakelden we over naar: de jarige nodigt de anderen uit bij hem of haar thuis. Gisteren nodigden Deepak en Sangeeth (ze verjaren beiden met goed 2 maanden verschil) ons uit voor een verjaardagsetentje in ‘World Kitchen’ een Indisch restaurant in Kessel-Lo.

Het is even wennen bij het binnen komen. Grote en kleine tafels, donkerbruin, met een middenpand van mooi uitgesneden Indische ornamenten. Aan de muren grote afbeeldingen die verwijzen naar de Indische cultuur en typisch Indische verlichting. Allemaal heel feeëriek. Het toilet is een bezienswaardigheid. Je hebt natuurlijk een doorspoeltoilet en een wasbak, maar de versiering is prachtig. Gedroogde bloemen van allerlei kleuren en een diversiteit van geuren, versieringen aan de muren, je waant je in een paleis.

Carlo en Aike zijn ons komen ophalen: ik rij niet graag in het donker. Er is gereserveerd voor onze groep en we mogen plaats nemen aan een tafel voor 10 personen, dus ruimte zat. Even later komen de jarigen binnen en Manon. Zoenen, blij zijn elkaar weer te zien en even later kan de cava open gedaan worden. Karel en ik trakteren de drank. Dat is nu een gewoonte geworden in ons gezin: geen etentje samen zonder cava of iets dergelijks.

Karel heeft voor de twee jarigen een gedicht geschreven, dat bij de cava geserveerd wordt. Daarna volgen de cadeautjes. De sfeer zit er direct in.

We kiezen voor een ‘menu’ met voorgerecht, hoofdschotel en thee na. De cava is nog niet opgedronken of het voorgerecht komt er al aan zetten. Sangeeth is enkele jaren terug in India geweest. Ze vertelt dat op restaurant gaan eten een rappe bedoening is voor de Indiërs. Zo waren ze eens gaan eten en een groep Indische zakenlui kwam samen met hen binnen. Toen hun voorgerecht op was, waren die mannen al verdwenen. Voor hen is het blijkbaar eten en wegwezen om elders ‘samen’ te zijn. Ze vertelde ook dat India vaak is ‘bezet’ geweest en die sporen vind je nu nog. Zo zijn er streken waar je Frans brood kan krijgen, wat vreemd aandoet. In sommige streken mag je wel iets alcoholisch drinken, maar moet je de fles onder de tafel zetten.

Het eten is lekker, niet te pikant. We doen het rustig aan, we hoeven niet meteen naar een andere bestemming. Het wordt een hartverwarmende avond. Wel en wee komt aan bod. En als alle potjes leeg zijn (wat niet opgegeten werd wordt naar huis meegenomen in speciale meeneemdozen) en de thee gedronken nemen we afscheid. Met kerstavond zien we elkaar terug, maar ik moet beloven te zorgen dat de kerstboom er staat, want waar kunnen ze anders hun pakjes kwijt.

Dit zal wel de laatste tekening worden in deze serie: een vis die ergens diep in een of andere oceaan leeft. Ik voel me onrustig worden: ik ken het systeem nu en wil verder, meer naar het abstracte toe. Hoe dat moet weet ik nog niet. Maar dat maakt het juist zo spannend: zal het lukken?

In het Spit (winkel voor herbruikbare goederen) kocht ik ooit een boek over het leven van de arenden. Het ging mij vooral om de foto’s.

Na wat bladeren vind ik een foto die ik wel wil uitproberen.

De foto hiernaast geeft niet de totale tekening weer: de zijkant is bij het scannen weggevallen, zodat het lijkt alsof de tekening in twee delen gesplitst is. Ook hier ben ik op een bepaald punt begonnen en heb mijn pen niet laten verspringen. Toch voel ik dat ik zowat aan het einde ben van dit experiment. Ik ken de techniek, nu wil ik wat meer expressie, wat meer zeggen met een lijn. De rustpauze is voorbij.

Terwijl ik deze kever uit probeer voel ik dat mijn aandacht verslapt, ik wil overschakelen naar iets anders. Eerst werk ik deze kever af: een werk dat je begint voltooi je ook. Er zit een strenge juf in mij … dat draag ik wellicht mee vanuit mijn opvoeding. Een werk dat je begint maak je ook af.

Volgende dagen blijf ik wel werken met die ene lijn, maar neem andere onderwerpen. Later zal ik wellicht nog terugvallen op kevers, maar nu ken ik de werkwijze wel, er zit geen uitdaging meer in en dan is het plezier weg en komt de sleur opzetten. Dat is het laatste waar ik mijn tijd aan wil spenderen. Er is nog zoveel te ontdekken en uit te proberen.

Ik krijg er echt plezier in: zoeken hoe je het karakter van een kever kunt weergeven zonder je potlood of pen op te heffen. Heel mijn aandacht gaat naar de lijn die zich een weg zoekt.

Ondertussen heeft de winter zich aanwezig gesteld: ik zie hoe buiten de sneeuw valt. Er bekruipt me een dubbel gevoel: waarom mag ik me behaaglijk voelen in de warmte van ons ruime huis terwijl wellicht zoveel anderen … nu niet verder denken.

Me concentreren op een lijn … heerlijke luxe ouder te mogen worden midden alle comfort en Karel aan mijn zijde.

De eerste tekening nodigde uit om een volgende te maken. Speeltijd voor een ouder wordend iemand. Je moet aandachtig zijn om het geheel op papier te krijgen, een fout is zo rap gemaakt en dat kan je niet meer goed krijgen. Die vorm van concentratie werkt ontspannend: er hoeft geen ‘prestatie’ geleverd te worden. Mislukt het, dan gooien we het papier weg (ik versnijd het in kleinere stukken om op de achterkant daar weer iets mee te doen) en beginnen aan de volgende uitdaging. Met grotere projecten ga ik niet zo luchthartig om, dat is soms zwoegen. Ook omdat het materiaal duurder is.

Na het tekenen voel ik me heerlijk ontspannen en kan ik me overgeven aan het boek dat op mijn leestafel ligt … meestal verschillende boeken tegelijkertijd. ’s Morgens de moeilijkere lectuur, naar de avond toe de gemakkelijk verteerbare. Tussendoor lees ik ook de blog van Karel, maar daarvoor moet je tegenwoordig in supervorm zijn: de vertaling van Spinoza is niet niks. Blijkbaar heb ik meer aanleg voor schilderen en tekenen dan voor filosofie.

Na de drukte van kunstroute, kerstmarkt, tentoonstellingen wil ik het terug rustiger aan doen. De concentratie lukt niet meer zo goed, ik ben vlugger moe dan anders. Liefst zou ik me nu een tijd opsluiten, een warme hoek opzoeken, een goed boek … en de wereld aan mij voorbij laten gaan … hoewel, lang zou ik het niet volhouden.

Omdat ik met schilderen op grote doeken bezig ben voel ik nood om te tekenen op kleinere schaal. Geen grootse verhalen, gewoon wat voor me uit tekenen en er plezier aan te beleven een manier om tot rust te komen. Ik stel mezelf de opgave om met één lijn een tekening op papier te zetten. Is echt spelen met mogelijkheden. Bij de eerste tekeningen wil ik lijnen laten hun weg gaan, zonder dat ze elkaar raken of over elkaar heen gaan, ze moeten iets tot uitdrukking brengen en het vertrekpunt moet ook het eindpunt worden, alsof je een omtrekslijn zo induwt dat er nergens een breuk ontstaat en dat er toch iets herkenbaars te voorschijn komt. Als ‘vorm’ kies ik insecten; die beestjes boeien mij, je kan er zo’n prachtige foto’s van maken. Ik vertrek van foto’s om mijn uitproberen op papier te krijgen.

Terwijl wat zachte muziek als achtergrond fungeert sta ik aan mijn tekentafel. Eerst probeer ik natuurlijk met potlood, nadien gaat het met pen en Oost-Indische inkt. Leuk om doen … en dit is het resultaat.

Als kind keek ik vroeger uit naar de eerste sneeuw. Sneeuw betekende sneeuwballen gooien, glijbanen maken, de warmte van de ‘Leuvense stoof’ en een vader die opeens weer afdaalde naar zijn kinderen en een sneeuwpop hielp maken. Die sneeuwpop bestond niet uit twee bollen die opeen gestapeld werden. Een hoofd was een hoofd met oogkassen, lippen en tanden daartussen, de romp was voorzien van armen die eindigden in handen. Wat was er het heerlijkst om beleven: die mooie sneeuwpop of een vader die zijn kinderen aanmoedigde om nog meer sneeuw te verzamelen.

Gek dat je die leuke herinneringen laat boven komen … terwijl sneeuw en vriesweer toch ook betekende dat het koud was … en een Leuvense kachel kon wel fel branden zodat je sokken schroeiden, maar ondertussen zag je rug blauw van de kou. We droegen wel houten klompen, groot genoeg om nog wat hooi in te proppen tegen de kou en met die klompen was het heerlijk glijden. En grootvader maakte eens een ‘ijsstoel’. Het ding had de vorm van een enorme stoel, je kon er gemakkelijk met tweeën op zitten met een ruggensteun waarmee je de stoel kon voortduwen en onderaan platte ijzers waarmee elke hindernis kon genomen worden. Het leek meer een ijsstoel voor reuzen dan voor mensenkinderen. De constructie bestond uit dikke takken van bomen, de knoesten afgekapt zodat ze niet teveel uitstaken, de meeste schors er nog aan, dat gaf de ijsstoel een erg robuust uiterlijk. Wellicht was het seriewerk want grootvader zal wel voor elk gezin van zijn kinderen, zeven in totaal, zo’n ijsstoel gemaakt hebben.

Die ‘ijsstoel’ is op een bepaald moment verdwenen, wellicht was hij ineengezakt door het verteren van de takken waaruit hij gemaakt was. Er kwam een moderne slee in de plaats met blank geschuurd hout en een touw om de slee mee voort te trekken. Maar ook de winters veranderden: de sneeuw lag niet meer pakken dik, de Leuvense kachel werd vervangen door een dag- en nacht brander … en ik groeide op en vond de sneeuw niet meer zo uitdagend aantrekkelijk om met de auto door te ploeteren … en een sneeuwpop maken … dat werd uitgesteld tot de komst van eigen kinderen.

‘Hannah’ is een kleine galerij dicht bij het station in Herent. Het is geen gewone galerij waar kunstwerken ten toon gesteld worden en verkocht. Dat kan daar natuurlijk ook. Maar de bezielster van de galerij, Leni Creuwels, geeft een emancipatorisch accent aan de werking. Ze zoekt niet alleen in België naar (vooral) vrouwen maar ook in het buitenland die ze dan samenbrengt rond een bepaald thema.

Deze maand, met als thema Demeter (de godin die haar dochter uit de onderwereld kon weghalen voor de helft van het jaar) zijn van Kinga Chalubinski (Wenen) schilderijen aan de beurt samen met keramiek van Monika Denolf en juwelen van Nik Audenaert. Als er kunstwerken verkocht worden gaat een deel van de opbrengst naar projecten in Oost-Kongo die werken met vrouwen die door het oorlogsgeweld (seksueel) getraumatiseerd zijn om hen te helpen die ervaringen fysisch en psychisch te verwerken.

Monika is onze achterbuurvrouw en is al meerdere keren ter sprake gekomen in mijn blog. Zij maakt ontzettend mooie ‘voorwerpen’ … ik durf niet spreken over ‘potten’ want dat degradeert wat zij maakt naar de bloemist om de hoek die ook ‘potten’ verkoopt om een plant in te zetten. Elke keer als ik haar werken zie ontroert me de zuiverheid en de perfectie van haar werken. Ik kan me best voorstellen als ze één foutje vermoedt in een werk dat ze het opzij zet voor de afvalcontainer. Haar werken zijn zo fragiel, maar tevens zo uitnodigend om aan te raken. Dat gebeurt vaak tijdens de opening en dan zie ik Erik (haar man) even zijn adem inhouden, hopend dat er geen brokken van komen. Haar keramiek wordt als het ware van een ‘huid’ voorzien die de kwetsbaarheid en strakke puurheid van haar vorm weer tot mensenmaat herleidt.

Zaterdagavond is de vernissage. Karel en ik er op af. We waarderen niet alleen de werking van ‘Hannah’, we hebben niet alleen waardering voor Leni, een energie-uitstralende vrouw, maar willen ook Monika feliciteren om haar tentoonstelling. We kennen de weg … maar presteren het toch om verloren te rijden: in het donker zijn de herkenningspunten niet zo duidelijk. Geen probleem: we geraken er net op tijd.

Dikke zoenen voor Monika en Erik. Wat praten en Leni doet haar openingswoord. Waarom zijn niet alle openingswoorden van dergelijke kwaliteit? Geen geleuter over kunst en de plaats van de kunstenaar in de samenleving, wat meestal het hoogst bereikbare niveau op vernissages is. Ze laat de kunstenaressen kort aan het woord, zodat die iets kunnen zeggen over hun werk. Monika legt heel beknopt haar drie wijzen van ‘draaien’ uit en zelfs zonder iets te horen zou je aan haar begeleidende bewegingen de groei van haar werken kunnen volgen. Ook Kinga (de vertaling volgt door Leni) en Nik komen aan het woord. Daarna geeft Leni nog een paar zinnen uitleg over de projecten in Oost-Kongo en de noodzaak dat de plaatselijke bevolking de problemen zelf aanpakt.

Volgt een heel originele ‘drink’: eerst schuimwijn of vruchtensap en daarna lekkere pompoensoep. Als afsluiting: Limburgse vlaai (Leni is van Limburg). Dat laatste halen we niet meer. Ik wil naar huis: ik geniet er niet meer van om tot de laatste man/vrouw te blijven. De leeftijd hé.