De tentoonstelling in Herselt ligt meer dan een jaar op voorhand vast. Omdat de gang ruimte biedt voor grote werken zijn Christel en ik aan de slag gegaan met grote doeken: 2m x 2m. We hebben een rol gekocht en verdeeld van 10m op 2m. Er zitten dan wel geen lijsten aan, maar daardoor kan jet het doek oprollen (op een plastieken buis uit een doe het zelf zaak) en neemt het weinig plaats in om het weg te bergen. Ik neem het schilderen op groot doek mee in de thematiek van mijn eindwerk. Heerlijk werken!

Tot je plots beseft dat woorden hun vertrouwde inhoud verliezen, de grond weerbarstig is als rots, zonder wortels confronteer je een ruimte die opnieuw leefbaar moet worden. Waar haal je de kracht?

Hierbij kan ik alleen aanraden de muziek te beluisteren.

Gorecki componeerde zijn 3^de symfonie na een bezoek aan een concentratiekamp. De muziek roept de verlatenheid en hopeloosheid van die kampen op, de liederen zijn één schreeuw uit de hel die wanhoop heet.

Wanneer men de ruimte vindt om ‘vanuit’ en ‘over’ het innerlijke ervaren te spreken, ontwikkelt zich een bewustzijn dat waarheid zoekt. Zo kunnen vragen gesteld worden bij wat ‘men’ denkt, wat als evident beschouwd wordt.

Neen, het is niet normaal dat jonge mensen, zonen en dochters van moeders en vaders ‘verdwijnen’ omdat ze het politieke systeem contesteren. Het is niet normaal dat een land uitgehongerd wordt bij een mislukte oogst omdat voedselkonvooien tegengehouden worden zodat de ‘vijand’ niet kan gevoed worden. Het is niet normaal dat men in naam van om het even wie of om het even wat mensen vermoord. Het is niet normaal dat macht misbruikt wordt voor eigen gewin. Het is niet normaal dat kinderen zich moeten lenen tot seksuele relaties waar ze geen ‘neen’ tegen kunnen zeggen.

Uit bewustwording van ingrijpende ervaringen kan de moed groeien om protest aan te tekenen en om een macht die absoluut lijkt te weerstaan.

In Argentinië kwamen elke donderdag de vrouwen naar de ‘Plaza de Mayo’ om de regering te vragen naar hun verdwenen kinderen. Ze droegen een witte sluier, verwijzend naar de witte luiers voor de babys. Een tiental moeders werd in het begin opgepakt en ook zij verdwenen. De beweging van de ‘Dwaze moeders’, als spotnaam gebruikt door een legeroverste, maar als een erenaam overgenomen, werd echter te sterk en kreeg internationale steun.

Waar ‘onheil’ plaatsvindt waar de overheid bij betrokken is, ontstaan vaak zo’n moeder- en grootmoedergroepen die vragen naar het lot van hun kinderen (vb. Beslan). Op vrouwen, vooral dan in de rol van (groot)moeder, durft men niet schieten. Waar vrouwen hun angst overwinnen ontstaat een enorme tegenkracht.

In ‘Pieta vr./m.’ gaat het om een puur innerlijke beleving. Er is wel realiteit aanwezig, maar een innerlijke realiteit: ik heb beelden in mij van de begrafenis van kinderen die door oorlogsgeweld of honger gestorven zijn. De kinderlijkjes verpakt in een (witte) bundel, gedragen door vaders of moeders. Er zijn de verhalen van mensen die hun kinderen weten sterven door een of andere vorm van geweld: zelfdoding, moord, ongeluk … Trouwens, elke dood van een kind draagt iets gewelddadigs in zich. Er is mijn eigen ervaren.

Vertrekken ‘vanuit’ een ervaring betekent dat je in het brandpunt van je innerlijk beleven gaat staan en er geen afstand van neemt. Afstand waardoor je ‘over ‘die ervaring kan praten, ze een plaats kan geven, situeren in tijd en ruimte: toen, op die plaats en een verhaal krijgt vorm. ‘Vanuit’ een bepaalde ervaring schilderen laat de dimensies van tijd en ruimte verdwijnen, want die doen niet meer ter zake: tijd en ruimte smelten samen tot een ondoordringbaar ‘nu’.

Dat zie je ook in de manier van schilderen: er zit geen diepte in. Je botst als het ware op een muur van chaos omdat de innerlijke beleving overspoeld wordt door een veelheid van emoties: verdriet, woede, onmacht, schuldgevoelens, ontkenning, haat , wanhoop …

Daardoor is dit schilderij moeilijker inleefbaar. Het biedt geen enkele houvast aan de toeschouwer. Alleen wie durft afdalen of intreden in die chaos van innerlijke beleving kan zich laten raken. Maar daarvoor moet men voorbijgaan aan het ‘verstaan’ van iets, waardoor men wat men ziet kan plaatsen. Hier moet men zich als toeschouwer ‘overgeven’ aan de beleving en bereid zijn datgene wat dit schilderij oproept te ondergaan.

De mens in eenheid met de natuur is ook voor Pablo Neruda een voorbijgaande droom. Oorlog en andere vormen van geweld (vb. zelfdoding) tekenen het leven van vele mensen. Dagelijks krijgen we onze portie op het scherm.

De iconische piëta die de katholieke kerk ons voorschotelt en te bezichtigen is in kerken en musea, toont een moeder na de executie van haar zoon. Meestal een nog jonge sierlijke vrouw die overstelpt wordt door haar verdriet, zodanig dat alleen nog zwijgen rest. Deze piëta diende als voorbeeld voor de analfabete massa: verdriet is goed als je maar je mond houdt. De (gewelddadige) dood van een kind roept complexe reacties op, waarvan woede tegen de agressor er één is. Dat vertellen ons de beelden op tv, de verhalen van mannen en vrouwen als ze samenkomen om te praten over hun zoon of dochter. Niet alleen vrouwen zijn betrokken bij dit proces, ook mannen delen dit lot. De piëta-ervaring is geen exclusief beleven van de vrouw.

Deze zang wordt geschreven in een periode dat in Europa de waanzin van de rassentheorie rondwaart, die het Germaanse ras als het ware een goddelijke status geeft, terwijl niet-Germanen verwezen worden naar het niet-menselijke. We weten waartoe dit geleid heeft: de Holocaust. Hoe kan je bevatten dat deze vernietiging door (gewone) mensen gerealiseerd werd. Daartegenover plaatst Neruda een lofzang over het verschijnen van de oorspronkelijke bewoners van Amerika. Je voelt in zijn woorden liefde en waardering terwijl hij tevens aspecten van hun cultuur belicht die ons doen huiveren, vb.:

Maya’s, jullie hadden de boom

van de kennis geveld.

Als geurende graangrassen

verhieven zich structuren

van onderzoek en dood;

jullie gooiden gouden bruidjes

in diepe waterputten om er

het blijvende kiemen van te peilen.

Het is net of de gedichten uit Neruda losbreken, ze zijn niet meer tegen te houden. Hij sleept daardoor iedereen mee in de ban die hij voor zichzelf creëert. Je kan niet anders dan naar hem luisteren.

Mikis Theodorakis, een Griekse componist, heeft een oratorium gecomponeerd met enkele gedichten uit Canto General. Tijdens het kolonelsbewind werd de muziek van Theodorakis verboden.

En plots verschijnen de mensen, de langverwachten. Hij noemt ze bij hun naam: Azteken, Maya’s, Chichen, Inca’s … ze bevolken deze aarde en leven, verscholen in de wouden of jagend in de vlakten, in eenheid met de natuur.

Ik laat me vaak inspireren door gedichten. De gedichten van Pablo Neruda draag ik al lang met me mee. Zeker na de putsch in september 1973. De eerste vluchtelingen uit Chili naar België kwamen toevallig terecht in het studentenhuis waar mijn eerste man directeur was. Het waren geen Chilenen maar vluchtelingen uit andere Zuid-Amerikaanse landen die hun toevlucht gezocht en gevonden hadden in Chili onder Allende, een president van linkse signatuur, die democratisch verkozen was door het Chileense volk. Toen Pinochet de macht greep en Allende werd doodgeschoten (die beelden werden later getoond op tv) vluchtten deze meestal jonge mensen, vaak nog studenten, naar Europese ambassades waar ze veilig waren. Van daaruit reisden ze dan vb. naar België.

In Zaventem namen die eerste groep studenten een taxi en vroegen de chauffeur hen naar Leuven te voeren en hen af te zetten aan het eerste studentenhuis dat ze tegenkwamen. Daar woonden we toevallig. Er werd getelefoneerd naar vrienden die nog in Chili waren en na een paar dagen werden alle ruimten waar er ook maar een slaapplaats te installeren was, ingenomen door deze vluchtelingen. Later werden er dan behoorlijke oplossingen gezocht.

Deze ervaring bracht me nog dichter bij de poëzie van Neruda. In zijn Canto General bezingt hij de natuur van zijn land, als één bron van overvloed. Dan weer roept hij de schending van de mensenrechten op bij bv. het neerslaan van het protest van de mijnwerkers. Af en toe een gedicht van Neruda en ik weet weer waarom ik wel wil geweten hebben.

Woest is de natuur, met stromen die de aarde splijten, bergketens als onoverkomelijke grenzen maar tevens is ze ook die zachte baarmoeder van wouden en vlakten, van pool tot pool verbonden, één loflied op het onverwoestbare en het levengevende van deze aarde

(Overgenomen uit Wikipedia)

Pablo Neruda (Parral, 12 juli 1904 – Santiago, 23 september 1973) was een Chileens dichter.

Zijn eerste gedichtenbundel, La Canción de la fiesta, werd gepubliceerd in 1920. In 1923 bracht hij Crepusculario uit, en in 1924 publiceerde hij Veinte poemas de amor y una canción desesperada (Twintig gedichten over liefde en een lied over wanhoop), een van zijn bekendste werken.

De diplomaat Pablo Neruda werd aangesteld als Chileens consul in Spanje, Madrid. Hij was inmiddels getrouwd op 6 december 1930 met de Indisch-Nederlandse Maria Antonia Hagenaar, met wie hij in 1934 een dochter kreeg. Dit kind, Malva Marina, leed aan hydrocefalie, een storing in de afvoer van het hersenvocht (waterhoofd). Bij het uitbreken van de Spaanse burgeroorlog in 1936 ging het echtpaar uit elkaar (na tijdelijk te zijn gevlucht naar Monaco). Pablo Neruda hertrouwde nog twee keer, maar Malva Marina bleef zijn enig kind.

Een bekend werk van Neruda is Canto General (1950), dat ook in het Nederlands is vertaald. Canto General is een uitgebreid werk over Noord- en Latijns-Amerika. Hij schreef dit als banneling, terwijl hij zich verborgen hield in 1948 en 1949, toen hij vervolgd werd door de regering van Gabriel González Videla (1948-1952), die de Communistische Partij, waarvoor Neruda als senator gekozen was, had verboden.

Neruda kreeg in 1945 de Premio Nacional de Literatura de Chile. In 1971 werd hij onderscheiden met de Nobelprijs voor de Literatuur.

Neruda, die al langer in een ziekenhuis was opgenomen met kanker aan de prostaat, overleed daar aan een hartaanval in 1973. Zijn overlijden vond plaats twaalf dagen na de gewelddadige dood van zijn vriend Salvador Allende, de gekozen democratische president van Chili die bij een bloedige anticommunistische, militaire coup op 11 september 1973 om het leven kwam. De nationale begrafenis van de dichter, een openbare manifestatie die verboden was door de nieuwe militaire machthebbers van generaal Pinochet, groeide door de plotselinge verschijning van duizenden in de Chileense straten uit tot de eerste publieke protestmanifestatie tegen de nieuwe militaire dictatuur.

Lange tijd is gedacht dat Neruda door een natuurlijke oorzaak was gestorven. Zijn toenmalige chauffeur Manuel Araya heeft echter verklaard dat Neruda door een dodelijke injectie om het leven is gebracht. Onderzoeksrechter Mario Carrera had voldoende aanwijzingen om het stoffelijk overschot op 8 april 2013 te laten opgraven om mogelijks de doodsoorzaak opnieuw vast te stellen. Laboratoria met wereldfaam in India, Zwitserland, Duitsland en de VS hebben aangeboden om mee te werken.

Pablo Neruda bezingt de grootsheid, de schoonheid van Amerika voor de ontdekking er van door de westerse mens. Vol belofte lag het daar, uit het slib van de aarde oprijzend toebehorend aan zijn oorspronkelijke bewoners .

Stem uit de diepte is de titel van het tweede deel van mijn eindwerk. Deze werken willen twee facetten van leven oproepen: enerzijds de overvloed van aanbod die de natuur in zich draagt, anderzijds de vernietiging door geweld die de mens kan aanrichten.

Soms wordt me gevraagd of ik niet depressief ben of word door steeds maar bezig te zijn met al die sombere gedachten. Het verrast me telkens dat men, als je durft uitdrukking geven aan dat wat je dagelijks ziet op tv, aan wat je beluistert in de verhalen van anderen, dit doet samengaan met een psychische stoornis. Net of het normaal is dat allemaal niet te zien. Alsof het ‘Wir haben es nicht gewusst’ evidentie is.

Ik zou wellicht psychiatrische problemen krijgen als ik me niet kon uitspreken over zaken die me diep aangrijpen, als ik zou moeten leven alsof er niets aan de hand was. Geen zelfdoding in mijn leven, geen beelden op tv van oorlog en dood, geen verhalen van mensen die spreken vanuit het diepste van hun wezen.

En ben ik daardoor depressief? Wanneer ik ’s morgens wakker word, de rolluiken ophaal en het licht begroet heb ik zin om aan mijn dag te beginnen. Die dag zal wellicht niet alles vervullend zijn, maar dat hoort nu eenmaal bij het leven. Dat weerhoudt me niet om me in het leven vast te bijten en er intens van te genieten. Me bewust te worden dat ik mezelf aantref als mens en dit leven mag leven.

Ik ben niet depressief, ik ben dankbaar hier en nu te mogen leven … en daarom hoef ik niet blind en doof te worden.

De natuur zoals die zich aan mij voordoet, is me voldoende. Elke ochtend mogen wakker worden en licht zien. Door dit licht kleuren, vormen ontdekken, de ogen zien van mijn geliefde. De natuur is niet wreed of liefdevol, de natuur is wat zij is: evoluerend vanuit het niets van de big-bang tot een gedifferentieerdheid die uiteindelijk de mens voortbracht. Het is de taak van de mens deze natuur tot een menswaardige omgeving te maken.

Mensen die de kans krijgen en nemen om zich te ontworstelen aan het ‘men’ denkt, ‘men’ oordeelt zus of zo, ‘men’ vindt dat dit of dat zou moeten gebeuren, gewoon aan de massabeleving van het ‘men’, kunnen door die weg te gaan, een eigen levensproject ontwerpen en realiseren. Vaak staan ze een beetje als ‘speciaal’ aangeschreven, ze zijn niet zo gemakkelijk in te passen in wat de maatschappij verlangt. Het zijn mensen die de confrontatie met ‘leven’ aandurven, waarin naast pijn ook vervullende momenten aanwezig zijn.

Bewust van zichzelf en de plaats die men inneemt in de samenleving kan men nu een eigen leven uitbouwen dat niet meer zelfvervreemdend werkt. Schoonheid en pijn blijven het leven bepalen, alleen ervaart men het leven als ‘eigen’ aan zichzelf.

Het is goed om zich af en toe terug te kunnen trekken in een gesprek. Een gesprek waarin elke gesprekspartner zichzelf op een eigen wijze mag uitspreken. Binnen de ruimte die het samen spreken creëert kan gezocht worden wat het leven heeft aangericht.

Op het doodsprentje van mijn zusje, 6 maanden oud, gestorven in 1946 lees ik:

God gaf het ons,
God nam het ons,
Gods name zij geprezen;
‘t was wel bij ons,
‘t ging weg van ons,
‘t was beter in de Hemel;
daar blijft het ons,
daar wacht het ons,
daar zien wij ‘t eenmaal weder!

Zijn dat troostende woorden? In die tijd moesten mijn ouders het daarmee doen. Ik zie mijn vader, een grote man, in mijn ogen ongeveer een reus, me die morgen uit het bed halen en me helpen bij het aankleden. Hij kon zijn tranen niet tegenhouden. Het is de enige keer dat ik mijn vader weten wenen heb. En dan werd er nauwelijks nog over dat gestorven zusje gesproken. Tot op de vijftigste verjaardag van het huwelijk van mijn ouders er een video gemaakt werd, waarop hun samenleven werd uitgesproken. Toen moeder over de dood van dat zusje vertelde, bleef ze de rest van de opname wenen, zo brandend actueel zat die pijn nog in haar lijf. Waar kon ze met haar beleven heen, in een wereld die God dankbaar moest zijn om de dood van een kind, want: ‘’t was beter in de hemel’. Ik weet niet of Gezelle één moment van troost voor haar betekende.

Daarom wil ik een gesprek aangaan dat, wat zich innerlijk ontplooit, in woorden probeert neer te leggen: de pijn, de opstandigheid, de verwarring, de wanhoop, het uitzichtloze.

Vroeger nam ik deel aan de praatgroep Incest en Seksueel geweld. Een praatgroep die alleen tot doel had: ruimte scheppen zodat elke deelnemer, volgens eigen ritme en aanvoelen, in een taalgebruik waarmee zij/hij zich vertrouwd voelde, zichzelf kon uitspreken.

Nu zitten we maandelijks samen met een praatgroep van ouders die een kind verloren door zelfdoding. Twee uren de tijd nemen om te luisteren naar elkaars verhaal en te komen tot een echt gesprek. Dergelijke gesprekken zijn soms zwaar, bv. wanneer de zelfdoding nog maar pas gebeurd is. Het verhaal van de nieuwe ouder roept dan het eigen verhaal van zoveel tijd terug weer op. Maar juist daardoor kan je weer dichter bij je eigen beleven van ‘toen’ komen, omdat het ‘toen’ in het ‘nu’ opnieuw plaats vindt. Maar doorheen de jaren en de gesprekken leer je omgaan met die pijn. Het is alsof je kind dat toen weg ging, nu opnieuw geboren wordt, maar als innerlijke aanwezigheid in een wereld van graag zien.

In een echt gesprek proberen de gesprekspartners te verwoorden wat hen geraakt heeft in het leven. Zeer expliciet gebeurt dit in een diepgaand gesprek met vriend(inn)en, een therapeutisch gesprek of in een praatgroep rond bepaalde ervaringen. Door woord en wederwoord geraakt men dichter bij het verwoorden van de eigen diepe ervaring. Daardoor kan de rijkdom van de menselijke ervaring uitgepuurd worden, zonder tussenkomst van een godsdienstige, wetenschappelijke, morele of om het even welke instantie.

Deze vorm van passie is wellicht voor iedereen ‘herkenbaar’. Hoe meeslepend je ook leeft, steeds word je met je neus op de realiteit gedrukt: er moet brood op tafel. Dat doet vaak pijn. Niet alleen van ’s morgens uit bed om weer op tijd de kost te verdienen, maar vooral de psychische pijn als je verlangen botst met de realiteit. Een relatie die afspringt, tegenslagen … ieder zal wel voor zich een lijstje kunnen maken.

Rood, de (opstandige) pijn, is in dit werk heel brutaal aanwezig. Bijna alsof het uit het werk springt en de kijker tegen houdt om te onderzoeken wat er achter ligt. Achter dat rood, achter die pijn ligt een wereld die gekwetst is. Niemand geeft graag zijn kwetsbaarheid prijs, tenzij men er een exhibitionistische behoefte aan heeft. Het is alsof dit werk zegt: tot hier mag je komen, maar wat daarachter ligt, wil ik voor mij houden. Het is voldoende dat je weet dat mijn gekwetstheid schreeuwt, met al de brandende opstandigheid die ik in mij kan wakker maken, maar laat me verder met rust, zodat ik in alle stilte terug mezelf mag worden.

Terwijl je als kijker die confrontatie van afgewezen worden aangaat, komt onbehagen opzetten: waarom word ik niet toegelaten. Wellicht is er nog een lange weg te gaan. Enerzijds de wereld van gekwetstheid zoveel geborgenheid gunnen dat die wereld zich bewust kan worden van het lijden en van wat dat lijden aanricht. Anderzijds de toeschouwer tot mildheid nodigen: ondanks dat niet alles kan en moet ‘geweten’ worden van de ander toch meeleven ontwikkelen, dat ruimte geeft aan die gekwetste ander om te ademen en de weg verder te gaan.

Elke grensoverschrijdende passionele beleving noopt ook om terug te komen binnen de grenzen van het menselijk beleven. Wie in het grenzeloze blijft krijgt het symptoom ‘psychose’ opgeplakt en heeft psychiatrische zorg nodig. Vandaar de brutale schildering.

Een andere mogelijkheid tot bewustwording is de passionele ervaring van de extase. De overgave aan het passionele gebeuren betekent dat je de controle over jezelf (en de anderen) prijsgeeft. Passie overvalt je en tevens laat je je meezuigen door die absolute ervaring. Tijd verliest zijn betekenis, bestaat niet meer, de buitenwereld verengt zich tot je innerlijk beleven: alles wordt één absolute ruimte van ‘nu’. Mystici beschrijven hun beleven in die termen, maar het is niet alleen aan mystici verleend deze vorm van passie in te gaan. Het is een eigenschap van het menselijk bewustzijn deze psychische toestand te kunnen beleven. Het is net of iets buiten jezelf je volledige wezen in bezit neemt en vervult, alsof een antwoord komt voor al je nood hebben aan. Een orgasme waarbij je je volledig overgeeft aan de lust en bevrediging van het seksuele genot kent ook zo’n extatisch moment. Verslaving raakt aan de extase: niets kan de verslaafde tegenhouden om zijn verslaving te voeden tenzij de beslissing er mee te stoppen.

In deze vorm van passie leer je mogelijkheden in jezelf ontdekken die onder vorm van verlangen, tekort, gemis vragen om gerealiseerd te worden.

De passionele ervaring confronteert een mens met de grens én de grensoverstijgende mogelijkheden van zijn bestaan. Passie kan zich ontwikkelen, zowel op relationeel vlak als voor een hobby bv. een ongekende wereld nodigt uit om ontdekt te worden. Naast verrukking kent men oog angst en pijn om het bijna gewelddadige van die ervaring.

Dit onderwerp houdt me reeds lang bezig: de invloed van woorden op het kinderlijk (menselijk) brein. Bij het schilderen komen herinneringen aanzetten, al van in de kleuterklas. Zolang de wereld van thuis en school samenvalt, stelt het kind nauwelijks iets in vraag, uitzonderingen niet te na gesproken. Ik werd echt klaargestoomd voor ‘braaf zijn’, ‘goed tussen de lijntjes kleuren’, ‘flink rechtop zitten en handen op de rug’. Stilaan ontwikkelden zich vage gevoelens van onbehagen. Waarom waren er rijke en arme kinderen, waarom mochten sommige kinderen op straat spelen terwijl ik dat niet mocht? Waarom mocht ik niet naar binnen kijken als de deur van het ‘volkshuis’ open stond en we er voorbij kwamen?

Toen ik dan ‘op pensionaat’ ging, bleek de chaos voor mij te groot geworden. Alles leek me daar zo benepen: op ritme van de bel opstaan, de kapel ingedreven worden, bidden, eten, studeren. De dienstbaarheid van de vrouw werd met het Magnificat in ons strot geduwd. Wij waren ‘beter’ opgevoed dan die werkmanskinderen met hun boerse manieren. Alles overspoelde me en ik kon geen richting vinden in het aanbod. Wat kregen we in die tijd van literatuur? Karl May stond ook op de plank in de klasbibliotheek en boeken over meisjes die voortdurend poffertjes naar binnen werkte. Ik wist niet wat poffertjes waren, maar het leek wel iets waar gans Nederland zich aan vol wrat. Zo bereidden ze jonge mensen voor op het beroep van onderwijzeres, met een boekenaanbod beneden alle peil. Later is dat wellicht verbeterd, maar nu nog voel ik me kwaad om de verspilde tijd. Waarom kregen we niks te horen over de voorbije oorlog terwijl die onze ouders en daardoor ons, de tweede generatie, tekende? Ondertussen bleven de Joden Jezus kruisigen en mochten we niet op de hostie bijten of we begingen een doodzonde en kregen een mond vol bloed. En o wee als je seksuele gevoelens ontdekte. We werden opgevoed tot zuivere aseksuele meisjes en vrouwen.

Gelukkig waren er nog de vriendinnen voor op een kleine speelplaats waar we dagelijks ons portie verse lucht mochten scheppen. Maar eens in de studiezaal kwam er een informele postbedeling tot stand. Stiekem werden briefjes doorgegeven. Grote verklaringen zullen daarin niet afgelegd zijn, maar het feit dat je zoiets kon doorgeven was een daad van vrijheid, van protest.

Daar heb ik ook leren schrijven. Ik hield een dagboek bij, geen opvallend, zodat het mooi tussen de rest van mijn andere schriften stak en bij bankcontrole geen aandacht trok.

Toch waren die nonnen overtuigd dat ze ons het beste gaven wat ze konden aanbieden: zichzelf in naam van hun god. Magnificat weet je wel.

Om van die vroege indoctrinatie los te komen moet je risico nemen en het eigen psychisch behaaglijk voelen doorbreken. Een levenswerk als je mij vraagt

Leren lezen en schrijven betekent een revolutie voor een kind. Het opgroeiende kind, de opgroeiende jongere kunnen informatie verkrijgen via het (leer)boek en nu vooral via internet. Omgevingsfactoren bepalen vaak het aanbod van informatie, daarom de octopus die a.h.w. het bewustzijn omklemt.

Voor dit werk maakte ik drie voorstudies met acryl. Het is echt zoeken geweest. In de eerste voorstudie verwijs ik naar een kind dat zowat uit de achtergrond lijkt te groeien. Het blijft voor mij te concreet, te ‘dat kind’. Ik moet verder op zoek. Wat kan symbool staan voor de kwetsbaarheid van een kind. Een kinderhemdje kwam te voorschijn. Dat heb ik twee keer moeten schilderen voor ik een voldoende abstractie bereikte waarmee ik aan de slag kon gaan. Maar daarmee heb ik dan ook de ‘taal’ gevonden voor de andere werken.

Groeiend in het lichaam van een vrouw, leeft het kind in volledige symbiose met de moeder. De geboorte is een eerste stap naar het verlaten van die symbiose: de lichamelijke symbiose wordt doorbroken. Om zichzelf te worden, een eigen bewustzijn te ontwikkelen dient een kind ook de psychische symbiose te verlaten. Een geabstraheerd kinderhemdje staat symbool voor de kinderwereld en de evolutie die zich moet voltrekken.

Ik heb twee jaren over mijn eindwerk gedaan. Vorig jaar maakte ik zes doeken over de evolutie van het (vrouwelijke) bewustzijn, dit jaar een reeks werken over ontplooiing en vernietiging.

Omdat niet alle werken konden getoond worden (vijf werken van de vijftien) heb ik een mapje samengesteld. Een foto van elk van de werken en daarbij wat uitleg. Alles heel netjes gepresenteerd.

De evolutie van het vrouwelijk bewustzijn bestaat uit zes werken (70 x 100 cm). Ze zijn geschilderd als een eenheid: het ene werk sluit aan op het andere. Toch kunnen alle schilderijen apart bekeken worden.

Ik heb de zes werken als geheel al een paar keer getoond, de laatste keer in Herselt. Maar niet overal heeft men zoveel ruimte beschikbaar. Bij de presentatie van mijn eindwerk hangt maar een werk van deze serie. De vier andere schilderijen zijn werken van dit jaar.

Voor deze werken heb ik voorstudies gemaakt. Sommigen vragen zich af of daardoor het spontane, het oorspronkelijke niet verdwijnt. Ik denk van niet. Eerst en vooral wordt in het voorbereidend werk het thema duidelijker. Wat is nu de essentie van wat ik wil zeggen. Ondertussen zoek ik naar een vormentaal, een wijze van schilderen die kan uitdrukken wat me bezig houdt. Meestal ben ik al een tijd met het thema bezig en ben ik er inhoudelijk mee vertrouwd. Al schilderend zal ik natuurlijk dat thema dichter op me laten inwerken. Deze werken hebben toch heel wat inwerktijd gevraagd voor ik er aan toe was op doek te beginnen. Eerst heb ik schetsen gemaakt. Soms gebruik ik woorden om tot afbakening van de inhoud te komen. Daarna werk ik met verf (acryl) op acrylpapier.

Het tweede deel van mijn eindwerk: Stem uit de diepte maakte ik dit jaar. Zes werken van 100 x 100 cm, een iets groter werk van 100 x 120cm en twee grote doeken (zonder houten steunlijst) van 200 x 200cm. En al lijkt het erop dat ik zomaar wat op het doek smijt (men denkt dat abstract schilderen gemakkelijk is, je doet maar wat) … vergeet dat maar. Het vraagt diepe concentratie om wat zich innerlijk aanbiedt op doek uit te schilderen.

Schilderen en tekenen zijn voor mij een vorm van meditatie en therapie. Ik heb nood aan mij uit te drukken, mezelf vorm te geven en daardoor mezelf mee te delen, kenbaar te maken. Ik hoop dat ik door mijn werk anderen kan raken, wat ook hun interpretatie is die ze aan een bepaald werk geven.

Als ik terugkijk naar het voorbije jaar moet ik toegeven dat ik heel hard gewerkt heb. Tussendoor kwamen dan nog de tentoonstellingen. Wellicht moet ik het deze vakantie wat rustiger aan doen. Of dat gaat lukken is een vraag die ik me niet stel. We zullen wel zien.

Woensdag kwam de jury (een of twee directeurs van een of andere academie) bijeen om de werken van de leerlingen (en waarschijnlijk ook leerkrachten) te beoordelen. Dat is een van de jaarlijkse geplogenheden waar de leerkrachten en directeurs van de academie worden mee opgezadeld. Wellicht is dat niet zo zwaar om doormaken. In elk geval wordt deze werkwijze niet in vraag gesteld.

Ook over mijn werk heeft de jury zich gebogen en het voldoende bevonden om mij een getuigschrift van ‘kunstonderwijs van het deeltijds kunstonderwijs’ toe te kennen.

Donderdagavond was de proclamatie in het academiegebouw in Werchter voor al degenen die een attest of een getuigschrift veroverden. Voor de afroeping begint ga ik eens rondkijken naar de tentoonstellingen van de andere klassen, want die heb ik nog niet gezien. Het is jammer dat we op zo’n kleine plaats met zoveel klassen moeten ten toon stellen. Iedereen wil graag zijn werk tonen. Dus zoeken naar middeltjes om zoveel mogelijk te tonen op zo weinig mogelijk plaats. En daarin zijn de leerkrachten wonderwel gelukt, vooral die van de middelbare graad hebben echt gesjacherd met ruimte.

We verzamelen ons voor de proclamatie. De directrice van de Hagelandse Academie voor Beeldende Kunst leidt het evenement. Na een kort woordje van dank aan het gemeentebestuur waarop ze steeds beroep mogen doen, roept ze een voor een de namen van de geslaagden: eerst de lagere school, dan de middelbare graad en uiteindelijk de hogere graad.

We zijn allemaal geslaagd. Natuurlijk zijn we allemaal geslaagd. Zou het ooit bestaan hebben dat ze iemand tegen hielden? Dat is toch je eigen job ondermijnen. Brigitte heeft voor elke ‘geslaagde’ van haar klas een roos meegebracht. Leuk!

Als iedereen zijn of haar getuigschrift in handen heeft verhuizen we naar de Mena in Rotselaar, waar door het gemeentebestuur een receptie wordt aangeboden. Ik heb mijn auto erg vroeg aan het academiegebouw geparkeerd, zodat ik vlug kan vertrekken, want uit ervaring weet ik dat wie laat komt soms lang moet zoeken voor een parkeerplaats. Wanneer ik in Rotselaar de parking oprij kan ik nog net de laatste lege parkeerruimte in beslag nemen. Van geluk hebben gesproken.

Het heeft geregend en het is flink afgekoeld. De frisse buitenlucht doet deugd na het benauwende van de proclamatie: we stonden bijna opeen geperst als haringen in een ton.

Ik zie nu ook voor het eerst mijn werken en die van de andere laatstejaars in de Mena opgehangen … en het valt best mee. Daarna komen de drankjes, stijgt de temperatuur en klinken de stemmen luider. Wanneer ik iedereen een goede dag gezegd heb die ik wou zien, zoeken we de auto op. Zo, nu op weg naar mijn eindwerk tekenen van volgend jaar.

Vorige week werd de tentoonstelling opgesteld in de academie in Werchter van de leerlingen die niet af studeerden. Maandag werd de tentoonstelling met de werken van de leerlingen die afstudeerden aan de academie opgesteld in de Mena in Rotselaar. Daar heb ik ook een plaats gekregen.

Donderdagmorgen is het in Baal te doen. Dan wordt de tentoonstelling opgezet van de avondklas schilderen.

De meeste schilderijen zijn al ingeleverd bij Brigitte. Even helpen haar auto leegmaken. Later komen nog collega’s hun werken binnen brengen, zodat van alle zeventien deelnemers werken beschikbaar zijn.

Eerst de schilderijen nakijken of er een goed ophangsysteem voorzien is. Indien niet, zorgen bereidwillige handen dat dit in orde komt. Iemand zet koffie. Anderen verspreiden de werken in de ruimte, zodat een overzicht ontstaat van wat kan gehangen worden. Brigitte begint met een eerste verdeling van de werken.

Na een babbel en een kop koffie verdwijnen de meesten en blijven we met drieën over: Brigitte, Kristel en ik. Om vlot te werken ben je best met maar en paar mensen, die qua smaak een beetje op elkaar afgestemd zijn.

Het lokaal is vernieuwd en heeft een prima ophangsysteem en een ladder die stevig staat, zodanig dat zelfs ik me er op durf wagen.

Ik hang eerst mijn schilderij op dat bestaat uit 12 onderdelen die erg juist moeten hangen (3 cm tussenruimte langs alle kanten) om het werk goed tot zijn recht te laten komen. Het is een oud werk, maar ik wou het nog eens boven halen omdat er nu ruimte genoeg is om het te hangen. Het vraagt wel concentratie en voortdurend ladder op en af, want alle twaalf schilderijtjes moeten goed hangen ten opzichte van elkaar, zowel horizontaal als verticaal. Maar uiteindelijk lukt het me ze in het gelid te krijgen.

Ondertussen zijn Brigitte en Kristel aan de rest begonnen en kom ik mee doen. We verstaan elkaar erg goed. Eerst wordt even besproken welke werk we waar gaan hangen. Iemand ‘presenteert’ het werk terwijl de anderen kijken of het zo goed is en als het oké is, wordt het opgehangen en horizontaal gemanoeuvreerd. De gummetjes van Brigitte verrichten wonderen.

Stilaan groeit de collectie. Als de werken zo samen hangen krijg ik het gevoel: dit mag gezien worden. Brigitte schenkt veel aandacht aan het bijeenpassen van kleuren, zodat schilderijen elkaar versterken of beter uitkomen. Want ook de eerstejaars doen mee, mensen die nog geen jaar terug voor de eerste keer kennis maakten met een borstel en acryl of olie. Ook die hangen hier. Ik noem het de kracht van de totaliteit. Zaterdag om 20h is het de vernissage. Met de groep zijn we om 19 uur afgesproken, zodat we alles kunnen voorbereiden. Dat samen werken maakt de tentoonstelling tot een feest. Iets waaraan je met plezier terugdenkt.

Voor we naar huis trekken willen we nog iets zien: de abdij van Stavelot, gerestaureerd tussen 1999 en 2002. Daarin zijn drie verschillende musea ondergebracht.

Het eerste museum is dit van het prinsbisdom Stavelot-Malmedy. Ook hier begeleidt een audiofoon de bezoeker.

We krijgen uitgebreid de geschiedenis van de abdij van Stavelot te horen naar aanleiding van gebruiksvoorwerpen die overgebleven zijn van de abdij of dingen die bij opgravingen gevonden werden. Was het in het museum van Baugnez 44 Historical Center vooral de geschiedenis van de overwinnaars die we aangeboden kregen, hier is het de geschiedenis van de ‘rijken’ die wordt ten toon gesteld. Prachtige beelden, glasramen, manuscripten … noem maar op en daarachter het verhaal van abten en pausen en het hele netwerk van de hogere kerkleiding met het wereldlijk gezag. Automatisch vraag ik me dan af wat de andere tijdsgenoten betekenden in die wereld, degenen die geen naam nalieten, geen bezittingen hadden. Dan zie ik een ‘monstrans’ in goud, prachtig bewerkt. Het doet me denken aan mijn kindertijd, toen de parochiepriester met ook zo’n gouden monstrans in de processie stapte onder een baldakijn, gedragen door enkele vrome mannen. Dan zie ik niet meer dat prachtig bewerkte voorwerp, maar een ontluisterde wereld waarin dat voorwerp een teken van occultisme was, dat de mensen in zijn greep hield.

Wat willen we oordelen over andere godsdiensten? Ik voel me eerder triest worden: omwille van ‘het enige echte en ware geloof’, dat zich veruitwendigde door bv. een kelk of monstrans, zijn zoveel oorlogen uitgevochten en voert men nog altijd oorlog. Natuurlijk gaat het om meer dan een godsdienstige overtuiging. Als je vreest voor moeilijkheden met de edelen dan stuur je ze maar op kruisvaart of wil je je oliebronnen veilig stellen onderneem dan maar een oorlog tegen ‘de as van het kwaad’.

Dat neemt niet weg natuurlijk dat in dit museum (en niet alleen in een museum) de rijkdom van de enkelen overweldigend is. Bv. een houtkachel van 3 m hoog. Van wie was het hout dat erin verbrand werd, wie kapte de bomen, wie genoot van de warmte, wat gebeurde er met mensen die zonder toestemming hout van de abdij of een wereldlijke heer kapten? Toch is die kachel een bezienswaardigheid en een uniek stuk smeedwerk.

Ook is er in de abdij ruimte voor niet-abdij gebonden activiteiten. Zo is in de kelder het museum van het Circuit van Spa-Francochamps gevestigd. Een autofan vindt hier wel zijn gading. Ik loop er ook even door en het verwondert mij dat die wagens zo klein zijn. Ze lijken me erg fragiel, terwijl de piloten er zo’n halsbrekende toeren mee uithalen.

Er is ook nog een museum van Guillaume Apollinaire, maar daar zijn we niet meer geraakt.

Wel is er nog een (tijdelijke) fototentoonstelling van Henri Cartier Bresson. Die is echt boeiend. Door zijn lens legt hij een groot deel van de XXste eeuw vast.

Ik ben nog te veel gegrepen door het museum in Malmedy. Wat ik vandaag zie dringt niet zo goed door, hoewel die twee musea een samenhang vertonen. Ik denk aan de oorlog: aan beide zijden werden de wapens gezegend door God voor het vaderland. Nog nooit leken me die begrippen zo zinloos.

 Te bezoeken Omgeving De Abdij van Stavelot

We gaan een nachtje logeren in Malmedy. Wanneer we vertrekken schijnt de zon veelbelovend, maar naarmate we meer naar het zuiden gaan, schuiven wolken aan totdat het dan uiteindelijk regent. Dus de wandeling wordt afgelast. Maar we hebben een alternatief plan in voorraad: Baugnez 44 Historical Center. Dit is een museum dat de ‘Slag om de Ardennen’ van 1944 herdenkt. Het museum in 2007 ingehuldigd, dus vrij nieuw.

Een ruime parking verwelkomt ons. Het museum is niet groot (85 m²), ik ben echt benieuwd wat het ons te bieden heeft. Het wordt een heel aangrijpend bezoek.

Tijdens de laatste Duitse stuiptrekking van de dictator Hitler om de oorlog te winnen, had hij een aanval op Antwerpen vanuit de Ardennen gepland. Uiteindelijk werd dit door de geallieerden verijdeld, maar op materieel en vooral menselijk vlak was het een catastrofe. Dit verhaal wordt ons in dit kleine museum aangeboden.

Elke bezoeker krijgt een audiofoon mee. Wij vragen een Nederlandstalige begeleiding.

Eerst krijgen we een film te zien. Hoe dikwijls heb ik sommige beelden al gezien? Ik kan er maar niet aan wennen.

De tentoonstelling bestaat uit een soort uitstalramen, waarin telkens een thema wordt getoond: foto’s, klein en groot materiaal dat tijdens die slag of door de verschillende legers gebruikt werd. Er is een soort wandeling uitgestippeld die van het ene uitstalraam naar het andere leidt. Het grijpt me wel aan als ik heel concreet de dingen zie waar de soldaten van toen het mee moesten stellen. Hoe bv. een ziekenboeg werd ingericht in een keuken of een schuur.

Op een bepaald moment in de wandeling sta ik voor een maquette. In de audiofoon wordt uitgelegd dat de tanks die ik zie een tweehonderd meter hier vandaan stonden. Dat op de weide even verder soldaten zo maar geëxecuteerd werden.

Dan kom ik een kamer binnen waarin men probeert ‘oorlogslawaai’ te evoceren. Toch lukt dat niet zo goed. Ik weet dat ik ‘veilig’ ben en niet door het geweervuur dat ik hoor kan geraakt worden. Ik denk niet dat de angst die mensen ervaarden in de concrete situatie, door een buitenstaander kan ervaren worden. Daarom wellicht dat mensen die uit oorlog of kampen terugkeren niet over hun beleven kunnen praten: als er al woorden voor zijn, wie kan die woorden begrijpen?

In een andere kamer moet ik wel even wennen aan wat ik zie. Er ligt een veld voor mij met daarop sneeuw en donkere vormen in die sneeuw … tot ik besef dat dit lijken zijn van gesneuvelde soldaten. Dit komt heel dicht bij de realiteit. ’t Is net of een ijzige kou mijn hele wezen doordringt.

De begeleidende audiofoon doet het prima: in een keurig Nederlands vertelt een stem over wat ik zie. Wel irriteert het me soms hoe ‘triomfalistisch’ de tekst is: geschiedenis is de geschiedenis van degenen die zegevieren. Zo heeft men het uitgebreid over de ‘misdaden tegen de menselijkheid’ die toen begaan werden door het Duitse leger en die inderdaad hebben plaats gevonden, vb. het bombarderen of neerschieten van burgers of de executie van ontwapende soldaten. Maar wat moet ik dan met de bombardementen door de geallieerden, vb. op Dresden, waarbij zoveel duizenden burgers werden gedood? Waren dat geen ’misdaden tegen de menselijkheid’? Maar wie ‘wint’ oordeelt de overwonnene en de rest wordt ‘collateral damage’, jammer maar niet aan te doen.

Bij het einde van het museumbezoek worden we via het bijhorende museumwinkeltje naar buiten geleid. Dat is voor mij wel een afknapper: voor kinderen oorlogsspeelgoed, voor de volwassenen T-shirts met legeremblemen en andere prullaria. We zullen het wellicht nooit leren: oorlog is geen spel, geen fantasie, maar realiteit waarbij alleen verliezers zijn.

Ik heb nood aan een koffie en die is heerlijk warm opgediend in de bijhorende cafetaria.

Wanneer ik buiten kom bekijk ik de omgeving met andere ogen: hier hebben zoveel soldaten gevochten en stierven voor hun vaderland. Er rest maar één woord: waanzin

Baugnez 44 Historical Center

Route de Luxembourg 10

4960 Malmedy

Nu laat ik me niet zozeer door de lijnen inspireren als wel door de vorm van de lijnen: het ruwe van de draden spreekt me aan. Daarachter dan die verscholen weefsters.

Ik grijp terug naar grijzen om de achtergrond in te vullen, maar gebruik citroengeel om de lijn van de weefsters op te roepen. De tekening op zich vind ik boeiend, maar het is wat te donker uitgevallen. Als je werkt met Oost-Indische inkt kan je dat niet lichter maken zoals bij aquarel: mits water te gebruiken kan je pigment wegnemen. Met Oost-Indische inkt kan je de tekening alleen nog donkerder maken. Licht opzetten is de boodschap … en soms vergeet ik dat.

Maar wat kan het me deren: morgen is er zon beloofd. Dan maak ik nieuw werk of zoek de tuin op en plof lui in een zetel met een boek.