Met het vroege en warme lenteweer ligt de tuin er erg mooi bij: het meeste dat kan bloeien staat er in volle pracht bij. Ik geniet ervan … maar een beetje dubbel. Over twee weken gaat de tentoonstelling ‘Tussen de bomen’ door … en dan zal die tuin, die er nu zo mooi bijligt, wellicht zijn kleurenpracht wat verloren hebben. Maar zelfs zonder die bloemende struiken en planten zal de tuin mooi zijn: na de grijs-bruine kleuren van de winter is dat frisse groen een welkom geschenk.

Tot ik bedenk wat er nog allemaal dient te gebeuren in de tuin: gras maaien, nog maar eens de sparren- en dennenappels oprapen, tenten installeren en als er nog tijd rest het onkruid nog wat wegwerken. Dan moet de tuinkamer en het atelier ook nog leeggemaakt worden, zodat er ruimte gemaakt wordt voor de werken die er moeten hangen. Gelukkig zijn er voldoende helpende handen die het werk licht maken.

Ik verheug me op dat weekend. Je werk tonen is prettig … maar al de mensen zien en spreken die daarop afkomen. Natuurlijk ben je nadien bekaf. Maar ik kan me geen leven voorstellen waar alles draait om niet ‘te’ moe te worden. Ik kies voor het intense leven … en af en toe wat rust nemen als het nodig is. Zolang ik zo mag leven kan ik alleen maar een gevoel van dankbaarheid ontwikkelen: het is niet iedereen gegeven.

Els Vos biedt grafisch werk aan. Dat was mijn motivatie om naar die tentoonstelling te gaan. Ook zij werkt met lijnen, is waarschijnlijk evenzeer gegrepen door Seuphor. Ze wijdt er twee van haar werken aan in deze tentoonstelling.

Willy Peeters en Els Vos maakten speciaal voor de affiche van hun tentoonstelling, samen een werk (zie foto hiernaast). Het werk van Els Vos spreekt me wel aan. Wat me vooral raakt is haar uitsnijden van haar lijnen in papier. Het zijn kleinere werken, maar ze laten daardoor de kwetsbaarheid van de lijnen en werken in papier aan bod komen.

De ‘Mena’ is een oude brouwerij in Rotselaar die gerestaureerd is en nu dienst doet als centrum voor cultuur en vrije tijd. Zo is er de bibliotheek in gehuisvest op het gelijkvloers en de eerste verdieping. Op de tweede verdieping is een ruimte waar kleine culturele activiteiten kunnen plaats vinden: een optreden van een muziekensemble, een voordracht, een toneelvoorstelling … of een tentoonstelling, die onder de noemer ‘Menart’ aan het publiek aangeboden wordt.

Deze keer zijn Els Vos en Willy Peeters aan het woord of liever: aan beeld.

Het werk van Willy Peeters en Els Vos gaat ontzettend goed samen. Willy Peeters werkt driedimensionaal en toch doet zijn werk vaak aan een grafische interpretatie denken. De organische grilligheid van zijn figuren zijn a.h.w. een antwoord op het werk van Els Vos dat erg organisch aanvoelt.

De tentoongestelde beelden van Willy Peeters zijn niet zo groot (drie beelden niet te na gesproken) om bv. in de tuin de confrontatie met de natuur aan te gaan. Daarvoor is de expressie te fragiel. Het zijn beelden die ontstaan vanuit natuurlijke ‘vondsten’ en daarop wordt verder gegaan. Menselijke figuren vullen de takken, wortels tot ze vergroeien als één geheel. Ze hebben een beschuttende omgeving nodig zodat hun kwetsbaarheid behoed wordt.

Hiernaast het grootste beeld dat de bezoekers verwelkomt in de hal van de Mena, zie foto hiernaast. Daarna volgen enkele foto’s van de kleinere beelden die in de tentoonstellingsruimte staan.

Na de locatie van Gesigneerd in Baal hebben we het atelier van Chris Perdieus uitgekozen. Ze schrijft en illustreert kinderboeken. Zelf stelt ze niet ten toon, maar ze zorgt wel dat bij elke kunstroute haar atelier iets te bieden heeft.

Dit jaar heeft ze enkele vrienden uitgenodigd van de groep tekenaars die er vaak samen op uit trekken om te schetsen. Ze maken een afspraak om ergens samen te komen, soms over de grenzen heen. Ieder zoekt een hoekje, een gebouw, een stuk natuur op en dan aan het werk. Prachtige resultaten die soms samengebundeld worden in een boek.

Elke ruimte is gebruikt om iets te tonen, ook in de tuin. Het atelier is niet zo groot en toch is Chris er in geslaagd een boeiende tentoonstelling op te zetten. De beelden in de tuin zitten soms wat verscholen tussen de bomen maar daardoor verrassen ze extra.

De indrukken zijn nogal overweldigend … dus laten we alles even bezinken en gaan naar huis gaan. Er is nog een weekend om andere adressen aan te doen.