Pol Lemaire en Anne Cornil sluiten gewoontegetrouw aan bij de kunstroute van Gesigneerd. Hun atelier maakt nu plaats voor afgewerkte beelden. Maar niet alleen binnen staan werken, ook in de tuin is het een feest voor het oog.

Als Karel en ik toekomen is het vrij druk.

De werken van Pol Lemaire zijn een hooglied aan de vrouw. Vrouwenbeeld na vrouwenbeeld laat hij ontstaan onder zijn handen. Zijn beelden zijn zacht van uitdrukking maar zeer aanwezig: het zijn sterke vrouwen die ten toon gesteld worden.

Hieronder enkele foto’s.

Terwijl ik me lyrisch uitlaat over de tuin ben ik binnenshuis volop de werken aan het inkaderen voor ‘Tussen de bomen’. Soms gaat het als een fluitje van een cent … maar nu is het zwoegen geblazen.

Ik heb wisselkaders gekocht in Ikea. Ingenieuze systemen … maar zo ontworpen dat ze een minimum aan onkosten vragen aan de producent en toch kunnen dienst doen waarvoor ze ontworpen zijn. Resultaat: als het tekenpapier één millimeter verkeerd, zit lukt het niet. Het duurde even voor ik door had dat een wisselkader voor een tekening van 70 x 50 feitelijk best gediend was met de afmetingen 49,8 x 69,8. Dus sneed ik van elke tekening 2 mm af en dan ging het vanzelf. Ondertussen waren mijn vingers pijnlijk gevoelig van het toch maar proberen in de juiste positie brengen van het sluitsysteem.

Natuurlijk kan ik gemakkelijker systemen aankopen … maar die kosten drie keer zoveel, en dat kan ik niet over mijn financiële hart krijgen. Dan voel ik hoe mijn opvoeding meespreekt: geen onnodige uitgaven. Mijn kinderen lachen dan wel: zij zullen het later wel opdoen … ik gun het hen van harte.

Maar nu zijn alle werken ingekaderd en staan netjes te wachten om opgehangen te worden. ‘k Ben benieuwd wat het gaat worden.

Met het vroege en warme lenteweer ligt de tuin er erg mooi bij: het meeste dat kan bloeien staat er in volle pracht bij. Ik geniet ervan … maar een beetje dubbel. Over twee weken gaat de tentoonstelling ‘Tussen de bomen’ door … en dan zal die tuin, die er nu zo mooi bijligt, wellicht zijn kleurenpracht wat verloren hebben. Maar zelfs zonder die bloemende struiken en planten zal de tuin mooi zijn: na de grijs-bruine kleuren van de winter is dat frisse groen een welkom geschenk.

Tot ik bedenk wat er nog allemaal dient te gebeuren in de tuin: gras maaien, nog maar eens de sparren- en dennenappels oprapen, tenten installeren en als er nog tijd rest het onkruid nog wat wegwerken. Dan moet de tuinkamer en het atelier ook nog leeggemaakt worden, zodat er ruimte gemaakt wordt voor de werken die er moeten hangen. Gelukkig zijn er voldoende helpende handen die het werk licht maken.

Ik verheug me op dat weekend. Je werk tonen is prettig … maar al de mensen zien en spreken die daarop afkomen. Natuurlijk ben je nadien bekaf. Maar ik kan me geen leven voorstellen waar alles draait om niet ‘te’ moe te worden. Ik kies voor het intense leven … en af en toe wat rust nemen als het nodig is. Zolang ik zo mag leven kan ik alleen maar een gevoel van dankbaarheid ontwikkelen: het is niet iedereen gegeven.