Naast de tentoonstelling van Kunst Loco Motief, liep in hetzelfde Mixx centrum een tentoonstelling over WOI en WOII. Nu we daar toch waren, konden we het niet nalaten daar ook ruim de tijd voor te nemen.

Een eerste deel van de tentoonstelling was gewijd aan WOI: veel foto’s die een aangrijpend beeld oproepen hoe het voor de ‘gewone’ mens was, ook al stak hij soms in een legeruniform. Oorlog brengt alleen vernietiging voort: gebouwen die nog nauwelijks overeind staan, mensen op de vlucht … Feitelijk kunnen we ons dat nu niet meer inleven hoe het ‘toen’ was.

Een vrouw sprak me aan: toch erg hé. Ik zei haar dat ik me zo triestig voelde bij die foto’s. Ja, zei ze … en er is nog niets veranderd. We begrepen elkaar. Oorlog bracht alleen maar rouwen voort: toen en nu. Alleen is het nu wat verder van ons comfortabele bed. Wij keren niet terug naar een huis in puin, naar toekomstplannen die niet meer kunnen omdat de geliefde afwezig is, vreugde om kinderen die omdraaide in de nachtmerrie van hun dood. Familie als een geschonden illusie. Na elk bombardement, als je het overleeft, zich afvragen: hoe stellen de anderen het? Leven ze nog?

Een tweede deel betrof WOII. Enkele relicten uit die tijd werden getoond: vooral moto’s en wapens, Uniformen rond wassen soldaten moest het geheel wat ‘echter’ doen lijken. Die objecten kwamen uit privé-verzamelingen. Aan de toog stonden enkele mensen in uniform. Even dacht ik: waarom kruipen ze in zo’n uniform en staan ze aan de toog te drinken? Zijn dat mensen die graag oorlogje spelen?

Op het einde van de tentoonstelling stond een heel pakkende enscenering: wassen poppen droegen de gestreepte pyama’s van de gevangenen in de kampen. Ik liet me vooral meevoeren door een ‘klein’ formaat van pyama: dat moet wellicht nog een puber gedragen hebben die nauwelijks de kinderjaren ontgroeid was.

Ik had die avond genoeg gezien. Ik had geen zin meer om in de andere tentoonstelling nog met vrienden of bekenden te gaan praten. Christel en Ludo wilden ook naar huis. Oorlogsbeelden vragen zwijgen.

Kunst Loco Motief is gekend van de kunstroutes langs Begijnendijk en Betekom en heeft als slogan ‘Een artistiek spoor door het dorp’.

Verschillende van de 15 aangesloten kunstenaars ken ik en toen ik een uitnodiging kreeg voor hun expositie in ‘de Mixx’ wou ik hun huidig werk wel eens bekijken. Christel en Ludo gingen mee, Karel bleef liever thuis.

Een opening van een tentoonstelling is altijd heel ontspannen, zeker voor de bezoeker: je wordt verwelkomd met een drankje, je treft altijd mensen die je kent … en je kan leuke dingen zien. Nu was er echt overvloed. Het ene werk spreekt je meer aan dan het andere, dat heeft met persoonlijke voorkeur te maken. Natuurlijk verwacht je hier geen niveau van werken die zich internationaal een naam verwerven. Ik ervaar het als erg waardevol dat zoveel mensen creatief bezig zijn, op zoek gaan naar hun eigen mogelijkheden en die vorm geven. Sommige werken raken me of inspireren. Soms is het puur genieten.

Hieronder een paar foto’s. Ik weet niet meer van welke kunstenaar (m/vr). Ik kan alleen maar hopen dat ze hun weg verder gaan. Creatief bezig zijn doet deugd en brengt een positieve energie in de samenleving.

Toen ik opruimde na ‘Tussen de bomen’ dacht ik moeilijk in gang te geraken om de presentatie van mijn eindwerk te realiseren. Niets blijkt minder waar. Mijn eindwerk staat nu al netjes klaar te wachten op vervoer.

Een (klein) overzicht van dat werk kan je komen bekijken in het Vrijetijdscentrum de Menatoren, Provinciebaan 2 in Rotselaar. Op vrijdag 20, zaterdag 21 en zondag 22 juni, is de ruimte op de tweede verdieping toegankelijk van 13 tot 18 uur. Zelf zal ik daar alleen op vrijdagnamiddag aanwezig zijn. Zaterdag en zondag wil ik zelf een kijkje nemen op de andere plaatsen.

De werken van de nog niet afgestudeerden zijn te vinden in de lokalen van de academie in de Sint-Jansstraat 85 in Werchter.

Tot ik beslis terug wat te schilderen. Het atelier ligt er uitnodigend opgeruimd bij en de doeken staan reeds lang op mij te wachten. Ik haal die reeds ’s avonds uit hun berging en zet ze in het atelier: dat is een zetje om de faalangst te overwinnen, want eerlijk gezegd, erg zegezeker voel ik me niet.

Wanneer ik ’s morgens naar mijn atelier trek voel ik me gespannen: het is zowat een jaar geleden dat ik er nog werkte: van als het wat kouder wordt trek ik me terug in huis. Karel heeft al vaak voorgesteld om verwarming te gebruiken, maar dat vind ik dan weer zo onverantwoord, zowel op financieel als ecologisch vlak.

Eerst haal ik de verf uit de dozen waar ze sinds een paar maanden opgeborgen was. En ineens voel ik de adrenaline door mij heen stromen: ik krijg er echt zin in.

Het is net of er in mij iets ontploft, of er iets dringend naar buiten moet. Er bestaat niks anders meer dan het doek en de verf. Het lijkt of ik een oude liefde heb teruggevonden.

Ik werk intens, aan een ritme dat niet meer weggelegd is voor oudere mensen. Het voelt echter zo goed. Straks zal ik wel rusten. Hoe kon ik het schilderen vergeten.

Het zal wellicht altijd een spanning blijven tussen het grafisch werk en het werken met kleuren. Waarom krijgt een mens maar één leven en is dat leven zo kort?

Met het breekmes snij ik zonder een bepaald patroon te volgen rechtstreeks uit papier, zodat de scherp uitgesneden kant bovenaan is. Het vraagt mijn gehele concentratie. Maar juist die intense concentratie geeft me een heel gelukkig gevoel: ik vergeet mijn omgeving en val gewoon samen met mezelf zonder afgeleid te worden door dingen van buitenaf.

Het is een heel speciaal lijnenspel. Bij het snijden maak ik gebruik van lijnen: wat ik niet uitsnijd moet een lijn vormen, wat ik wegsnijd vormt ook een lijn, een tegenlijn als het ware.

Ik heb geen bepaald plan dat ik wil uitwerken, zoals bij het eerste werk. Leuke lijnen uitsnijden is me voldoende. Ik zoek het contrast tussen de lijnen op.

Door de kant waarin ik snij als de goede kant te gebruiken, heb ik minder braam, maar toch voldoet het me niet helemaal. Vermoedelijk is het mes van niet zo’n goede kwaliteit. Nu ja, de breekmessen die ik gebruik zijn van die spullen die je in de reclamebak vindt in alle brico’s. Ze voldoen om gewoon een papier kleiner te maken, maar voor wat ik wil moet ik denkelijk op zoek naar een betere kwaliteit.

Op de achterkant teken ik mijn ontwerp. Niet alle lijnen zijn aangeduid, maar de voornaamste lijnen staan er: ik zie wat het gaat worden.

En dan begint het snijwerk.

Aan de goed kant is het uitsnijden niet zo perfect gelukt als ik hoopte: bij het uitsnijden blijft er braam achter aan de onderkant en bij nauwkeurig kijken merk je dat wel. Is het breekmes niet scherp genoeg,? Nochtans zorg ik regelmatig dat de gebruikte snede vervangen wordt. Is het papier niet geschikt voor snijwerk? Moet ik snijden langs de bovenkant i.p.v. de onderkant?

Ik vind het ontzettend leuk om doen. Dus ga ik op zoek naar de oplossing voor dat braam en ondertussen voel ik me weer in de kleuterklas zitten … maar daar mochten we alleen met botte kinderscharen werken. Volwassen worden heeft ook voordelen: nu mag je met volwassen materiaal in je vingers snijden, niemand die dat een ramp gaat vinden.

Ik sleur al mijn werken naar de eerste verdieping in de academie: daar heb ik ruimte zat om op de grond een oppervlakte van 2,44 op2,44 af te bakenen. Ik verschuif tafels en stoelen, tot ik de gewenste ruimte bekom.

Eerst moet ik zelf een voorstel doen. Ik leg 8 werken op de grond die mijn voorkeur hebben. Wanneer Jan komt kijken vraagt hij mij waarom ik maar twee rijen werken zou presenteren en geen drie. Inderdaad kan ik nog een extra rij invoegen. De werken hangen dan wel tot tegen de grond, maar het is de enige manier om wat meer werken aan bod te laten komen. Feitelijk is het de bedoeling dat je min of meer een overzicht geeft van de verschillende technieken die je gehanteerd hebt. Omdat ik de laatste jaren allergisch ben geworden voor houtskool en pastel, zijn mijn latere werken in Oost-Indische inkt. Toch heb ik nog enkele werken bewaard van mijn pastel-periode en die wil Jan er bij hebben. We zoeken samen naar een oplossing. Ook de plaats van de werken in pastel wordt bekeken: hoe breng je best ‘kleur’ midden al dat (soms heftige) wit-zwart.

Uiteindelijk vinden we een overeenkomst waar we ons beiden in kunnen vinden. Natuurlijk kan je niet in twaalf werken ‘alles’ tonen waarmee je al die jaren aan de slag bent geweest. Gelukkig zijn er ook nog mijn harmonica-boeken waarin mijn kleinere werken aan bod kunnen komen. In die zin is mijn presentatie wel volledig. Of alles bekeken zal worden … dat vraagt veel tijd en er zijn voor de jury heel wat eindwerken te bekijken. Maar het ‘gevoel’ hebben dat ik alles verzameld heb met de middelen die me ter beschikking staan,geeft me voldoening. Daar, in die ruimte, zal mijn creativiteit even ‘te kijk’ gesteld worden. Ik wil graag ‘gezien’ en ‘graag’ gezien worden. Dat mag af en toe toch eens aanbod komen of niet?